Wat er is gebeurd, nu beter verwoord en uitgelegd

g vonden. Achteraf is dit allemaal een domme gedachte geweest want er is niks mooiers op de wereld dan ouders worden en dat onze ouders opa en oma mochten worden en dat mijn broer en zussen voor de zoveelste keer tante en oom mochten worden && Danny en ik zijn al bijna 8 jaar samen dus ook dat zou geen reden geweest zijn dat het ongewenst zou zijn. Danny kon het niet geloven dus uiteindelijk hebben we nog 3 testen gedaan, allemaal een plusje. Wat waren we gelukkig! Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent ga je al zo ontzettend veel van het kindje houden. Danny had me vaak gewaarschuwd dat ik me nog niet te veel aan het kindje in mijn buik moest gaan hechten want ik was ongeveer 5 weken zwanger er kon dus nog van alles mis gaan. Natuurlijk hield ik er wel rekening mee dat het mis kon gaan. Ik wist dat zwanger worden niet van zelf sprekend was. Mijn zus en haar vriend kunnen bijvoorbeeld geen kinderen krijgen. Ik heb dat altijd heel erg gevonden voor ze, k heb er zelfs wel eens tranen om gelaten omdat ik wist dat ze het zo graag wouden. Ik zei altijd dat als ik zwanger was van een tweeling dat hun er dan ook 1 mochten hebben. Dat waren altijd mijn fantasieen geweest toen ik nog een klein meisje was. Mijn zus en mijn zwager gelukkig maken met een kindje. En nu was ik echt zwanger en in die onzekere tijd maakte ik wel eens grapjes tegen Danny : “volgensmij is het een tweeling”. Echt grapjes waren het niet want ik had werkelijk het gevoel dat het een tweeling zou zijn. 1 Maart hadden we onze eerste echo. Inmiddels was ik ook al elke ochtend ontzettend misselijk dus aangekomen bij het ziekenhuis had ik geen tijd om zenuwachtig te zijn voor de echo want ik was alleen maar met mijzelf bezig. Zelfs ongegeneerd de parkeerplaats onder gekotst. Na een poosje wachten in de wachtkamer waren we dan eindelijk aan de beurt. Ik mocht op de behandeltafel gaan liggen, en ja toen kwamen de zenuwen toch wel wat opspelen. De verloskundigen moesten al lachen bij het zien van de echo, want ze zagen een duidelijke tweeling. Danny vol ongeloof en ik kon alleen maar denken, zie je nou wel! Maar hoe blij en gelukkig ik was dat ik zwanger was van een tweeling, ik wist niet dat vanaf toen eigenlijk de ellende van mijn zwangerschap begon. Want zwanger zijn van een tweeling brengt enorm veel risico’s met zich mee, want eigenlijk is je lichaam er niet voor gemaakt!. Inplaats dat ik bij de verloskundige onder behandeling bleef moest ik opeens naar de gynaecoloog. De gynaecoloog vertelde ons dat we zwanger waren van een monochoriale tweeling een heel moeilijk woord wat we toen niet begrepen maar nu heel goed. Het kwam er op neer dat het de risico volste tweeling zwangerschap was en dat er dus van alles mis kon gaan. Een monochoriale zwangerschap komt maar zelfden voor, om precies te zijn 1 procent en het gebeurde maar 3 keer in het jaar ongeveer in Nederland. Ik bleef de moed er vooral in houden en ik had ook werkelijk het gevoel dat alles goed zou komen. De echo’s die we om de 4 weken hadden zagen er allemaal wonderbaarlijk goed uit en hoe dichter we bij de 20 weken in de buurt kwamen hoe zekerder we werden en hoe meer we van die wonderbaarlijke wezentjes in mijn buik gingen houden. Inmiddels voelde ik mijn kleintjes ook al schoppen in de buik! Een gevoel dat niet valt te beschrijven 1 van de fijne dingen van het zwanger zijn. Zwanger zijn van een tweeling is gewoon echt niet leuk maar ik had het er allemaal voor over! Ik zal jullie vertellen dat de bezoekjes aan het ziekenhuis niet prettig waren, je werd elke keer met de neus op de feiten gedrukt dat de zwangerschap mis kon lopen. En koppig dat ik was, wou ik er niks van weten! Het was toch zeker mijn lichaam en mijn kindjes waar ze het over hadden ik wist wat ik voelde en wat ik voelde was goed. Bovendien gebeurde dat soort dingen altijd bij een ander. 