Suikerfeest

Morgen is het suikerfeest. Slechts enkele weken geleden had ik er nog zo naar uitgekeken. Ik zou vandaag 28 weken of 7 maanden ver geweest en ik had dus fijn kunnen pronken met mijn buikje en honderduit kunnen vertellen over dat prachtige kereltje in mijn buik.

Maar nu ga ik zo'n 100x moeten vertellen wat er mis gelopen. Het hele verhaal van naaldje tot draadje.Ik heb er totaal geen zin in. Niet om het verhaal te vertellen, niet om gezellig bij familie te zitten.Want ook al ga ik zeggen dat ik geen zin heb om het verhaal te vertellen, ik weet dat ze toch vragen gaan blijven stellen.

Ik weet dat als ik tegen mijn man zou zeggen dat ik er geen zin in heb, dat hij zou zeggen dat ik gewoon lekker thuis moet blijven. Maar hij heeft zo lang uitgekeken naar het suikerfeest, dat het hem zou teleurstellen als ik niet meega. En in deze tijden moeten we elkaar door dik en dun steunen.

Mijn man en ik staan allebei op een ander niveau in het verwerkingsproces. We hebben allebei nog veel verdriet, maar hij heeft aanvaard dat Kaan* er niet meer is en durft weer stilaan naar de toekomst te kijken. Ik heb de dood van Kaan* nog steeds niet aanvaard en blijf in het verleden steken. Hij kan weer meedraaien in de maatschappij terwijl mijn wereld nog steeds alleen rond Kaan* draait.

Maar ondanks dit alles steunen we mekaar door dik en dun en komen we hier samen sterker uit. Want het was ONZE zoon en we delen SAMEN ons verdriet.