Week 32

Week 32.

Zat 7 dec- vrij 13 dec

De start voor het schuurtje voor onze fietsen is gemaakt. Er ligt een vloertje van beton zodat het schuurtje waterpas kan staan. Helemaal happy! Volgende week hout halen en dan als ik 33 weken ben het schuurtje bouwen. Hebben ze zo gedaan zeggen ze, zou er met een dag moeten staan! Joehoe!!

Dit weekend was het wereld lichtjes dag!  Dat is iedere jaar de 2e zondag van december. Over de hele wereld worden om 19.00 precies overleden kindjes herdacht door het aansteken van een kaarsje. Daardoor ben je even ‘verbonden door licht’ is het idee.  Vorig jaar zijn wij samen naar een bijeenkomst geweest in Doetinchem. Erg mooi.  Overal kaarsjes aangestoken, wat liedjes en gedichtjes kreeg je te horen en je kreeg een mooi glazen houdertje met een kaarsje erin en de naam van onze dochter die je mocht aansteken.  Op het eind waren er ook nog ballonnen voor ieder om op te laten. Dit jaar hadden we ons ook weer aangemeld, maar wel onder voorbehoud dat mijn buik het zou toe laten.  Nou ik wilde het niet missen. Zo mooi om even samen stil te staan bij N*. En daar in Doetinchem werd het ook mooi en lief gedaan. Niet te zwaar, gewoon mooi.  Dus wij zijn ook nu gegaan! Er stonden wel een paar stoelen, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Een uur staan gaat me echt niet meer lukken.  Achteraf was ik erg blij dat we geweest waren. Ik merkte wel dat ik er heel anders zat.. gevoelsmatig. Vorig jaar, toen ik er was, was er een leegte en veel verdriet wat ik voelde. Nu zat ik daar ook heel hoopvol. Nieuwe wonders in mijn buik. Dat maakt me sterker denk ik.

En de volgende dag was ik ernstig slachtoffer van mijn hormonen.  Ik betrapte de kat in de box. Heb ik ze nog nooit in gezien, en ik wil dat ook graag zo houden, dus ik vloog er heen om hem op z’n kop te geven. Zag hij ineens een uitweg naar de zijkant. Over de kast heen waar de televisie staat, maar ook een paar foto’s van N*, kaarsjes, en een glazen sneeuwbol met een engeltje. Alles om, ik kon de kat nog net grijpen, en toen….  Toen zag ik dat de sneeuwbol val de kast af viel en in duizend stukjes op de grond terecht kwam. “Kutkat”vloekte ik en smeet hem van me af. Mijn sneeuwbol!!!  Die had ik vorig jaar gekocht speciaal voor N* na haar overlijden. Een engeltje zit er in. Meer een klein kindje met vleugeltjes. Maar heel lief en vrolijk.  Het engeltje gooit zijn beentjes de lucht in, billen omhoog.  Volgens mij van het merk igor. .   Iedere keer als ik een kaarsje bij de foto van N* aanstak draaide ik die bol een keer rond en dwarrelde de vlokjes rond het babyengeltje. Zo lief. Maar goed. Die lag daar nu dus in veel kleine stukjes op de grond. Super dunne scherven glas, veel water en overal witte korrels die als sneeuwvlokjes moesten dienen. En oh wat moest ik huilen! Echt gewoon niet te stoppen. Als ik een tekenfilmfiguur was geweest sprongen de tranen zeker een meter ver van mijn gezicht af. Ontroostbaar was ik.  En nu moest ik het ook nog opruimen met die dikke buik. Natuurlijk lag het naast en onder de kast ( die te zwaar was voor mij om te verschuiven. En naast de kast stonden ook allemaal kleinere meubels die ik niet aan de kant kon schuiven maar op moest tillen om erbij te kunnen, en dat was ook te zwaar.  Niet te doen dus. Op handen en knieen zo goed al ik kon alle scherfjes, water en korrels opgeruimd.  Ondertussen vloekend naar de kat (arm beessie.. deed ie ook niet expres) en berichtjes sturend naar vriendjelief.  Het liefst – maar ik kon mij nog net beheersen- had ik hem gebeld en tussen het snikken door gezegd dat hij NU naar huis moest komen. Dit kon ik niet aan, dit kon ik niet opruimen en ik moest zeker getroost worden.  Hihi   Hoezo hormonaal…  maar goed. Na een opruimsessie van zeker een half uur – alsmaar doorhuilend- werd ik weer een beetje rustiger.   Wat zullen de buren wel niet gedacht hebben.. hihi

Woensdag hadden we weer controle. We gaan voor een natuurlijke bevalling. Doodeng vind ik het. Heb geen idee hoe ik moet persen, puffen etc. Maar hoop dat mijn natuurlijke instincten het van mij zullen overnemen. ;-)   zal toch wel?   De controle was kort maar goed. De kindjes lagen nog steeds allebei met het hoofdje naar beneden. Opmeten deed dokter H dit keer niet. Dat was te kort na elkaar. Hij meet als er meer dan 10 dagen tussen zitten. Volgende week dus pas weer. Maar de hartslag van beide kindjes was goed, vruchtwater zag er ook goed uit. Bmh ook nog prima. Nog steeds 40mm. 

En toen de volgende hormoonbom die ontplofte deze week. Op dinsdag was ik naar het gemeentehuis gegaan om nog een keer te checken dat we het iniminie schuurtje voor de fietsen wel zonder vergunning mochten bouwen. Dat was eerder al een keer zo gezegd ( een jaar of 2 terug) maar vriendlief was toch aan het twijfelen, dus ik er heen. Tijdens het gesprek daar was die medewerker van de afdeling bouwen etc ervan overtuigt dat het wel mocht zonder vergunning, maar hij twijfelde op grond van welk artikel het mocht. Die of die.. dus hij zou het even uitzoeken en mij terug bellen. Wij al enigszins gerustgesteld dat het in orde zou zijn en dus de dag erop voor honderden euro’s aan hout op maat gehaald voor de te bouwen schuur.  Donderdag – net terwijl ik mijn schoonzusje op bezoek had- werd ik gebeld door dezelfde man van de gemeente. Lang verhaal kort maken:   het mocht toch niet, en we hadden toch een vergunning nodig.  Het voelde zo oneerlijk. Dus omdat hij het verder had uitgezocht mocht het ineens niet. Ik kreeg het gevoel dat als ik iemand anders gesproken had dat het dan wel zou mogen. Niet dat dat zo was, maar het voelde zo. En dus zat ik weer te brullen. Kon me nog een beetje inhouden omdat ik bezoek had, maar kort na haar vertrek was ik weer behoorlijk overstuur aan het brullen geblazen. En hoe moest dat nou. Met een vergunning ben je ook nog vergunningskosten kwijt – vallen vast wel mee, maar in mijn hoofd was dat ineens onbetaalbaar-  dus nu konden we het niet meer betalen. En een vergunning aanvragen is veel werk en duurt minstens 8 weken. Dan zijn de kindjes er al en kan ik dus de kinderwagen niet kwijt. En we hadden al voor zoveel geld hout gekocht, konden we niet terug brengen en was dus ook weggegooid geld. Kortom….. hormonaal jank moment. ( en niet even hoor.. nee gewoon uren lang.)  Ik ben meteen naar de gemeente gereden om nog eens uitleg te krijgen van hoe het nu precies zat. Die man aan de telefoon wijdde zo uit over vanalles en nog wat, wat er bij ons niet toe deed dat ik door de bomen het bos niet meer kon zien en ik niet wist wat ik nu kon doen. Gelukkig was er daar een andere medewerker van die afdeling die mij te woord kon staan- en begripvol voor mijn hormonale gesnik en genotter- ja echt.. zelfs daar heb ik zitten huilen.. om je kapot te schamen! Maar goed, ook zij kon er niets anders van maken maar kon mij wel een goede uitleg geven en instructies van hoe nu verder.

Vriendlief gebeld. Die reageerde vrij rustig. En daarna meteen mijn vader. ( kan je je voorstellen.. die man schrok zich kapot.. ik snikkend aan de telefoon, helemaal overstuur- die dacht natuurlijk meteen dat er wat ernstigs aan de hand was hahahah) Om af te bellen dat hij in het weekend niet hoefde te komen klussen.  Gelukkig met hem ook meteen een oplossing geregeld. Hij komt binnenkort met de aanhangwagen even langs en dan kan ik mijn fiets, de partytent, ligstoelen voor in de zomer, en nog wat andere dingen zolang bij hem in de schuur stallen. Dan kan de kinderwagen voorlopig wel gewoon in de stenen berging tot we over een maand of 2 hopelijk de vergunning hebben voor het schuurtje. Kinderwagen probleem opgelost. Dat maakte me al iets rustiger. Voor het aanvragen van een vergunning zijn er tekeningen nodig. Mijn vader is gelukkig ook erg handig met de computer en draait er zo een mooie bouwkundige tekening uit. Dus op vrijdag zat ik al daar om de benodigde tekeningen met hem te maken. Waar ik urenlang mega van over de zeik was.. was eigenlijk ook ineens met een paar minuten opgelost.  Ik ga dus aan de slag met het aanvragen van een vergunning. Hihi

Oh ja.. en in het begin van week 32 heb ik mijn werk opgebeld en doorgegeven dat ik de handdoek in de ring gooi. Ze vonden het zeker begrijpelijk en hadden het al enigszins aan zien komen. ( nu had ik vorige week al een balletje opgegooid dat ik niet meer wist hoe lang ik dit nog vol ging houden) Dus nu helemaal thuis. Geen werk meer. Volgende week is er nog een kerstmarkt op school, daar wil ik nog even kort mijn gezicht laten zien. Wel leuk om te zien wat de kids allemaal gemaakt hebben. En ik heb gezegd dat ik zeker nog een keer kom lunchen of zo. Voor de gezelligheid. Maar het werken is dus over !