Hoe ouder mijn zoon wordt, hoe meer vermoedens ik krijg dat hij wellicht ADHD heeft. Als ik erover lees naar wat de symptomen zijn dan komt zeker 95% wel overeen.. het is zo een leuk lief jongetje, hij zit zichzelf alleen zo erg in de weg vanwege zijn gedrag.
Ergens ben ik toch wel bang om echt officieel onderzoek te laten doen. Waarom weet ik eigenlijk ook niet.. zijn er überhaupt nadelen? Ik ben benieuwd naar jullie ervaring?
Zelf roept hij wel is vaker dat hij vast ADHD heeft. Hij vraag zelf zojuist ook of ik het wil laten uitzoeken. Op school krijgt hij ook geregeld van andere kinderen te horen dat hij ADHD heeft.
Mijn dochter is getest met 5 jaar (bijna 6) maar ik had al vanaf 2 jaar vermoedens.
We zijn nu blij met de extra hulp en begeleiding die ze op school krijgt, met de medicatie, en met de ouderbegeleiding die wij krijgen.
Haar schoolprestaties zijn sindsdien echt omhoog geschoten.
Nadelen zie ik niet. Mijn moeder en broer zijn nooit getest (andere tijd opgegroeid) terwijl je als leek wel de conclusie kunt trekken dat ze ADHD hebben. Zij lopen allebei regelmatig vast in hun leven (burn-out, psychose etc.). Dan ben ik toch blij dat wij onze dochter hopelijk goed kunnen begeleiden met de wetenschap die we hebben.
Mijn zoon is 7,5 en ik vermoed ook ADHD, zijn vader heeft get namelijk ook en ze herkennen elkaar precies in bepaald gedrag. Soms heb ik veek moeite om ermee om te gaan maar meestal ligt dat aan mij, als ik te overprikkeld ben of te moe bijvoorbeeld.
Ik zou tips zoeken op youtube hoe ermee om te gaan, dat zou al schelen denk ik. Heeft hij er problemen mee buiten thuis?
ADHD is niet een verklaring voor het gedrag, maar het is een benaming voor bepaald gedrag. Dat hebben een aantal mensen met elkaar afgesproken, dat we dat zo noemen. Ik ben zelf niet zo van de labels. Heb zelf een man die het heeft en een zoon die het ook zou kunnen hebben (heeft zeker kenmerken), maar ik ga het niet laten onderzoeken. Hij is hoe hij is en dat is ok. Het is aan ons om hem zo goed mogelijk te begeleiden. Voor hulp heb je geen diagnose meer nodig. Ik wek zelf in de hulpverlening en ik vraag mensen eerst stil te staan wat een evt diagnose hen oplevert. Willen ze het graag, prima. Maar ik vind een beschrijving van het gedrag (na uitgebreid onderzoek) veel belangrijker dan of het wel of niet aan de criteria van wat we ADHD noemen voldoet. De ene persoon met Adhd is ook weer anders dan een andere persoon met ADHD. Je moet vind ik echt naar de persoon en zijn of haar gedrag kijken. Dan kun je gerichte hulp en adviezen geven, daar is geen classificatie voor nodig.
Een nadeel (wist ik ook niet) is dat je later als je je rijbewijs wilt halen extra onder de loep genomen wordt door het CBR. Vraag jezelf af welke meerwaarde een evt diagnose voor jullie zou hebben en laat je daarover voorlichten.
Zelf werkte ik ook altijd in de hulpverlening en zie dit dus echt anders. Ik heb ook een kind met een zogenoemd label, autisme. Ik merk dat je bij je eigen kind blinde vlekken kan hebben, ook als hulpverlener, heb dus zelf voor mijn dochter als hulpverlener een hulpverlener in de hand genomen. Een label kan je helpen dingen te krijgen die nodig zijn voor je kind, denk aan extra hulp/begeleiding van buiten af. Mijn dochter gaat naar een zorgboerderij, zonder label was dat geen optie. Mijns inziens zegt een label meer over iets wat er al is en daarbij is een label niet levenslang geldig, uit mijn hoofd 5 jaar en dan zou je opnieuw moeten testen.
