Ik heb een vraag. zijn er hier dames (of heren) die enig kind zijn? Zouden jullie mij eens kunnen vertellen hoe je dat vond vroeger toen je nog klein was, en hoe je er nu tegen aan kijkt?
Wij hebben een keuze gemaakt om het bij één kindje te houden. Deze keuze heeft een reden en kun je terug lezen in mijn blogs.. maar toch twijfel ik of ik daar goed aan doe. Niet dat ik er iets aan kan of ga veranderen, maar ik ken eigenlijk maar 1 persoon die enig kind was en die vond het niet erg. Maar ik ken ook wel verhalen van mensen die het wel erg jammer vonden dat zij het enige kind waren.. even ongeacht de omstandigheden waarom ze enig kind zijn.
Er wordt zoveel druk op je gelegd om er meer te krijgen, ook al laat ik me daar niet door uit het veld slaan, althans, niet zichtbaar voor anderen. Ik sta zeker wel achter deze keuze. Maar soms vind ik het wel eens lastig..omdat het niet mijn keuze was, maar ik zeker de keuze van mijn man kan begrijpen. ik had er zelf wel graag meer gewild, voor mijzelf maar ook zeker voor mijn zoon. Het kán namelijk heel gezellig zijn tussen broers en zussen.. maar ja die garantie heb je nooit. Als ik naar mijn man kijk en diens broer en zus, nou dan is de familieband ver te zoeken.. niet dat ze ruzie hebben, maar kort gezegd hebben ze geen drol aan elkaar.. en men schijnt elkaar ook niet te missen.
Ik heb wel een broertje en ik zie/spreek hem ook niet vaak, maar toch hebben we wel een band.. ik zou zo graag eens horen van anderen hoe het nu echt is om enig kind te zijn.
Mijn schoonzus is enig kind. Zij geeft aan dat ze het heel erg jammer vind dat ze alleen was. Zij heeft ook heel erg moeten wennen om bijvoorbeeld bij ons thuis te komen eten (veel drukte). Toen ze eenmaal in het gezin meedraaide voor haar gevoel, leerde ze dat ze echt iets miste.
Bijvoorbeeld kleine dingen als: dat wij altijd gekscherend ruzie maakte over wie er in het midden in de auto moest zitten, dat mijn zusje en ik glijbaantje van de hoogslaper gingen doen, dat we altijd samen in fotoboeken staan en dat we van elkaar geleerd hebben. Om te delen, om te troosten, om te ruziën, om te lachen, om te spelen. Zij geeft aan dat ze het dus op jonge leeftijd heel leuk heeft gehad, maar nu ze ouder wordt (32) beseft zij dat wij (met z'n 3e thuis) een soort veel meer dynamiek in het huis hadden/hebben. Dit vind ze wel jammer en soms moeilijk.
Als kind vond ik het fijn om enig kind te zijn; speciaal. Ik stond centraal en kreeg alle liefde en aandacht van de wereld van mijn ouders. Er is een super sterke band. En ook aan spullen geen gebrek ...Dit alles geldt nu nog steeds eigenlijk.
Nu ik volwassenen ben vind ik het soms jammer om enig kind te zijn. Het lijkt me pittig om straks als enig kind de zorg te dragen voor mijn ouder wordende ouders of bij het wegvallen van één van mijn ouders. En ik denk dat ik toch het gevoel heb dat ik echt alleen achter blijf als mijn beide ouders zouden overlijden. Om deze redenen wilde ik zelf graag meerdere kinderen; voor de kinderen.
Hoi, ik ben alleen. Ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb in mijn jeugd. Nadeel aan alleen zijn is wel dat ik nooit geleerd heb ruzie te maken. Mijn grote angst is wanneer mijn ouders te komen overlijden. Maar ik heb een lief en zelf 2 kindjes, die zullen er voor mij zijn.
