Wat vinden jullie: ik hou niet van zwanger zijn en vond de eerste twee jaar van mijn dochter niet leuk. Maar nu vind ik het wel heel leuk, nu ze 2+ is. Ik zou graag een tweede willen maar moet me dan echt door de zwangerschap en de eerste twee jaren worstelen. Wel of niet doen?
Ik denk dat er wel meer mensen zijn die zwangerschap en de baby-fase niet zo fijn vinden. Als jij je sterk genoeg voelt om die zwangerschap en eerste jaren door te komen en je wens voor een 2e kindje is echt groot dan zou ik het gewoon doen.
Is de wens voor een tweede kindje er wel? Zo ja, dan is het een kwestie van de zwangerschap en eerste 2 jaar uitzitten en komen daarna een heleboel jaren waarin je kunt genieten van je twee kinderen. Dat zou ik dan niet laten dwarsbomen door die eerste zware periode.
Ik ben zelf ook niet zo goed met die kleintjes. Natuurlijk houd ik van mijn kinderen maar dat getuttel met slaapjes, hapjes en papjes, luiers en knutselen, buitenspelen en kinderspelletjes... Het ligt me gewoon niet. Ook niet bij mijn eigen kinderen Diep respect voor de PM'ers van de kinderopvang dus.
Ik vond zwanger zijn ook niet leuk. Je kan en mag niet alles wat je wilt, wordt beperkt in je fysieke kunnen. Hebt veel pijn tijdens de bevalling, kan daarna weer helemaal opbouwen en jezelf mentaal weer zien terug te vinden. Maar ik vind het met 2 Kids echt wel heel leuk. Ze zijn zo lief samen. Al in mijn buik was ze super lief en dat is gebleven, totaal niet jaloers ofzo. De eerste periode vind je minder leuk, maar als het goed is krijg je er vele jaren meer voor terug. . .
Wij zitten in dezelfde situatie. Het idee van ooit een gezin zijn met twee kinderen vind ik mooi. Maar mijn dochter was een huilbaby en als ik nu terugkijk weet ik niet eens meer hoe wij uberhaupt het eerste jaar door zijn gekomen. Ik vind het nu pas leuk worden, nu ze niet meer zoveel huilt. Op het moment zou ik alleen voor een tweede gaan om mijn kind een broertje of zusje te geven en dat vind ik geen goede reden. Dus we wachten tot we allebei echt dat kindje willen, niet alleen voor het ideaal plaatje. Kan zomaar zijn dat dat nooit gaat komen bij ons.
Als je er niet 100% achter staat op het moment, zou ik nog wachten. Wie weet komt er een moment dat de bezwaren steeds minder beginnen te tellen.
Onze eerste was ook een enorme huilbaby, in de kraamweek al reikhalzend uitkijken naar het moment dat de kraamhulp kwam omdat ze de hele nacht had gekrijst. . . . Maar nadat alles op zijn plek viel en we via t ziekenhuis wisten hoe we haar konden helpen werd het beter en na de eerste 10 maanden overleefd te hebben, hebben we nu zo'n leuke meid. Er was zeker spanning voor een 2e maar ook een grote wens. 2e tot en met 9 maanden drama, 10 tot 15 keer per nacht eruit, als t echt gek was wel 20x. Ook weer problemen die met hulp van ziekenhuis onderzocht zijn, maar hier kon niet veel aan gedaan worden, anders dan tijd uitzitten om zijn darmen te laten rijpen. Maar het is het zo waard. Ze zijn zo leuk samen, ik vind 'm echt zo leuk hij lacht zo schattig en is altijd vrolijk ondanks wat hij heeft meegemaakt.
Ook geen idee hoe we dit 2x hebben overleefd, maar je doet het, gaat gewoon door en uiteindelijk komen er betere tijden. Was het rot? Absoluut. Ik wilde mss ook een 3e maar daar ben ik nu niet meer mee bezig, 2x zo heftig is echt genoeg dus alle spullen gingen weg. Maar ik wilde ook geen gezin met 1.
Snap je gevoel echt wel, heb er ook angsten voor gehad. Maar ondanks dat alles, ook hoe het is gelopen ben ik er blij mee. De eerste maanden zijn vervelend, maar als het goed gaat krijgen we er zoveel mooie jaren voor terug.
Elke zwangerschap is anders en ook elk kind is anders dus kan zomaar zijn dat t je t bij de 2e heel anders beleefd! Maar kan geen keuze maken voor jou natuurlijk dat zal je echt zelf moeten doen.
Snap niet dat men zegt ik vind zwanger zijn niets aan en de eerste jaren niet leuk, waarom is de wens er voor een tweede is, moet toch iets zijn wat je er leuk aan vond.
Ik vind zwanger zijn ook geen reet aan. Ik ben alleen maar ziek geweest. Ik ben blij dat wij compleet zijn en dat ik nooit meer zwanger hoef te zijn. Bij ons was de wens groter dan de angst, maar ik snap wel dat het allemaal heel zwaar kan zijn. Ik denk dat bij TO de angst nu groter is dan de wens
Ik hield met heel mijn hart van mijn eerste kind (nog steeds!), maar de babytijd vond ik echt ontzettend pittig. Veel huilen, niet slapen, wilde alleen maar bij me zijn ik kon hem geen seconde neerleggen of het was krijsen. Tot 10 maanden soms wel 8x per nacht uit bed om hem een speen te geven of te troosten. Etc etc. Lang getwijfeld voor een tweede. Pas toen ik dacht, ik kan dit aan of nog erger en alles wat makkelijker gaat is mooi meegenomen, toen gingen we ervoor. Oudste was toen bijna 4 en nu de baby er is, wordt hij bijna 5.
Deze baby is de makkelijkste baby ooit, slaapt, is tevreden, kan eventjes liggen op een speelkleed zodat ik kan plassen/boterham smeren/koffie zetten.
Toen hij geboren was, was ik meteen verliefd. Bij baby 1 had ik dat niet en moest dat echt groeien. Misschien was het ook de overgang van 0 naar 1, ik ben nogal een persoon die tijd voor zichzelf in haar eentje nodig heeft om op te laden en dan opeens zo’n wezentje wat alle tijd opslokt. Natuurlijk weet je dat van te voren maar hoe het echt zal zijn, in combinatie met hormonen en slaap tekort en alles wat komt kijken, dat ervaar je pas als het er is. Het het ervaren zijn en inderdaad helpt nu en dingen wat meer los kunnen laten, plus dat je echt mee maakt: ook deze lastige fase gaat voorbij.
Ik snapte juist niet goed hoe mensen die eerste jaren niet ontzettend zwaar vonden en inderaad vaak niet zo leuk. Niet iedereen heeft een roze wolk of steekt hetzelfde in elkaar. Dat betekent niet dat we niet van onze kinderen houden, want een moederhart brandt het hardst voor elke moeder! Maar we zijn allemaal anders en open en eerlijk zijn over het ouderschap en elkaar steunen en erkennen in hoe iedereen dat ervaart, is denk ik erg belangrijk. Ik kan nu zo genieten van alles en ervaar het helemaal niet zwaar, ook al heb ik natuurlijk nu ook gebroken nachten en geen tijd voor mezelf. Voel mezelf zelfs wel eens schuldig tegenover de eerste. Maar dat is nutteloos en ik heb altijd alle liefde gegeven, ook aan hem. Het was niet hij als baby of persoon, maar gewoon de omstandigheden en het leven. Dat mag je zwaar vinden. Waarom niet?
Ik zou zeggen ga er pas voor wanneer je de wens vuriger voelt dan de angst op herhaling. Ik voelde die wens weer vanuit mijn tenen en toen dacht ik ja! Ik ben er klaar voor. Eerder zou niet goed zijn voor jezelf en voor je evt tweede kindje. Praat erover met je partner. De tijd zal het ook leren.
Dankjewel dat je er zo open over schrijft, ik vind dat veel mensen hier niet eerlijk genoeg over zijn, waardoor iedereen denkt dat je de enige bent die zich zo voelt! Mijn kleine is nu 9 mnd en hoe super lief en leuk ik hem ook vind, ik vind het ook rete zwaar, zeker icm werk/opleiding/relatie/sociaal leven en dan idd proberen ook nog af en toe zelf bij te komen. Pfoe wat een uitdaging, zeker nu hij ziek was en wijzelf ook 🙄 Ik denk ook dat dit verschilt per persoon (hoeveel tijd heb je voor jezelf nodig, hoeveel doe je nog naast je kind, hoeveel slaap heb je nodig) en ook zeker per kind (hoe goed slaapt hij, hoeveel aandacht heeft hij nodig als hij wakker is, hoeveel is hij ziek). Het heeft mijns inziens dus ook niks te maken met of je wel of niet dol bent op je kind, het is alleen voor veel mensen niet alleen maar rozengeur en maneschijn en dat mag er ook gewoon zijn. Als ik mijn tweede gewoon zo als 1 jaar oud kon krijgen, dan had ik daar denk ik voor gekozen, hoe lief en schattig ik zo'n newborn ook vind ....
