Schathemeltje rijk..

Ik moet zeggen dat ik me de laatste tijd best regelmatig sip heb gevoeld. Ik heb er moeite mee dat mijn familie niks laat horen (dan bedoel ik ooms en tantes, niet mijn ouders..) En dat terwijl Misja's familie zo verschikkelijk veel interesse toont.. Gisteren ging er echter een knop om. Mijn opa belde me nadat ik al 100 keer had ingesproken de afgelopen 5 maanden eindelijk. Hij was net terug van vakantie en schrok ervan dat mijn tante zei dat ik nog maar iets van 'een maandje ofzo' hoef.. Hij dacht namelijk dat ik nog wel 3 maanden te gaan had. 'Ja opa, over 12 dagen ben ik al uitgerekend hoor'. Daar schrok hij ook wel even van. 5 maanden geleden beloofde hij me namelijk snel even naar mijn huisje te komen kijken. Dezelfde belofte maakte hij gisteravond. En eigenlijk zei ik daarop meteen: 'Weet u opa, het hoeft niet zo.. Ik vind het hartstikke gezellig als u graag langs wilt komen en lekker op de koffie komt, maar ik word een beetje moe van die loze beloftes... Ik neem u niks kwalijk hoor, maar ik ben die teleurstellingen gewoon een beetje zat..' Ik hoorde meteen niks meer aan de andere kant van de lijn, daarna excuseerde hij zich en hing op... Klinkt misschien alsof ik gemeen ben tegen een oude man, maar ik voel dat ik mezelf moet beschermen..

Juist door dit 'voorval' viel er een onwijze last van mijn schouders. Eindelijk heb ik uitgesproken wat mij al die tijd verdrietig maakt. Daardoor heb ik meteen de hele nacht na liggen denken...

Wat heb ik eigenlijk veel.. We hebben geen dure meubels, of een goed gevulde portemonnee, ook onze maanden zijn elke keer een week te lang, maar we hebben elkaar.. Ik kan misschien niet elke week wat nieuws kopen, maar elke ochtend als ik wakker word en nog een laatste keer tegen Misja aankruip denk ik 'Jippie, de dag is weer begonnen..' Elke ochtend ga ik met plezier tegelijk met mn schat uit bed, maak zijn brood en drinken we heerlijk samen een bak koffie voordat Misja naar zijn werk gaat. Door de dag heen verveel ik me nu weleens een beetje, maar dat gaat dalijk wel weg als ik weer 'normaal' naar buiten kan enzo.. Dan komt Misja thuis en kunnen we of meteen eten, of we drinken eerst wat en kookt hij.. Lekker de hele avond samen een beetje in huis en aan de babykamer rommelen en nog even een uurtje zitten voordat we in bed weer tegen elkaar aankruipen..

En dat zijn nog maar de 'normale' dingetjes.. Regelmatig krijg ik lieve smsjes, komt hij met een lekkere bak Ben en Jerry's (die alleen ik lust) thuis, of maakt ie me wakker om te vertellen hoe mooi en lief hij me vindt en dat ik het beste ben wat hem ooit is overkomen..

Maar nog even en dan verandert dat, dan moet ik mijn eerste plaats delen met het wondertje wat uit onze liefde is ontstaan.. En beter nog, dan kan IK eindelijk de liefde die ik voor het leven in mijn buik voel eindelijk met hem delen.. Nog even.. Nog ongeveer anderhalve week en dan zullen we samen nog meer geluk en liefde voelen dan dat we nu al doen...

Als mijn hart dat allemaal maar aan kan..