Groot zijn

Hallo allemaal, 


Dit is mijn eerste echte blogje waarin ik wat meer over mezelf zal vertellen en deze gaat dus over mijn lengte.


Ik ben 1.82 meter wat voor een meisje best groot is, het komt wel nog voor, maar het is niet dat ik elke dag een meisje/vrouw tegen kom die echt even groot is, nee dat niet en nu heb ik daar wel vrede mee, maar dat is heel anders geweest vroeger.


Ik was heel erg onzeker over mijn lengte, ik werd er ook vaak mee gepest en uitgelachen, omdat ik groter was dan jongens en die vonden dat misschien intimiderend ofzo, maargoed ze lachten me dus uit... en ik ben een heel emotioneel meisje dat veel te vaak dingen persoonlijk neemt. Dat weet ik van mezelf, ik ben altijd zo iemand geweest en ik vond het heel erg en pijnlijk om gepest te worden daarmee. Ik gaf ze uiteindelijk toen ik een jaar of 15/16 was gelijk. 
Groot zijn was lelijk werd me vaak gezegd en ik begon ze te geloven. Ik dekte mijn spiegels af, droeg constant allstars en vans, durfde in de winter zelfs geen laarsjes dragen want vaak geven zelfs de lage je 3 cm ofzo. Ik liep voorovergebogen... kortom ik vond het een hel! 
Het heeft me heel erg lang geduurd voordat ik inzag dat groot zijn niet lelijk is, klein of groot het maakt niet uit, als je zelf zelfzeker genoeg bent dan schijn je dat ook uit naar de buitenwereld.
Mijn vriendinnen zeiden ook heel vaak, modellen zijn groot Céline, het heeft ook z'n voordelen (want ik zag er alleen de nadelen zoals te korte broeken en mouwen etc in) en uiteindelijk, sinds een klein jaartje kan ik best met mijn lengte leven.
Ja ik ben groot, maar ik ga nooit klein zijn wat ik ook probeer dus dan kan ik er gewoon het beste van maken toch!


Voor mij helpt het ook dat mijn vriend 1.96 m is, ik kan lekker hakken aan met hem zonder groter te zijn en ergens geeft me dat wel een beschermend gevoel. Natuurlijk loop ik het vaakst op allstars en vans die vind ik nou eenmaal makkelijker, maar bij een jurkje durf ik nu ook al hakken aan en das echt een vooruitgang. 


Maar ergens ben ik wel bang voor later. Ik weet dat het misschien een rare angst is, maar ik ben bang dat mijn kinderen door hetzelfde zullen moeten gaan als ik. Als ik ervan uitga dat mijn vriend en ik samen blijven voor altijd (tuurlijk wil ik dat ;) ) dan is de kans heel erg groot dat onze kinderen later ook groot gaan zijn. (mijn twee broers zijn ook beiden een stuk groter dan ik) en ik ben bang dat mijn dochters zich ook niet comfortabel zullen voelen en zich zullen schamen of dat mijn zonen ook moeite zullen hebben met schoenen (mijn broer heeft 49 en dat is een heel lastige maat om nog leuke schoenen tegen een betaalbare prijs te vinden). 
Ik heb zelf zoveel pijn gehad erdoor dat ik gewoon niet wil dat hen dat later ook overkomt. Als moeder je kind door zo'n fase moeten zien gaan, is waarschijnlijk verschrikkelijk. Ik weet dat mijn mam heel veel pijn had vooral omdat we er niets aan konden doen.


Hebben jullie ook zo'n angsten gehad? Dat je kind moet doormaken wat jij als tiener doormaakte? 


Liefs Céline x

80 x gelezen, 2

In Overig

reacties (0)


  • mijn~meisje

    Zelf ben ik ook erg lang, 1,80m. Net iets kleiner als jou dus Zelf heb ik nooit erge problemen gehad met mijn lengte. Heel soms baalde ik er wel is van maar dat waren uitzonderingen. Zorg dat je je toekomstige kindje zelfvertrouwen in praat over haar lengte. Laat de voordelen zien etc. Mijn dochter zal ook wel lang worden maar ik denk zelf wel dat dit gewoon los loopt. Zelf was ik trouwens ook altijd heeel erg onzeker (vond mezelf lelijk) maar over mijn lengte toevallig niet.

