Ik was een leugenaar.

Eind groep 5 kreeg ik een hoop voor mijn kiezen, voor een kind van 8 dan. Mijn oma overleed, mijn ouders gingen scheiden, en mijn beste maatje: Shiwoi de herder werd ziek en moest worden ingeslapen. Ik voelde me alleen en vooral 'vergeten' toen mijn vader uit huis ging en mijn moeder zich zo rot voelde dat ze alleen maar met zichzelf bezig was.

Het werd allemaal nog vervelender toen ik in groep 6 in een nieuwe klas kwam, weg bij al mijn oude vriendjes en vriendinnetjes en bij allemaal pestkoppen. Ik was een makkelijk doelwit en werd 'Leonne Gatenkaas' , 'Puistenkop' en met dank aan mijn tandarts die weigerde mijn kies te trekken ipv me een buitenboordbeugel te geven 'De stalen puist'. Elke dag kwam ik thuis, troostte ik mijn moeder en ging dan zelf naar boven om te huilen. Ik wilde het niet aan mijn moeder vertellen, want die had al zoveel verdriet. Alleen mijn opa, die op woensdagmiddag oppasste wilde er een stokje voor steken. Die maakte het alleen maar erger, want aangezien ik de enige was met een donkere opa (tja, boerendorp hea) was ik ook meteen een 'Stinkerd'.

In groep 8 ging het precies hetzelfde. Maar ik accepteerde het meer, over een jaartje was ik namelijk van ze af... En ik kwam terug bij mijn vriendinnetje Malou in de klas. Ik ken haar al zolang als dat ik me kan herinneren en ze is er al-tijd voor me. 

Het hele schooljaar had ik gespaard voor de gaafste middelbare schoolspullen. Ik had een mooie fiets voor mijn verjaardag gehad en ik dacht het allemaal te hebben. Dit jaar zal iedereen mij aardig vinden... Helaas gebeurde dat niet, ik had vriendinnen die veel interresanter waren en dat was niet leuk... Voor mijn gevoel moest ik er wat aan doen. Toen er tijdens de pauze weer eens sterke verhalen verteld werden vond ik het tijd om ook een 'interressant' te worden. Dus verzon ik een verhaal.. Ik weet niet meer precies waarover het gaat. Maar volgens mij heb ik op Bonfire van Anky van Grunsven gereden.... Tja, je moet toch wat...

Dat verhaal was het begin van alle ellende. Ik loog over ALLES. En het werkte... Ik was leuk en had een hoop te vertellen.... Dus ik ging door... Soms werd ik bijna betrapt als ik een verzonnen verhaal per ongeluk verdraaide, maar ik wist me er altijd uit te praten..

Bijna 2 jaar lang, was ik niet Leonne, maar een verzonnen figuur. Ik kreeg er moeite mee om over dingen wel de waarheid te vertellen en raakte steeds meer verstrikt in een web van leugens... Het moest een keer misgaan. En dat ging het ook... Nadat de moeder van mijn vriendin Malou naar mijn moeder had gebelt om dr sterkte te wensen met dr zieke broer... Maar mijn moeder had helemaal geen zieke broer... Ze vertelde het meteen aan Malou en de volgende dag werd ik door onze mentrix op het matje geroepen. En daar zat mijn vriendin... Verdrietig en teleurgesteld... Ik wist meteen dat zij het wist en barstte in tranen uit. Ik was boos op mezelf dat ik haar zo teleurgesteld had, maar ergens opgelucht dat het afgelopen was. Zonder dat het van me gevraagt werd heb ik alles uitgelegt, en de tranen van Malou's teleurstelling werden tranen van 'medeleven'. Toen ze zei dat ze graag had gewilt dat ik er met haar over had gepraat kon ik alleen maar zeggen dat ik niet van haar verlang dat ze me vergeeft. Ik had mezelf nooit vergeven, zij deed dat wel. 

Toen we bijna naar de 3e mochten, en dus naar het nieuwe gebouw, heb ik met mezelf afgesproken dat ik eerlijk zou zijn. En zo ontstond ik. De eerlijke Leonne. Ik heb mijn leven met leugens achter me gelaten en ben eerlijk. Soms zelfs te eerlijk, maar alles beter dan een leugen.

Eigenlijk is het iets om je diep voor te schamen, en vergis je niet, dat doe ik ook. Maar ik wil er ook mensen mee helpen. Ik weet hoe je je soms 'gedwongen' kan voelen om te liegen. En hoe groot de stap is om, als je eenmaal gelogen hebt, te vertellen dat het niet waar is. Daarom wil ik hier toch mijn verhaal neerzetten.

Ik had het nooit 'gered' zonder Malou. Tot op de dag van vandaag is ze mijn vriendin. We spreken en zien elkaar niet vaak meer, maar ik weet dat als er wat is, ze er altijd voor mij zal zijn. En ik uiteraard ook voor haar!