Ik ben echt op na vandaag.. ik weet dat het waarschijnlijk normaal is maar vind dat ik dus niet normaal reageer (van binnen, moest me echt inhouden om niet woedend te worden).
Mijn zoon is 4 nachten weggeweest (hij is 8 jaar by the way). Hij vond het zo geweldig met zijn neven bij mn schoonmoeder. En daar ben ik echt blij om.. alleen toen hij dus thuiskwam was het echt drama (voor mij, mn man kon er veel beter mee omgaan).
Hij was aan het huilen, wil niet meer thuis wonen, heeft me helemaal niet gemist, alles is leuk bij oma en niks (maar dan ook echt niks) is leuk meer thuis..
Was blijkbaar een leuke speeltuin daar, en toen hij erachter kwam dat dit weekend niet meer gaat lukken, tranen met tuiten. "We kunnen nooit meer wat leuks doen", hij kan soms zo overdrijven..
En ik begrijp het.. mn schoonmoeder vooral is echt leuk met de kleinkinderen, haar moeder is net overleden en ze zocht afleiding, maar god wat het heeft het mij getriggerd..
Ik doe zo hard me best om een goede moeder te zijn en ben best wel onzeker, dit maakte me zo onzeker..
Mijn vriendin die psycholoog is zei dat t juist iets goeds was, dat hij het heel leuk had daar en dat ik juist een onafhankelijke zoon wil, die niet angstig word oid en dat is ook zo.. maar toch..
Heeft iemand dit ook meegemaakt en hoe ga je er goed mee om?
Heel herkenbaar. Maar trek het niet persoonlijk aan. 2 van mijn kids zijn ook liever bij een ander dan bij mij. Het is zo erg geweest dat ik amper mocht knuffelen met dat kind. Het zei ook gewoon ik vind je niet of of jij bent niet lief etc. Ik wil niet bij jou zijn maar met die en die. Er is nog steeds genoeg liefde over voor mij maar de ander is nu even gewoon leuker. Ja dat kan echt zeer doen. Het heeft een tijdje geduurd voor ik er aan was gewent maar nu is het goed. Ze vinden mij nog steeds heel leuk en ze houden ook nog gewoon van mij. Ondanks dat ze een ander nu leuker vinden. Het is goed het mag. Wat bij een kind heel erg heeft geholpen is vaak even iets samen doen wat het leuk vond. Hier was dat even samen een spelletje doen. En ook gewoon vragen mag ik een knuffel etc. Wees maar even verdrietig het is niet erg. En gelijk het komt ook echt goed
Ik begrijp je gevoel en het zegt wel alles over jou en jouw gevoel het goed te willen doen, hoe je wilt zijn en jouw overtuigingen.
Bekijk het zo: het is gezond en normaal dat kinderen het op momenten heel erg leuk vinden bij anderen en dat hoort bij een goede ontwikkeling en zelfstandig worden. De een is meer expressief dan de ander en jouw zoon is erg open in zijn gevoel. Hoe fijn dat hij dat deelt?
En hoewel ik je helemaal begrijp moet je het niet persoonlijk maken maar juist blij zijn voor hem dat hij het leuk heeft/ weet wat hij wil.
Ik begrijp je gevoel en het zegt wel alles over jou en jouw gevoel het goed te willen doen, hoe je wilt zijn en jouw overtuigingen.
Bekijk het zo: het is gezond en normaal dat kinderen het op momenten heel erg leuk vinden bij anderen en dat hoort bij een goede ontwikkeling en zelfstandig worden. De een is meer expressief dan de ander en jouw zoon is erg open in zijn gevoel. Hoe fijn dat hij dat deelt?
En hoewel ik je helemaal begrijp moet je het niet persoonlijk maken maar juist blij zijn voor hem dat hij het leuk heeft/ weet wat hij wil.
