Deja Vu.

Op dit moment beleef ik echt een, soort van, deja vu.
Mijn oom, een van de broers van mijn vader dus, nam dit weekend contact met mij op. Hij wilde mij toch wel even wat vertellen.
Hij heeft lang getwijfeld of hij het wel zou doen, na alle ellende en verdriet rondom mijn vader. Voor de mama's die mij pas sindskort volgen: mijn vader is in 2016 op 59-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. Hij zag mijn post over wereldkankerdag voorbij komen een aantal dagen geleden en dat gaf hem net dat extra zetje om het toch aan mij te vertellen. Hij heeft het toch wel even een tijdje stil gehouden, omdat hij mij niet extra 'zorgen & stress' wilde bezorgen. Bij mijn oom, 57 jaar, is even geleden keelkanker ontdekt. En ja, daar schrok ik natuurlijk behoorlijk van! Ook al zo jong.. Hij gaf aan dat het gelukkig goed te behandelen is. Hij heeft inmiddels 35 bestralingen gehad en 2 chemokuren en zoals het er nu naar uitziet is de tumor weg. Hij heeft gisteren de uitslag van de petscan gehad en deze zag er voor nu positief uit. Volgende week krijgt hij de uitslag van de MRI scan en dan krijgt hij te horen of hij kankervrij is of niet.

Natuurlijk, het gemis en verdriet om mijn vader is nog sterk aanwezig. Maar ik ben ergens 'blij' dat mijn oom het mij toch verteld heeft. Ik snap zijn twijfel om het te vertellen heel goed hoor. Ik ben blij dat ze het bij hem optijd ontdekt hebben en het dus nog goed te behandelen is! Nu maar heel hard duimen op goed nieuws volgende week!