Van piepmuis tot waterrat

Vandaag ben ik met T gaan zwemmen. Eerst heb ik hem naar een vriendin gebracht waar hij een anderhalf uurtje heeft gespeeld terwijl ik aan het trainen was. Vervolgens ben ik naar haar gegaan, lekker kopje koffie gedronken en de kerels in de auto gezet en (opnieuw) naar het zwembad gereden. Snel omgekleed en de pret kon beginnen..... dacht ik. Ik was even vergeten dat T sinds de zomervakantier niet meer gezommen had en tijdens die vakantie ineens bedacht had dat zwemmen en in het water springen eng was.... Oeps. Na eerst helemaal fijn geknepen te zijn, wilde hij toch van de glijbaan. Goed idee! Mijn vriendin en haar zoontje gingen ook mee. Zij gingen eerst en ik was vergeten te zeggen dat hij onderaan wel opgevangen moest worden (haar zoontje is helemaal niet bang en kon al alleen, wat ik niet wist aangezien we al heel lang niet meer samen hadden gezwommen :-)). Weer oeps, toen vond T het echt niet leuk. Ik werd helemaal fijn geknepen en meneer wilde naar huis.

Gelukkig trok hij wel bij en wilde hij uiteindelijk juist steeds van de glijbaan af. Eerst met mij (bij mij op schoot), vervolgens achter mij aan dat ik hem opving en uiteindelijk hoefde ik hem eigenlijk niet meer op te vangen alleen te zorgen dat hij niet helemaal kopje onder ging. Zo ook met in het water springen; eerst van het randje zittend, later met mijn handen onder de oksels en uiteindelijk bij het naar huis gaan zelf los van de kant. Hij vond het heel erg leuk zei hij op de terugweg. Gelukkig! En ik dacht; we moeten toch eens vaker gaan zwemmen met hem. Het babyzwemmen vond hij altijd leuk en hij ws juist altijd heel enthousiast maar de laatste 2,5 jaar zijn we weinig meer geweest. Enerzijds omdat in die tijd nog 2 kinderen geboren werden bij ons maar ook omdat manlief er niet zo dol op is en het met 3 kids niet zo makkelijk is om te gaan. Meestal ga ik dus met ofwel T ofwel J. Maar ik zag vandaag wel dat als ze het eenmaal meer gewend zijn, ze meteen een stuk watervrijer zijn. Snel dus een nieuwe date plannen Lies?