Ik snap dat het niet leuk is, dat voel ik ook wel een beetje zo als ik m’n zoontje ophaal bij opa en oma of de crèche en hij wil niet mee, is niet eens blij me te zien… maar ik denk maar zo hij heeft het in ieder geval naar z’n zin gehad. Ik denk dat je zijn uitspraken te serieus neemt, het is nog een kind. Toen ik de topic titel las dacht ik dat het om een kind op de middelbare school ofzo zou gaan… Trek het je niet te veel aan, het zal vast snel weer over zijn ❤️
Naar je vriendin luisteren😀. Niet zo persoonlijk nemen. Ik vraag meestal: 'was het logeren zo leuk?' en vraag haar dan om wat te vertellen. Wat heb je gedaan? Wat heb je gegeten? Was er nog chips etc. En dan vertel ik dat ik vroeger logeren ook zo leuk vond, omdat er dan altijd chips was en thuis nooit. En dan roepen ze verbaast uit: 'bij opa en oma is er toch altijd chips?' en vertel ik ze dat chips (of snoep, tv etc) bij logeren hoort maar dat ik als kind bij opa en oma woonde, en dus een 'gewoon' leven had, met regels etc, net als mijn kind nu bij mij, maar dat háár kindjes als ze bij mij logeren ook chips krijgen door de week, omdat ze dan logeren en ik de oma ben, ipv de moeder.
Ze kunnen het niet. M’n zoon is 12, wilt altijd bij z’n vader wonen want daar is een PlayStation etc. Z’n vader is er zwaar verslaafd aan. Doet niet anders. Kids denken dat dat het leven is. Logeren is heel anders dan ergens wonen en dat kunnen ze niet relativeren. Ik nam het ook persoonlijk, doe zoveel voor je en je vader precies niks. Voegt niks toe aan je opvoeding, weet niks van je schoolprestaties etc maar je wilt daar wonen omdat er 10 verschillende soorten game dingen zijn. Ondankbaar voelt het. Je wilt inderdaad Flippennn maarja .. dat denkvermogen hebben ze nog niet.
Acclimatiseren noem ik dat. Onze kinderen hebben afgelopen week bij hun opa en oma gelogeerd. Die hebben veel leuke dingen gedaan met ze.
Toen ze gisteren weer thuis kwamen moesten ze toch weer wennen hier en de jongste die dan ook weer even de grens opzocht, huilde dat die naar opa en oma wilde.. Toen hij naar bed ging wilde hij niet slapen en toen ik weg ging riep hij heel hard mama ga weg en papa ook!! Alleen toen ik niet reageerde op hem bleef hij het roepen maar hij werd wel steeds verdrietiger en toen riep hij het huilend.. maar eigenlijk bedoelde hij.. mama kom bij mij. En toen ik weer naar boven ging vroeg hij ook.. ga je weg mama? Dus hun reactie is compleet het tegenovergestelde van wat ze eigenlijk bedoelen. Komt gewoon omdat ze even moeten schakelen en moeten wennen en het was bij opa en oma ook zo leuk natuurlijk!
Voor je zoon is het weer even afkicken van wat hij bij zn oma mocht en hoe gezellig het was met zn neefjes. Maar je moet er ff doorheen en laat hem maar even. Maar geef wel duidelijke grenzen, net zoals je gewend was. Het is namelijk niet persoonlijk bedoelt.
En oja, als een achtjarig kind zegt dat hij niet meer thuis wil wonen moet je dat als volwassene in het juiste perspectief kunnen zien. Hij bedoelt natuurlijk niet écht dat hij niet meer thuis wil wonen. Hoe vaak ik dit niet heb geroepen vroeger…
Vat het niet persoonlijk op lieverd. Dit is heel normaal gedrag voor een achtjarige die een topweekend heeft gehad met allemaal dingen die er thuis niet (altijd) zijn!
Oh wat kan je je dan rot voelen hè?! Ik kwam laatst na een lang werkdag mijn dochter (3) halen bij opa en oma en ze was echt zo afwijzend: ‘nee! Ik wil niet naar huis. Jij moet weg mama!’ Nou, lekker dan… stond bijna met tranen in mijn ogen. Maar het is de kunst om hun gedrag los te zien van onszelf. Zij was nog lekker aan het spelen en ik kwam (onverwacht) midden in haar spel, plus ze was moe en overprikkeld na de hele dag daar spelen. Dat durft ze op mij te uiten. Voor je zoon net zo, hij heeft het super fijn gehad, alle aandacht en niets is te gek waarschijnlijk. Dat is ook weer even omschakelen naar een gezinsleven waar gewoon regels zijn, waar hij de aandacht moet delen en waar er dingen van hem verwacht worden. Logisch dat hij daar moeite mee heeft. Zie zijn uitingen niet als aanval op jou maar als een manier om te vertellen hoe ontzettend fijn hij het gehad heeft en hoe jammer hij het vindt dat het weer voorbij is. Erken hem daarin en geef hem wat tijd. Luister naar hem wat hij zo leuk en zo fijn vond. En misschien vroeg het logeren ook wel veel van hem en komt die spanning nu ook los. Daarnaast is mijn ervaring ook dat de opvoeders met de minste regels altijd favoriet lijken, maar zodra er echt iets is, de basisveiligheid en levensvaardigheden bij de echte opvoeder ligt. Hoe ouder kinderen worden, hoe beter ze dat ook in kunnen zien. Dat dingen die goed voor je zijn en je verder helpen in het leven niet altijd de leukste zijn. Op deze leeftijd is dat inzicht er simpelweg nog niet.