Ik ben door je blogs gaan spitten en na het lezen van 2 blogs snap ik heel erg goed dat jullie ervoor gekozen hebben het bij een kind te houden. Persoonlijk denk ik dat als jullie zoon later deze reden hoort het ook wel zal snappen.
Zelf ben ik geen enigs kind maar heb ik wel te maken met grote leeftijdsverschillen waardoor ik me vaak alleen voelde en nu ook niks (klinkt bot) aan mn broertjes en zusje heb. Wel vond ik in mn jeugd en ook nu sociale contacten heel belangrijk. Op campings was er altijd wel iemand om mee te spelen bijvoorbeeld. Ik zou er dan ook voor kiezen om de vakanties zo in te plannen dat jullie ergens heen gaan waar jullie zoon wel veel kan samen spelen / vriendjes kan maken. Verder kan ik wel zeggen, doe hem op een teamsport, maar daar moet ie maar net t type voor zijn ;)
Ah johh ik heb drie broertjes en voelde me als kind altijd eenzaam als enige meisje... de grote cadeaus voor sinterklaas en kerst waren altijd jongensdingen.. met mijn broertje scheel ik een jaar en twee weken, hebben samen in de klas gezeten ip de basisschool maar was niet te merken dat we familie waren (zeiden docenten destijds). Ik heb nooit echt een band met ze gehad en nu ik sinds twee jaar niet meer in de buurt woon zie ik ze nog maar zelden.. ik denk dat het echt niet uitmaakt of je nou 1 of meerdere kinderen hebt.. ik heb zelf een dochter van 5, merk wel dat zij veel bij vriendinnetjes wil spelen.. maar of dat is omdat ze zich eenzaam voelt?? Ik denk dat het helemaal aan de ouders ligt hoe je ermee om gaat.. ben nu wel zwanger van de tweede, en was dan ook helemaal verbaasd dat mijn moeder me plat knuffelde omdat ze mijn dochter zo eenzaam vond en het veel te lang vond duren voordat er een teeede kwam..
Ik ben enigs kind en vond en vind t vreselijk. Als kind verveelde ik me vaak, vooral op vakantie en vroeg dus ook heel veel aandacht van mn ouders. Mijn man heeft 9 broers en zussen en t is zo gezellig, ik heb nu zelf 2 dochters en oh ze hebben zoveel aan mekaar, echt zalig om te zien.
Zelf geen ervaring ermee. Mijn 'tante', de moeder van mijn nichtje, is enigs kind. Wat heeft zij het moeilikk gehad toen haar ouders weg vielen. Ze voelde zich opeens zo alleen, ja ze had haar 2 dochters. Maar geen broers/zussen waarmee zij haar verleden kon delen. Het heeft denk een jaar geduurd voordat zij zich niet meer zo alleen voelde.
Ik ben ook enig kind, als kind besef je dat niet echt denk ik.. Ik wou misschien wel een broer als ik ouder werd maar op zich weet je niet wat je mist...
Zelf heb ik 1 broer en 1 zus...maar die gingen het huis uit toen ik 9 en 12 was, dus vanaf mijn 12de was ik alleen thuis. Eerlijk? Ik vond het niet leuk. Maar goed, ik ga je niet overtuigen of zo, maar ik kan je wel tips geven: Wat mijn ouders altijd heel goed hebben gedaan was dit: Logeren kon echt altijd, of bij ons thuis of ik mocht logeren.... en gingen we naar de Efteling of zo, dan mocht er altijd 'n vriendin mee, superleuk! Ook bij andere uitjes kan ik herinneren dat mijn ouders zeiden: wil die en die niet mee? ook heel makkelijk met eten en zo..... of bij elkaar spelen. Behalve op vakantie, dan gebeurde dat eigenlijk niet... jammer dus.... Maar over het algemeen hebben ze het goed gedaan Ik ben ook opgegroeid in een hele kinderrijke buurt, dus altijd op straat en zo...... mooie herinneringen dus. Maar toch had ik graag een broer/zus in mijn buurt gehad... van mijn leeftijd. Tuurlijk, ik heb 1 broer en zus en op onze leeftijd nu zijn we elkaars gelijke geworden, snap je? We kunnen ook prima met elkaar, dus ik ben nu zeker niet alleen als kind van..... Maar ja, nogmaals, geef je kind veel mogelijkheden om met leeftijdsgenoten om te gaan, intensief...... Het is nl. echt niet leuk om in je eentje op de achterbank te zitten bij je ouders......Of altijd maar als het enige kind aan tafel.... Nodig lekker vaak en goede vriendin/vriend uit, zo leuk!
