Dankbaarheid + filmpje

Soms heb je van die dagen dat je net even wat dichter bij de realiteit staat. Je leest hier over een vrouw die weet dat ze afscheid moet nemen van haar man, een vrouw die zo graag moeder wil worden, een moeder die haar kind is verloren... Je leest de naarste dingen, en waar mijn schoonzusje dat soort dingen helemaal niet wil lezen, lees ik het wel. Zodat ik kan laten weten hoe verschikkelijk ik het voor ze vind, maar ook omdat ik daardoor des te meer besef dat 'geluk' niet voor de hand liggend is. Je kan niet al je geluk zelf maken.. En ik heb heel lang gezegt van wel. Je hebt nou eenmaal niet alles in de hand.

Gelukkig kan ik nu melden dat alles ons 'voor de wind' gaat. We hebben net de badkamer verbouwt, financieel zijn we weer aardig op de rit, Nick is een echte peuter aan het worden. Lief, erg knuffelig, druk... Maar met deze 'fase' komen ook de driftbuien mee. En die heeft hij. Hij slaat met zijn hoofd op de grond, slaat ons, gooit met zijn spullen en lacht je keihard uit als je er wat van zegt. Gelukkig overheersen de momenten dat hij je hand komt pakken om je mee te nemen om met zijn auto's of blokken te spelen. En bouwen kan hij als de beste! Net als puzzels maken en de vormenstoof vullen. Praten daarintegen gaat erg traag. We horen regelmatig : Aapie, vissie, mamma, aai, die, bal en bad. Veel verder dan dat gaat het niet. Maar dat maakt niet uit. Alles op zijn tijd.....

Tussen mij en Misja is het nooit slecht gegaan, maar het gaat wel een stuk beter nu we uit de verbouwingsstress zijn, ik geloof ECHT dat er stellen zijn die uit elkaar gaan tijdens een grote verbouwing. Dus ik moet niet te vroeg juichen, volgend jaar gaan we de schoorsteen weghalen! Hahahahahaha.

Verder ben ik dus weer aan het werk, ik heb het echt ontzettend naar mijn zin. Lingerie verkopen is echt helemaal mijn ding. Meermaal is mij gevraagt of ik niet verder zou willen leren, maar ik zou niet weten wat, want ik zou met niemand van baan willen ruilen! En mijn werkgever wil mij ook helemaal niet kwijt. Best wel fijn, een baas die je altijd de hemel in prijst over je werkzaamheden.

Ik begon deze blog omdat ik wilde laten weten dat ik dankbaar ben voor dit geluk. Ik geloof niet in een god, dus wie ik precies dankbaar ben dat weet ik niet. Maar ik ben het wel. Elke avond als ik ga slapen bedenk ik even hoe gelukkig ik ben met mijn kleine aap en mijn lieve vent. En waaraan het ligt weet ik niet, maar met deze gevoelens komen altijd tranen mee. Dit gevoel, het bewustzijn van deze belangrijke factoren, is zo intens.

Om even een typisch emo momentje met jullie te delen, heb ik hier een filmpje. Op dit filmpje wordt Nick gefilmt door mijn moeder, is de uggs van mijn moeder (nog iemand waarvan ik zo ontzettend blij ben dat ik dr nog heb) . Wie er grappiger is, Nick op de uggs of mijn moeder die zowat in haar broek piest van het lachten, weet ik niet. Maar ik lach tranen van geluk als ik dit filmpje bekijk. En geloof me, dat doe ik VAAK!

http://www.youtube.com/watch?v=GxnezSpAn2o

Liefs, Leonne

ps. Let niet op de spelfouten hea. Ik ben nu eenmaal een kneus in elke taal.