Laatste ronde.

Vanmorgen voelde ik het al. Dat nare, zware, drukkende buikpijn gevoel.

Pffff diepe zucht, opstaan en naar de badkamer. En ja hoor, daar is het bloed weer.

Ik haat het, elke vrouw haat het. Ik heb het altijd gehaat maar nu haat ik het meer dan ooit.

Wat een k*t gevoel is het ook, die kramp. En het lijkt elke maand pijnlijker te worden.

Vandaag ga ik dus echt gewoon niks doen. Heb gister boodschappen gedaan voor vandaag. Ik moet alleen ff tampons halen maar dat word samen met mn meisje en de hond wandelen naar de buurtsuper. Zijn we er toch ff uitgeweest.

Voor de rest, chille broek aan gedaan. En met mn meisje spelen en filmpjes kijken.

Manlief gaat vanavond naar een voetbalwedstrijd, dus ik ga als senna naar bed gaat lekker op de bank liggen met een film. Daar heb ik nu al zin in.

Toen ik vanmorgen wakker werd, en het eerste wat ik dacht was... ik ben ongesteld. Toen kwam er gelijk achteraan, nog 1 keer.

Nog 1 keer proberen we het zelf en dan ben ik er gewoon zooo klaar mee. Dan word het een bezoekje aan de HA waar we waarschijnlijk direct een verwijzing naar de Gyn krijgen. We gaan ronde 14 in dus daar zal geen twijfel over zijn.

Dit is wat ik echt niet wilde. Ik wilde zelf zwanger raken... op eigen kracht, zonder hulp of medicijnen.

En heb heel lang volgehouden dat het zou lukken, maar nu ben ik er toch zo klaar mee. Al zou ik het willen, ik trek het gewoon niet meer. Elke maand opnieuw dat slopende wachten, om vervolgens die nog slopendere teleurstelling te krijgen. Ik wil het gewoon niet meer.

Tranen rollen serieus over mijn wangen dit moment, zo'n zeer doet het gewoon, zo erg baal ik gewoon... dat het gewoon niet lukt.

Helemaal in het begin had ik nooit verwacht dat het me zo'n pijn zou doen. We hebben na een paar maanden zelfs ooit gezegd, als het niet lukt, dan maar gewoon niet.

We hebben een pracht van een dochter, en daar zijn we dankbaar voor. Maar wat er ook gebeurd, we gaan niet naar het ziekenhuis! dat vertikken we gewoon.

En nu denk ik, wat er ook gebeurd, wat er ook voor nodig is... die 2e komt er, hoe dan ook.

De wens voor een 2e is minstens net zo groot als voor een 1e. Sterker nog, nu is het veel sterker als toen met Senna, toen wist ik niet wat me te wachten stond. Ik was zwanger voor ik het wist en nu... nu weet ik wat het is. Nu weet ik wat ik mis, en dat is echt veel moeilijker. Voor mij dan.

Ik weiger nog langer mezelf klote te voelen, als we hulp nodig hebben dan moeten we daar maar gewoon gebruik van maken. Zul je zien dat het gelijk raak is, god wat zal ik me dan  voor mijn koppige kop slaan.

En na zon lange tijd klagen en zeiken (al doe ik echt mijn best positief te blijven) zullen er ook echt wel mensen zijn die er simpel van worden. Die gek worden van mn vragen en blogjes die altijd maar over 1 ding gaan en die voor 90% negatief zijn. Maar nu heb ik er wel recht op vind ik :-) Hopelijk duurt het niet lang meer en kan ik deze zielige negatieve blogs snel inruilen voor blogs vol geluk en blijde gevoelens en positieve berichten.

Zelfs in mijn omgeving merk ik het, soms vraag ik me zelfs af of ik wel serieus genomen word. Als ik dan de vraag krijg, is het nou nog niet gelukt?? Hoe kán dat nou, het is toch al eerder gelukt?? Of de opmerking, ach, gelukkig heb je er al 1. Ooohh dan kan ik ze wel wat aandoen :-D

Tegen die mensen zou ik ook willen zeggen, verdiep je er eens in. Zoek eens op hoevaak het wel voorkomt dat het voor de 2e keer niet meer lukt. En kom dan terug met je ongeloof.

De knoop moet in elk geval worden doorgehakt. Misschien is het deze laatste ronde ineens raak. Omdat we weten dat het de laatste keer zou zijn. Je weet maar nooit.

Oh wat zou het fijn zijn, als dat bezoekje aan de HA waar we al zolang tegenaan hikken, helemaal niet nodig blijkt te zijn.

xxxx Veel liefs van mij :-)