Ik heb wel altijd een broer/zus gemist. Mijn ouders waren veel aan het werk waardoor ik vaak alleen was. Ik ben wel erg zelfstandig en heb me altijd prima weten te vermaken alleen. Waar ik straks wel tegenop zie, is het in mijn eentje moeten zorgen voor mijn ouders zodra ze flinke gezondheidsklachten hebben. Wat ik ook erg lastig vond is dat mijn ouders duidelijk lieten merken dat ze veel van me verwachtten. Ik was zo`n beetje hun 'enige hoop' waardoor ik me altijd zoveel heb moeten bewijzen. Ik weet wel zeker dat ik zeker meer dan 1 kind wil.
uhm ik ben soort van enigstkind..? mijn broers waren 16/17 toen ik werd geboren en 18 jaar waren ze het huis uit. Ik heb me altijd eenzaam gevoeld en wilde graag een broertje of zusje (dat vroeg ik jarenlang elke dag voor mijn verjaardag). Achteraf denk ik dat het goed is zo.. Ik heb in de pubertijd een goede band gekregen met mijn jongste broer en dat is toch ook wel heel fijn. Ik heb nu 2 kinderen maar zou er graag nog meer willen (zo niet dan ben ik dankbaar) ook vanwege de reden die jij noemt. Lastig als je de keus samen moet maken en iets willen wat niet kan..
mijn man is enigst kind en zelf waren we met 3 kinderen thuis. Mijn man zegt zelf dat hij niet anders weet dus dat alleen zijn normaal was. Misschien dat hij het wel wat gemist heeft en hij was ook wel is eenzaam. Hij moest er echt op uit om met iemand te kunnen spelen. Verder is hij materieel gezien enorm verwent. Als je niet heel assertief bent als kind dan kan ik me voorstellen dat het wel lastiger is. Want je moet echt alleen vriendjes maken. Als ik zelf na mijn man kijk en na hoe ik ben zie ik wel echt dat hij wat gemist heeft daarin. De band die ik heb met een broer en zus kan hij gewoon niet begrijpen. Een vriendje is namelijk absolut geen vervanger van een broer of zus. De band die je daar mee hebt is zo anders. Stel ook zijn ouders overlijden dan is hij ook echt nog maar helemaal alleen. Heeft niemand om echt op te steunen want alleen hij is zijn ouders kwijt. Ik ben niet mijn ouders kwijt dus ik zal me toch wel anders voelen. Als ik zie hoe hem het alleen zijn heeft gevormt wist ik wel dat als het ons gegunt zou zijn ik toch wel echt meer als 1 kindje zou willen. De angst waar watervrouw84 het over heeft zie ik dus echt wel wat terug in mijn man. Ondanks dat daar volgens mij het huis wel echt open stond voor vriendjes en vriendinnetjes. Uiteindelijk is het gewoon geen vervanging voor een broer of zus. (ps me schoonouders hadden heel graag meerdere kindjes gehad maar dit is helaas niet gelukt, ze mochten blij zijn dat ze er in 20 jaar proberen 1 hebben gekregen)
Ik denk toch dat heel veel in opvoeding zit...liefde geven doe je niet in materie maar in hoe je voor elkaar zorgt, steunt, lief hebt en noem maar op. En waarom kan een vriend/vriendin niet net zo bijzonder zijn als broer/zus. In moeilijke tijden staan mijn beste vriendinnen voor mij klaar en niet mijn broers of zussen. Mijn vrienden zijn de familie die ik gekozen heb voor ons en voelen meer familie aan dan mijn bloedverwanten. Ik snap best dat als je wel een hele goede band met elkaar hebt dat het heel fijn is. Maar je moet geen meerdere kinderen krijgen omdat het leuk is voor je kind of voor later, maar echt omdat je als man en vrouw dat nog graag wilt en moet het ook maar mogelijk zijn. En natuurlijk twijfel ik ook nog wel eens voor mijn dochter van zou het niet leuk zijn, maar als ik dan naar mijn gezinnetje kijk voel ik mij gezegend met wat ik heb.