Wat je zegt over dat je extra onder de loep wordt genomen bij het CBR als je je rijbewijs wilt halen klopt niet helemaal. Dat is alleen als je medicatie gebruikt voor je ADHD, zoals bijvoorbeeld Ritalin.
Op deze medicatie staan gele stickers dat het het reactievermogen kan beïnvloeden. Dat is dan ook gelijk de reden waarom je extra onder de loep genomen wordt😉
Ik spreek uit eigen ervaring, ik kreeg door die medicatie inderdaad een medische keuring (op eigen kosten🙁) en maar een rijbewijs voor 3 jaar. Uiteindelijk met de 2 x verlengen (toen ik 6 jaar mn rijbewijs had) bij een andere, betere psycholoog geweest voor de medische keuring en kreeg ik goedkeuring voor 10-jarig rijbewijs.
De keer erop hoef ik echter niet meer te laten keuren nu, want ik heb de medicatie kort erna afgebouwd en ben er volledig mee gestopt. En dan hoef je dus geen medische keuring meer. Ik in ieder geval niet, wellicht dat ze wel je achtergrond beter checken als je ADHD hebt maar er alleen wat mee doen als je extra aantekeningen hebt bij je naam (veel boetes of ongelukken bijvoorbeeld 🤷🏼♀️).
Dus alleen vanwege een rijbewijs zou je je kind niet laten testen? Terwijl impulsief gedrag op de weg levensgevaarlijk kan zijn? Ik vind dat wat kortzichtig overkomen🙈 Ik zie nogal wat kinderen met adhd levensgevaarlijke manoevres maken in het verkeer...
Dat is absoluut niet wat er staat en wat ik bedoel. Ik zeg dat het een nadeel is. Ik vind het wat kortzichtig van het CBR om zo op ADHD te focussen. Er zijn vele mensen zonder diagnose die raar en gevaarlijk gedrag vertonen. En lang niet iedereen met ADHD is impulsief in het verkeer. Bovendien zegt een diagnose op 10 jarige leeftijd heel weinig over het functioneren op 18 jarige leeftijd. En worden er nog steeds vaak diagnoses ten onrechte gesteld..
Tja. Dat denk ik sowieso bij veel situaties, bv ook van ouders die zich misdragen (dwz mishandelen of verwaarlozen). Uiteindelijk worden die mensen in het verkeer wel een keer onder de loep genomen, maar dan moet er helaas vaak eerst iets ernstigs gebeuren.. Ik hoorde gisteren iets in het nieuws over een vrouw die met alcohol en drugs op achter het stuur zat en rechtdoor reed over de rotonde. En achterin zat haar 12 jarige dochter huilend op de achterbank. Verschrikkelijk...
Diagnose biedt mogelijkheden voor hulp. Dat is het grote voordeel. Daarnaast vinden scholen vaak dat je met de grote menigte mee zou moeten kunnen doen, tenzij je een diagnose hebt. Kan je van alles van vinden, maar het is hoe het is.
Nadeel: mensen kunnen je gaan behandelen náár je diagnose. Soms verwachten mensen dat ik een soort Jochem Meyer ben. Druk, gek en grappig. En dan val ik tegen ofzo 😁.
Ik heb meerdere adhd'ers in de familie, die elk helemaal oke zijn met de diagnose. Het voelt niet als een stempel waar de rest van de wereld iets van vindt (tegenwoordit niks zo normaal als adhd zeg maar) maar als een naam voor iets waar je mee zit. Dat lucht op. Je bent geen moeilijk kind, je hebt adhd. En er is ineens een weg naar hulp wanneer nodig. Zeker mijn neefje (nu begin 20) heeft er veel aan gehad op school en in vriendschappen.
Mijn dochter heeft AD(H)D en alleen tijdens de onderzoeken vond ik al dat het beter ging met haar. Ze voelde zich meer gehoord en begrepen. We kunnen haar, nu we beter begrijpen waarom, ook veel gerichter helpen. Wij zijn heel blij dat we het gedaan hebben.
