Bevallingsverhaal

Na bijna 3 weken in mijn eigen heerlijke wereldje te hebben geleefd (en nog steeds) is het nu echt tijd voor het bevallingsverhaal.

Zoals de meeste weten ben ik op 4 mei ingeleid, een beetje huiverig voor het hele gebeuren en dat was terecht want man, wat was het heftig weer.

Om 6 uur ging de wekker na weer een vreselijke korte nacht want om half 7 moest ik het ziekenhuis bellen om te vragen hoe laat we mochten komen. Er was plek dus we mochten meteen aanrijden.

Om iets voor 7 kwamen we aan en om 7 uur is direct gel ingebracht, met de mededeling dat ze maximaal 2 keer op een dag gel mogen inbrengen en als het verder niks doet we naar huis mogen om daar af te wachten en een andere dag nog eens in te leiden.

De moed zakte me even in mijn schoenen , zat ik dan met mijn koffertje. Ik was echt niet van plan met lege handen naar huis te gaan.

Gelukkig werd me al snel duidelijk dat ik die dag gewoon mijn meisje in mijn armen zou hebben want om half 8 kreeg ik al goede weeen.

Ik voelde het met elke wee sterker worden en vroeg al snel of ze wilde kijken hoeveel ontsluiting ik had. Uiteindelijk hebben ze pas om half 12 gekeken en werden direct mijn vliezen gebroken. Lichtelijk gespannen (ik wist nog hoe snel het ging na het breken van de vliezen bij de vorige bevalling) mocht ik nog in bad als ik wilde, en dit heb ik gedaan aangezien ik me al geen houding meer wist te geven. In bad werden de weeen alsmaar heftiger en na een half uurtje ben ik er weer uitgegaan.

De weeen waren sterk, met nauwelijks tussen pozen en het bed waar ik in lag had het zwaar te verduren want bij elke wee trok ik aan alles wat ik te pakken kon krijgen.

Ik vroeg om pijnstilling.. maar wilde geen ruggenprik. Ik zou een infuus krijgen waar ik zelf mee kon pompen en dit duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid. De dames wisten niet hoe het aparaat ingesteld moest worden en pakte er op hun gemak nog even de handleiding bij. Na mijn vraag of ze alsjeblieft op wilde schieten kreeg ik als reactie: Ja vrouwke, ik kan niet alles tegelijk! Kreeg echt het gevoel dat ik me aan lag te stellen, man wat had ik pijn.

Eindelijk deed het ding het en werd heerlijk zo stoned als een garnaal. Hield me ook niet aan de tijd (om de 3 min pompen) en natuurlijk zat er een stop op waardoor ik niet constant kon pompen maar door elke minuut op die knop te rammen wist ik in elk geval zeker dat ik nooit zonder zat. Dit spul was heerlijk, (mijn letterlijke woorden naar mijn man toe waren dan ook, man dit is goei spul zeg... ) Maar alleen nuttig na de wee. De weeen zelf bleven vreselijk. Wat een naar gevoel is dat toch.

Vervolgens bleef ik het gevoel houden niet serieus genomen te worden, toen ik eenmaal persdrang kreeg en wilde dat er gekeken werd kreeg ik ook doodleuk te horen dat dat echt geen zin had want ik kon echt nog geen volledige ontsluiting hebben, dit zou hooguit 7 cm zijn.

Dit keer was ik het echt zat, en ik zei luister goed. Ik weet wat ik voel, en dit kind word zometeen geboren met of zonder jullie hulp! Ik wil dat er nu meteen gekeken word... Schijnbaar was ze onder de indruk van mijn snauw en een paar minuten later kwam de gyn dan eindelijk kijken, lichtelijk geiriteerd en waarschijnlijk was het maar om mij stil te krijgen. Toen ze keek was ze toch wat verbaasd en zei, maak alles maar klaar.. ze komt er aan.... Joh

Gelukkig mocht ik meteen persen, wat wilde ik er graag van af zijn. Toen ik voelde hoe het hoofdje bleef staan (aauuww) kon ik echt niet meer, wat een helse pijn! Bij senna heb ik dit door de knip niet meegekregen en die geboorte op zich was een eitje vergeleken met deze. Kreeg nog ff op mijn donder... kom op als je een beetje je best doet is ze er na nog 2 keer persen! Maar daar nam ik geen genoegen mee, eruit dacht ik. En na een laatste keer persen was ze daar, mijn geweldig mooie kind, Amy.

Verdoofd van de hele gebeurtenis lag ik daar met mij meisje tegen me aan. Een ware hel blijf ik het vinden, maar ook blijft het een bijzondere ervaring. Ondanks de pijn want wat heb ik het er voor over gehad. Een mooiere beloning kun je je niet wensen.

Ik dacht dat het inmiddels al avond was, toen ik vroeg hoelaat ze geboren was zeiden ze om 14:50... oke dat was vreemd.

Vanaf het breken van de vliezen heeft het dus maar 3 uur en 20 min geduurd. Denk dat niemand had verwacht dat het zo snel zou gaan. Ben een nachtje in het ziekenhuis gebleven omdat Amy erg misselijk was van de bevalling, met mijzelf ging het top. 400 ml bloed verloren en 3 kleine hechtingen (3 scheurtjes) waar ik erg blij mee was . Heerlijk vergeleken met een knip.

De volgende ochtend om half 8 kwam mijn mannetje met de trotse grote zus ons ophalen en zijn we lekker naar huis gegaan.

Ik haat het echt, bevallen. Maar heb nu 2 geweldige dochters en hoef dit dus nooit meer te doorstaan, het blijft een top prestatie vind ik en dat maakt me alleen maar trotser op mezelf, mijn kinderen en mijn man want wat heeft hij me gesteunt. Echt een lieverd die ook zo trots is op zijn meisjes.

Ga binnenkort snel een blog doen over de eerste maand met onze kleine meid (dat is inmiddels alweer bijna) maar nu eerst weer lekker verder genieten.