Ik moet gewoon even van me afschrijven. Ik kan er niet meer tegen, iedereen om me heen krijgt het ene na het andere kindje en bij ons lukt het niet. We proberen sinds 2015 een gezin te stichten.
Nou ja, zwanger worden lukt wel maar onze kindjes gaan dood (met 3 mnd zwangerschap, 21 weken zwangerschap, en na 33 weken zwangerschap en nog een missed abortion.) Ik kan er niet meer mee omgaan. Ben zo ontzettend verdrietig en heb het gevoel dat ik hulp nodig heb. Maar waar vind ik een goede therapeut die me hierin kan begeleiden..
Na elke aankondiging in mijn omgeving ben ik steeds zo van slag, en ik kan het niet eens meer opbrengen om blij te zijn voor ander. Het zet mijn contacten zó onder druk. Ik voel me zo ontzettend jaloers. Ik wil zélf zwanger zijn en een gezond en levend kindje krijgen, en niet steeds toekijken hoe dat bij een ander gaat. Ik kan er in mijn omgeving niet echt over praten, heb het gevoel dat er niemand is die me begrijpt. Alles wat ik vroeger wilde worden was moeder worden. Het doet zo'n pijn dat het maar niet lukt. Ik voel me zo ontzettend eenzaam hierin.
Zijn hier ook vrouwen die meerdere verliezen geleden hebben. Hoe gaan jullie hiermee om? Ervaren jullie ook die ontzettende jaloezie en dat het moeizaam gaat om om te gaan met zwangere vriendinnen?
Lieve allemaal, dank jullie wel voor de reacties. Inmiddels ben ik bij een goede psycholoog terecht gekomen, waar ik nu een aantal gesprekken gehad heb.
En..... positieve test nummer vijf is een feit. Hoop zoooooooooooooooo dat dit allemaal goed mag gaan.
Jeetje meid!!! tranen hier,.. vind het super erg voor je... 33 weken,..afschuwelijk.
wij hebbend 32 weken een dochter op de wereld gezet en tweede zwangerschap is mis gegaan.... ja we hebben een gezond kindje maar ik weet wel hoe je je voelt... heb je wel eens met de huisarts gepraat>>??? via de gynaecoloog zijn er speciale psychologen die kennis hebben van vroeg geboortes of miskramen ! Wellicht via huisart een doorverwijzing vragen??
Ik zou het precies zo kunnen schrijven, je gevoel. Ik begrijp je volkomen en alles wat je voelt en hoe je denkt in relatie tot anderen, heel herkenbaar.
Vreselijk moeilijk voor je.
Zelf sinds 2018 “bezig” en na iui een icsi poging die mislukt is. Ook heb ik de angst of het ooit goed komt.
Wat een rot situatie. Ik kan mij zo goed voorstellen dat je “jaloers” bent op andere. Denk niet echt dat jaloers het goede woord is. Je zit met een groot gemis. Ik hoop zo dat je een voldragen kindje op de wereld mag zetten. Dat gun ik je met heel mijn hart
Wat een rot situatie. Ik kan mij zo goed voorstellen dat je “jaloers” bent op andere. Denk niet echt dat jaloers het goede woord is. Je zit met een groot gemis. Ik hoop zo dat je een voldragen kindje op de wereld mag zetten. Dat gun ik je met heel mijn hart
Na onze doodgeboren dochter Noa* ( stil geboren na 39 wk ) heb ik hulp gezocht en emdr gedaan. Was snel zwanger van onze levende zoon Eden en moest daarom stoppen. Moet zeggen van alle gesprekken dat emdr echt heel goed heeft geholpen.. wellicht bied dat uitkomst.. ik wens jullie al het geluk voor 2021
Hi lieve Iris, Ik moet zeggen dat ik lang lang lang niet meegemaakt heb wat jij meegemaakt hebt, maar je gevoel wel heel erg kan herkennen. Ik geloof dat ik vrij hooggevoelig ben en daardoor het gevoel dat jij nu ervaart al vrij snel vergeleken met anderen ervaar, maar ik denk dat ik volledig snap hoe je je voelt.. En het wordt maar moeilijker en moeilijker om je koppie weer omhoog te halen en door te gaan 'vol goede moed'. Elke keer denk je dat je écht niet verder kan, en dan zo, plotsklaps is er weer een paar maand voorbij en ben je wél verder gegaan, maar nogsteeds zonder dat gene wat je zo graag wilt. Soms, wanneer je met vriendinnen of aan het werk bent, lukt het om er eventjes niet aan te denken, maar nooit voor lang. En alles wat jou er aan doet denken dat jij níet dat kindje hebt dat je zo graag wilt, doet ontzettend pijn. Niet omdat je het de andere mensen niet gunt, maar gewoon omdat het jou er extra aan herinnert dat jij niet datgeen hebt wat je zo graag wilt. En een kindje willen, dat is zo iets natuurlijks. Dat is voor veel mensen een soort van basisbehoefte. Och en wat vind ik het sneu voor je dat je elke keer wel zwanger raakt, maar vervolgens telkens het kindje verliest. Zo ontzettend verdrietig.. Waarom nou toch?! Ik vind het persoonlijk ook echt achterlijk eigenlijk als je je bedenkt hoeveel vrouwen (en mannen) met zulke intense, intense pijn en verdriet rondlopen en dat daar zo weinig aandacht voor is. Maarja, daar kunnen we helaas niks aan veranderen. Het vervelendste is, ik kan het gevoel niet voor je wegnemen. Wat ik hier ook zal typen, het zal je niet geven wat je zo graag wilt. Maar misschien kan de realisatie dat ik met eenzelfde gevoel zit, en waarschijnlijk met ons nog een heeeeleboel andere vrouwen, je wel iets minder alleen laten voelen. Het hielp mij in ieder geval om jouw topic te lezen, thanks!
