ik wordt aanstaande vrijdag 40 jaar en wij gaan een spannend traject in om toch nog te proberen zwanger te worden. Ik merk dat ik dit heel moeilijk vind om met mensen te delen, niet vanwege schaamte ofzo, maar uit angst voor de reactie vanwege mijn leeftijd. Welke leeftijd vinden jullie persoonlijk echt "te oud" om nog zwanger te worden?
Ik begrijp niet zo goed wat Sterrenlicht schokkend vindt? Ik heb zelf op mijn veertigste mijn jongste gekregen en hoe ontzettend blij ik ook met hem ben, ik merk echt wel dat ik de jongste niet ben. Hoe je je zult voelen tijdens en na de overgang is iets wat voor iedereen anders uit zal pakken en niet is te overzien als je veertig of jonger bent. In mijn omgeving zie ik hoe veertigers en vijftigers zo langzaamaan hun kwaaltjes beginnen te krijgen en de eerste overlijdens zijn ook helaas een feit. Door te laat met kinderen te beginnen ontneem je je kinderen echt iets vind ik. Als je 30 of 40 bent kunnen ouders nog zo waardevol zijn en lang niet iedereen haalt helaas gezond de 80. Ik voel me er soms ook schuldig over dat ik mijn zoon zo laat gekregen heb en voor mij is 40 absoluut te grens voor vader en moeder. Ik hoorde van een vader van 55 en een vrouw van 48 van wie hun oudste 3 is en de jongste 2 pas geboren. Ik vind dat heel egoïstisch. Deze kinderen hebben geen grootouders meer en in het gunstigste geval bejaarde ouders als ze zelf 20 zijn.
Ik schrik van sommige berichten die hieronder staan, maar aan de andere kant, wat wil je met zo'n vraag.. Als de meeste zeggen 40 jaar is te oud, ga je het dan niet doen? Je moet doen wat jij wilt, het is jouw leven. Niemand anders kan dat voor jou bepalen. Ik ben bijna 39 en zwanger van mijn 4e kind, het is mijn vriend zijn eerste. Mensen die mij te oud vinden mogen dat dus lekker zelf weten en hun mening voor zich houden. Ik vind mijzelf gezond genoeg, mentaal en fysiek om een kind te dragen, baren en nog 20 plus minus op te voeden. Deze zwangerschap voelt als een cadeautje, ik weet dondersgoed wat mij te wachten staat, ik heb immers al 3 kinderen. Gelukkig reageert mijn omgeving heel positief en enthousiast en ik weet nu dat mijn leeftijd niet per se (te) oud is, dat maken andere mensen er van. Mijn verloskundige heeft nog nooit wat over mijn leeftijd gezegd, tig jaar geleden waren zoveel 40ers zwanger van hun 4e of meerdere kind en dus ook veel normaler. Ik hoop voor je dat je het achter je kan laten en dat je positief het nieuws kan vertellen tegen iedereen en niet bang bent voor andermans reacties want dat zegt meer over hen dan over jou.
Helemaal met jou eens! Ik werd op mijn 23e moeder en dat zal ik zeker niet anders willen, maar je hebt zelf niet altijd in de hand hoe je leven loopt. En de ene is er op zn 23e nog echt niet aan toe en de ander moet er niet meer aan denken als ze 40+ zijn.
Mijn kinderen zijn geboren toen ik jonger dan 35 was. Op 37 lag voor mij de grens vanwege toename van complicaties in een zwangerschap en rond de geboorte. De absolute max vond ik 42. Nu ben ik 47, in de overgang zonder klachten, dacht ik. Veilig seks gehad met condoom en toch was mijn eisprong al 3,5 week geleden. Het zou hooguit, bij uitzondering, 18 dagen tussen ei en menstruatie kunnen zijn als je niet zwanger bent of PCOS hebt. De kans dat ik zwanger ben is bizar klein, maar ik heb dezelfde symptomen. Vandaag toch testen voor de zekerheid. Rationeel strijdt met gevoel als blijkt dat ik toch zwanger ben. Ondanks de opvattingen die ik heb over leeftijd hierin is het anders als je zelf in een situatie belandt.
Op deze leeftijd vind ik dat je extra je verantwoordelijkheid nemen in mijn ogen: ouder is vaak minder fit dus bewuster kiezen voor gezond leefstijl vind ik stiekem wel een verplichting naar je kind toe als je kiest voor een kleine.
