Kinderwens

Ik had dat ook al heel jong maar heb eerst mn studie afgemaakt/werk gezocht en getrouwd na 2,5werd onze dochter geboren ik was toen 23 inmiddels is ze 3,5 en hebben we een zoon van 4 maand erbij!

Had het verlangen ook heel erg. Maar verstand wist het steeds te winnen. Eerst gaan verderstuderen, werk gevonden, huis gekocht en ondertussen ook verloofd. Nu 5 weken zwanger van ons wondertje

Ik wilde altijd heel graag kindjes en toen ik getrouwd was op mn 19de kon ik er eindelijk aan beginnen! Kindjes zijn heel zwaar om op te voeden maar ja het is maar hoe je leven loopt en hoe je wilt leven. Maar snap die wens dus zeker wel alleen maak doelen voor jezelf die je wilt behalen.

Dat verlangen ken ik.. Rond mijn 14e kocht ik al baby kleren voor later. Nu ben ik 22 heb een dochter van 9 maanden, ik ben 5 jaar samen met mijn man en daarvan 2 jaar getrouwd. Er is niks mis met het verlangen naar zo'n wondertje alleen wel erg lastig voor jou als je er nog niet aan toe kan geven.

Ja hier ook van jongs af aan.. Ik ben op me 19e zwanger geraakt maar alles behalve ideaal. Ik had geen vaste baan, woonde bij me ouders en had niks te bieden. Nu ben ik 26 & zwanger van de tweede. Me vriend heeft een goeie baan en we hebben een koophuis. Als ik advies mag geven, even wachten nog :)

Ik had het al van mijn 16 dat ik wist dat ik mama wou worden . Ook ging ik erg veel babysitten waardoor dit verlangen zo groot bleef . Uiteindelijk onverwachts zwanger geworden .. Heel blij natuurlijk omdat ik het graag wou .. Maar ik was niet voorbereid dat het ook "fout" kon gaan . Natuurlijk weet je dit wel maar hier ben je niet "goed" op voorbereid ! Ik zou dus gewoon even wachten tot je zeker goed voorbereid bent ;) .. Ook moest het "fout" gaan... Ik was 18 toen ik zwanger was van de eerste . Die dus te vroeg is geboren + overleden . Nu ben ik 22 en in maart bevallen van mijn 2de . Moet kei hard knokken om er door te komen . Ik was er bij dit kindje 100 prc klaar voor . En toch heb ik nu hulp nodig omdat het niet lukt .

Ik heb die wens ook echt al vanaf heel jong, maar dat is puur gebaseerd op emotie en niet op verstand. Verstandelijk gezien wil ik eerst m'n studie afmaken, een stabiele relatie, een huisje, een vaste baan. Maar ik moet zeggen dat mijn studie (verloskunde) die wens ook wel aanwakkert hoor met al die bevallingen en baby's om me heen. Weet alleen dondersgoed hoe zwaar een baby is.

Niet toen ik 18 was. Toen was ik met heel andere dingen bezig. Pas na mijn 25ste, toen ik het idee had dat ik de ware Jacob had gevonden, toen begonnen mijn eierstokken pas te rammelen.

Ik heb totaal nooit kids gewild tot ik de vader van mijn oudste ontmoette, dus nee dat gevoel ken ik zeker niet.

Ik had dat verlangen ook al zeker vanaf mijn 18e, dus je bent niet de enige die de wens koestert op zo'n jonge leeftijd. Daarbij heb ik altijd stiekem de wens gekoesterd om een groot gezin te stichten. Dat wordt nu zoetjesaan werkelijkheid. Maar tot die tijd heb ik ook tig jaren engelengeduld moeten opbrengen. Je weet, dat valt niet mee... Uiteindelijk raakte ik pas op mijn 26e zwanger van mijn eerste kindje. Het viel niet mee om zo lang geduld te hebben om dit soort dromen te verwezenlijken. Ik zat nog op school en wilde na mijn VWO verder studeren. Ook moest ik van mezelf minstens een paar jaar werkervaring hebben en een financiële basis en stabiliteit. Ook in mijn relatie. Ik trouwde in juli 2004 vond van tevoren dat ik vanaf die maand kon proberen zwanger te raken. Bleek dat ik al zo'n 7 maanden in verwachting was. Het realiseren van een kinderwens kun je natuurlijk laten afhangen van factoren zoals ik hierboven genoemd heb. Dat kan op zich in jouw geval prima. Je zult vaak dingen te horen krijgen als "Je bent nog zo jong!" En op dat soort opmerkingen zit je vast niet te wachten. Ikzelf merk nu ik ouder word, dat mijn biologische klok begint te tikken. Geloof me, dan wordt je vanzelf minder "veeleisend" en nog ongeduldiger. Ik heb het geluk dat mijn partner ook nog graag een kindje wilde. Ik weet niet of jouw partner het ook wil binnen nu en een paar jaar? Knuffels xx Irene