En nog een ander voordeel is dat het ook helpt om dingen gedaan te krijgen op school of vergoed te krijgen door de gemeente.
In mijn ogen zitten er geen nadelen aan. Het helpt je kind beter te begrijpen waar bepaald gedrag vandaan komt en het is helpend om dan te gaan zoeken wat het verdraagbaarder maakt. Mijn partner heeft 35 jaar lang zonder diagnose gezeten pas sinds kort heeft hij toch het onderzoek laten doen en nu begrijpen we veel beter waarom hij soms vastloopt op dingen die iemand zonder ADHD niet begrijpt. Hij wou dat hij het eerder had gedaan.
Ik heb sinds mijn 9e de diagnose ADHD en in mijn ervaring zitten er zowel voor als nadelen aan.
Voordelen: - beter begrijpen waar bepaald gedrag vandaan komt, ook vaak meer begrip van omstanders en andere kinderen. - voor kind zelf: beter kunnen leren omgaan met de 'beperking' - voor kind zelf: beter begrijpen waarom het zich soms anders gedraagt of waar het impulsieve vandaan komt of waarom er minder overzicht in het hoofd is bijvoorbeeld.
Nadelen: - sommige mensen hebben gelijk een bepaald beeld bij een diagnose en behandelen je anders, zo ben ik weleens afgewezen bij een sollicitatie waarbij je goed moest kunnen plannen omdat ze dachten dat ik dat niet kon. Op een gegeven moment dus niet meer gemeld dat ik die diagnose had omdat ik te vaak anders werd behandeld, ook al zeiden ze zelf van niet. - familie/vrienden zijn soms overbezorgd omdat ze weten dat je sneller overbelast kunt raken of overprikkeld.
En nu ik volwassen ben merk ik dat het zich minder uit in hyperactiviteit maar dat ik wel snel het overzicht kwijt kan raken of overprikkeld raak als ik bijvoorbeeld een te drukke week heb (gehad). Dan helpt het ook om te beseffen dat ik wat minder 'aankan' qua drukte dan de meeste andere mensen vanwege mijn ADHD. Dat mijn grens gewoon wat eerder bereikt is.
Al met al ben ik blij dat ik zo jong de diagnose heb gekregen en daardoor in mijn jeugd al redelijk heb leren omgaan ermee. Mijn vader kreeg de diagnose pas met 50+ en heeft daar veel moeite mee/kan het niet echt accepteren en wil ook niet meer leren omgaan/aanpassen ermee🤷🏼♀️Maar loopt wel vaak met zijn ziel onder zijn arm omdat hij uiteraard wel tegen zijn beperking/rugzakje aanloopt en daar nooit wat mee gedaan is.
Waar loopt je kind op vast? Kan hij zich niet concentreren, impulsief, snel boos(odd), gaat met alles tot het uiterste? Waarom Zou je een kind labelen als hij nog nooit is vastgelopen vanwege gedrag? ADHD is Meer dan alleen druk zijn. Dat andere kinderen zeggen je hebt adhd vind ik geen geldige reden om een onderzoek te laten doen.
Er zijn zoveel methodes die jezelf Kan toepassen als ouder zijnde zonder een diagnose te krijgen.
Loopt je zoon echt vast met gedrag dan zal ik zeker wel een onderzoek laten doen. Dan weet je in ieder geval waar je meer aan het werk moet.
Onze zoon liep vast in groep 4. Kreeg diagnose severe ADHD. Hij kon nog woord op papier krijgen. Toen volgens de kinderarts had hij steun van medicatie nodig. Ook gekregen vanaf 11 jaar is hij medicatie vrij. Hier hebben we hard aangewerkt en veel in geinvesteerd. Self regulation, hoe kun je je wel concentreren op school, wat heb je nodig. Ook gestopt met bepaald soort etenswaren. Niks uit potjes en pakjes, geen hormoon zalmof vlees, zo min mogelijk kleurstoffen. Dus dichterbij de natuur eten, biologisch en groente en fruit van het seizoen, ook geen boontjes kopen uit egypte vandaan ofzo. Geen fluoride behandelingen Meer en tandpasta fluoridevrij. Hij heeft sindsdien nooit Meer een gaatje gehad. Ben geen echte nerdfreak die bomen knuffelt hoor maar heb toch echt wel verschil gezien in de ontwikkeling van onze om veel producten gewoon niet meer te gebruiken.
