Vandaag vol spanning uit gekeken naar de echo voor onze kleine lieve baby nog eens te bewonderen.
Maar eens op de stoel en dat ik een inwendige echo kreeg zakte de moet in men schoenen.
Ik zag enkel een zwarte plek, de gynecoloog deed enorm zijn best om iets te vinden...
Toen zagen we ineens een klein wit stipje in dat grote zwarte vlek, ik hoopte nog dat je enkel je hoofdje wilde laten zien.
Hellaas was dat niet zo... Je was er niet meer je was niet meer gegroeid je hartje klopte niet meer.
Er was nog minder van je te zien dan 3 weken gelede.
Ik ben uitgebarste in tranen en zei nog dat ik het wist... Heel de tijd dat ik je heb mogen dragen was ik onzeker.
Mijn angst is waarheid geworden. Ik heb je verloren...
Je was zo gewilt en welcome.
De gynecoloog heeft me tabletjes meegegeven die ik inbrengen,
Om jou laten geboren worden, maar ik kan het niet, hoe kan ik jou nu verbanen uit mijn buik?!?
Ik zal steeds aan je blijven denken mijn mooie ster.
Vandaag zou je 9 weken en 1 dag in mijn buik geleeft hebben... Maar ik denk dat jou leventje er al een 2 a3 tal weken op zit
Ik was zo blij 3 weken geleden jou hartje te mogen zien kloppen het gaf me goede moet ondanks dat ik 1weeken 4 dagen was terug gezet.
Toch hoopte ik dat alles oké was met je wanneer men gevoel zei dat het niet goed ging.
Mama zal altijd van je houden.
Rust zacht mijn kleine schat!!!
reacties (0)