Yup. Ik wilde eerst altijd een kind adopteren maar zo rond mijn 20e kwam het heel sterke verlangen om een eigen kindje te krijgen. Ik studeerde ook nog, liep stage, had geen relatie maar riep al wel dat ik op mijn 30e 1 kind wilde hebben en nummer 2 onderweg. Ik heb toen met mezelf twee dingen afgesproken. Het eerste was dat als ik een relatie kreeg met een man die geen kinderen wilde dat ik de relatie zou stoppen, want ik kon mezelf niet gelukkig zien zonder kinderen. Het tweede was dat ik mezelf tot mijn 25e zou geven om te kijken of ik een leuke relatie met toekomst kon krijgen en zo niet zou ik voor het alleenstaand moederschap via donorzaad gaan. Uiteindlejik heb ik mijn man op mijn 23e leren kennen en op mijn 25e ten huwelijk gevraagd. Ik was 26 toen we trouwden en 27 toen de eerste kwam. Ik vind het prima zo. Wachten is moeilijk, maar zoals je zelf aangeeft wel het beste. De ideale situatie om aan kinderen te beginen komt maar zelden langs (wij wonen nu nog op een klein appartement bijvoorbeeld en nummer 2 is al onderweg) maar op zijn minst je financien op orde hebben (en dus een baan hebben) vind ik toch wel een must als je bewust ervoor wil gaan.

Hier was ik 21 , woonde samen voelde goed, beide baan.. Dus toen ik 20was zijn we er voor gegaan.. Nou niks geeft garantie ook al heb je alles op de rit en denk je dat het goed is haha je weet nooit wat de toekomst bied.. Was dus wel samen maar zodra zwanger (bewust!!!) liet hij het vaak afweten.. Na 2.5jaar gelukkig gescheiden! Spijt zwanger nooit, ik vind/vond jong erg fijn.. Maar indd, vrije tijd.. Wat is dat? ;) Nu 10jaar verder.. En de 3de is op komst.. Voel me nog steeds jong Maar ik zou iniedergeval wel ff wachten op eigen plekje en inkomen :) hoe groot de drang ook is :)

Heel herkenbaar! Ik ben voor het eerst zwanger geraakt op m'n 18e nu 22 en nummer 2 is onderweg! :) Het is goed dat je realiseert dat je eerst het een en ander op orde moet hebben! Ik heb alles gelukkig op orde alleen met een hoogzwangere buik m'n examen nog gehaald op school had het liever anders gehad maar alles is goed gekomen hihi

Ik ben volgens mij geboren met nesteldrang ...in groep 2 toen iedereen juf en prinses wilde worden had ik gezegd: ik word moeder. Gelukkig ben ik ook vruchtbaar geboren en met 22 nadat ik op mn 21e trouwde, stabiel inkomen en leuk huisje had kwam nr 1. Ff geduld nog meis. Het is het wachten waard. Vooral een eerste is bikkelen en je weg vinden. Succes!

Dit heb ik ook gehad, en heb ik nog steeds, en nu ben ik 28 en is ´t nog vele malen sterker geworden. Een kindje is niet niks, het is een verantwoordelijkheid die je 24-7 nodig heeft, dag in dag uit. Die gevoed moet worden, gekleed moet worden, Een kindje heeft een papa en mama nodig die een eigen dak boven hun hoofd hebben, een inkomen, een stabiele relatie. Dus eerst je eigen benen onder je kont krijgen, en je partner ook, voordat je besluit toe te geven aan je wens. Ik weet uit ervaring dat ´t moeilijk is, maar ´t is uiteindelijk het beste voor je kindje als je deze 3 dingen die ik bovengenoemd heb kan geven. Rust, Regelmaat, reinheid. Dus hoe welkom een kindje van mij mag zijn, eerst zorg ik voor het inkomen, en het huisje, dan pas kunnen we er echt voor gaan, en dan is de kleine meer dan welkom.