mijn man heeft ook veel liefde gehad in zijn opvoeding hoor, hij was enorm gewenst door ouders en grootouders. Zijn ouders hebben dan ook 18 jaar op hem moeten wachten!!! Opvoeding zal zeker een rol spelen maar zelf denk ik niet dat dat alles op kan vangen. Maar ik ben het zeker met je eens dat je als ouders alleen een tweede (of meer) kinderen moet nemen omdat je het echt zelf nog een kindje wil niet alleen omdat je een broertje of zusje wil voor je andere kind. Uiteindelijk moet jij ze als ouders opvoeden en dat moet je wel kunnen of willen. Fijn dat jij je wel goed voelt met je beslissing en dat is uiteindelijk het belangrijkste! Hoe ik er over denk is uiteindelijk niets mee als gewoon mijn mening die ik heb gevormd door wat ik zie en voel.
De gedachten die jij hebt, deel ik helemaal. Onze dochter zal ook alleen opgroeien en het gemis van broer/zus voor haar vond ik ook heel erg. Want wanneer doe je het goed of juist niet. Is een broer/zus echt zaligmakend? Wat als het ziek is of dat er juist geen band is. Gaat ze het missen of ontnemen we haar wat, wat we zelf wel mogen ervaren. Zoveel vragen, zonder antwoorden. Onlangs is mijn moeder overleden en ik kom uit een groot gezin, 4 bloedverwanten broers/zus en 2 stief... Uiteindelijk heb ik alles geregeld en ben 2,5 jaar mee geweest naar alle zkh afspraken en heb moeilijke dingen besproken omdat de rest het niet kon of wilde. En nu zorg ik vooral voor mijn vader die alleen en eenzaam is ondanks zijn 6 kinderen. Mijn man en ik hebben wel afgesproken dat ons huis een open huis is voor vrienden van onze dochter. Ook voor de vakantie enz. Alleen wilt niet zeggen eenzaam. En ondanks dat denk ik vaak, hopelijk zal ze later niet schrijven hoe eenzaam ze is geweest of het gemist heeft om op te groeien zonder broer/zus Heel verhaal, maar begrijp je wel
Maak broers en zussen niet rooskleuriger dan ze zijn. Er zijn zat gezinnen waar ze elkaar amper of zelfs niet zien. Dus is broers/zussen hebben dan beter? Ik kan goed door één deur met mijn zus, maar maatjes zijn we niet. Toen wij opgroeide deden we dat vooral naast elkaar ipv met elkaar. Dus tja voor alles is wat te zeggen. Wij hebben ook 'maar' één dochter en ik heb wel zo iets dat ik bijna nooit nee wil zeggen als ze vriendinnetjes mee naar huis wil nemen of ergens anders wil spelen. Ik vind dat ik meer nadruk leg op sociale interactie met andere. Zo ook naar een camping op vakantie gaan waar ze zeer waarschijnlijk aansluiting krijgt met andere kindjes ipv hutje op de hei :-). Maar blijft wel in balans want het moet wel bij ons blijven passen.
Iedereen doet zijn best om hun kind gelukkig te maken en op te voeden tot een zelfstandig individu. Een ieder maakt ook keuze mbt. het aantal kinderen dat ze willen krijgen, maar niemand kan voor zijn of haar kind bepalen dat de keuze die jij als ouder gemaakt hebt, ook door het kind als een fijne keuze wordt ervaren.
Ik maak niets rooskleuriger, maar als je de reacties hier eens zou lezen dan zie je toch dat een aantal mensen die enig kind is het hebben van broers en zussen wél gemist heeft. In mijn vraag staat ook duidelijk dat ik ook wel snap dat het hebben van een broer of zus geen garantie biedt voor een fijne band, maar het betekent wel dat je niet alleen bent overal in.
Je reageert alsof je het enig kind zijn moet verdedigen. Dat is helemaal nergens voor nodig, ik heb stel hier een vraag over omdat ik hier wél mee zit, en omdat ik ook weet dat er mensen zijn zoals hier te lezen, die het wél als een gemis hebben ervaren.
Ik vond het altijd super jammer dat ik alleen was thuis. Al is mijn situatie wel zo dat ik een half broer heb die toen der tijd al het huis uit was.. Voor de zorgen over mijn ouders (later evt) hoef ik me dus niet druk te maken dat ik er alleen voor sta. Wel zeg ik regelmatig tegen mijn oudste dat hij blij moet zijn met zijn broertje omdat mama altijd alleen moest spelen. Tuurlijk deed mijn moeder altijd wel een spelletje met me, maar dat was toch heel anders.
Gelukkig ben je dus niet helemaal alleen, maar ja aan je halfbroer had je ook niet veel in die zin dat hij allang het huis uit was. Ik ben er ook van bewust dat spelen met ouders toch anders is als met broertjes of zusjes..Ik begrijp heel goed dat je dat gemist hebt!
Vroeger mocht ik vaak Vriendinnetje meenemen op vakantie . Ik vind het nu erger. Ouders worden ouder en ik moet alles alleen doen. En vriend is ook enigskind . Dus als ze nog ouder zijn komt alle evt zorg op onze schouders . Ik heb een collega die al jaren elke avond bij haar 93 jarige moeder zit....
Mijn man is enig kind. En hij heeft een broer pf zus wel echt gemist zegt hij. Omdat hij vaak niemand had om mee te spelen. Maar vooral omdat hij als hij wat ouder was niet iemand thuis had om raad over dingen te vragen of dingen mee te delen. Bv bij een eerste liefje ofzo. Hij was heel erg besloten zeker meer dan een kindje te hebben.
Dat is wel heel jammer dat hij het zo ervaren heeft. Had hij dan niet zoveel vriendjes? Het is jammer als je dat als enig kind ook nog tegen hebt, dat je wat minder vriendjes hebt.. dan is het extra pijnlijk want thuis heb je dan ook niemand. Ik begrijp zijn keuze helemaal!
Best wel wat vrienden. Maar is volgens hem toch anders. We hebben bij ons eerste kindje ook zijn beste vriend als peter gevraagd. Omdat hij n beetje als een broer is.
Ik kom zelf uit een gezin van 7, mijn vriend is enig kind, wij zijn over 1 week uitgerekend van ons eerste kindje.
Wij willen maar 1 kindje, en ik ben nog niemand tegen gekomen die dat snapt. Iedereen zegt ach dat is zielig, kun je niet maken etc. Tijdens mijn gehele zwangerschap vroegen mensen, wat leuk, zwanger! Is dit je eerste? En als ik dan antwoord ja en de enige, kijken ze je aan of ze spoken zien. En dan proberen ze je direct om te praten van ach je draait nog wel bij etc. ik snap dat niet, wij willen maar 1 kindje, punt.
Mijn vriend is nooit iets te kort gekomen, had elke dag veel vriendjes over de vloer en speelde altijd buiten met de hele buurt, hij was nooit alleen.
