In een sneltreinvaart

Ons meisje is inmiddels alweer bijna 6 maanden oud. En we beleven de ene mijlpaal na de andere! Logisch natuurlijk, ieder kind ontwikkeld zich en ieder kind beleeft vroeg of laat dezelfde mijlpalen. Ik herinner me nog van vroeger dat ik het soms wat overdreven vond hoe moeder euforisch vertelden over de nieuwigheidjes die hun spruiten hadden geleerd. Maar nu betrap ik mezelf er ook op dat bij elke nieuwe mijlpaal ik mijn telefoon pak en door het dolle heen sms dat ze weer wat nieuws heeft geleerd!

Vandaag bijvoorbeeld kwamen we thuis na een heerlijke wandeling van twee uur. Het zonnetje had flink zijn best gedaan en maakte dat ik vrolijk gehumeurd zonder jas fluitend en zingend met Fiene over straat liep. Eenmaal thuisgekomen legde ik ons meisje op haar speelkleed, ontdeed haar van haar spiksplinternieuwe zomerjasje en schoentjes en gaf haar wat te spelen. Inmiddels liet mijn blaas weten het prettig te vinden om geleegd te worden dus ik wierp nog een blik op Fiene, kreeg een stralende lach en vertrok naar het kleinste kamertje. Toen ik terug kwam keek ik in de triomfantelijke ogen van Fiene die zich voor het eerst op haar buikje had gedraaid! Zul je net zien, altijd als je even niet kijkt :P

Ik was dolblij met deze ontwikkeling want ze had er zooooo lang op geoefend! Ik was uiteraard heel trots op haar en deed met haar een vreugdedansje door de kamer. Met grote ogen keek ze me aan, alsof ze wilde zeggen “mens doe niet zo raar, zo moeilijk is het toch niet?!” ik legde haar terug op het kleed en wachtte vol spanning af. Zou ze het nog een keer doen? een kwartier ging voorbij en Fiene ondernam geen pogingen meer. Ik ging dus maar even mijn mail bekijken en ik zat koud achter de computer of de kleine meid had zich alweer omgedraaid. Grr alweer gemist! Maar natuurlijk weer haar enthousiast beloond voor haar kunstje.  Ze was onderhand best moe geworden dus ik legde haar in bedje. Maar zin om te slapen had ze natuurlijk niet en krijste de hele boel bij elkaar. Sja naast haar motorische ontwikkeling staat haar lichamelijke ontwikkeling ook niet stil. En tandjes beginnen zich aan te dienen met de huil- pijn- en woede aanvallen, poepluiers en luieruitslag die erbij horen.  Na 10 minuten troostwerk was ons meisje weer enigszins gekalmeerd en wilde wel weer spelen. Ik ben met mijn studieboeken (ja er moet ook nog een beetje geleerd worden) naast haar op de grond gaan liggen. Vanuit mijn ooghoek zag ik het gebeuren, ze was zich weer aan het omdraaien! Ze lag bijna op haar buikje maar door mijn gejubel draaide ze zich weer terug om te kijken waar toch dat geluid vandaan kwam. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.

Niet veel later zag ik hoe ze zich moeiteloos op haar buikje draaide en vervolgens niet veel later doorrolde naar haar rug en tevreden met haar knispergiraffe ging spelen.

Zomaar draait ons meisje zich om als we even niet kijken…. Zet je toch aan het denken…  wat zal ze nog meer uitspoken als we even niet kijken?...

 Maar dit was wel het mooiste cadeau wat je op je verjaardag kon krijgen!

Gisteren op advies van de lactatiekundige ook maar alvast begonnen met een groentehapje  (over 10 dagen is Fiene 6 maanden) dus het potje met worteltjes dat in de babydoos zat maar van stal gehaald. Terwijl de smakeloze worteltjespuree stond te warmen heb ik ons meisje in de spiksplinternieuwe tripptrapp geparkeerd en haar een slabje omgedaan. Verwachtingsvol zat ze te kijken en te wachten op een nieuwe sensatie. De inmiddels verwarmde oranje smurrie trok haar aandacht en gretig deed ze haar mondje open. Ze pakte mijn hand vast en bracht de lepel nota bene zelf naar haar mondje (sja hapen van een lepeltje is een koud kunstje voor haar aangezien ze vanaf 11 dagen al medicatie van een lepeltje krijgt toegedient). En toen de walging die van haar gezichtje te lezen viel. Ze schudde haar hoofdje en trok een gezicht alsof ze zojuist een zure pruim te verwerken kreeg. Met moeite kreeg ik er een paar hapjes in...

Vanochtend nog maar een keer geprobeerd. De eerste hapjes vond ze zowaar lekker maar na het vijfde hapje had ze wel weer genoeg en bleven de kaakjes op elkaar. Resultaat... een snoet, slab en moeder onder de worteltjespuree en een erg oranje luier met stukjes :P

We blijven volhouden, vanavond gewoon nog eens proberen!

Liefs van een trots Sasje