Ze kunnen het niet. M’n zoon is 12, wilt altijd bij z’n vader wonen want daar is een PlayStation etc. Z’n vader is er zwaar verslaafd aan. Doet niet anders. Kids denken dat dat het leven is. Logeren is heel anders dan ergens wonen en dat kunnen ze niet relativeren. Ik nam het ook persoonlijk, doe zoveel voor je en je vader precies niks. Voegt niks toe aan je opvoeding, weet niks van je schoolprestaties etc maar je wilt daar wonen omdat er 10 verschillende soorten game dingen zijn. Ondankbaar voelt het. Je wilt inderdaad Flippennn maarja .. dat denkvermogen hebben ze nog niet.
Oja deed onze zoon op die leeftijd ook, heel herkenbaar en soms frustrerend. Omdat ik het niet herkende vond ik het ook nooit heel fijn ( ik wilde zelf altijd graag naar huis) maar écht inmiddels heeft hij er geen last meer van en komt ook graag weer thuis na logeren.
Waarschijnlijk had je zoon moeite met relativeren en afscheid nemen van de leuke dagen. Waarschijnlijk speelde vermoeidheid ook een rol en op wie ga je dat dan afreageren als je 8 bent? Juist.. degene waar je het meest van houd.
Waarom toch direct zoveel zorgen, kind heeft t leuk gehad. Heeft geen idee wat niet meer thuis wonen betekend. Weer laten aarden en normaal doen, hij, maar jij ook.
Niet mee gemaakt met mijn eigen kind maar mijn zusje is wel eens van huis gelopen rond die leeftijd. Rugzak ingepakt de straat op.ze kwam altijd na een paar minuten weer terug. Thuis heb je routine andere verplichtingen maar probeer wel tijd te maken voor het gezin. Al is het maar een half uur per dag naar speeltuin kinderboerderij park of bos. Mijn dochter blijft wel eens logeren en dan wordt ik gebeld of ze nog een nachtje mag blijven. Altijd fijn als ze het naar hun zin hebben.
Rot voelt dat he.. maar zoals de meiden zeggen. Tis normaal en ligt niet aan jou , gewoon vragen naar wat hij allemaal gedaan heeft enzo. Hier zijn ze niet zo, maar wel even opstandig en dan voel ik me wel even de boemama 🤭. Even de teugels weer aanhalen op een vriendelijke doch ferme manier. Eerste keer dat ze waren logeren dacht ik “ WAT is dit? Ze gaan echt niet meer logeren “ 😂😂🤭. Maar is normaal , even schakelen.
Wat een lieve schoonmoeder! Ik herken het gedrag, vooral omdat mn schoonmoeder ook kan laten doorschemeren dat ze het bij haar fijner vinden dan thuis. Ik denk dan altijd maar nuchter dat het fijn is voor de kinderen om bij haar te zijn, maar vergeet niet, een goede moeder is niet altijd een leuke moeder. Een goede opvoeding is niet altijd dat het leuk is voor kinderen, straks krijgen ze in deze wereld zoveel te maken met niet-leuke dingen. Daar moeten ze mee leren omgaan. Teleurstellingen, schakelingen. Allemaal nodig! Anders krijg je alleen maar een verwend nest als kind en wordt het geen evenwichtig zelfstandig en verantwoordelijke volwassene hoor;) dus raap jezelf bij elkaar en wees maar lekker zn -niet altijd leuke moeder- je doet het hartstikke goed!
Ik denk dat het heel normaal is dat je zoon zich even rot voelt (er was immers echt tijd voor hem). Natuurlijk wil hij niet echt niet bij jullie wonen. Hij moet gewoon weer even zijn draai vinden.
