Mamablogger Geke maakt zich niet meer zo druk of haar kind aan bepaalde eisen voldoet. Ze kijkt liever of hij lekker in zijn vel zit dan dat hij scoort volgens het boekje. Maar hoe scoort ze zelf volgens de Cito-waarden?
Tot voor kort kreeg ik bij het woord ‘Citotoets’ een beeld van groep 8’ers die in keurig opgestelde rijtjes in de klas zaten te zwoegen voor een zo goed mogelijk schooladvies. Maar dit beeld moest blijkbaar even bijgesteld worden. Een paar week geleden kregen we via de wekelijkse oudermail van school te horen dat er bij mijn kleuterjongen van vijf een Citotoets afgenomen gaat worden. En ik schrok een beetje van mijn eigen reactie. Of eigenlijk, van het ontbreken ervan. Het enige wat ik dacht was: ‘ach, ze doen maar’. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben heel erg geïnteresseerd in de ontwikkeling van mijn kind. Maar op de een of andere manier deed het met niet zo heel veel dat ze hem gingen testen.
Een aantal jaren geleden zat ik met datzelfde jongetje op het consultatiebureau te luisteren naar iemand die zei dat het toch niet goed was dat hij nog geen aanstalten maakte om van zijn rug naar zijn buik te draaien. Ik kreeg instructies mee dat ik elke dag een aantal keer met hem moest oefenen en kreeg trucjes mee hoe ik hem het beste kon stimuleren. Thuis was ik fanatiek aan de slag gegaan, maar wat ik ook deed, het hielp allemaal niks. Het enige wat er gebeurde was dat zowel hij als ik gefrustreerd raakten.
Mijn gevoeligheid voor mensen die zeiden dat mijn kind ergens in achterliep bleek niet alleen hieruit. Toen ze op het consultatiebureau zeiden dat hij rond zijn eerste verjaardag toch wel echt ‘dag dag’ moest kunnen zwaaien en hij dat niet deed. Of toen die ene moeder vertelde dat haar kind al twee-woorden-zinnen kon maken, terwijl ik allang blij was dat mijn zoontje ‘bal’ en ‘koe’ kon zeggen. Telkens sloeg de onzekerheid toe.
Scoren volgens het boekje
Maar wat ik tegelijkertijd ook wist, was dat ik beter kon kijken naar mijn kind zoals hij is zonder hem enig prestatiedruk op te leggen. Dat ik hem het beste kon laten blijken dat ik vertrouwen had in zijn ontwikkeling en dat hij het op zijn eigen tempo en eigen manier mocht doen. Dat ik het belangrijker vond dat hij lekker in zijn velletje zit dan dat hij scoort volgens het boekje.
Na een aantal weken oefenen met draaien gaf ik het op. Voor het moment kon het me niet meer schelen en begon het me tegen te staan dat ik mijn zoontje steeds zo onder druk aan het zetten was. Tot zijn oma meekeek, die een stuk gedrevener is in het kijken naar kinderen in plaats van naar de boekjes. Ze zag dat het leek alsof hij niet over zijn luier heen kwam. We deden zijn luier af, en ja hoor! Hij draaide alsof hij dat al maanden deed.
Citotoets
Nu schrok ik dus van mijn desinteresse over het feit dat ze bij hem een Citotoets af gaan nemen. Maar wacht eens even, dit wilde ik toch leren? Ik wilde toch graag naar mijn kind kijken zoals hij is, zonder oordeel van goed of fout? Ik wilde hem toch geen prestatiedruk opleggen? Ik wilde toch in al mijn vezels voelen en hem laten merken dat het belangrijker is dat hij lekker in zijn velletje zit dan dat hij goed scoort? Hé, dat is dus ergens in de afgelopen jaren gelukt! Yes! Mama heeft gescoord op de Citotoets!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje