*_Het gemis na een miskraam.._*

Hier zit ik dan..te denken aan ons kleine wonder.
er gaat geen dag voorbij of ik heb aan mijn ukkie gedacht..
zo'n 5 maand geleden kregen wij te horen dat we weldra een klein wondertje mochten omarmen in ons warme gezinnetje.
hoe trots kan iemand zijn he.
Ik was zo ontzettend fier dat wij mama en papa mochten worden..dat ik ook geen moment kon wachten om iedereen het blijde nieuws te vertellen.
Iedereen was zo blij..vooral de kids van mijn zus waren onwijs gelukkig dat ze een neefje of nichtje bij kregen in de familie.
maar zoals ik al vaker heb gezien staat geluk en verdriet vaak heel dicht bij elkaar en dat was deze keer niet anders.
We kregen het nieuws dat ons ukkie het niet gehaald had in mama's buik. geluk sloeg om in heel erg veel verdriet.
Tranen hebben dagen, zelfs weken over mijn wangen gerold.
We konden het maar niet begrijpen en onze vraag waarom ? bleef onbeantwoord.
Ik ben zo boos geweest op mezelf al kon ik er helemaal niets aan doen.
Maar had steeds het gevoel dat mijn lichaam zen best niet genoeg had gedaan.
Dat het mijn lichaam zijn schuld was dat dit gebeurde.
Ik zat er echt helemaal door.
Het gevoel dat op die moment door ons heen ging valt met geen pen te beschrijven.
het was hard echt enorm hard. Ik had geen tranen maar ook geen woorden meer over.
Ik was stil erg stil..
Mijn man heeft zich echt sterk moeten houden..Hij probeerde mijn verdriet te verlichten door dat van hem zelf opzij te schuiven.
Ben trots op hem dat hij er zo bijzonder mee om ging ondanks alles was het voor hem ook een hele wereld die instorte.
iedereen wenste ons sterkte en veel moed in die periode.
maar een msikraam blijft voor vele in de omgeving iets simpel..
het verdriet en de pijn word niet echt erkend.
ik kreeg heel vaak te horen 'ach het was nog vroeg het moest zo zijn' of 'je word wel weer zwanger' 
Ik kreeg zoveel reactie's dat ik er zelfs boos om werd..begrepen ze dan niet dat dit pijn deed ? dat dit een echt kindje is dat wij kwijt waren.
ook al was het nog een mini wonder het blijft toch ons kindje.
nu 5-6 maand later spreekt er niemand nog over enkel ik en mijn partner.
mijn zus haar jongste dochtertje van 7 heeft een beperking en is het blijkbaar niet vergeten dat er een nichtje of neefje kwam..
telkens ze me ziet neemt ze mijn buik vast en vraagt ze hoe het zou gaan met wondertje die zij (woutertje) noemt.
en hoe 'woutertje' er zou uitgezien hebben.
Wel dat zet me telkens weer aan het denken met tranende ogen.
Ik vraag me heel vaak af hoe ons wondertje eruit zou gezien hebben. blonde haren of toch maar bruin ?
Blauwe ogen of groen ? zou het een lachebekje geweest zijn of eerder serieus ?
op wie zou het meest hebben geleken op mij ? of mijn partner ?
een naam hadden we niet echt. maar gaven het de naam wonder.
Het was voor ons zoizo al niet echt makkelijk om zwanger te worden en voor ons kwam het als een wonder.
Ik had dan ook al een mooi gedichtje voor de geboorte kaartjes.

'Hoe welkom kan een kindje zijn, 
Ogen als sterretjes..haartjes als satijn.
Je bent nog zo klein en nu al heel bijzonder.
We geven je wel een naam maar eigenlijk heet je 'WONDER'

Ik heb zo onwijs veel vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen.
Maar ik weet wel 1 ding..
Hoe onbeantwoord mijn vragen zullen blijven.
De liefde tussen moeder/vader en kind is voor altijd <3

Veel liefs , .