Hier hebben de meiden het ook altijd leuk als ze gaan logeren. Ik heb niet de hele dag de tijd om de kinderen te entertainen. Als ze gaan logeren, dan is er volop tijd voor ze. Laatst is onze oudste dochter (3) bij mijn tante gaan logeren. Mijn oom was dat weekend weg, dus onze dochter heeft lekker bij mijn tante in bed geslapen. Ze hebben samen met mijn nichtje alleen maar leuke dingen gedaan. Onze dochter wilde echt niet meer naar huis. Ook niet zo lang geleden met opa en oma naar de dierentuin geweest. Nou, dat ze werd gehaald was niet de bedoeling. Onze jongste dochter was ziek, dus ze had opa en oma echt voor zichzelf. Vandaag gaan de meiden naar de andere opa en oma. Ze heeft het er al een week over. Laatst wilde ze niet mee vanuit de opvang, omdat het zo leuk was 🤣 Betekent dus dat ze het naar haar zin heeft gehad. Thuis is ze dan altijd even boos en dwars. Prikkels verwerken. Ik laat haar dan gewoon even en dan komt het echt wel goed.
Mijn zoontje is wel een stuk jonger, hij is bijna 5 maar die vind mama ook niet lief zegt hij. Hij vind mijn oudste dochter van 19 (zijn halfzus) lief, mijn partner lief, oma en opa lief etc maar mama niet. Mij wil hij als enige ook geen kusje geven thuis (en ik zal dat ook nooit afdwingen!) en mijn partner en oudste dochter krijgen vaak spontaan wel een kusje. Terwijl ik hem alle liefde van de wereld geef natuurlijk. Ik leuke dingen met hem doe, hem altijd breng en ophaal van school/afspraakjes/sport en verhaaltjes voorlees etc. En als hij dan leuke dagen bij een ander heeft gehad dan vind ik het wel logisch dat hij dat gevoel nog graag wil vasthouden. Ja tuurlijk steekt het mij wel en voel ik mij er soms onzeker door. Maar ik denk maar zo, mij ziet hij het meeste en de anderen minder en dus is het voor hem speciaal als hij hun ziet en daarom zegt hij dus dat soort dingen. Niet zozeer om mij te kwetsen of dat hij mij echt niet (meer) lief zou vinden. Jou zoon heeft natuurlijk zulke leuke dagen gehad en een beetje kunnen proeven van onafhankelijkheid, daar heeft hij van genoten en dus had hij gehoopt op meer waardoor hij zich even gaat afzetten tegen jou. Maar neem dat niet persoonlijk hoor. Ieder kind kent wel zo'n periode. Jij bent gewoon een goede mama.
Joh, hij roept wat in zijn emotie van het afscheid nemen van zijn leuke logeerpartij... Hij hoefde jou niet te missen. Waarom zou hij? Hij had het hartstikke leuk! Mijn kinderen huilen altijd tranen met tuiten als iets leuks afgelopen is... Ze wilden zogenaamd liever langer bij opa en oma blijven logeren...en niet terug naar huis... Logisch! Thuis is gewoon. Logeren bijzonder. En opa's en oma's zijn bijzonder... Na een flinke huilbui toen we weer terug waren, waren ze de volgende dag weer gewoon lekker thuis en wilden papa alles vertellen over wat ze gedaan hadden... Voor mij is dit een hele normale reactie. Heeft te maken met schakelen, verwerken van afscheid, afsluiten van iets leuks. Het zegt niets over jou. Het enige dat iets over jou zegt, is je eigen reactie. Je onzekerheid. En dat mag er ook zijn. Maar het is niet terecht
Ach lieverd, niet leuk om te horen. Jouw vriendin heeft gelijk: hij vond het fantastisch. Hij heeft de tijd van zijn leven gehad en mocht waarschijnlijk meer dan thuis. Dat zou mijn bijna 8-jarige ook voor elkaar kunnen krijgen om te zeggen. Ze worden groot.....mss morgen nog eens rustig met hem over praten. Probeer eens een 1-op-1 moment met hem te regelen. Mss wil hij juist ook wel even aandacht van zijn mama.
Ik geef je vriendin gelijk. Daarbij neem je de uitspraken van je zoon veel te serieus. Wees blij voor hem dat hij leuke dagen heeft gehad. Nu weer tijd voor wat rust en regelmaat thuis. Maandag begint school weer.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (34) Verversen