Dood, geboorte en verjaardag..

Zojuist heb ik online een kado besteld voor mijn lieve Misja, die morgen jarig is.. Jarig op de dag dat de condoleance is voor zijn overleden opa.. Terwijl ik een kado aan het bestellen ben voor iets wat een feest hoort te zijn wordt ik gebelt over het bloemstuk dat wij, alle klein, en achterkleinkinderen voor opa laten maken.. Gelukkig als dat ik was met het vinden van een superkado, zo verdrietig word ik ineene terwijl we moeten beslissen wat voor een kleur ons rouwboeket moet worden..

De postbode komt, we tellen 3 kaarten, 1 voor overlijdenskaart, 1 vroege kaart voor Misja zijn verjaardag en 1 kaart voor mijn pasgeboren achternichtje.. Shit, ook dat nog... Tuurlijk is een geboorte iets prachtigs en ik ben zo blij dat mijn nicht is bevallen van een kerngezonde dochter, maar dit betekend dus dat ik morgen wat moet kopen voor mijn achternichtje, wat om aan te trekken op de crematie van Misja zijn opa en ´lekkers´ voor Misja zijn ouders omdat ze morgen toch nog even op de koffie willen komen na de condoleance..

Daarbij hebben Misja en ik gisteren onze eerste echte ruzie gehad.. Na een paar weken opgekropte frustraties die weggestopt werden omdat het simpelweg even ´te veel´ was, kwam het er nu toch uit.. En heftig ook, achtreaf schaam ik me dat we zo hard tegen elkaar hebben geschreeuwt dat Nick er wakker van werd.. Gelukkig maar dat Nick het allemaal erg grappig leek te vinden, want ik had me helemaal ellendig gevoelt als hij er ook ongelukkig over deed..

Op dagen als vandaag weet ik gewoon even niet meer hoe ik me op de goede dingen moet foccussen. Ik wil de nieuwe vriendschap met mijn bb vriendinnetje vieren, maar ondertussen treur ik erom dat al mijn oude vriendinnen af hebben laten weten zodra het meest dierbare bezit, mijn zoontje, in mijn leven kwam. Ik wil Mies zijn verjaardag vieren, maar ondertussen zie ik het verdriet wat zijn oma heeft nu zij de liefde van haar leven is verloren.. Ik zit op hyves om de foto´s van mijn nichtje haar dochter te kijken, zie ik dat mijn andere, ontzettend sterke, nicht er ook is geweest om haar te feliciteren... En dat terwijl ze 3 weken geleden zelf is bevallen van een levenloze zoon..

Hoe optimistisch ik altijd ook ben, vandaag kan ik het even niet. Ik doe altijd mijn best om van alles het goede in te zien, maar nu geef ik mezelf even de tijd om verdrietig te zijn. Om te vloeken op de mensen die me in de steek lieten, boos te zijn op mezelf omdat ik de belofte heb gebroken om nooit te schreeuwen in het bijzijn van Nick en om te rouwen om de dood van Opa Willemse...