Op m'n achttiende ben ik voor het eerst naar een gynaecoloog gegaan, vanwege een vermoeden van endometriose. Die vrouw heeft me toen inwendig onderzocht, ook al was ik op dat moment nog maagd. Ik ging met een trauma naar huis vanwege het pijnlijke onderzoek. Ik vond het dood- en doodeng als tiener en had het gevoel dat ze totaal geen rekening hield met mijn leeftijd (ik had echt 0 ervaring met sex toen).
Ik ben momenteel zwanger en heb tot nu toe nog nooit een uitstrijkje laten afnemen, alhoewel dat wel wordt aangeraden. Ik durf het gewoon niet - net als iemand die nog liever met rotte tanden rondloopt dan naar de tandarts te gaan. Met het oog op de bevalling probeer ik hier iets aan te doen.
Het probleem is dat de paar mensen tegen wie ik dit verteld heb, me allemaal dingen antwoorden die ik eigenlijk niet wil horen, zoals "ja, ik weet het, ik bijt gewoon even op mijn tanden en dan is het zo over", tot en met een psycholoog die ik had geconsulteerd (voor iets anders overigens), en toen ik daar wat van zei repliceerde ze doodleuk: "ja, bij mij doet dat ook pijn, maar het is een belangrijk onderzoek".
Ik vind het idee van een uitstrijkje ook niks. Ik doe het met de zelftest. Dat bevalt me goed en beide keren was t goed gegaan en hadden ze voldoende materiaal
Ik vind niet dat je alles een trauma moet noemen. Tuurlijk is het niet fijn, maar je maakt het wel heel groot door het woord trauma te gebruiken. Als je merkt dat het problemen geeft en belemmerd dan moet je hulp zoeken om te zorgen dat het je niet meer belemmerd. Want hoe gaat je seks? Belemmerd deze ervaring het ook? Ben je niet in staat om hierdoor seks te hebben?
Hier ben ik het mee eens. Het klinkt als een negatieve ervaring. Ik vind zelf uitstrijkjes en inwendige onderzoeken ook niet prettig maar het weerhoud mij niet om het niet te doen. Het is goed om voor jezelf na te gaan of je in het hier en nu dermate last hebt dat je bijvoorbeeld dingen vermijd / hyperalertheid / een heftige (lichamelijke) reactie hebt als je eraan denkt enzovoorts en/of nachtmerries (oftewel als het je belemmert in het dagelijks leven om de dingen te doen die je wil doen), dan is het handig om dit met de huisarts te bespreken voor een eventuele doorverwijzing met een psycholoog.
Ja en nee. Je erover heen zetten in de zin van weten dat je voor je zwangerschap mogelijk ook met de benen wijd zal gaan, bijvoorbeeld voor een inwendige echo of onderzoek. Het is gewoon belangrijk, met vermijden los je niks op. En née: niks is verplicht en je mag zeker je angst en spanning vooraf aangeven bij desbetreffende persoon. Zij kunnen er dan rekening mee houden. Bij mij overlegde ze alles, vroegen toestemming, en begonnen ook pas op mijn teken. Wel in het buitenland bevallen. Hier in Nederland later een uitstrijkje laten maken en merk dat ze het hier minder nauw nemen met persoonlijke grenzen, dus zelf duidelijk zijn in wat jij wel/ niet wil. Maak het bespreekbaar. Je verloskundige kan dan vast ook met je meedenken of Emdr, pop poli, of want dan ook een aanvulling kan zijn.
Btw, je psycholoog klinkt niet heel helpend.. ik ben voor een uitstrijkje gegaan na de reclames erover dat het geen pijn hoort te doen, maar wel ongemakkelijk kan voelen.
Ik vind de eendenbek ook naar, maar toch weerhoud het mij er niet van een uitstrijkje te laten maken. Heb er in de zwangerschap ook 1 gehad, dat is hier in DL standaard.
Je moet niks, maar ik kan je wel aanraden naar een arts te gaan die je vertrouwt. Hier hebben we standaard een gynaecoloog. Dit vind ik een stuk fijner dan een huisarts
Kort gezegd. Ja. Iets toch doen wat je eng vind is de enige manier om van een angst af te komen. En ik denk dat je zelf ook wel begrijpt dat er niet echt een alternatief is dan het toch te doen.
Maar je kan wel je best doen om het zo fijn mogelijk voor jezelf te maken. Een arts op zoeken die begrijpt dat je het eng vindt. Alle stappen van tevoren doorloopt. Waarschuwt voor ze iets doet en die het langzaam aan doet. Zoek dus een verloskundige die je angst begrijpt. De bevalling duurt nog wel even en een uitstrijkje is nu niet aan de orde. Denk ook na hoe je de bevalling voor je ziet. Inwendige controle om te checken hoe ver je bent mag je gewoon weigeren. Het voegt niets toe aan de bevalling om te weten hoe ver je ontsluiting is. Daar staat tegenover dat je geen pijnstilling kan krijgen zonder dat het gecheckt wordt, maar als je dat geen probleem vindt dan doe je het niet. Een bevalling zelf doet echter een stuk meer pijn dan een uitstrijkje, een inwendige echo, een inwendig onderzoek, een knip enzovoort. En als je eenmaal aan het bevallen bent kan je je dus zomaar bedenken en je er toch wel overheen willen (of in sommige situaties moeten) zetten omdat het in vergelijking opeens een stuk kleiner lijkt.
Toen ik 30 werd heb ik het via een zelftest gedaan. Ik ben nu 35 geworden en heb weer de zelftest besteld. Misschien is dat een idee voor je? (Na de zwangerschap dan). Je kunt dit met je DigD aanvragen via https://www.bevolkingsonderzoeknederland.nl/
Ik denk dat je zelf wel weet dat het niet verstandig is om een uitstrijkje over te slaan. En straks rondom je bevalling komen er wellicht nog andere inwendige onderzoeken.
Dus in die zin moet je je er overheen zetten. Alleen dat hoef je niet alleen te doen. Ik zou het eens aankaarten bij je verloskundige zodat bepaald kan worden waar jij mee geholpen bent. Dat kan EMDR zijn maar wellicht helpt het ook al genoeg als het onderzoek deze keer wordt uitgevoerd door iemand die wél voldoende rekening met jou houdt en met de angst die je inmiddels hebt.
Ik zag ook erg tegen onderzoeken op vanwege een te gespannen bekkenbodem. Uitstrijkje laten nemen is bij ook nooit favoriet daardoor. Maar eenUitstrijkje hoeft ws eerst niet nu je zwanger bent. Een inwendige echo is veel minder belastend dan de eendenbek is mijn ervaring. Bij een inwendige echo kan je vragen of je de echo zelf mag inbrengen. Zo houd je de controle. En natuurlijk van te voren aangeven wat je ‘probleem’ is aan de desbetreffende arts. Ik heb vaak inwendige echo’s moeten doen tijdens de zwangerschap, en je went er op den duur echt aan. Je krijgt vertrouwen in je lijf (want je zult merken: het doet niet pijn). Je zou eventueel naar een bekkenfysio kunnen gaan om weer wat meer gewend te worden. Ik was ook bang voor de bevalling vanwege toucheren e.d, nou was helemaal niet nodig achteraf! tijdens de bevalling voelde ik niks van het toucheren enz. Sterker nog, het gaf verlichting 🤭
Je hoeft nu geen uitstrijkje. Dat gebeurt pas ruim na de bevalling. Echter, kort voor of tijdens de bevalling zal de arts of je verloskundige je inwendig moeten onderzoeken. Bespreek daarom je angsten met je behandelend arts/vk.
Bij een trauma zou je echt sprake hebben van herbelevingen en paniekaanvallen of iets dergelijks. Is een zwaar woord dat niet te onpas gebruikt zou moeten worden. Je hebt er waarschijnlijk een nare associatie bij en je voelt weerstand, maar het is voor niemand leuk (en soms pijnlijk). Er zijn genoeg niet-maagden die zo’n uitstrijkje niet laten doen vanwege een ongemakkelijk gevoel. Als je gezondheid je liever is, moet je daar toch overheen inderdaad.
Het woord trauma word echt te veel gebruikt, daar geef ik je gelijk in, maar paniekaanvallen etc. Komen niet bij iedereen voor na een Traumatische ervaring. Ik ben zelf met ptss gediagnostiseerd toen ik jong was en ik had ook niet persé paniekaanvallen. Wel flashbacks/herbelevingen, agressie problemen en nog een beetje meer.
Nu geen last meer van hoor, maar zo heb je er even een beeld bij hoe ptss ook kan zijn
Dit is niet helemaal waar. Ik heb écht een trauma, maar geen paniek aanvallen of her belevingen. Ik ben het wel eens met dat het woord vaak licht gebruikt wordt, maar of je dat ook in dit geval kan zeggen…
Ben je bang voor de pijn of is de ervaring zelf traumatisch geweest? Het lijkt er in mijn ogen op dat je vooral erg opziet tegen de pijn. Een bevalling gaat meer pijn doen.