Ik had het er met mijn ex toen die tijd over en toen onverwachts zwanger. dit is uitgegaan na een week te weten dat ik toen zwanger was. Gelukkig was ik toen bijna afgestudeerd en vastcontract, woonde ik al op mezelf. Ik zal je alleen wel vertellen: Geniet nu nog van de tijd die je alleen hebt zonder kind. Je bent zo afhankelijk van opvang, oppas etc als je een keer wat leuks voor jezelf wilt doen. Je hebt dan gewoon echt minder tijd voor jezelf. Verder zou ik het echt niet meer om willen draaien, ik ben zo verliefd op mn zoontje en zo gelukkig met hem. Maar soms kan ik dus weinig voor mezelf doen, ik moet altijd opvang etc regelen ivm dat ik alleenstaand ben. dus geniet nu nog van je vrije tijd en kinderen komen later wel als je er echt aan toe bent!

Ja hier had ik hetzelfde. Zeker toen ik ik iets kreeg met me vriend werden die gevoelens enorm aangewakkerd. Ik heb er bij me vriend verschrikkelijk om gezeurd. Maar hij zei nee en bleef nee zeggen. na ongeveer 2,5 jaar onverwacht zwanger geworden. Dit zorgde gelijk voor enorm veel stress bij mijn man en zo ook bij mij en onze relatie. Zo hadden we ook geen goed inkomen en geen eigen huis. Daarnaast studeerde we nog. De situatie was dus echt niet goed om een kind te krijgen. Al met al hebben we veel uiteindelijk wel voor elkaar gekregen maar vraag niet hoe. Ik ben met 1,5 jaar vertraging afgestudeerd en mijn man is nog niet klaar helaas. We kunnen nu amper rond komen. Daarnaast zoals hier onder ook gezegd word had ik een kindje ook enorm geromantiseerd. Ht voel me echt tegen hie zwaar het was. Het is gewoon keihard werken. Ik hou enorm van me dochter en zou haar niet willen missen. Maar ik moet zeggen dat ik haar liever nu had gehad dan 3,5 jaar geleden toen ze was geboren. Zelf ben ik de laatste jaren geestelijk zo veel gegroeid en dit was echt ten goede geweest voor het opvoeden van ons kind en mijn weerbaarheid. Ben je zelf al veel in contact gekomen met kinderen? Zoek anders is een bijbaantje als oppas etc. Dan kom je lekker in contact met kinderen met heb je nog niet te totale verantwoordelijkheid. Daarnaast kun je alvast lekker oefenen voor als je je eigen kindje krijgt.

Ik heb dit zelf ook gehad ik was alleen 16 toen ik graag en kindje wou en toen heb ik het bewust niet gedaan ivm mijn situatie toen en nu ben ik 22 en nu bijna 12 zwanger en ben blij dat ik het toen niet hedaan heb ik vind dat ik nu een mooie leeftijd heb xx

Ook gehad hoor. Altijd al mama willen worden. En vanaf mijn 18e wou ik echt wel een kind. Maar ik studeerde nog, dus moest mijn verstand gebruiken en niet mijn hart volgen. Mijn man (toen nog mijn vriend) studeerde ook nog. Na mijn studies zijn we direct gaan samen wonen, jaar later huisje gekocht en terwijl we nog midden in de verbouwingen zaten hebben we dan de anticonceptie buiten gesmeten. Helaas heeft het toen bijna een jaar geduurd voor ik zwanger was en is die zwangerschap ook slecht geëindigd door vroeggeboorte met 21wkn. Maar ondertussen een zoon van 3,5j, een dochter van bijna 2j en de 3e op komst.

Ik denk zelf dat je een te ideaal beeld hebt. Een kindje brengt veel verantwoordelijkheid mee, ze kosten geld en natuurlijk ze zijn geweldig maar op je 19e zou ik er niet gepland aan beginnen. Ik wou ook graag een kindje op die leeftijd, en toen een tijdje weer niet. Uiteindelijk ben ik op mijn 24e moeder geworden en je staat dan toch anders in het leven, vind ik. Wacht nog even, zorg voor een stabiele situatie.

Nee heb ik niet zo gehad. Mijn man was het die er als eerste over begon. Ik vind dat ik jong was bij mijn eerste. Ik was 24 en als ik terug kijk op mezelf als 19 jarige kon dat echt nog niet. Ik ging nog naar school, had geen inkomen, geen huis,.. Als 24 jarige was ik twee jaar getrouwd en 9 jaar samen met mijn man. Ik had een vaste baan en een huis gekocht. En dan nog was ik er niet helemaal klaar voor. Het leven veranderd enorm met een kind. Maar als je nog geen kinderen hebt, ga je dat vaak romantiseren. Begrijp mij niet verkeerd, kinderen hebben is fantastisch, maar het is ook heel zwaar werk.