Wat verschrikkelijk zeg! Zijn er oorzaken gevonden voor de verliezen?
Ik heb zelf een jongen met 34 weken verloren, en een meisje met 38 weken. Alleen heb ik tussendoor een levende jongen en levend meisje gekregen. Zij zijn nu 11 en 10 jaar. Inmiddels bijna 30 weken zwanger weer. Ik wilde het toch nog eens proberen na 8 jaar. Slik zwangerschapsvitamines, extra ijzer en voor het slapen gaan 160 mg ascal (Acetylsalicylzuur) dat ik via de gynaecoloog op recept kreeg. Het verlies van mijn 2 baby's was natuurlijk heftig, maar ik heb nog 2 andere kinderen waar ik voor moet zorgen. Dat zorgt er wel voor dat het gemis veel minder is. Dus niet te vergelijken met jouw situatie. Mij hielp het wel goed om er veel over te schrijven. Blogs vooral, en dan daar reacties op. Of zelfs op Facebook en voorheen Hyves...Vooral niet opkroppen.
Wat verschrikkelijk en wat een zware verliezen ook meteen. Natuurlijk is het wijs om hier wat hulp bij te krijgen, je kan via het ziekenhuis vragen om medisch psycholoog en odersteuningstraject. Heel veel sterkte en ik hoop zo dat het jullie snel gegunt is!
Snap je. Hier totaal 3 jaar over gedaan en mk en bbz gehad. Ik was ook jaloers op andere. Heb hulp gekocht bij psycholoog. Helaas kun je er niks aan doen, wel mee leren omgaan
In 2015/2016 heb ik 5 miskramen gehad, wij hadden toen al een dochter van 1,5/2. Dat waren vroege miskramen 6/7 wk niks vergeleken wat jij moest meemaken maar ik vond dat al heel erg moeilijk. En ook al had ik 1 kindje, mijn verlangen was een groot gezin, ik heb echt gedacht dat die droom nooiit in vervulling zou gaan en moest hierom echt rouwen. Inmiddels is onze dochter 8, heeft 2 broertjes van bijna 5 en 1 van 2 jaar en nr 4 word begin juni verwacht. Nooit verwacht dit en zo ontzettend dankbaar. Zou idd wel hulp zoeken, evt via je huisarts vragen zij weten precies bij welke aansluit bij jou. Sterkte meis!
Ooh meisje, wat verdrietig. Helaas zelf ook 2 verliezen meegemaakt en het blijft zwaar kut. Ik heb duidelijk aangegeven aan mijn vrienden en familie dat ik het lastig vond als ze zeiden dat ze zwanger waren en dat mijn reactie niet komt omdat ik het hun niet gun maar omdat de pijn van het verlies aangewakkerd wordt. Ik heb vrij snel na het verlies van ons eerste kindje hulp gevraagd, ik ging naar de huisarts en via haar ben ik terecht gekomen bij een rouwtherapeut. Eerst ging ik naar de psycholoog maar die kon mij niet voldoende helpen. Ik heb geleerd dat ik het heel fijn vind om erover te praten met anderen, dus als je je verhaal kwijt wil mag je me een berichtje sturen!