Ik ben blij te lezen dat jouw partner het hebben van broers en zussen niet heeft gemist. Dat onbegrip kom ik ook vaak tegen. Iedereen gaat er vanuit dat je er minimaal 2 krijgt.. gelukkig wordt het me nu niet meer zo vaak gevraagd.
Ik ben enig kind. Heb een broertje of zusje nooit gemist. Doordat mijn moeder nooit met een ander kind hoefde rekening te houden mocht ik altijd iemand mee naar huis nemen. Ook kreeg ik alle aandacht. Wel toen ik tiener was was alle aandacht alleen op mij gericht wat ik vond als bemoeienis. Ook kreeg mijn moeder het lege nest syndroom (wat telkens viel met het overlijden van haar vader) zeker toen haar moeder overleed was ik niet meer in huis en fulltime werkend, mijn vader nog werkzaam en had ze dus echt een leegte. Gelukkig werd ik kort daarna zwanger en had ze wat om naartoe te leven.
Zelf hebben wij ook maar 1 kind, dit niet geheel naar eigen keuze want mijn mandere is vermindert vruchtbaar en waarschijnlijk zal er ook geen kleine meer erbij komen. Mijn man heeft een zus maar het contact is minimaal. Geen ruzie oid maar ik kan niet zeggen dat het een meerwaarde is. Zelf zou ik het Door een ogen van een moeder willen meemaken wat de band tussen broers en zussen kan zijn. Het lijkt me leuk om toch nog mee te mogen maken maar niet zozeer dat ik het gemist hebt.
Waar ik wel tegenop zie is Hoe de toekomst eruit ziet. Mijn ouders wonen niet in de buurt maar zijn nog niet hulpbehoevend. Maar hoe wordt dit ingevuld tzt? Ik ben de enige nabestaande en aanspreekpunt voor mantelzorg. Ook mochten ze komen te overlijden, hoe moet ik dat gaan regelen? Ik zou niet weten hoe ik dat moet bolwerken. Dan is het toch fijner als er meer schouders zijn die de last kunnen dragen.
Je mag me altijd berichten als je nog vragen hebt.
Die zorg voor de toekomst kan ik zeker begrijpen... Je zult hulp moeten krijgen van buiten af, maar ja.. emotioneel en qua beslissingen sta je er helemaal alleen voor.. lastig hoor!
Ja alles heeft zijn voors en na's. Aan de andere kant is een broer of zus waarmee je lijnrecht tegenover elkaar staat ook niet echt bevoordelijk om knopen Door te hakken.
Het is zoals het is. En ik denk dat in deze tijd waarbij scheidingen toch normaler zijn dan 30 jaar geleden het ook normaler is om enig kind te zijn. Achteraf is het altijd makkelijker praten maar enig kind zijn hoeft echt niet een probleem te worden. De reden dat je deze vraagt stelt betekent al dat je van de nadelen bewust bent en ook probeert rekening ermee te houden.
Geniet intens van je kind. Je maakt elke leeftijd maar 1 keer mee!
Ik ken zelf iemand die zich daardoor erg eenzaam voelt. Ook nu zijn ouders oud zijn: hij heeft niemand om de verantwoordelijkheid mee te delen, maar ook geen directe bloedverwanten, behalve pa en ma... Ooms, tantes, neven en nichten zijn toch verder weg. Niet uit het eigen gezin....
Een andere kennis merkt ook dat hij " alles" is wat zijn ouders hebben... Best benauwend.... Aan hem merk ik ook echt dat hij niet weet wat het is om broers en zussen te hebben. Dat beïnvloedt zijn manier van opvoeden erg.
Mag ik dan eens weten op welke manier het zijn opvoeding en omgang met anderen beïnvloed? Ik had vroeger ook een meisje en een jongen in de klas die allebei enig kind waren.. dat meisje werd echt een soort van 'verpest' echt een papa's en mama's kind, maar die jongen was heel 'normaal' had vrienden, ging studeren en had een leven zoals ieder ander.. ik denk dat ouders ook veel invloed kunnen hebben op hoe een kind er mee om gaat en hoe het opgevoed wordt.