Ik vraag me nog steeds af hoe iemand haar eigen baby niet leuk kan vinden... Wat maakt dan dat je niet voelt hoe geweldig jouw eigen kindje is? En waarom voldoet je kind na 2 jaar ineens wél aan je eisen? Persoonlijk zou ik eerst een jaartje therapie volgen, voor je in zo'n geval aan een tweede begint...
Het heeft niks te maken met de liefde voor je kind of je kind niet leuk vinden. Maar om het gedrag of de behoefte van het kind waar je vanuit je eigen persoonlijkheid/vaardigheden/talenten lastiger aan kunt voldoen.
Ik kan bijvoorbeeld heel goed vreselijk ingewikkelde juridische vraagstukken oplossen. Dat verzorgende aspect van die eerste jaren kan ik wel, maar het ligt me gewoon niet. En dan kost het allemaal zó veel energie...
Ik had een huilbaby. Ze huilde. Dag en nacht. Ik was aan het overleven. Ik was niet bezig met 'voelen hoe geweldig mijn kind was'.
'Waarom voldoet je kind na 2 jaar ineens wel aan je eisen' vind ik dan ook echt een rare opmerking. Mijn kind stopte zo rond die tijd met huilen en sliep min of meer in de nacht. Meer eisen had ik op dat moment niet.
Haar hele babytijd heeft bij mij wel gezorgd dat er geen 3e gaat komen. Ik kan het simpelweg niet nóg een keer aan.
Dat kan ik helemaal begrijpen. Een huilbaby is loodzwaar. En wanneer je bv een postnatale depressie hebt, snap ik ook dat alles ingewikkeld ligt. Ik ben benieuwd waardoor t.o. het niet leuk vond. Soms lees ik ook dat mensen baby's gewoon niet leuk vinden, zonder verdere reden... Daarom mijn vraag...
een 2e zwangerschap en baby kan ook wel heel leuk zijn. Maar het kan ook net zo erg zijn. Uiteindelijk is de 2 jaar ook weer zo voorbij als je er op terug kijkt. Maar ik vind zelf een langer leeftijds verschil tussen twee kids wel fijner dan kort op elkaar. Ik zou zelf de band tussen mijn kids niet willen missen. Maar ook al wilde ik zelf altijd meer dan 1 kind. wat jij/jullie zelf willen is het meest belangrijke niet wat wij hier allemaal schrijven.
Als je voor een 2e zou gaan zou ik proberen het allemaal wat positiever te gaan zien. Bijna 3 jaar lang door de tijd heen worstelen klinkt niet goed. De eerste jaren van een kind zijn superbelangrijk voor de hechting en het helpt echt als je daar van kunt genieten.
Ik vind het eerste jaar het meest pittig. Zwanger zijn was voor mij nooit erg. Maar moet zeggen dat de laatste zwangerschap wel de zwaarste was met de mooiste bevalling. Het is niet gezegd dat zich alles net zo ontwikkeld als bij je eerste. Misschien valt het je nog mee ook en de babytijd is ook dag en nacht verschil. Het zou mij er niet van weerhouden in ieder geval, maar dat ben ik.
De eerste jaren zijn best pittig idd. Ik vind zelf deze jaren wel heel leuk, maar mijn man bv niet, die kijkt wel uit naar samen klusjes doen en spelen met Lego enz. Heeft gewoon weinig met baby’s.
Ik had altijd een groot gezin gewild, maar door chronische pijn valt het moederschap me zwaar en zal dat er niet komen. Wellicht ooit nog een broertje/zusje.
Je moet vooral doen wat je zelf wil🙈 Laat me voorop stellen dat je geen tweede móet. Vind het zo’n onzin als mensen zeggen dat het anders zielig is voor je kind.
Je moet vooral doen wat je zelf wil🙈 Laat me voorop stellen dat je geen tweede móet. Vind het zo’n onzin als mensen zeggen dat het anders zielig is voor je kind.
Ik vind het pittig, maar ik zou mijn meiden niet willen missen. Ze schelen net 2 jaar. Ze hebben nu (bijna 2,5 jaar en 4 maanden) al hele leuke interactie. Ik denk dat ze straks veel aan elkaar hebben en dan ben ik deze fase vast vergeten
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Bij ons wel meer leeftijdsverschil (2 jaar 7 maanden) maar als ik dan nu kijk maar ook toen de jongste net geboren was.. Zo trots als een pauw en nog steeds zegt ie heel graag : ik heb een zusje of als er hier iemand spelen is, dat is MIJN zusje. Of op de opvang dat kleine jaar dat ze samen op de groep zagen, hij echt al als grote broer voor haar op kwam en dat heel trots vertelde thuis
Buiten dat, het is pittig, nu nog vind ik (4,5 en bijna 2) maar het is een faseeee en we komen er wel!
Pfoe ik worstel nu ook heel erg met die vraag, mijn zoontje is pas 9 mnd, maar omdat ik al 39 ben, moet ik wel snel de keuze maken of we er nog voor gaan. Ik vind hem echt heel erg leuk, maar ik vind het ook super zwaar 😅 Mijn vriend ervaart het precies zo. Een tweede zouden we allebei wel leuk vinden voor onze zoon en ik ook voor over een paar jaar voor de gezelligheid in huis.... Geen tips dus helaas, maar wel herkenning en ik lees even mee.
Het hangt er een beetje van af waarom je het wel zou willen. Als dat alleen is omdat je denkt dat t leuk is voor je kind om een broer/zus te hebben, dat vind ik nooit een goede reden eigenlijk. Maar als je zelf het verlangen voelt voor nog een kind, dan wel, en dan moet je misschien gewoon nog even wachten tot dat verlangen gegroeid is.
Ik vind zwanger zijn helemaal prima, maar kreeg na de 1e een heel heftige postpartum depressie en vind de babytijd sowieso niet zo leuk. Ik ben wel snel hersteld en vond t vanaf 6 maanden wel echt steeds leuker worden. Toch was er best een drempel om voor een tweede te gaan, maar we wilden het te graag. Nu net bevallen van een tweede, en ik heb een deel van m'n oude klachten terug en vind de echte pasgeboren baby tijd nog steeds niks. Sommige dingen vind ik makkelijker bij een tweede, andere lastiger. Maar wat ben ik dol op dit kindje, en wat ben ik blij dat we het wel aangedurfd hebben, want zonder hem was het gewoon niet compleet. En die babytijd gaat uiteindelijk zo voorbij, het is maar relatief zo'n kort deel, dat zie ik gewoon als investering.
Wij vonden het krijgen van een broertje of zusje veel belangrijker dan de fysieke ongemakken van een zwangerschap/babytijd. Keuze is aan jou en je partner.
Wel. Ik herken het, sta er precies hetzelfde in. Een 3e x ga ik het niet doen maar 2+ zijn ze zoooooo leuk 😁. Maar goed... het ligt er ook aan hoe erg je het vindt (gewoon saai, of traumatiserend) en hoe je steun is (partner, familie etc)
Ik kan je niet echt advies geven, maar wel mijn ervaring vertellen. De eerste zwangerschap was een hel. De eerste 23 kotsmisselijk geweest en daarna flink bekkeninstabiliteit. De bevalling werd ingeleid en was heftig en zwaar. Borstvoeding ging moeilijk, het duurde bijna een jaar voordat ik me weer een beetje mezelf voelde en dan hadden we ook nog eens een baby die heel slecht sliep (hij is nu 3 en nog steeds geen goede slaper). Ik heb echt wel af en toe kunnen genieten van momenten tijdens de babytijd, maar al met al vond ik het rete zwaar. Ondanks dat was er wel een wens voor nog een kindje. Nu hebben we een baby van 7,5 week. De zwangerschap was heel relaxed, bijna geen kwaaltjes. De bevalling was zo goed als een droombevalling (bevallen doet gewoon pijn, maar dit ging echt heel goed) en vooralsnog gaat de borstvoeding super goed. Ik ben relaxed, zij is relaxed en het gaat echt super goed met haar broers (zoon en stiefzoon). Ze slaapt super goed, komt hooguit 2x per nacht maar vaak maar 1x.
Dus het feit dat het bij de eerste zwaar en moeilijk was, wil niet zeggen dat het weer zo gaat zijn. Nadeel is wel dat je dat vooraf niet weet en dat het ook juist andersom kan zijn. Vraag is, kunnen en willen jullie dat risico nemen?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (37) Verversen