14 mei was het zo ver de 20 weken echo. Wat was dat spannend. Zouden onze kindjes gezond zijn? En wat zou het geslacht zijn. Ik had geen voorkeur ik kon alleen maar denken “als ze maar gezond zijn”. En daar lig je dan 2 kern gezonde jongentjes voor zover ze dat konden zien en dat de wonderen de wereld nog niet uit waren werd toen bevestigd. De gynaecoloog kon daar op de echo zien dat we niet zwanger waren van een monochoriale zwangerschap maar van een gewone 1 eiige tweeling, nog steeds een boel risico’s maar heel wat meer kansen. Wat 50/50 was, was nu 70 % kans voor ons een hele opluchting. Zodra we het ziekenhuis uitwaren kwamen daar de tranen, tranen van geluk. We hebben samen gehuild als kleine kinderen, wat waren we gelukkig. Maar dat zoveel verwachting en geluk zomaar kan omslaan in verdriet is ondragelijk!. 31 mei moest ik naar het ziekenhuis omdat ik nogal waterige afscheiding had. Ik was toen 22 weken zwanger. Onderzoeken gedaan in het ziekenhuis en alles leek er goed uit te zien. Maar na een paar extra testjes gedaan met mijn urine bleek dat ik vruchtwater verloor. Ik had waarschijnlijk een scheurtje in de vliezen waardoor er vruchtwater uitsijpelde bij inspanning. Ik werd naar huis gestuurd met bedrust, omdat als mijn vliezen nu zouden breken er toch niks gedaan kon worden met het termijn van 22 weken. Het hoefde niet mis te gaan er zijn genoeg mensen die een scheurtje hebben gehad waarbij het wel goed ging!. Danny en ik zaten elkaar moed in te praten en probeerden elkaar positief te houden, terwijl we allebei het gevoel hadden dat het mis zou gaan. Die avond om half 11 gebeurde het. Mijn vliezen braken. Onze wereld stortte in want we wisten nu wat er ging gebeuren. We zouden onze kindjes verliezen. Ik kwam in een waas terecht en even dacht iedereen dat ik er in zou blijven hangen.
Mijn ouders en zussen en broer hebben we gebeld. Goed geschrokken natuurlijk. Vol ongeloof en met veel vragen en een heleboel verdriet. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis had ik al heftige weeën . Ik was zo ontzettend bang, bang voor wat er komen ging, bang om 2 dode kindjes op de wereld te zetten. Maar op de 1 of andere manier werk je op dat moment als automatische piloot. Je doet wat er gedaan moet worden.De weeën werden ondragelijk, De pijn was ondragelijk. Uiteindelijk lag ik aan een morfine pomp om de weeën pijn te verzachten, en ik kon maar denken : op tv krijgen mensen toch goddomme een ruggenprik? Zelfs met de morfine pomp had ik zo’n ongelofelijke pijn.. Maar misschien kwam dat ook wel doordat ik wist wat er komen ging. In de verloskamer naast ons hoorde we een baby huilen. “Die is gelukkig gezond . We stoorden ons niet aan dit geluid. Zo zou het moeten klinken. Bij ons zal het straks stil blijven… En toch heb je stilletjes nog het idee van “Misschien happen ze straks ineens flink naar adem en zat iedereen er naast. Hebben ze iedereen lekker voor de gek gehouden…”. Tegelijk weet je dat dit een onmogelijke fantasie is. De weeën werden zo pijnlijk en kreeg ik poepdrang dus ik mocht gaan persen. En zo werd uiteindelijk Jayden levend geboren om half 3 s’nachts, hij heeft een half uurtje geleefd wat was mijn kereltje sterk!. Hij is gestorven in de armen van Danny. En terwijl dat gebeurde heeft de gynaecoloog de vliezen van Denley laten breken en werd ook hij levend geboren om 5 over 3 in de nacht. Ook hij heeft ongeveer een half uurtje geleefd en ook hij is in de armen van Danny gestorven. En toen alsof t niet erger kon wou de placenta niet uit mijn lijf komen ELLENDE !ik heb de gynaecoloog op dat moment vervloekt omdat hij me zo ontzettend pijn deed door constant als een bezetene op mijn buik te drukken! Maar tussen het gevloek op die man door was ik hem toch dankbaar dat hij me zo goed had geholpen, anders was het namelijk heel anders afgelopen. Ik had sterk het gevoel dat ik de bevalling netjes en goed moest doen. Dat was iets dat ik voor Jayden en Denley wilde doen. Maar ook voor mezelf. Dat ik kan zeggen dat ik ze waardig op de wereld heb gezet. Dat verdienen ze. Ze hebben het 5 maanden goed gedaan, dan moeten we het ook netjes afmaken. Volgens de verloskundige en gynaecoloog was het een prachtige emotionele moeilijke bevalling. Danny, maar ook ikzelf, ben erg trots op de beheerste manier. We waren een team! We hebben samen een 2 zoontjes op de wereld, En wat zijn ze goddomme prachtig, Alles er op en er aan! 10 teentjes 10 vingertjes, oortjes mondje neusje ALLES! We knuffelen wel een uur en bekijken ze nog eens en nog eens. De tijd stond stil. We zijn gewoon echt papa en mama, dat voelen we ons ook. Een gevoel van trots en geluk overheerst. We zijn met z’n vriertjes! Verdriet of woede voelde ik niet.