Ik vond het heel erg eng om een onderzoek te doen bij onze zoon. Meer om de uitslag omdat wij echt wel wisten hij afwijkend gedrag had. Wij Hadden wel echt geldige redenen om het te doen. En dat moet je jezelf afvragen of het echt nodig is. Dat weet je als ouder zijnde het beste. Onze zoon voelt zich fantastisch, op school gaat het super goed. Hij is hier en daar wel sneller afgeleid dan een ander kind. Maar hij weet ermee te werken. Het is bij onze zoon niet te merken dat hij severe ADHD heeft.
En er zitten overigens wel degelijk nadelen aan … er heerst nog steeds flink stigma op en zeker als hij naar de middelbare gaat gaat de basisschool het label dus ook overgedragen en wordt hij gezien als ‘adhd-er’. Als er geen evidente problemen zijn moet je de afweging dus maken of je dat wilt. Hier pluszoontje met hoogstwaarschijnlijk adhd (net als zijn mama die getest is) en wel getest hoogbegaafd die verder geen problemen ervaart die hem echt belemmeren. Wij weten dat het adhd is en leren hem dus ook dingen aan die daar passend bij zijn. Diagnostiek heeft daar voor nu geen meerwaarde bij vinden wij.
Een diagnose als deze is als zijwieltjes voor een fiets. Even handig om te hebben om te leren hoe je brein werkt. Als je dat eenmaal weet kan het label de prullenbak weer in. Is diagnostiek dan nodig hier… nou weet ik eigenlijk niet. Als je zoon het zelf denkt en jullie ook kan je ook kijken of je begeleiding kan krijgen om te leren ‘hoe werkt mijn hoofd en hoe kan ik mijn talenten inzetten’ Wij hebben voor onze zoon met ASS wel ooit diagnostiek ingezet omdat dat nodig was om de juiste hulp te krijgen. Maar zonder evidente hulpvraag had ik het niet gedaan. Mijn waarschijnlijk hoogbegaafde dochter heb ik bijv nooit laten testen. We gaan ermee om alsof dat speelt en dat is helpend voor haar dus voldoende zo voor nu.
Uit ervaring weet ik dat een diagnose bevrijdend kan werken. Vooral als het kind met zichzelf in de knoop zit. Diagnose ADHD betekent niet dat je kind aan de Ritalin moet. Daarbij is er ook nog een kans dat er geen sprake is van ADHD maar misschien iets anders. Met de juiste diagnose kan je verder en vooral je kind kan verder. Ik zie geen nadelen.
Wat kan je überhaupt zoal doen met de uitslag? Wat gebeurd er als het wel zo blijkt te zijn? Misschien is het onbekende hetgeen waar ik wat bang voor ben..
Als hij adhd blijkt te hebben, kun je leren hoe je daar het beste mee om kan gaan. Bijvoorbeeld door gesprekken bij een psycholoog. Hij kan zelf psycho-educatie krijgen, om te begrijpen hoe zijn hoofd werkt. Ook kunnen leerkrachten er dan misschien beter op inspelen. Medicatie kan een keuze zijn, maar hoeft niet. Het enige nadeel van de diagnose ADHD kan zijn, wanneer hij dyslexie heeft, maar dit nog niet getest is: dán kan de diagnose adhd soms in de weg zitten om te mogen testen op dyslexie....
Ze moesten eerst hun Adhd "onder controle" hebben. Anders mochten ze hier niet getest wordrn op dyslexie. Was erg vervelend, want in de praktijk betekende dat, dat wanneer ouders hun kind geen medicatie wilden laten gebruiken, de kans nihil was dat ze de test mochten doen... Heel dwingend... Dat was een jaar of 4 geleden hier nog zo...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (33) Verversen