Hij is bijv heel bang dat zijn dochter verkeerd terecht komt ( ze is een schat van 7), en probeert haar bijna als een jongen op te voeden, gewoon omdat hij niet ' weet' wat een meisje is, lijkt het... Alles wat vrouwelijk is, ziet hij als potentieel gevaarlijk, want dan valt ze vast in handen van de verkeerde mannen... En zo zijn er meer dingen die hij gewoon niet heeft kunnen leren... Natuurlijk ook omdat zijn ouders niet alles slim hebben gedaan, maar ook omdat hij niet bijgeschaafd kon worden door broers of zussen... Het is de optelsom. Hij heeft ook geen vrienden bijvoorbeeld. Je weet nooit hoe dat was geweest als hij wél meer familie had. Maar ik had hem wat dat betreft wel wat meer ' kansen' gegund. Niks is een garantie. Ook met veel briers en zussen wordt geen mens ' perfect'. Maar ik zie wel dat de loyaliteit die normaal gesproken tussen broers en zussen is, een enorm positieve invloed op mensen heeft in hun ontwikkeling.... Ik ken nóg iemand die alleen was en heel eerlijk gezegd snapt ze dus echt heel weinig van het gezinsleven.... Jammergenoeg voor haar man en kinderen.... Zij heeft er echt moeite mee als ze niet in het middelpunt van de belangstelling staat.... Natuurlijk karakter, maar ook dat wordt deels door de omstandigheden gevormd...
Mijn man is enig kind. Hij heeft het altijd jammer gevonden dat hij geen broers en/of zussen had. Hij zag bij goede vrienden de band die zij met hun broers hadden en heeft het gebrek daaraan wel als een gemis ervaren. Hij is echt wel sociaal, maar hoe je als broers en zussen met elkaar omgaat is toch anders dan hoe dat met vrienden is. De familieband is vanzelfsprekend (iig in mijn familie) ik kan altijd terugvallen op mijn broers en zussen. En wat hij ook merkt is dat hij zich nu, nu zijn ouders niet meer zo gezond zijn, verantwoordelijk voelt voor zijn ouders, zonder dat hij de zorg kan delen met een broer/zus.
Daar ben ik dus ook een beetje 'bang' voor dat mijn zoon dit ook op die manier gaat ervaren... Het zal per kind ook wel verschillen hoe ze er mee om gaan.. maar ik zijn gemis goed begrijpen..
@nog even ! Ondanks dat mijn dochter niet "echte" ooms en tantes heeft, ben ik nog steeds heel close met mijn nichtjes, mijn dochter ziet hun dan ook als haar tantes/ooms en hun kinderen als haar neefjes en nichtjes. Ik denk dat mijn dochter een hechtere band heeft met haar "tantes" en "neefjes en nichtjes" dan de meeste ander kinderen (in onze omgeving) met hun "echte" ooms en tantes/neefjes en nichtjes. Dus ik moet toegeven dat dat wel scheelt, als je niet veel familie hebt (of daar geen band mee hebt) en ook niet veel vrienden dan kan ik me voorstellen dat een kind zich misschien eenzaam voelt. Maar dat is gelukkig bij ons niet aan de orde.
Wat je niet hebt kun je ook niet missen ;-) Tenmiste dat is mijn ervaring ik ben enig kind en mijn vriend ook. Beide niks gemist, ik ben wel "close" opgegroeid met mijn nichtjes en neefjes en mijn vriend had altijd vriendjes om zich heen. Bij ons is het juist heel lang zo geweest dat we eigenlijk heel bewust maar 1 kindje wilde, omdat we het zelf als prettig hadden ervaren om enig kind te zijn. Nu na ruim 6 jaar toch voor een 2e gegaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (48) Verversen