Dan bedoel ik niet een voorkeur wat peuters hebben.. maar oudere kinderen …. Al mijn kinderen verkiezen mij boven mijn man en aangezien ik twee autisten heb zijn die daar ook nogal uitgesproken over. Mijn dochter is nu met hem mee naar zwemmen “ nee! Ik wil niet met papa die doet alles verkeerd! Gewoon ALLES” vervolgens jaagt m’n man ook de oudste ( onze andere ass’er) over de klink om te pushen als hij nog mee wil naar zwemles. Ik weet niet zo goed wat ik eraan kan doen 🤷♀️ Mijn man heeft weinig voorbeeld gehad vroeger en mijn vader is meer een vader voor hem dan die van hemzelf . Hij heeft ook echt snel last van minderwaardigheids gevoel.. en dit helpt dus totaal niet. Ik vind het heel sneu, maar sommige dingen pakt hij ook echt niet handig aan ( waar ik meestal niets van zeg op dat moment om hem niet te ondermijnen ) Hij is nu soort van boos en verdrietig naar zwemles vertrokken..
Weet niet hou oud jou ASS'er is, maar die van mij (ruim 8) wil ook alleen mij en niet papa. Ik doe ook het meest met haar, dus mijn gewoonten en structuren zijn vertrouwd. Wij hebben wel regels over de omgang met papa, zo schreeuwt en gilt ze hard als hij haar naar bed brengt. Regel is, als ze dit doet, papa haar de hele week naar bed brengt, zodat ze kan oefenen om ook bij papa rustig te zijn. Bij mij doet ze dit namelijk nooit. Onze ambulant begeleider heeft mijn man ook uitgebreid uitleg gegeven over brainblocks, heeft ook wat geholpen. Ik snap jou en je man heel goed, jij kunt vaak net niks en voor hem is het super vervelend. Vindt mijn man ook.
Ik heb eigenlijk maar 1 tip, namelijk dat hij hulp gaat zoeken voor zichzelf. Je noemt meerderen dingen: hij heeft snel een minderwaardigheidsgevoel, hij heeft zelf geen voorbeeld gehad, hij is boos en verdrietig, hij pushte een vd Kinder. Opvoeden is 1 grote spiegel en gaat eigenlijk over jezelf. Als hij een betere band met de kinderen wil loont het echt om in therapie te gaan. Dan kan hij de cirkel doorbreken en doet hij zijn kinderen een enorm cadeau.
Misschien heel basic. Als je je man kunt leren om te kijken/vragen naar je kinderen. Dan hoeft hij niet overal de vaste manieren van te leren en weten. Het kost misschien even moeite. Want je zult je kinderen dan ook moeten leren om te vertellen hoe ze het willen hebben. Misschien kun je een tafel gesprek aan gaan met de oudste(n) en uitleggen dat je een nieuwe aanpak wilt proberen. Dat zij papa moeten leren hoe alles werkt. "Eerst mijn schoenen uit, dan mijn jas uit". Mijn man doet gewoon zijn eigen ding met ons kind, en ik probeer hem dus nu te leren dat hij niet alles hoeft te weten en perfect op de goede manier te doen.. maar dat de truc gewoon is dat hij naar onze zoon moet kijken en luisteren of vragen. Omdat die het gewoon duidelijk maakt, als je maar oplet. Dat werkt beter dan alle maniertjes en gewoontes en regels aan mijn man te leren. Bij ons is het een beetje omgekeerd, heeft m'n man een stickertje en ons zoontje in een moeilijke fase wel echt voorkeur gehad. Met deze aanpak gaat het nu beter. Maar onze situatie is dus eigenlijk omgekeerd, dus misschien denk ik te makkelijk;)
Heel mooi! Die ga ik doorgeven aan mijn man. Kind weet natuurlijk precies hoe het 'hoort' en kan dat heel goed aan papa doorgeven als hij het vraagt. Thanks voor deze tip!
Oh mijn man is de autist niet bij ons 😊. Maar hij heeft gewoon niet echt een voorbeeld gehad. Hij werd totaal niet gezien, hele harde ouderwetse opvoeding. Geen ruimte voor emoties
Weet ik. Vandaar dat ik ook heel voorzichtig ben, weet niet of het daarom ook werkt. Mijn man kreeg thuis ook niet echt een goed voorbeeld. Hij vindt dit stukje dus heel lastig. En juist daarom is er winst te behalen. Is je man zich wel bewust dat hij een andere opvoeding wil geven dan dat hij zelf heeft gehad? Dat kwartje viel hier na 3 jaar relatie. Daarna kregen we kinderen. En was het dus "alleen nog maar" leren toepassen en veranderen. We zijn nu 4 jaar verder en we zijn nu redelijk waar we willen zijn:)
Ja hij wil anders , maar hij weet soms niet hoe. We hadden gister een goed gesprek en hij zei “ soms krijg ik het ook echt niet over m’n lippen” .. als iets hem al behoorlijk hoog zit , dan rustig het te herhalen. Of als m’n dochter zegt ( nav dit voorbeeld van zwemmen) “ ik wil niet zwemmen want ik durf niet naar de wc , ik word moe in het water, de kinderen zijn wild” “ Ja niet alles is even leuk om te doen maar je diploma is echt belangrijk. Nog even doorzetten” Hij voelt zich dan nep.. want hij vindt het eigenlijk aanstellerij. Maar heb hem proberen uit te leggen dat emoties niet erkennen bijna gelijk staat voor een kind aan “ ik doe er dus niet toe” Hij gaat z’n best doen en bedankte me voor de peptalk. Nu ga ik zo naar de kerk en wil iedereen met mij mee. Dus komt de volgende “ papa moet naar de kerk, jij moet hier blijven” . Ben benieuwd of hij het zich minder aantrekt na gister. Moet voor de kinderen ook groeien natuurlijk… en hij zal veel moeten oefenen …
En hoe is het tussen jullie? Ik heb gemerkt dat het het makkelijkst is om eerst zulke dingen te leren toepassen tussen volwassenen en dan pas in de papa-kind relatie. Maarja, wij hebben daar tijd voor gehad voordat er kinderen kwamen. En in de baby-peutertijd. Het helpt misschien ook dat je het benoemt als het goed gaat? Complimentjes uitdeelt? Je kinderen horen dan namelijk ook: papa doet het wel goed. Ik greep zelf altijd teveel in. Dat vind ik nog moeilijk. En daardoor voelde ons zoontje alleen maar meer: papa doet het niet goed.
Ik denk dat je man moet leren dat hij dit niet te persoonlijk moet omvatten. Ik hen ook een ASSer en die reageert precies zo. Kan ook ineens zeggen ik vind mama stom en ik wil je nooit meer zien en jij doet het ALTIJD VERKEERD! Hier wisselt dat nog wel eens, soms is papa ook de pineut. Maar heb het idee dat bij jullie alleen maar papa de pineut is
Ik zou eens met hem gaan praten en aangeven dat ze het niet persoonlijk menen, maar dat hij wel moet snappen dat het bij jullie ass kinderen nu net even wat anders gaat en dat hun reactie en weerstand vooral ontstaat wanneer hij onduidelijk is en in bepaalde situaties (moem voorbeelden) op een andere manier de dingen moet aanvliegen. Dat je hem niet af wil vallen maar juist wil helpen en dat je het zelf ook rot vind dat ze het zo zeggen.
Mijn man heeft dat ook wel een beetje maar hij werkt er wel aan. Zeg hem ook met reglmaat dat je blij met hem bent als vader. Ik merkte dat dit ook hielp wanr ook mijn man was soms onzeker in zijn kunnen als vader. Miss doe je dat al hoor maar ja ik zou zeggen blijf praten erover.
Mijn man probeert vrij veel te ondernemen met de kinderen trouwens 😊. Daarom vindt hij het des te moeilijker denk ik, dat ze alsnog naar mij trekken. Hij wil het graag goed doen
Herkenbaar in situatie met mijn ex. Hij is ook autistisch en voor hem is dus alles vrij rechtlijnig. Manier van communicatie in opvoeding was ook echt een ding waardoor kids naar mij trokken. Ook kon hij niet flexibel inspelen als ze bijv moe zijn waardoor ze anders kunnen reageren. Voelde dan niet aan wat nodig was. Weet niet of dit bij jullie ook speelt? Er zijn coaches die ouders met ASS begeleiden om daar handvatten voor te geven. En nooit maar dan ook echt nooit in de situatie zelf aangeven wat hij anders zou kunnen of moeten doen. Echt alleen bespreken waar kids niet bij zijn. Ookal clasht het dan. Hoe moeilijk ook
Herkenbaar in alle opzichten. Wat dus ook betekent dat mijn ouders de populaire opa en oma zijn en ik geef mijn kinderen geen ongelijk... Alle dingen die man niet leuk vond in zijn jeugd herhaalt hij nu bij zijn eigen kinderen. We hebben het er wel eens over, maar hij vindt het niet leuk om te horen en vindt het nergens voor nodig om eens een boek over communicatie met kinderen te lezen. Dat hadden mensen vroeger ook niet nodig. Op vakantie, weg van zijn werk en zijn telefoon, is hij een veel leukere vader en dat ziet hij wel, maar echt veranderen doet hij niet.
Hmm, lastig... wel een beetje herkenbaar. Zeker voor kinderen met autisme is het niet fijn als een vader dingen pusht en beslist, zonder naar de behoeftes van het kind te kijken. Maar...soms kan de weegschaal ook ineens omslaan, wanneer papa wat meer vrije tijd met ze doorbrengt en gezellige dingen met ze doet. Dat zie ik hier wel gebeuren. Geduld van papa's kant is nodig. En een vriendelijke benadering. Als papa zich (snel) gefrustreert voelt, voelen de kinderen zich daar niet veilig bij... Als je man verandering wil in zijn relatie met de kinderen, zal hij daar echt in moeten investeren, denk ik... Hij is erg belangrijk voor ze- ook al merkt hij dat nu niet. Als hij gaat investeren in goede relaties, is dat écht een investering die de generaties door zich terug zal betalen. En...de basis die hij nu nog kan leggen, maakt het voor straks makkelijker om de puberteit te doorstaan. Dus ik zou zeggen: ga op vrije dagen quality-time inplannen voor vader en kind. Steeds een ander kind. Het is echt de moeite waard!♥️ Hopelijk kan hij dat inzien...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (18) Verversen