Lieve papa.. 2 jaar geleden vandaag.

Vandaag besef ik toch maar eens hoe dicht geluk en verdriet op elkaar liggen.
3 dagen geleden schreef ik nog een vrolijke, gelukkige blog over ons 11-jarig jubileum en vandaag is het de sterfdag van mijn lieve vader.
Vandaag is het al 2 jaar geleden dat hij die strijd verloor tegen die vreselijke rot ziekte. Hij heeft gevochten als een leeuw, hij wilde nog niet gaan, maar helaas mocht het niet zo zijn. Twee weken na de diagnose longkanker met uitzaaiingen in zijn lever, verloor hij deze hele oneerlijke en hele korte strijd. Veel te jong, pas 59 jaar..
Nou ja, "al" 2 jaar? Eigenlijk is 2 jaar helemaal nog niet zo lang, het voelt nog redelijk vers. Ik mis hem nog iedere dag..

Ik merk dat ik er opzich best goed mee om kan gaan, als mensen ernaar vragen kan ik gewoon over hem praten zonder constant emotioneel te worden. Natuurlijk heb ik er moeite mee, maar het leven gaat door.. hoe moeilijk het ook is.
Gisteren merkte ik wel dat ik het moeilijk had.. ik had het met mijn man erover dat het morgen (vandaag dus) al 2 jaar geleden is. En ja, daar kwamen de tranen. Gelukkig heb ik een lieve man waar ik goed bij kan uithuilen.
Ik ben heel sterk wat dat betreft, ik kan me goed groot houden, maar vandaag even niet.. vandaag sta ik stil bij het verlies van mijn lieve vader. Vandaag laat ik mijn tranen vloeien wanneer dit nodig is.


Dwars door de stille leegte,
hoor ik de echo van jouw stem.
Zachtjes, van een afstand,
alsof ik je daarnet nog zag.
Steeds denk ik aan jouw grappen,
steeds hoor ik weer jouw stem.
Dan voel ik weer die leegte,
omdat jij er niet meer bent.

* 13.05.1956
† 16.04.2016

Lieve papa,
Vandaag ben je alweer 2 jaar van ons vandaan.  ik mis je..
Ik hou van jou, tot de maan en weer terug.