Je hebt leven helaas niet altijd in de hand, ik heb idd een mening, maar volgens mij denken meer mensen er tegenwoordig anders over.
En daarnaast, dat ik een andere mening heb zal niet betekenen dat ik jouw erop veroordeel.
Vertrouw op jezelf, op je instinct.. en ga er volledig voor en wees trots als dit is wat je wilt!
Mijn schoonzus kreeg haar eerste dochter toen ze 32 was en dan nog eentje op haar 40 en op haar 42. Een collega van me werd natuurlijk zwanger na 10 jaar proberen op haar 42 en beviel op haar 43. Je bent niet te oud als je: - gezond bent; - beseft en geen problemen ermee hebt dat het bij jou misschien iets moeilijker of trager gaat dan bij een mama van 25. Zelf werd ik mama op mijn 30 (bijna 31). Ik wou altijd jong mama worden mits het mogelijke (ik had de grens gesteld op max 28 jaar wil ik mijn eerste kindje). Maar het leven loopt niet altijd zoals je wil en uiteindelijk ben ik blij dat ik nu pas mama werd 2 jaar geleden. Hoe ouder je bent, hoe meer je ervan kan genieten denk ik. Ik voed ook heel anders op dan dat ik zou gedaan hebben 5-10 jaar geleden. Als jij je er goed bij voelt, wie zijn wij om jou ongelijk te geven?
Voor mezelf was 30 de grens. Ook omdat ik mijn kinderen kreeg op 24 en 27 en we twijfelde over een derde. Ik gaf mezelf dan tijd tot 30 jaar omwille van het leeftijdsverschil. Ik ben nu 34 en het is bij 2 kindjes gebleven. Ik ben er wel blij om want ik zou echt niet nog een baby in huis willen of een peuter. Ik ben blij dat we weer wat meer vrijheid krijgen nu.
Maar ik begrijp wel als je nog geen kindjes hebt dat de grens dan anders ligt. Ik denk dat ik 40 dan wel de Max vind.
Persoonlijk vindt ik jong moeder zijn geweldig. Ik was 22 zwanger van m’n eerste kindje en nu 25 van mijn tweede. Ik had alles al op een rijtje; een lieve man, diploma’s behaald, huisje en toen kwam het kindje. Bij iedereen is het anders, maar ik weet wel dat ik vóór mijn 30e klaar wil zijn met kindjes.
En ik snap je, maar dit is jouw leven. Zou me niet druk maken om andere, maar lekker focussen op jezelf. Komt goed!
Hier zit voor mij geen maximale leeftijd aan, zo lang het kan en je hebt de wens en het lukt, mooi toch? Ben het ook niet eens met sommige reacties hieronder, waarom zou er voor een man een andere maximale leeftijd aan zitten dan voor een vrouw? Uiteindelijk voed je het kind samen op. Ook snap ik niet waarom het alleen gerechtvaardigd is als je je partner pas op latere leeftijd tegen komt, het kan toch ook dat de wens pas later ontstaat? Gaat er natuurlijk wel om wat je zelf wil en de risico’s die je bereid bent te nemen. Ikzelf ben al sinds m’n 20ste samen met mijn man, maar de wens kwam pas na mn 35ste. Uiteindelijk vlak voor mn 38ste kind gekregen.. zwangerschap ging heel makkelijk en bevalling ook.
Ik ben 42, bijna 43, en mensen kijken nog weleens naar me of ik nou zwanger ben of 'gewoon dik' (en het is duidelijk dat laatste, haha). Maar dat komt doordat ik nog in de jonge kinderen zit (6 en 3).
Bij mij zou niemand het vreemd vinden als ik nu weer zwanger zou zijn. Behalve ikzelf 😁😁
Ik ben 41 en zwanger van mijn zesde kindje. Ik voel me nog helemaal niet zo oud, de andere kinderen vinden het geweldig dat er een broer of zus komt. Ik trek me niks aan van wat andere denken of doen, het is mijn gezin en mijn leven en gekregen van God. En misschien krijg ik later wel heel veel kleinkinderen, heel gezellig met kerst of andere feestdagen
Lichamelijk vind ik rond de 30 max, dan takel je namelijk al aardig af. Mentaal vind ik kinderen juist pas een goed idee vanaf 30 jaar. 😅 Maarja iedereen is anders.
Ik ben 41 en zwanger van mijn zesde kindje. Ik voel me nog helemaal niet zo oud, de andere kinderen vinden het geweldig dat er een broer of zus komt. Ik trek me niks aan van wat andere denken of doen, het is mijn gezin en mijn leven en gekregen van God. En misschien krijg ik later wel heel veel kleinkinderen, heel gezellig met kerst of andere feestdagen
Daar sluit ik me bij aan. Het leven is niet maakbaar. Als een zwangerschap je geschonken wordt, kan je lijf dat ook aan. Misschien valt het niet altijd mee, maar het kán.
Ik zou me er helemaal niks van aantrekken (makkelijk gezegd, ik weet het)! Volg je hart! Als je het niet doet krij je later spijt en wat een ander vindt doet er niet toe.
Ik vind persoonlijk dat het heel erg van de situatie afhangt. Als je al zo veel hebt geprobeerd en niks lukt en je word na zoveel jaar op 42jarige leeftijd eindelijk moeder vind ik het oke🤷♀️. Maar als je dan pas gaat beginnen zou ik zelf niet doen dan vind ik t weer te oud. Maar als je wens zo groot is en het lukt maar niet vind ik dat echt een ander verhaal!
Voor mij persoonlijk lag de grens ook op 40. Ben op mijn 31e voor het eerst moeder geworden. Helaas is daarna mijn man overleden. Altijd een tweede gewenst en toen ik het eigenlijk opgaf, de ware weer gevonden. Gelukkig binnen 2 maanden zwanger en dus 39 als de tweede geboren wordt. Maar ik weet dus als geen ander dat het leven niet maakbaar is.. Maak dus vooral je eigen afwegingen..
Ik zei altijd niet ouder dan 36 jaar totdat je zelf in die situatie komt. Ik ervaarde de zwangerschap met 39 jaar veel zwaarder dan toen ik 29 was maar ik geniet meer en ben veel relaxer dan toen. Ook al ben ik soms bekaf. Er is wel eens twijfelend gevraagd bent u de moeder of... daar vond ik wel wat van maar loslaten is het beste ( ik zou het voor geen goud willen missen). Oh ja, ik heb op deze leeftijd wel veel laten testen want risico is toch hoger..
He? Oma? Wat vreemd! Je bent echt nog jong zat! Mag ik vragen wat je hebt laten testen, in neem aan nipt met nevenbevindingen en alle gebruikelijke echo's? Of nog meer?
Raar hoor dat mensen dat vragen....je bent pas 40 jaar....wat ben je dan een oma? Ik ben 37 en mijn jongste wordt 4 maar als ik nu een baby zou hebben zou het absoluut niet te oud zijn.
Men dacht vaak dat ik de moeder van mijn zusje was en mijn moeder de oma... ik was 17, mijn moeder 45... Dat was niet om vervelend te doen. Mensen waren gewoon in verwarring...
Persoonlijk zou ik 40 al te oud vinden. Maar dat zou ik nooit tegen iemand zeggen die op haar veertigste zwanger probeert te worden. Want hier kwam ik met 20 jaar mijn man tegen, en zwanger worden ging ook makkelijk. Maar wat nu als je pas op je 36e de ware tegen komt? Of dat het na jaren proberen dan op je 40e eindelijk zwanger bent? Dan zou ook ik van mijn eigen principe afstappen, omdat ik dan toch ook graag een kindje zou willen.
Ik heb er nu 2 en ben 33 en ik wil nu gewoon echt geen kinderen meer. Dus stel, ik ga scheiden en ontmoet een nieuwe partner, dan zou ik niet meer aan kinderen beginnen. Zo zie je maar, het is heel persoonlijk en voor iemand die al kinderen heeft makkelijk praten.
Hier 41 en 22 weken zwanger van de tweede. Ook via een traject. Beide kindjes. Pas later de ware tegengekomen en toen bleek het ook nog erg lastig om zwanger te worden. Je hebt het niet voor het zeggen altijd. Ik ben verder fit en voel me absoluut nog lang niet oud. Mijn zoontje van 2 houdt me jong en ik vind het heerlijk. Ik trek me niks aan van wat andere mensen vinden of hoe anderen kunnen reageren. Het is echt zo persoonlijk.