Ja! Ik voel het precies zo en dan ook die eenzaamheid van het niet kunnen praten. Na mijn derde verlies ben ik naar de huisarts gegaan voor hulp. Het verdriet voelde te groot om er alleen overheen te komen. Zij heeft voor mij een afspraak ingepland bij de praktijkondersteuner ggz, omdat zij beter zou weten wat er allemaal beschikbaar is qua hulp. Liefst zou ik in een soort lotgenoten groep zitten van mensen die een soortgelijk iets hebben meegemaakt en het ook begrijpen. Online zijn er wel wat dingen of forums waar je terecht kan, maar ik denk dat het ook gewoon fijn is om er in real life met andere over te kunnen praten. Ik merk dat het echt vooral het erover kunnen praten is. Blijkbaar moet dat dan met een professional, vooral omdat andere mensen in de omgeving er geen ruimte voor laten om jouw verdriet te uiten/delen. Jammer want vrienden zouden er in goede en slechte tijden moeten zijn. Het helpt mij ook enorm om te accepteren dat het gewoon rot is. Verdrietig te mogen zijn van mijzelf. Want dat is het ook gewoon. Super ***. Dat de samenleving dan van je verwacht dat je je er zo weer overheen zet en vrolijk doorgaat is niet jouw probleem. Een mens hoeft helemaal niet altijd vrolijk te zijn.
Dus ik raad echt aan dat ook gewoon te doen, hulp te gaan vragen bij de huisarts. En misschien ook even pauze nemen van de kraambezoekjes e.d. Zeker als je al zo ver in je zwangerschappen was en dan alsnog je kindjes verloren hebt zouden andere vriendinnen in jouw omgeving daar weet van moeten hebben en dus ook begrip moeten hebben als het voor jou moeilijk is. Het voelt misschien alsof zij het niet begrijpen, maar als jij het uitlegt en verteld dat het moeilijk voor jou is en hun vraagt hoe zij zich zouden voelen als ze nu opeen hun kindje zouden verliezen zullen ze het vast begrijpen. Er wel bij zeggen dat je wel blij voor hun bent, maar gewoon zelf zo verdrietig bent. Misschien dat je het zelf nu niet zo voelt, maar je wens hun ook het verdriet wat je zelf meegemaakt hebt niet toe.
Ik probeer mezelf ook geregeld af te leiden. Als je dan eenmaal druk bezig bent en even aan andere dingen denkt dan kan het verdriet ook af en toe wat plaats maken voor kleine geluksmomentjes. Verdrietig zijn is okee en ook logisch gezien de situatie, maar het is ook niet goed er constant mee bezig te zijn. Ik wens je toe dat dat jou ook lukt en dat verdriet niet je volledige leven over neemt.
Ow meid wat vreselijk! Herken zoveel van je verhaal! Net iets anders dus niet totaal vergelijkbaar maar wij hebben dit gehad toen we voor een tweede kindje wilde gaan... verloren vervolgens ons zoontje met 20 weken in 2014 aan 5 hersenbloedingen .. toen 6 miskramen tussen de 5-14 weken, verklevingen Tgv de curretages dus daar meerdere keren aan geopereerd. Toen eindelijk na 5 jaar zwanger met behulp van medicatie de miskramen periode door en toen overleed ons tweede zoontje met 17 weken aan een hersenbloeding in 2018. Ik wilde njet meer was op... afgelopen januari opnieuw zwanger en bij 27 weken kreeg ons meisje meerdere hersenbloedingen. Uiteindelijk prematuur gehaald met 32 weken en ze doet het goed. Maar waren 6 vreselijke jaren die we nu kunnen afsluiten. Je mag pb sturen als je dat fijn vindt. Heel veel sterkte! Begrijp zo goed dat je op bent en niet meer blij kan zijn voor een ander. Moeder worden en een groot gezin hebben was ook altijd mijn grote wens
Oh wat heftig meid.. wat hebben jullie al veel verdriet moeten mee maken. Ik vind het ontzettend moedig dat je hulp wilt zoeken, want ik kan heel goed begrijpen dat het gewoon teveel is om alleen te verwerken. Ik kan je dus niet met praktische tips helpen, maar wil je echt onwijs veel sterkte toewensen en ik hoop echt voor je dat je de juiste hulp zult vinden.
Zoals hieronder al benoemd, ga naar je huisarts. Die kan je echt verder helpen, wellicht hebben jullie een praktijkondersteuner. hij/zij kan je dan ook verder helpen en verwijzen naar de juiste hulpverlener. Sterkte!
Jeetje wat enorm heftig. Ik begrijp dat je, je zo voelt. Ik vind dat ook heel logisch. Ik denk dat als ik in jouw schoenen stond ik me ook enorm verslagen zal voelen. Misschien kun je eens met de huisarts bellen? Die hebben meestal een praktijk ondersteund hulpverlener in dienst. Die kan je misschien verder helpen.
Je verdriet mag er zijn en begrijpelijk dat je jaloers bent. Zij hebben het geen wat jouw grootste verlangen is, en jij staat nog met legen handen. Ik zou inderdaad hulp zoeken en de 1e stap is langs gaan bij je huisarts en of zoek online en lees de revieuws. Sterkte
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (25) Verversen