De liefde die je voelt voor zo’n kleintje is zo enorm, zo overweldigend. We mochten ze mee naar huis nemen GELUKKIG en Samen wakker worden met je kinderen in het midden, is prachtig. Ook al blijven ze in een diepe slaap.
De dagen erna leef je in een roes. Elke morgen word je wakker met een brok in je keel, je word wakker en denkt “vandaag word het weer te veel”. Er is niks erger op de wereld dan je kinderen verliezen. Het leven word ineens overleven, niks op de wereld is meer leuk. Omdat het leukste en mooiste er niet meer is.
We hebben op een mooie manier afscheid van ze kunnen nemen. We hebben een prachtige crematie gehad. Inmiddels hebben we ze weer thuis in een mooi urntje, en dat voelt goed. En hoeveel verdriet we ook hebben, toch zijn we trots dat Jayden en Denley ons ouders hebben gemaakt. Ik voel me een onzichtbare moeder. Overal waar we heen gaan, zeggen mensen Danny en Wietske. Maar voor ons zijn we met z’n viertjes. Hoe hard het ook is het leven gaat door, en hoe moeilijk het ook is we komen nu “redelijk” de dagen door. Ik zie het zo: mijn pijn is een soort balletje. Dat heb ik altijd bij me. Als ik me goed voel, is het zacht, kneedbaar, mooi rond, vol, warm. Als ik me rot voel steken er allemaal dingen/punten uit. Dat kan met een klein oneffenheidje beginnen, groeit tot een bobbeltje en vervolgens een vlijmscherpe punt. Als ik me niet gewoon confronteer met de pijn, groeit dit alsmaar door. Het wordt dan steeds pijnlijker om het intense verdriet dat in die bal zit onder ogen te durven zien. Dan wordt die stap steeds moeilijker. Waardoor ontstaan die bultjes of waardoor groeien ze? Door pijnlijke opmerkingen, herinneringen of doordat ik een tijdje niet actief met Jayden en Denley ben bezig geweest. Als ik bijvoorbeeld een paar dagen niet geschreven heb . Schrijven helpt
Alles was nieuw voor me. Van het geluk van 5 maanden gezonde zwangerschap tot het intense verdriet van het verlies van onze zoontjes.
Om de vele nieuwe emoties te kunnen ordenen ben ik gaan schrijven in een dagboek. Om niets te vergeten, om na te kunnen lezen hoe de feiten waren. Om vast te leggen hoe ik me toen voelde, om te kunnen begrijpen waarom het later zo anders voelde.

Tijdens het schrijven gaan je gedachten en gevoelens rechtstreeks vanuit je hart naar je hand op het papier. Heel puur, heel eerlijk.

Schrijven geeft inzicht, het schept orde in de chaos in je hoofd. Daarnaast is papier zo heerlijk geduldig. Je kunt eindeloos doorgaan. En papier heeft geen mening. Even niet te hoeven horen: "Zou je niet eens dit, of ik heb eens gelezen dat". Ondanks alle goede lieve bedoelingen van familie of vrienden...

