Afdeling 1A

Daar lag ik dan, voor de tweede keer binnen het jaar..! Ik kan me de eerste keer nog goed herinneren, dat was immers ongeveer 12 weken geleden. Ik ging stamelend op een bed op de verloskamers liggen, terwijl de een bezig was met mijn bloeddruk, werd ik door een andere leeggeprikt. Ik was iets meer dan 8 kg afgevallen, ik zag lijkbleek, ik werd volgegooid met woorden als hyperemesis, elektrolieten, ketonen en ga zo maar door. Terwijl mijn opname werd geregeld lag ik, nog steeds op hetzelfde bed, te janken als een kindje. Ik wilde niet blijven, ik wilde niet in mijn eentje slapen, ik wilde naar huis, iedereen geeft toch over in de zwangerschap? iedereen is toch weleens misselijk? dat is toch normaal? waarom moet ik dan blijven? Ondertussen was de verpleegster alweer bezig met het inbrengen van een infuus met zoutoplossing, ze kon echter geen goede ader vinden op mijn arm, ook niet aan de andere kant, uiteindelijk werd het toch mijn hand.. later bleek dat echt een rot plek te zijn. Ik heb een week op afdeling 1A gelegen, tussen de zwangere of net bevallen meiden... ik had nog echter geen buikje dus de meeste dachten dat ik al bevallen was.. haha! En nu, nu lag ik er weer! Deze keer niet omdat ik bijna mijn maag uit mijn lichaam spuugde maar omdat ik een te hoge bloeddruk had! Dit keer moest ik echter niet huilen hoor.. ik zie jullie al denken.. haha! Ik had echter nog niet in de gaten dat ik toch iets langer als een week zou blijven...! Ik voelde me deze keer al direct thuis, de meeste verpleegsters en verloskundigen kende ik nog, ik wist al hoe het zat met ontbijt, lunch en avondeten, en de regels kende ik allemaal uit mijn hoofd. Elke dag werd ik leeggeprikt, werd ik twee keer aan de CTG gelegd en zo nu en dan kwam er een gyn of verloskundige binnen, ook kreeg ik elke dag een spuitje tegen trombose.. ik had namelijk volledige bedrust. Mijn tijd heb ik doorgebracht met tijdschriften, televisie en telefoon. Manlief mocht ook zoveel mogelijk bij me zijn dus dat was ideaal.. voor mij haha..want hij moest zovaak op en neer fietsen dat ik echt medelijden had met hem..! Elke dag werd mijn bloeddruk gemeten, kreeg ik medicijnen en moest ik urine sparen haha.. nooit gedacht dat ik daaraan mee zou doen! De eerste nacht kreeg ik trouwens een hele leuke buurvrouw, eentje waarmee ik echt dagenlang, urenlang gepraat heb.. ik ben uiteindelijk op de dag dat haar keizersnee gepland stond, bevallen.. haha! Later werd ik verhuisd naar een andere kamer, mijn buurvrouw was inmiddels onverwachts bevallen en ze laten nou immers geen kersverse moeder bij een zwangere liggen. Ik kreeg nu een andere buurvrouw, een hele leuke meid dat in het ziekenhuis lag met vroegtijdige weeën... ook met haar heb ik dagenlang uren liggen praten, we hebben heel wat gelachen samen...! Met beide meiden heb ik nog steeds contact en ik ben blij dat ik die tijd op afdeling 1A met ze heb doorgebracht..! Een ziekenhuis is nou immers geen leuke plek.. maar wel een plek waarop heel veel mensen hun hoop en verdriet neerleggen.. hun volste vertrouwen.. en ik ben blij dat er zo'n plek bestaat! Nog nooit heb ik zoveel angst, verdriet, vertrouwen en geluk gevoeld op eenzelfde plek.. op eenzelfde moment! De opname, de medicijnen, de onderzoeken, de ctg's, de verpleegsters, artsen, verloskundigen.. de momenten van angst omdat Amy niet goed genoeg groeide, de momenten van angst omdat mijn bloeddruk steeds hoger werd ondanks de medicijnen, omdat mijn nier en leverfuncties achteruit gingen, de rondleiding op de couveuse-afdeling, de inleiding, het hopen op ontsluiting en 24 later nog steeds geen cm bij, het breken van de vliezen, het horen van de harttonen van de baby dat bij elke weë omlaag ging, de gyn die binnenkwam en zei dat ik onder het mes moest, de keizersnee, de vroeggeboorte van Amy, de couveuse met mijn baby erin, het teveel aan bilirubine en ga zo maar door. Ik dank God elke dag op mijn blote knieën dat alles zo goed is gegaan, dat Hij engelen op mijn pad heeft gezet op het moment dat ik dat het meest nodig had en het allerbelangrijkste: dat mijn kleine meid gezond is geboren ondanks het Single Umbilical Artery Syndroom en vroeggeboorte. Nooit maar dan ook nooit zou ik de 3 weken op afdeling 1A vergeten... het spreekt voor zich waarom..