Klein meisje

Een gedichtje dat ik schreef over mijn jeugd. Ik zal er alles aan doen om Fiene dit te besparen :D

Klein meisje.

Klein meisje in een hoekje, moederziel alleen.

In de steek gelaten door de wereld , enkel tirannen om zich heen.

In haar hoofd galmen de woorden die ze jarenlang al hoort.

Gehersenspoeld en breekbaar, een hart van pijn doorboort.

Klein meisje op het speelplein, huilend bij een muur.

Haar lach al lang verdwenen, haar leven enkel zuur.

Met weemoed kijkt ze naar de kinderen, die spelen op het plein.

Zichzelf steeds maar weer vragend, hoe het is om zo’n kind te zijn.

Klein meisje loopt de klas uit, verstopt zich op de gang.

Na een ochtend vol gepest, ze is ontzettend bang.

Zit altijd in haar eentje, wordt door niemand bijgestaan.

Verwijt zichzelf de pesterijen die ze dagelijks moet doorstaan.

Klein meisje aan haar tafel, voelt zich ontzettend dom.

Uitgescholden en vernederd, door het niet snappen van een som.

Ze heeft het aan zichzelf te danken, die tirannie en pijn.

Ze was niet sterk genoeg, het heeft zo moeten zijn.

Klein meisje is nu ouder, ze heeft het getrotseerd.

Haar lach is weer verschenen,  de tijd heeft haar geleerd.

Ze wordt voortdurend sterker, voelt innerlijke kracht.

Leert van zichzelf te houden, geen prooi meer voor de jacht.

Klein meisje is volwassen, en is niet meer alleen.

Voor het eerst echt gelukkig, voelt liefde om haar heen.

Ze heeft er voor gevochten, ook al was de strijd soms zwaar.

Ze staat weer positief in het leven, ze heeft het voor elkaar!