Even aandacht voor je eigen beleving en ècht voelen wat je werkelijk voelt. Dit was mijn manier om door de pijn héén te gaan. Ontdekken dat ik mijn verhaal een tijdje later met droge ogen kon lezen. Na Jayden en Denley had ik veel lichamelijke klachten, het voelde niet goed. In het ziekenhuis schoven ze het af op ontzwangeren en stress want dat is heel makkelijk als je zoiets hebt mee gemaakt. Maar ik wist dat het iets anders was. Het voelde niet goed. En toen 3 weken na de geboorte van jayden en Denley gebeurde het. Ik was aan het bellen met mijn zus Helena en toen ik ging staan spoot er letterlijk bloed uit me van onderen. Ik greep naar mijn broek en ja die was rood van het bloed en me hand zat er onder! PANIEK!! Maar weer op naar het ziekenhuis en maar denken.. Wanneer is die ellende toch eens een keer voorbij. Uiteindelijk in het ziekenhuis hebben ze een echo gemaakt en bleek er nog een placenta rest te zitten die operatief verwijderd moest worden. Ik kon wel janken toen ze dat zeiden. Het voelde alsof ik nog iets van Jayden en Denley in mijn lichaam droeg en dat gingen ze me afpakken. Hoe stom die gedachte ook zal zijn voor een ander maar voor mij voelde het als een soort van abortus. Na de operatie ging het gelukkig lichamelijk ook een stuk beter. Alleen het vertrouwen van mijn eigen lichaam is weg. Je voelt je zo ontzettend onzeker Mijn basis was door het verlies van onze zoontjes en alles wat daarna volgde onder mij weggeslagen. Het is lastig om zelf die basis weer op te pakken. Een kind voelt echt als een stuk van jezelf. Dit vond ik vroeger altijd zo overdreven. Een kind is toch een mens op zich? Dat klopt, maar toch voelt het zo. Nu is dat stuk van mij weg. Ik voel me echt incompleet. Er klopt iets niet. Als er bijvoorbeeld een arm van je lijf wordt gerukt, doet dat pijn. Je weet dan dat je een arm mist, dat ziet een ander ook. Iedereen kan zich enigszins voorstellen hoe erg het is om met één arm te leven.
Het verlies van je kind is aan de buitenkant niet te zien. Je moet steeds uitleggen dat je je rot voelt. Ik merk dat ik dat vaak wil uitleggen, maar dat ik dat niet kan. Het komt niet aan of zo. Ze leven met ons mee en vinden het erg voor ons, maar hoe die intense pijn voelt, krijg ik niet uitgelegd. Misschien willen ze het niet echt voelen omdat het zo intens is. Ik moet er maar mee stoppen het uit te willen leggen. Ik moet er mee verder leven, zij niet. Het geeft ook geen bevredigend gevoel als ik het wel haarfijn uit heb weten te leggen. Ik krijg er niets voor terug. Het is vaak een monoloog. Het positieve is dan dat ik het weer even kwijt ben. Dat ik ingewikkelde emoties heb kunnen omzetten in woorden. Maar aanvullingen of het samen eens van een hele andere kant bekijken etc. vind ik niet of zelden. Dat zou alleen kunnen met ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. Erg, dan voel je je zo eenzaam met je verdriet. Maar het is niet anders.

Vaak is het ook fijn dat je aan de buitenkant niets aan me kunt zien, niet iedereen hoeft ons verhaal te kennen. Dan is het lekker om maar gewoon te zeggen dat het goed met me gaat, ook al is dat in feite niet zo. Kletsen over koetjes en kalfjes en gewoon Wietske zijn.

Dit gemis gaat nooit meer weg en niks of niemand zal ooit hun plek in kunnen nemen. Zelfs een broertje of zusje voor ze in de toekomst zou dat niet kunnen. Ze zijn onvervangbaar. Ik ben toch ook niet hetzelfde als mijn broer of zussen. Maar het kan wel de pijn verzachten. Uiteindelijk komt alles wel weer goed ik noem ze mijn vlindertjes want vlinders staan voor transformatie en verandering. Na een periode van rust en inkeer, ontstaat er een nieuw begin een nieuwe kans een nieuw leven! Na het gevecht om de cocon af te werpen is er vrijheid. Op vleugels zwevend naar het licht.