Wat als je niet overweg kunt met de kinderen van je nieuwe partner en je daar eigenlijk niets over durft te zeggen? Deze BabyBytes-moeder zit in een spagaat. ‘Ik weet hoe belangrijk zijn kinderen voor hem zijn, maar ik mis een klik met ze. Ik vind het ook echt niet leuk als hij gaat padellen en ik met zijn kinderen thuis achterblijf.’
“Smoorverliefd was ik toen we elkaar net hadden ontmoet. Via via kwamen we terecht op een verjaardag van iemand die we eigenlijk niet zo goed kenden. Dus dat schepte al een beetje een band toen we daar stonden en ons eigenlijk afvroegen: ‘Wat doen we hier?’ We kregen onverwacht een gezellige avond en al snel volgden meerdere dates. Hij was echt mijn droomman en ik zijn droomvrouw. Er was meteen een klik, maar die klik ontbreekt totaal met zijn kinderen...”
Moeite
“Mijn partner is vlak na de geboorte van de jongste gescheiden. Zijn kinderen zijn nu 3 en 5 jaar oud, een meisje en een jongen. Vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met ze. De jongste, het meisje, was heel aanhankelijk en liet me redelijk snel toe, maar de jongen, de oudste, heeft er meer moeite mee dat zijn vader een nieuwe vriendin heeft. Ik snap dat heel goed. Ik kom zelf uit een gescheiden gezin en ik vond het ook lastig toen mijn ouders allebei een nieuwe partner kregen. Het went en ik ben nu superblij met mijn bonusouders, maar of dat ooit gaat lukken met de oudste van mijn vriend...? Ik betwijfel het.”
Lastig om in te grijpen
“Als mijn vriend erbij is, gedraagt hij zich normaal, maar zodra zijn vader uit het zicht is, wordt hij brutaal, weigert hij te luisteren en maakt hij lawaai voor tien. Ik vind het lastig om in te grijpen, want in hoeverre kan ik ingrijpen en corrigeren als bonusmoeder? Ik vind dat lastig om aan te kaarten bij mijn vriend, vooral omdat hij nooit die ommezwaai van zijn zoon heeft meegemaakt als hij even de deur uit is.”
Padeluurtje
“Tot overmaat van ramp gaat zijn dochter het gedrag van haar broer nadoen. Dus als mijn vriend zijn wekelijkse padeluurtje heeft en de kinderen zijn bij ons, zie ik er als een berg tegenop. Binnen die korte tijd dat hij weg is, raak ik volledig uitgeput van die kinderen, die ik dus niet in de hand heb. Ze voelen het haarfijn aan hoe mijn pet staat als ik er alleen voor sta. Ik krijg echt al kramp in mijn maag als ik weet dat mijn vriend er even niet is. Hoe ga ik dit in hemelsnaam aanpakken of überhaupt ter sprake brengen?”
Draken
“Mijn vriend is zich van geen kwaad bewust, denkt dat zijn kids engeltjes zijn, hoe leg ik op een vriendelijke manier uit dat het echte draken kunnen zijn als hij dat gedrag helemaal niet herkent? Iemand tips?”
Wil je ook iets opbiechten?
Zit jou ook iets dwars en wil je dolgraag je hart luchten? Stuur jouw verhaal anoniem naar de BabyBytes-redactie via dit formulier. Wie weet staat jouw biecht binnenkort op deze site!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Oei, vlak na de geboorte gescheiden. Dat zou voor mij wel een red flag zijn. De moeder staat nog vol van de hormonen en het is flink aanpoten met een pasgeborene. Geen moment om te scheiden lijkt me. Maar los daarvan, lastig dat je niet met zijn kinderen kunt opschieten. Ik zou toch strenger voor ze zijn, ze hebben duidelijke grenzen nodig en als ze daar overheen gaan volgen er consequenties. Probeer meer een moeder voor ze te zijn dan een oppas. Behandel ze zoals je je eigen kinderen zou behandelen. Wie weet dat het respect dan terugkeert.
Oei, vlak na de geboorte gescheiden. Dat zou voor mij wel een red flag zijn. De moeder staat nog vol van de hormonen en het is flink aanpoten met een pasgeborene. Geen moment om te scheiden lijkt me. Maar los daarvan, lastig dat je niet met zijn kinderen kunt opschieten. Ik zou toch strenger voor ze zijn, ze hebben duidelijke grenzen nodig en als ze daar overheen gaan volgen er consequenties. Probeer meer een moeder voor ze te zijn dan een oppas. Behandel ze zoals je je eigen kinderen zou behandelen. Wie weet dat het respect dan terugkeert.
Aanpakken.. het zijn draken omdat ze precies weten dat jij ze niet durft aan te pakken. Je wilt dolgraag dat ze je helemaal wouw vinden denk ik en dan staat het je tegen om ze te straffen ofzo iets .. bang om de “ evil stepmother” te worden. Maar zo kan het ook niet toch? Zal het zeker bespreken en zeggen dat het zo niet kan want dan wil je niet alleen met ze zijn…. Desnoods ook met z’n ex want anders krijg je straks verhalen over hoe gemeen je bent, en wat onterecht is want ze moeten ook naar jou luisteren
Waarom zou je dit voor je partner verzwijgen? Natuurlijk moet je dit bespreken. Ik zou vooral niet zeggen dat zijn kinderen draken worden als hij weg is. Jullie hebben het sámen moeilijk, dat is iets anders. Die kinderen vinden dat ook lastig, en het zijn echt hele jonge kinderen nog.
Vergelijk het eens met een schoolsituatie waar de overblijf door een vrijwilliger gedaan wordt. Zodra de juf de klas uit stapt, wordt het chaos. Of een oppas die de ‘engeltjes’, zodra de ouders de deur dicht trekken, ineens ziet veranderen in ondeugende stuiterballen. Hoe goed of hoe lief die vrijwilliger of oppas ook is. De dynamiek verandert, je hebt een andere rol/positie dan de vader heeft. Jij doet dit ook maar voor het eerst, zij ook. Het is uittesten, wennen. En tel daar nog een heleboel emoties van scheiding en nieuwe bonusouders bij op en dat in een kleuterbrein, en dan is het niet gek dat de situatie heel anders wordt als jij alleen met ze bent.
Bespreek het dus vooral wel, dan kun je samen met je partner bedenken wat je kunt proberen.
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje