2 september.
Gisteren was ik al verdrietig, vandaag nog meer. Ik mis haar zo. Kan maar niet stoppen met huilen.
Vanmiddag is als alles goed is haar monumentje klaar en kunnen we haar een mooi plekje geven in een kindertuin op een begraafplaats. Haar as staat nu boven. Fijn als ze straks een 'eigen' plekje heeft waar wij ook naar toe kunnen gaan en voor kunnen zorgen. Daar kijk ik al een jaar naar uit. En nu het dan zover is vind ik het zo spannend. Ik zie er tegenop om de urn in dat askeldertje te zetten. Zo alleen. Ik ga zo nog naar de winkel om een paar foto's van ons te laten afdrukken die we erbij kunnen leggen. Dan is ze niet alleen en zij we er toch een beetje bij. Ik heb net een brief aan haar geschreven, Die leg ik er ook bij. Uiteindelijk komt er een mooi brievenbus bij haar monumentje te staan, maar nu wil ik er ook al eentje bij haar urntje achterlaten. We gaan zo ook nog even naar de intratuin om een paar mooie plantjes in potjes te halen die we ernaast kunnen zetten. Ik wil het graag meteen een beetje aankleden. We gaan vanmiddag met z'n twee. Geen grote groep, alleen wij. Vriendlief gaat ook helpen het monumentje te plaatsen. Ik wil graag over een week, of over een paar weken met een groep vrienden en familie er heen om samen een wensballon op te laten, of kaarsjes aan te steken of iets dergelijks. Ik wil zo graag laten zien hoe mooi het is geworden wat we voor haar hebben bedacht. Ik wil dat delen. En daarna gewoon op een gezellige manier even samen koffie drinken of zo. Niet te zwaar allemaal, maar gezellig.
Maar vandaag is best spannend. En de dag is nog maar net begonnen, en er liggen al kaartjes in de bus van de buren, smsjes stromen binnen om ons sterkte te wensen vandaag en dat ze een kaarsje aansteken voor N*. Zo lief. Ik denk dat ze niet weten hoeveel dat betekend voor me.
Ik droom al nachten dat we de as ineens kwijt zijn, of dat we andere dingen vergeten te doen waardoor alles ineens niet door kan gaan. Vreselijk. En nou moet ik zeggen dat ze de afgelopen weken toch al meer in mijn gedachten is 's nachts. Ik ben zo vaak wakker - door mijn zwangerschap- en dan ga ik liggen denken. En meestal niet de mooie herinneringen, maar juist de nare. Als ik 's avonds ga slapen doe ik vaak een spelletje op mijn telefoon, dat helpt er wel tegen. Maar nu wordt ik zo vaak wakker, daar helpt een spelletje niet meer tegen. Is dat je lijf die je alvast wil laten wennen aan het wakker worden in de nacht om voor een kleintje te zorgen. Toen ik zwanger was van N* had ik dat ook al!
Toen N* nog in mijn buik zat, en later toen ze geboren was luisterde ze iedere dag naar een muziekbeer die het liedje somewhere over the rainbow speelde. Hieronder een linkje van dit nummer zoals we die ook voor haar draaide tijdens haar afscheidsdienst.
reacties (0)