Dat is helemaal aan jezelf. Het antwoord dat je krijgt is helemaal afhankelijk van hoe iemands levensweg verlopen is. Heeft iemand vroeg een relatie gekregen waaruit vroeg kinderen ontstonden, dan zal je vaak horen ‘tot 30/35’. Maar vraag je het aan iemand die op z’n 35e pas de liefde tegenkwam, dan is de grens op 40 of nog later bijvoorbeeld. En voor situatie 1 kan het zelfs best nog zo zijn dat in het geval van stuklopen van de relatie en een ‘2e leg’ er alsnog toch weer ruimte komt na die 35 jaar. Dus laat meningen van anderen je niet van je innerlijk gevoel afbrengen, het is zoiets belangrijks en persoonlijks
Ik werd op mijn 39e voor het eerst moeder en vlak voor mijn 41e voor de 2e x. Was graag voor een 3e gegaan, maar mijn zwangerschappen heb ik als pittig ervaren en ik kreeg een spoed- en een geplande keizersnee. Een klasgenoot van vroeger werd op haar 40e voor het eerst moeder en op haar 42e voor de 2x . Bij haar ging alles vlekkeloos. Heel persoonlijk dus. Het leven loopt soms zo. Idealiter zou ik eerder kinderen willen krijgen, maar dat is niet iets vanzelfsprekends
Dit is van verschillende factoren afhankelijk. Hoe gezond/ fit ben je? Hoe ziet je leven eruit? Leeftijd zegt niet alles.. sommigen mensen van 28 hebben werkelijk een ongezond lijf en dito leven.. en jij kan wel gezond en goed leven.
Voor mij persoonlijk is 35+ te oud. Makkelijk praten natuurlijk met een ontzettend goede vruchtbaarheid en een lange stabiele relatie. Maar iedereen moet lekker doen wat je zelf wil, daar ga ik niet over. Ik snap best dat als je laat een relatie hebt of vruchtbaarheidsproblemen hebt, dat je dan later moeder wordt.
Ik zei altijd 30, maar ben nu 32 en weer zwanger, dus dat is opgeschoven🤣🙈 voor mij ligt echt de harde grens wel bij 40. Maar denk ook dat het voor iedereen anders is. Dit is mijn 5e zwangerschap, hopelijk 4e kindje. Maar hierna is het wel echt klaar en laat ik me ook helpen.
Maar kan me wel voorstellen dat als je pas later kinderen krijgt, dat je die grens verlegt en pas later zegt nu niet meer. Je kan ook niet altijd voorspellen hoe je leven loopt natuurlijk
Ik denk dat een ieder die op natuurlijke wijze zwanger wordt, sterk genoeg wordt bevonden. Het is niet voor niets dat vruchtbaarheid geldt op bepaalde leeftijden, BMI's enzo. Je lichaam stopt gewoon met het laten springen van eitjes als het niet meer verstandig is. Geldt niet altijd natuurlijk, maar wel vaak.
Jullie gaan een traject in. Bedoel je dan een zkh-traject omdat het op natuurlijke wijze niet gaat? Ik zou die reden meenemen in het 'te oud' stukje. Er zijn met 40 jaar al wat verhoogde risico's (al is het minimaal) maar als de reden waarom jullie 'hulp' hebben ook nog eens een verhoging geeft, is dat stof tot nadenken.
Overigens heb ik niet echt een leeftijd. Zoals ik zei: als je lichaam stopt met eitjes vanwege je leeftijd, ben je te oud.
Ik ken mijn nu 4 jaar en zijn sinds een jaar bezig. ik heb al een zoon van 12 maar hij heeft zelf nog geen kinderen en wil dit toch wel heel graag. vandaar dat we dit gaan proberen maar we hebben we al heel duidelijk een grens gesteld.
Ik ben zelf net 36 en wij gaan voor een tweede, maar als het op de natuurlijke manier niet meer lukt leggen we ons daar bij neer. Ik besef me wel dat het voor mij makkelijker praten is omdat ik al een kindje heb. Als het je puur gaat om de reacties van anderen zeg ik lekker naar jezelf kijken.
Ja niet iedereen heeft het voor het kiezen sommige mensen besluiten op hun 36e voor kinderen te gaan en kom je dan in traject van paar jaar ben je al gauw de 40 gepasseerd.
