ik was bewust single mama met mijn zoontje (ondertussen is hij bijna 4) Ondertussen niet meer single en nummertje 2 op komst.
Ik ben de hele zwangerschap en daarna 3 jaar alleen geweest met mijn knullie :)
Het was wegens omstandigheden voor mij wel heel zwaar (1 jaar rondgelopen met zware cmv, niemand had iets opgemerkt, met daardoor reuma, auto immuun reactie reactieve artritis, vaatontseking en zwaar B12 tekort), heb dan ook wel even in het ziekenhuis gelegen en lang moeten herstellen, maar nog steeds vind ik het de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb en ik zou het zo weer doen :D
Ik was heel erg gelukkig met mijn knulletje alleen en ik miste niets of niemand
Eerlijk is wel eerlijk, ik heb nu een hele lieve fijne vriend en het verschil tussen alleen en goed samenwerkend met 2 is errug groot. Ook voor mijn knulletje als in - minder lange dagen op school of de opvang. Meerdere mensen om naar toe te gaan of te spelen.
Dus mijn conclusie, het was best zwaar - maar ook een van de mooiste tijden van mijn leven
PS: ik was of ben niet boven de 35 maar voelde me wel aangesproken te reageren :)
Hoi ik ben 37 en ik denk eraan om bewust alleenstaande moeder te worden. Ik kijk er erg naar uit, maar ik vraag me toch ook wel eens af of ik het me niet allemaal te rooskleurig voorstel. Daarom graag reacties van bewust alleenstaande moeders.
En hoe ervaar jij het om singlemama te zijn? Ik ben echt benieuwd omdat ik me er helemaal niets bij kan voorstellen. Ik ken niemand in mijn omgeving die dit alleen doet.
Wat leuk. Ik ben ook 39 nu alles is nog nieuw maar ik ben blij dat ik hier veel lees van andere mama's. Ik ken verder weinig single mama's dus wel leuk om te lezen dat er meer single mama'sin deze groep zijn.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ben een bewust single mama met twee zoontjes van bijna 2 en 4,5 jaar. Ik was 36 bij de zwangerschap van mijn jongste. Ik ben nu niet zwanger en zal het ook niet meer worden.
Valt heel erg mee! Natuurlijk zijn er wel momentjes waarop het zwaar is, maar die zijn sporadisch en gaan ook weer voorbij. Waar je met twee ouders kunt afwisselen, ben je als alleenstaande ouder altijd 'aan de beurt'. Het voordeel is dat je je daar op instelt en er daarom geen last van hebt. Ik heb in mijn omgeving meerdere alleenstaande ouders (met tussen de 1 en 5 kinderen, sommigen ook na scheiding of overlijden van de vader) en allemaal vinden we dat het reuze meevalt, terwijl de stellen om ons heen die sámen voor de kinderen zorgen, onze situatie als zwaar inschatten. Hoe vaak wij als alleenstaande ouders niet van stellen te horen krijgen: "Ik weet niet hoe jij het alleen doet, ik vind het met z'n tweeën al zwaar!" Maar zonder uitzondering zeggen wij alleenstaande ouders allemaal: "Nou, ik vind het reuze meevallen hoor! Waar hebben ze het over?" Ik denk dat als je gewend bent dat je soms 'niet hoeft,' het moeilijker is als je wel 'altijd moet'. Terwijl als 'altijd moeten' je dagelijkse realiteit is, je er niets meer van merkt.
Natuurlijk heb ik ook wel eens momentjes waarop ik denk: Nú zou het makkelijk zijn om een partner te hebben!
Voorbeeld: Als mijn kinderen hun bed onder spugen, is er niemand die ff het kind vasthoudt en troost terwijl ik de rotzooi opruim. Dus trek ik alleen snel het beddengoed van het bed af (zodat het matras niet vies wordt) en laat de viezigheid daarna liggen om eerst mijn kind te douchen en te troosten. Zodra mijn kind dan rustig is, zet ik hem ergens bij me in de buurt - maar buiten bereik van de rommel - neer terwijl ik schoonmaak, dweil en het bed verschoon. Dat duurt uiteraard twee keer zo lang als wanneer ik het met iemand samen doe en de stank is niet te harden. (Raam open!) Ik moet er soms ook creatiever voor zijn, bijvoorbeeld dreumes die koste wat kost met het spuug wil spelen even vastzetten in het autostoeltje dat ik boven heb neergezet, of in het ledikantje wanneer die niet vies is). Daar kan je van balen. Maar de kunst is om je schouders op te halen en te accepteren dat het gewoon zo gaat. Jammer dan. Hoe meer je je erover opwindt, hoe lastiger je het er zelf mee hebt, maar iets oplossen doet het toch niet. Kan je je er net zo goed niet over opwinden.
Wat ik ook wel eens een lastige vind: Als ik ziek ben of migraine heb. Dat is echt doorbijten soms. Paracetamol nemen en doorgaan - en blij zijn als je eindelijk naar bed kan. De enkele keer dat het echt heel erg is, regel ik een oppas voor mijn kinderen zodat ik een paar uurtjes kan gaan slapen. Ik heb een fijn netwerk waar ik op terug kan vallen. Er is eigenlijk altijd wel iemand die mijn kinderen op kan halen uit school of de opvang, of waar ze kunnen avondeten, zodat ik ze alleen maar in bed hoef te stoppen. Maar gelukkig gebeurt dat maar zelden. Meestal kan ik het met een paracetamolletje wel af. Wil niet zeggen dat het dan léúk is om voor de kinderen te zorgen natuurlijk. Dit zijn dan wel echt de zware momenten. Maar met een beetje houtje-touwtje (bv de kinderen een dvd laten kijken terwijl ik op de bank lig te slapen/dommelen, of op de kinderslaapkamer in het bed van mijn oudste gaan liggen terwijl de kinderen daar spelen), een buuf die boodschappen voor me meeneemt en een voorraadkast waarin altijd iets ligt om simpel eten klaar te maken (of gewoon brood eten), lukt het altijd wel.
Op dit moment zijn er zorgen rondom mijn oudste zoon en zijn gedrag op school. Ik vind het lastig om daarin de juiste keuze te maken. Er is uitstekende communicatie met school, zorgverleners en de opvang. Toch zou ik het wel fijn vinden als ik samen met een partner kon overleggen en samen een keuze kon maken voor mijn oudste. Gelukkig heb ik veel vrienden om me heen waarmee ik er goed over kan praten.
Voor de rest zijn het vooral 'luxeproblemen' waar je tegenaan loopt. Ik mis wel eens iemand om 's avonds tegenaan te kruipen op de bank. Aan de andere kant: Als de kinderen 's avonds in bed liggen en ik kom beneden, dan is de avond echt voor mij - er zit dan niet iemand op de bank die ook nog aandacht wil. Verder is er nou nooit eens iemand die voor me kookt als ik moe ben, of die de afwas doet en de keuken opruimt terwijl ik de kinderen naar bed breng. (Mijn oplossing: Vaatwasser gekocht.) Maar voor de rest... heb ik het prima naar mijn zin met de jongens. Ik ben heel erg blij en tevreden met onze situatie!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwangerschap boven de 35
reacties (9) Verversen