Lang leve de zwangerschap!

Rozengeur en manenschijn, vrolijkheid ten top, wereld zien door een roze bril, het mooie gevoel van het groeien van een mooi wondertje in je buik! Ja het is werkelijk fantastisch...

Maar dan is er samen met het wondertje ook een vijand naar binnen geslopen. HORMONEN!!! Niets roze bril, maar stemmingswisselingen, buitensporige emotiegolven, vergeetachtigheid, nog stunteliger dan voorheen (ik hield het niet voor mogelijk maar het lukt me steeds weer), onredelijkheid en dan die vermoeidheid! Een bezoekje naar de supermarkt wordt een survivaltocht. De plee schrobben put je uit, elke dag sta ik vol goede voornemens op om eens lekker het huis onder handen te nemen, maar in de middag geeft je lichaam weer haarfijn aan dat je het op je al maar groeiende buik kunt schrijven. En die arme hardwerkende schat maar poetsen als hij 's avonds thuiskomt terwijl jij uitgeput om half 10 weer je nestje opzoekt.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben gezegend met mijn zwangerschap, voel me bijzonder en ben dankbaar dat ik dit allemaal mag meemaken, maar ik krijg soms toch flink de balen van die eeuwenoude keerzijde van de medaille :wtf:
Zo dat is weer ff van me af geschreven. Op naar mijn nestje, het is alweer veel te laat :P