Een uitstrijkje maken elke 5 jaar is erg belangrijk (maar niet tijdens je zwangerschap, dus doe het erna). De onderzoeken, behandelingen en de ziekte zelf wanneer je baarmoederhalskanker blijkt te hebben, lijken me vervelender. Je kan een uitstrijkje gewoon zelf thuis doen met de zelftest. Je test dan op HPV. Als je die niet hebt, hoef je geen uitstrijkje meer te laten maken bij de huisarts. Als de zelftest wel positief is op HPV, wordt aangeraden om ook nog een uitstrijkje bij de huisarts te laten maken. Daar wordt dan getest op afwijkende cellen.
Voor wat het waard is.... Ik vind het totaal geen pijn doen. Het uitstrijkje niet, en ook het voelen hoeveel ontsluiting je hebt niet.
Een uitstrijkje tijdens je zwangerschap geeft vaak valse uitslag. Ik zou lekker wachten tot na de bevalling dan is het daar beneden ook een beetje meer gewend en kan je er naar toe leven. Nu zou ik het echt niet doen en niet over druk maken 💋
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik hulp van een gynaecoloog die op de pop poli werkte. Ik wil verder liever niet in detail maar ik had nare ervaringen op zowel seksueel vlak als bij meerdere gynaecologische onderzoeken. Mijn advies is maak het bespreekbaar. En als dit niet lukt schrijf een brief of mail en dan zoeken zij met je mee.
Op een enkele negatieve ervaring na is het bij mij soepel verlopen en na wat begeleiding kan ik nu mijn uitstrijkje gewoon bij de huisarts doen. Sterkte en hopelijk krijg je hulp erbij want ook al is het onderzoek geen feestje het kan ook beter aangepakt worden dan de eerste keer bij je.
De reactie die je nu hebt gekregen van die ene psych is niet oké hoor, er zijn echt meer vrouwen met dit probleem. Maar hoe een ander een onderzoek ervaart, maakt eigenlijk niet eens uit. Al zou het voor geen enkele vrouw pijnlijk zijn, als jij dat wel zo ervaart dan is dat zo. Als jij angst hebt, dan is dat zo. Je er overheen zetten lukt duidelijk niet, dus zoek je hulp om er wel mee om te gaan. Een uitstrijkje krijg je tijdens je zwangerschap niet, maar ze zullen misschien wel eens een inwendige echo moeten doen, toucheren of andere onderzoeken. Bespreek het dus in elk geval met je gyn of vk, zodat jullie samen kunnen toewerken naar bevalling en eventuele onderzoeken tijdens de zwangerschap. Je bent echt de enige niet, daar vinden ze niks geks aan en ze zullen je helpen. Daarnaast zou je als dat alsnog niet goed voelt, eventueel via de huisarts, toch een psycholoog kunnen opzoeken om er aan te werken. Succes!
Uitstrijkje krijg je niet tijdens je zs tenzij echt nodig dus dat is voor latere zorg. Maar hoe bedenk je je andere onderzoeken nu tijdens je zs? Als het je zo bang maakt kan EMDR een hulp zijn om weer alles te kunnen ontspannen.
Ik vind het helemaal niet pijnlijk. Maar ja, ik zelf vind het wel een belangrijk onderzoek, belangrijk genoeg om me er overheen te zetren dat het misschien wat ongemakkelijk of een beetje pijnlijk zou kunnen zijn.
Ik zou gewoon in gesprek gaan met je huisarts en aangeven dat je bang bent. Hoewel ik wel denk dat het onderzoek wat je toen gehad hebt op je 18e van heel andere aard is dan een uitstrihkje
Als je het niet doet, is dat natuurlijk geheel je eigen keuze, het is jouw lichaam. Maar ja, ze doen het niet voor niets en de gevolgen kunnen heel groot zijn. In jouw geval zou ik dus wel hulp gaan zoeken zodat je uiteindelijk wel dat uitstrijkje kunt laten maken. Maar goed dat is mijn mening he.
Ik zou het inderdaad toch maar doen, maar wel uitkijken naar een gyn die wat ervaring heeft met angstpatiënten. Vaak wordt dan een kleiner speculum gebruikt bijvoorbeeld.
Overigens is het zo dat in het ziekenhuis waar ik werk, geen inwendige onderzoeken worden gedaan als wordt gemerkt dat het maagdenvlies nog intact is, net om dit soort trauma's te vermijden (het speculum rekt het hymen dan op of laat het inscheuren, wat pijnlijk kan zijn).
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (26) Verversen