Bij mijn eerste traject van 3,7j ze is nu 3,5 en de tweede is 8w en ben inmiddels 36 mrt 37. Leeftijd bepaal je zelf zoals te vroeg of te oud is aan de persoon zelf
Als ik voor mijzelf kijk had ik het na 35 sowieso niet meer gedaan (en dan riep ik altijd niet meer na mijn dertigste, maar dit heeft te maken met bepaalde dna-overgevingen)
Voor een ander moet diegene het zelf lekker weten...(wie ben ik om te oordelen) Als je het aankan, je lichaam het nog aankan..
Ik denk dat een getal noemen te makkelijk is. Bij sommige denk ik… is dat oma of mama? Terwijl bij anderen haalt het hun leeftijd in mijn gedachten naar beneden. Zo had iemand in onze kerk haar kinderen in de kleuterklassen en toen had ik al 10 jaar van haar leeftijd afgehaald in mijn hoofd haha 😂 Toen ze zei dat ze 20 jaar ouder was als ik dacht ik 😱seriously ?? persoonlijk zou ik met 50 toch wel bij het plein vd basisschool weg willen zijn 😅 , maar wat komt dat komt. Velen denken dat mn moeder de moeder in van mijn kinderen en die is 62 🤷♀️ Dus dan heb ik nog ff 😂
Je hebt dit al eerder gevraagd, dacht ik? Met 13 jaar verschil, groeit de jongste (net als de oudste) als enigskind op... Dat kan. Maar de jongste heeft dan ook nog eens vrij oude ouders. Stel dat je met 41 bevalt. Dan ben je 47 als je kind in groep 2 zit... Dat is best oud... Mijn oma werd oma op die leeftijd. Of jullie dat willen, is aan jullie. Maar het kind zelf zul je er niet echt plezier mee doen... Als het zelfstandig wil gaan wonen, ben jij de 60 gepasseerd... Het mag. Dat is duidelijk. Of jullie dit wenselijk vinden voor een kind, moeten jullie samen bepalen. Waar ligt de prioriteit? Bij jullie zelf of bij het kind? Willen jullie nog tot je 57e je vakanties en je leven aanpassen aan een kind? Is dat echt je wens? Bij de een wel, bij de ander leidt het tot frustratie: je lijf wordt ouder, maar je blijft in de levenfase van zorgen voor... Aan jullie de keus.
Als je kijkt naar het traject helpen ze je van 18 tot 42 jaar ongeveer. Dus als je het zo bekijkt zou vanaf 42 jaar te oud zijn. Maar eigenlijk ben ik ook wel een beetje van mening dat het er aan ligt hoe jij je zelf voelt. Of je al grotere kinderen hebt enzo. Maar dat is ook maar een idee. Er is denk ik geen goed of fout wat leeftijd betreft. Bij elke leeftijd kan je immers wat bedenken. Succes!
Ik wilde niet ouder dan 35, maar dat is wat voor mij persoonlijk goed voelt. Dat betekent niet dat ik een mening heb over wat anderen doen. En toen ik 20 was, had ik geen idee hoe 30 is en toen ik 30 was had ik geen idee hoe bijna 40 is. Ik ben nu bijna 40, en denk: ach, zou best kunnen. Ik ben nu fitter dan 20 jaar terug 😄 Had ik me niet voor kunnen stellen toen ik halverwege de 20 was zeg maar. Als het voor jou en je partner goed voelt, dan is dat toch het enige dat telt? Mijn schoonzus kreeg haar kind met 42, haar partner is 10 jaar ouder, gaat gewoon goed daar hoor 😊 Ik ken wel meer 'oude' moeders. Denk vooral verder dan de babytijd. Mijn zwanger vindt het bijvoorbeeld wel een 'ding' dat hij een oude vader op het schoolplein en langs het voetbalveld is en sommige kinderen denken dat hij opa is. En dat hij bejaard is als zijn zoon begin 20 is. Dat soort dingen. Hij vindt het het wel helemaal waard, dus geen echt probleem.
Vanaf 45 jaar denk ik. Maar ik vind je gezondheid en mentale leeftijd ook nogal uitmaken. Mijn moeder was met 45 al echt een oma qua karakter. Gelukkig is ze fysiek nog heel goed. Maar ik zie genoeg hippe en fitte mensen van 40 waarvan ik denk: Ohhh kan makkelijk joh.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (62) Verversen