Dipje?
Nou... waar zal ik eens beginnen? (word een lang verhaal vrees ik)
Voel me niet echt zoals ik me hoor te voelen zeg maar... waar het precies door komt kan ik niet echt zeggen aangezien er meerdere dingen zijn die gewoon tegen zitten en of het daardoor komt weet ik ook niet... snappen jullie het nog?
Nou ik zit dus al 1,5 jaar thuis, en hoewel het voor veel moeders als muziek in de oren klinkt om lekker thuis te zijn met je kindje is het voor mij nu echt klaar.
Ik ben naar de huisarts gestapt met de vraag of er een foto van mijn rug kon worden gemaakr aangezien de klachten niet minder werden maar juist erger.
Vond ze wel een goed idee dus kreeg ik een verwijzing voor het ziekenhuis, gelijk een afspraak gemaakt en een paar dagen later was het zover. Uitkleden tot op je onderbroek en naar binnen.. lekker dan, moet je vooral aan mij vragen zoiets. Met mn onzekere hoofd en lelijk dikke lichaam liep ik naar binnen. Kon wel janken en zoiets kleins kan ik dan dagen van streek door zijn en dat was ik dus ook.
2 Dagen later de uitslag... het belangrijkste deel van mijn rug (is een naam voor maar weet ik niet meer) maar is iig boven mn bilspleet ongeveer 5 cm naar boven, dat gedeelte zit er tussen mijn wervels nauwelijks ruimte waardoor na veel lopen, zitten, tillen, liggen of WAT DAN OOK gewoon te veel druk op komt en verschrikkelijk pijn gaat doen. Kan verholpen worden met langdurige therapie.. Fijn.
Ik UWV gebeld dat ik hulp wil voor het vinden van een passende baan omdat ik nu al helemaal niet meer weet waar ik het zoeken moet. Komt er 21 nov een vrouw hier om me te helpen en dan maar hopen dat ik snel weg kan hier (klinkt hard maar is ff niet anders)
Nou dat was dat. Dan komt het financiele probleem waar wij altijd al mee zitten, schulden, leningen en hoge maandlasten zorgen dat wij weinig voor onszelf hebben en alles in het huis gaat, naar S.enne of word opgegeten.
Frustrerend is het om dingen te zien die je eigenlijk wel nodig hebt of graag wilt hebben, maar eigenlijk een luxe probleem is omdat boodschappen nu eenmaal belangrijker zijn.
Nu waren we afgelopen vrijdag overal klaar mee... alles af betaald en zouden we eindelijk geld over houden voor onszelf elke maand. Kwijgen we een brief... 400 euro betalen voor iets wat IK vergeten was... MIJN schuld... binnen 3 dagen betalen anders deurwaarde en we hebben nog geen stuiver om aan onze reet te krabben.
Kut... KUT voel ik me weer KUT!
Wil ook zo graag een 2e kindje... maar ook weer niet.
Heb het gevoel dat ik zo in de knoop zit met mezelf, maak mezelf gek met het kijken naar babyfoto's van mn prinses... mn dikke buik. Laatst kwam ik het lijstje tegen wat ik geschreven had voor wat ik mee moest nemen naar het ziekenhuis en werd gewoon helemaal emo. heb het uit het blokje gescheurd en tussen de foto's bewaard voor in het album whaha! Ik ben bang voor iets maar weet niet waarvoor... Ga ik spijt ktijgen?, Is 1 niet gewoon genoeg? Zou ik 1 van de 2 tekort doen of meer gaan houden van de 1 als van de ander?
Daarbij komt het totaal verschillende beeld van opvoeden wat mijn man en ik hebben. Was van plan hem te zeggen dat ik pas aan een 2e begin als we het eens worden op de maniet waarop we het aanpakken.
Ik ben van het praten... uileggen en sussen, troosten.
Hij schreeuwt, negeerd en tikt op de hand en zegt dingen als 'als je het op de grond gooit eet je maar niet!' of ' als je niet ophoud met zeuren ga je maar naar bed!'... kind is 14 maanden man! Ik heb soms het gevoel alsof ik er alleen voor sta... sinds het begin al met laten huilen of niet, meer eten of niet heb ik het idee dat de meeste mensen achter hem staan en vinden dat ik mijn meisje verwen... alsof mijn mening... die van de moeder!!! er niet toe doet! Gek word ik er van en geloof dat ik zeer binnenkort flink uit mn slof schiet bij de eerste de beste opmerking die ik krijg over mijn manier van opvoeden.
Dan zijn er nog wat kleine dingen... het afvallen gaat niet zoals ik het wil... staat op een laag pitje en als ik dan weer de foto's zie van het weekendje weg in mijn badpak dan denk ik echt... gatver wat vatzig. Ben zo onzeker dat ik zelfs mijn man me niet aan laat raken dus je kunt je wel voorstellen hoe gefrustreerd hij is en hoeveel spanning dat weer met zich mee brengt.
Dan is er nog het gemis... gemis van mijn vader... :'-(
Ik denk er elke dag aan.. maar nu nog meer omdat ze maandag voor het eerst 'Opa' zei toen ze naar de foto's van mijn vader en mijn schoonvader wees... Opa zei ze... nog eerder dan oma die ze elke week minstens 1 keer ziet. Dat raakt je diep en doet je beseffen hoe hard het leven kan zijn. Wat had mijn vader haar geweldig gevonden en wat was hij trots geweest. Van de andere kant ben ik ervan overtuigd dat als mijn vader was blijven leven ik een heel ander leven zou hebben gehad, andere keuzes had gemaakt, andere mensen had leren kennen en dan was S.enna er waarschijnlijk niet eens geweest.... gek toch?
Ik verveel me, voel me kut, vind mezelf lelijk, Denk dat niemand me mag en jank soms terwijl ik niet eens precies kan zeggen waarom... ja omdat ik me kut voel... maar de exacte rede???
Praat niet... met niemand, niemand weet dat ik me zo voel.
reacties (0)