Het leed dat pre-eclampsie heet..

Het is alweer bijna 4 maanden geleden dat er bij mij zwangerschapsvergiftiging werd geconstateerd..! Vier lange maanden waarin ik mezelf heb laten mee slepen met alles wat er gebeurde! Ik ben moe, ik ben op, ik ben kapot en aan de andere kant kan mijn geluk niet op, dat ik ondanks alle moeilijkheden, Amy in mijn armen heb.. mijn dochtertje, mijn meisje! Zoals velen van jullie weten ben ik met 32 weken opgenomen met een te hoge bloeddruk..na een aantal dagen en heel wat onderzoeken verder kwam het verlossende antwoord: pre-eclampsie! Ik zie je al denken: verlossend? hoezo verlossend? Tsja, als je jezelf al dagen niet lekker voelt en niet weet waar je aan toe bent..dan kun je alleen maar blij zijn met een diagnose en de verdere behandeling! Maar als je eenmaal weet wat je hebt, wil je daar ook alles over weten.. en dat is niet altijd even geruststellend! Zo kwam de arts dus vertellen dat Pre-eclampsie of zwangerschapsvergiftiging een ziekte is die onvoorspelbaar kan opduiken en vaak een dramatische wending aan de zwangerschap geeft. Ze kan zeer uiteenlopende kenmerken hebben...Pre-eclampsie is daarmee een belangrijke oorzaak van overlijden van vrouwen tijdens de zwangerschap. Uiteraard vormt deze aandoening ook een bedreiging voor het ongeboren kind... tsja, je wilt niet weten waar en dan door je hoofd gaat, en als je het weet.. dan weet je meteen waar ik het over heb! Als je dan vraagt wat de oorzaak ervan is krijg je alleen te horen dat het onbekend is.. ! Als je daarop vraagt wat de gevolgen kan zijn, zakt de moed je al in de schoenen! In het ergste geval kan de moederkoek loskomen, kunnen de nieren uitvallen, kan een stuipaanval optreden (vergelijkbaar met een epileptische aanval), kunnen er bloedingen in de lever en de hersenen ontstaan, kan er zich vocht ophopen in de longen, enz. Deze verwikkelingen kunnen uiteindelijk fataal aflopen...! En de baby dan? De lagere bloedvoorziening van de baby kan leiden tot een ernstige groeivertraging, zuurstoftekort, een vroegtijdige geboorte en het overlijden. En nu? dat was echt het enige dat ik uit kon brengen..! Er werd mij uitgelegd wat ze allemaal zouden doen ...Ik ben meteen gestart met het innemen van Aldomet.. dit is maar even goed gegaan.. mijn bloeddruk sprong weer als een gek omhoog. Elke dag werd er bloedgeprikt om naar de nier en lever functies te kijken en elke dag gingen deze steeds meer achteruit! Met 34 weken hebben ze besloten om de bevalling in te leiden.. De 34ste zwangerschapsweek vormt namelijk een oriëntatiepunt. Rond die tijd nadert de zwangerschap haar einde en is de baby reeds voldoende sterk om zonder al te veel hinder een vroegtijdige geboorte te overleven. En ik? liet het maar over me heen komen..ik was bang voor wat er komen ging.. en blij dat ze eindelijk iets zouden doen! Op 28 april is Amy geboren.. de placenta was nog niet eens uit mij gehaald of mijn bloeddruk ging al omlaag.. en klaar was kees, dat dacht ik tenminste! Na de bevalling nog 7 dagen in het ziekenhuis gelegen en Amy nog bijna 3 weken in het ziekenhuis op de kinderafdeling! Nu ik dus bijna 4 maanden verder ben, 'pluk ik hier dus nogsteeds de vruchten van', ik ben erg moe, emotioneel, snel geprikkeld, hoofdpijn, af en toe bloeddruk uitschieters, last van gewrichten, slecht geheugen, niet uit woorden kunnen komen, moeilijk in slaap komen, ongeduldig etc. Ik ben bij de huisarts geweest, deze gaf aan dat het allemaal naweeen waren van de ernstige pre-eclampsie (zoals zij het noemde), en dat mijn lichaam zich heel langzaam aan het herstellen is. Dit kon wel jaren duren voordat het allemaal weer redelijk normaal was. Ik vind dit erg moeilijk, graag zou ik me weer beter voelen, want soms herken ik mezelf niet eens meer. Aan de buitenkant is niks te zien, dat maakt het helemaal lastig om anderen duidelijk te maken dat je gewoon helemaal nog niet goed in je vel zit. Anyway, nooit gedacht dat deze 'ziekte' zo'n grote rol zou kunnen spelen in mijn leven en dat het herstel hiervan zo lang zou duren! Het sloopt je gewoon!! Ook het feit dat mensen denken dat je jezelf een beetje aanstelt, je bent immers niet meer zwanger..! Wisten zij het maar.. dat je lichaam echt jaren de tijd nodig heeft om zich te herstellen.. dat je soms zoveel voor je kleintje wilt doen maar daar gewoonweg geen energie voor hebt...dat je leeft met angst voor een volgende zwangerschap...maar vooral, dat je het geestelijk nooit zal kunnen begrijpen hoe en waarom het is gebeurd! Wisten zij het maar..