  • Amatullaah

    Wauw ik herken mezelf helemaal in je verhaal! Ik ben 1.78 en ben ook jarenlang onzeker geweest over mijn lengte! Iedereen zei me dat het mooi was maar de jongens die ik leuk vond waren allemaal kleiner en ja kleding.. Ik had niet veel geld te spenderen dus dat was ook niet zo makkelijk! Maar ik ben eroverheen gegroeid, besefte me dat er wel ergere dingen zijn zoals een handicap oid, ik ben gezond en daar dank ik God voor! Helaas is mijn man net zolang dus hakken zit er niet in haha maargoed die zou ik alleen thuis dragen omdat het als moslima niet mag buiten. Het zit ook niet lekker lol dus waarom mezelf pijnigen, doe mij maar lekker die birkenstocks hihi

  • Bloempies

    Ik denk over mensen die anderen pesten dat ze juist jaloers zijn. Jij hebt iets wat anderen niet hebben! Ik zelf had op de middelbare school een vriendin die 1.85 was. Daar zeiden ze ook het een en ander tegen. Maar daarin tegen noemden ze mij weer kleintje, smurf etc. omdat ik nu zelfs nu ik uitgegroeit ben 1.57 lang ben. Maar ik denk door de hormonen van toen en natuurlijk misschien het "idee" hebben van ik wil graag erbij horen/normaal zijn ook weer mee speelt. Iedereen die heeft wel iets waar ze onzeker over zijn! Bij de een is het makkelijker te gokken door de lengte of iets aan het uiterlijk terwijl iemand die juist iemand pest het meest onzekere is over zichzelf! Al mag het dan niet zichtbaar zijn ;) Wel fijn dat het je niks meer uit maakt! En geloof mij, op een gegeven moment doet het je echt 100% niks meer omdat je je richt op je eigen leven en niet die van anderen! Probeer een beetje daar aan te denken en als je ooit kinderen (kan) krijgen, leer je kindjes dan juist hoe pesten in elkaar zit en hoe en wat daarmee de gevolgen zijn. Zo kan je ze alleen maar voorbereiden zodat ze het zich zo min mogelijk tot zich nemen en beseffen dat de pesters zelf onzeker als de pest zijn!

  • moppie-de-poppie

    beste Celine.... Laat ik beginnen dat ik dus ook 1.82 m. ben :) En nee, ik vond het zeker ook niet leuk toen ik in de pubertijd zat. Alle jongens waren kleiner en je kijkt inderdaad vaak over de hoofden van de rest heen. Maar de pubertijd is voor iedereen (dik, dun, kort, lang, blond, bruin etc) lastig. Je bent op zoek naar je eigen identiteit en de hormonen vliegen door je lichaam. Maar ik heb inmiddels wel geleerd dat het in jezelf zit. Als jij er geen probleem mee hebt of juist trots op bent, is dat voor een ander net zo. En dat brengt me op jouw angst dat je kind later dezelfde problemen gaat hebben.... Leer je kind om trots te zijn op zijn/haar lengte! Geef je kind het vertrouwen in zichzelf. En probeer niet jouw eigen angst op je kind over te brengen. Het enige wat belangrijk is, is zelfvertrouwen. Lang of kort, lelijk of knap, dik of dun... alles is goed! zolang je maar trots bent op jezelf. Liefs

  • MamavnMJ

    Dat je gepest bent met het groot zijn heeft waarschijnlijk meer te maken gehad met ne onzekerheid dan dat je groot bent. Ze wisten/voelden dat ze je raakten met het pesten vanwege je lengte en dan gaan ze er mee door. Het is echt niet zo dat je kinderen per definitie gepest gaan worden vanwege hun lengte. Net als dat de een wel gepest wordt met flaporen en de ander niet. Voed je kinderen op met liefde en (zelf)vertrouwen dan komt het echt wel goed.