Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit met jullie zou gaan delen. Het voelt namelijk heel privé. Tegelijkertijd wil ik ook dit taboe doorbreken. Naast de grijze wolk, is incontinentie onder vrouwen ook een groot taboe. Want, laten we wel wezen, niemand wil vertellen dat we bij elke lach, nies of hoestbui eindigen als “Annelies van der Pies” (Brigitte Kaandorp, red).
Het is nogal wat. Je hebt als moeder een of meerdere kindjes gebaard, je lijf heeft een of meerdere zwangerschappen overleefd en daar bovenop ook nog de bevalling(en). Dat is niet goed voor je bekkenbodemspieren. Die rekken uit door dit grove natuurgeweld en ze krijgen scheurtjes in het spierweefsel. Met name langdurig persen of een tangverlossing, verergeren dit alles. Hierdoor verslappen je bekkenbodemspieren en kan je minder goed je plas ophouden. En dat is niet fijn. Sterker nog: het is vrij gênant. Lange tijd heb ik dit probleem voor me gehouden, omdat ik me kapot schaamde.
Niet alleen met lachen of niesen, plaste ik in mijn broek. Nee, met alles. Ik kon nooit spontaan mee rennen met mijn kindjes in de speeltuin of springen en dansen of even gek doen. Dan moest mama even naar boven om zich te verschonen. Op een trampoline of springkussen kon ik al helemaal vergeten. Rennen voor de trein? Forget it! Zo werden me veel leuke momenten met mijn kinderen me ontnomen. Daarnaast sport ik graag en vaak, dit was enorm ingewikkeld. Want ik plaste steevast in mijn broek, maar wilde mijn uitlaatklep ook niet opgeven. Dus ging ik stoïcijns door met mijn sportlessen, nam ik steevast extra ondergoed mee in mijn tas en hoopte ik maar dat niemand het doorhad.
De NHG-standaard vertelt: “Urine-incontinentie komt voor bij een kwart tot de helft van de volwassen vrouwen, mogelijk gepaard gaande met aanzienlijke negatieve gevolgen voor de kwaliteit van leven. In de loop van een zwangerschap wordt een derde van de vrouwen incontinent. Een half jaar na de bevalling is bij meer dan de helft van deze vrouwen spontaan herstel opgetreden.” Bij twintig procent is dit dus niet het geval en zij ervaren voor de rest van hun leven stressincontinentie, net als ik dus.
Ik heb in alle stilte geprobeerd om dit probleem op te lossen. You name it, I’ve done it. Kegeloefeningen, intensieve bekkenbodemfysiotherapie, bio-feedback. I have done it all! Niet mijn leukste hobby, dat kan ik je wel vertellen. Ondertussen hielp het allemaal geen snars. Ik plaste nog steeds te pas en te onpas in mijn broek. Ik durfde het zelfs niet aan mijn man te vertellen. Ik dacht: dit is zo niet sexy. Als ik hem dit vertel, vind hij me nooit meer aantrekkelijk.
Praten
Toen ik begon op te krabbelen uit mijn postpartum depressie, had ik ruimte om erover te praten. Mondjesmaat en alleen met mijn man en twee goede vriendinnen. En natuurlijk mijn fijne bekkenbodemfysiotherapeute. Zij vertelde me dat twintig procent van de vrouwen hier na de bevalling last van heeft. Daarnaast zijn er de mama’s met een totaalruptuur, die cijfers, liggen nog veel hoger. En dat zijn dan nog de vrouwen die het daadwerkelijk gemeld hebben. De meeste vrouwen praten hier niet over, uit schaamte. Heel begrijpelijk, maar zo gaat het taboe er nooit af. Dus besloot ik hier open over te schrijven. In de hoop dat het probleem meer bespreekbaar wordt gemaakt.
TVT-procedure
Onlangs werd ik geopereerd en onderging ik de TVT-procedure.
Daarnaast is mijn blaas ook nog gelift, want die hing er na twee zwangerschappen ook wat treurig bij, kan ik je vertellen. Gelukkig is alles goed gegaan en is de ingreep geslaagd! Achteraf is de operatie mij enorm meegevallen. Ik was gewaarschuwd voor hevige pijn in mijn liezen. Dit viel me alles mee en was met pijnmedicatie goed te doen. Ik was na twee dagen weer thuis en na een week liep ik weer buiten een klein rondje. Ik hoop met dit artikel het stigma van het onderwerp (stress) incontinentie af te halen. Daarnaast hoop ik vooral, dat als andere vrouwen en moeders dit lezen, ze weten dat ze niet alleen zijn. En nog belangrijker: dat er iets aan te doen is! Je hoeft niet de rest van je leven zo rond te blijven lopen. Echt niet!
Schaamte
Mijn arts vertelde me, dat hij soms vrouwen van 65 jaar voor zich krijgt. Deze vrouwen hebben hun halve leven, met stressincontinentie rondgelopen en zich vreselijk erg geschaamd. Zo ontzettend naar vind ik dat. Je zal er maar zo’n lange periode mee rondlopen en al die schaamte met je mee moeten sjouwen. Dus schroom niet om hulp te zoeken. Denk aan mij en dat ik hier ook doorheen ben gegaan. Ik hoop dat het je steun geeft. Wil je meer weten over hoe het mij vergaan is na de operatie? Kijk dan op mijn Instagram of mail naar info@froufroubegeleiding.nl!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Tilda is moeder van Livia en Emmi. Ze maakte na de geboorte van haar dochtertje een postnatale depressie door.
Nadat deze was opgeklaard, wilde ze graag moeders helpen, zoals ze zelf ook geholpen is tijdens haar postpartum depressie. Daarom besloot ze haar eigen begeleidingspraktijk voor mama's zonder roze wolk op te richten. Vanuit haar expertise als therapeut en ervaringsdeskundige op het gebied van postnatale depressies, begeleidt ze moeders weer het positieve pad op.
Ook heeft ze de podcast The Real Deal bedacht en interviewt ze in de BabyBytes-podcaststudio deskundigen die advies geven aan kersverse ouders.
Voor meer informatie, kijk op froufroubegeleiding.nl. De begeleiding wordt vergoed door de zorgverzekering.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje