Momenteel ben ik moeder van 2 geweldige zonen. De oudste is 3,5 en de jongste is 1,5. Mijn partner vindt 2 kindjes genoeg en ik heb altijd gezegd; zeg nooit nooit, wie weet als beide op de school zitten.
Nu is het zo dat we bij de eerste er een lange tijd over hebben gedaan en er werd PCOS geconstateerd. Menstruatie opgewerkt, clomid moeten slikken en eindelijk gelukt. De 2e was een cadeautje en kwam zelfs door de pil heen.
Nu nog gekker… ik ben dus zwanger van de 3e ben ik van de week achter gekomen, ook terwijl ik aan de pil zit! Ik heb erg geschrokken en heb het met een brok in mijn partner verteld.
Hij reageerde heel lief en zorgzaam (ik dacht dat hij “boos” zou worden). Wel heeft hij aangegeven dat een 3e kindje voor hem niet hoeft. Indd misschien ooit, maar niet nu alweer.
De gedachte van een zwangerschap afbreken daar keert mijn maag van om. Ik denk dat ik heel veel spijt ga krijgen als ik dat doe. De gedachte van doorzetten maakt mij ook angstig, kan ik dit wel 3 kinderen van dan 4,5 jaar, 2,5 jaar en 0. Heb ik nog wel genoeg aandacht voor mijn andere kinderen, ga ik echt weer opnieuw beginnen of is het goed zo?
Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk.. en dan natuurlijk ook nog eens een partner die 2 genoeg vindt. We hebben het er nu 3 dagen niet over gehad om het even te laten bezinken, maar wat als ik het wel wil en hij niet? Ik wil ook mijn relatie niet op het spel zetten. Nu kunnen wel eens in de zoveel tijd nog iets samen doen en gaan de kindjes logeren, maar ik besef me ook dat daar dan nog minder tijd voor is omdat je niet zomaar even 3 kinderen bij opa/oma brengt.
Het is zo verdomd lastig.. mijn emoties gaan alle kanten op. Het ene moment denk ik; laat maar komen, het gaat zoals het gaat en tuurlijk wordt het soms moeilijk, maar dat komt wel goed. Anderzijds denk ik nee het is goed zo.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil.. denk gewoon even van me afschrijven omdat ik het aan niemand kwijt kan.
Wilde laten weten dat we toch hebben besloten om voor het kindje te gaan. Ondanks dat we het onwijs spannend vinden en mijn vriend “7 kleuren in zijn broek schijt” (zijn woorden), kan hij het ook niet weg laten halen zegt hij.
Eigenlijk niet zo goed.. gisteren weer gesproken en daar waar ik eerst hoop had is dat nu weer compleet verdwenen.
Tot op heden nog niet tot een besluit gekomen. Hij gaf aan geen keuze te hebben omdat ik het wel wil.. Ik heb gezegd dat zijn mening er ook toe doet en we dit samen moeten doen. Hij vond dat niet kloppen en zei het is jouw lichaam ik heb niks te zeggen. Dit vond ik zo naar om te horen.. Ik zei ook; denk je dat ik kan genieten van een zwangerschap/blij kan zijn wetende dat je partner 0,0 achter je staat.. Ook al wil ik het kindje ik besef ook wat ik op dit moment heb. In principe een gelukkig gezin, geen problemen, wat nu op dit moment dus wel verstoord is. Ik wil dit samen doen, niet alleen.
Hij kan niet met 100 % zekerheid zeggen dat hij het niet wil, maar hij kan ook niet zeggen dat hij het wel wil. Ik vertelde dat bij het idee van abortus mijn maag omkeert en ik bang ben het mezelf altijd te verwijten en het de rest van me leven met mij meedraag. Hij gaf aan wat als het kindje er wel komt en ik het in de ogen aankijk wetende dat ik het niet wilde, wat als ik daardoor geen bang krijg met dit kindje en je daar de rest van je leven mee moet leven. Dat is misschien nog wel erger zei hij. Ik zei dat er in dit verhaal alleen maar verliezers zijn op deze manier.. Hoe groot schat je de kans in dat dat gebeurt? Hij zei ik ben geen monster, het is je kind, tuurlijk zal je er van houden, maar wat als.. het kan.. Hij snapt gewoon niet dat toen wij ooit het gesprek hadden wat als, we toen beiden zeiden dan gaat het weg en nu het moment daar is ik terug krabbel. Hij voelt zich genaaid/voor het blok gezet omdat ik dus ineens anders besluit terwijl hij dacht dit duidelijk te hebben afgesproken. Kan ik me voorstellen.. maar nu is het echt ik kan mijn woorden terug draaien. Hij zegt ja maar wat nou als er een 4e of 5e komt toen zei ik maar die komt er niet. Ja waarom niet een 3e is er nu toch ook.. Toen zei ik dat ik me wilde laten steriliseren. Waarom nu wel en niet eerder? allemaal van dat soort dingen..
In mijn ogen zit er maar 1 optie op: hij wil het niet.. toen ik dat zei werd hij weer boos want dat zijn zijn woorden niet. Hij weet het niet.
Maar ik kan dit op deze manier ook niet veel langer.. ik ben dagen alleen maar aan het huilen er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb gehuild. Als deze week van zijn kant geen antwoord komt, maak ik zelf de keuze en die is in mijn nadeel met als enige gedachte dat ik een sterke vrouw ben, dat het pijn zal doen, veel pijn, maar dat ik zal rouwen, verdriet zal hebben, veel zal huilen, maar mezelf weer opraap en geniet van de momenten met mijn kinderen. Wat de toekomst dan zal brengen in onze relatie weet niemand, ook wij niet.
Ik snap niet dat jij alles moet dragen in jullie relatie, waarom laat hij geen sterilisatie uitvoeren, dat had hij toch al lang gedaan kunnen hebben, krijg een beetje het gevoel dat jij onderdruk wordt in deze relatie, hormonen doen een hoop en ik denk dat je daarom ook je man het gevoel wil geven dat je het goed in zijn ogen doet ,maar ik denk dat je aan jezelf moet gaan denken geen abortus dus,dan ben je net zo goed een sterke vrouw misschien nog wel sterker ,een vriendin van mij was zwanger van een drieling en heeft het ook weg laten halen vanwege haar man ze is nooit meer de oude geworden en daar hebben haar kinderen enorm last van,mijn moeder heeft onder druk van haar schoonvader een abortus gehad ,ze is nu 76 jaar en ze was 16 jaar toen het gebeurde ,maar tot op de dag van vandaag heeft ze er last van ,laat je niet dwingen door een ander ,kies voor jezelf kies voor het leven, geen idee waar je woont maar als ik je kan helpen ergens mee dan doe ik dat graag, ik woon in het midden van Nederland ,stuur maar een privébericht mocht je dat willen
Ik voelde gisteren aan alles dat de situatie totaal de verkeerde kant op ging. Ik heb mijn schoonmoeder gebeld, was alleen thuis met de kindjes die lagen op bed en man nog aan het werk. Ik vertelde dat ik dus zwanger ben in tranen en het liever persoonlijk deed, maar op dat moment geen kant op kon. Ze kwam gelijk naar mij toe (gelukkig woont ze dichtbij). Partner ook ingelicht, niet dat hij zou schrikken als hij thuis kwam van werk.
Een langere tijd met haar gesproken en ze vond het een lastige situatie voor ons. Wel ben ik heel blij dat ik haar erbij heb gehad. Ze is in alle situaties altijd zo kalm. Niet veel later kwam mijn man aan en samen met mijn schoonmoeder er bij een goed gesprek gehad.
Zij had absoluut geen mening over het kindje houden of de zwangerschap afbreken, dit is echt iets aan ons zei ze vanaf het begin. Partner heeft eerlijk aangegeven dat hij ook gewoon niet zo goed weet hoe/wat en wat hij wil en het ook heel lastig vindt. Het zijn vooral niet de praktische dingen die hem dwars zitten zoals geen extra kamer of lastig in de auto etc etc. Hij heeft aangegeven dat hij een bepaald toekomstbeeld voor ogen had en dat dat nu veranderd en hij moeilijk tegen veranderingen kan (dat weet ik inderdaad dat hij veranderingen lastig vindt). Hij zei ook bang te zijn wat een 3e ons gaat brengen. Onze nu jongste is een kindje dat vaak ziek is. Hele gevoelige longen en ik 6 maanden 7 x opgenomen geweest met diverse virussen waarbij hij zuurstof ondersteuning nodig had. Ook gaf hij aan bij beide bevallingen bang te zijn geweest om mij kwijt te raken en alleen achter te blijven, terwijl daar totaal geen aanleiding voor was of iets, maar toch.. zijn angst.
De avond dat hij naar bed ging zonder maar iets te zeggen.. aangegeven dat mij dat erg heeft gekwetst. Hij gaf aan dat hij ook moeite had en even tijd voor zichzelf nodig had waarop ik heb gezegd dat dat volkomen logisch is en ook mag, maar geeft het aan. Daar heeft hij mij ook gelijk in gegeven dat hij dat verkeerd heeft gedaan.
Schoonmoeder stelde fijne vragen op dingen die mijn man zei en dingen die ik zei waar we zelf bijvoorbeeld niet op zijn gekomen. Het was een heftige en emotionele avond, maar wel heel fijn.
We hebben voor nu nog geen keuze gemaakt, ik heb duidelijk aangegeven dat ik het wel graag wil. De komende dagen zullen we hier over doorpraten.
Wat fijn dat er nu een inhoudelijke gesprek is geweest zeg! Nu kun je wel concreter verder in gesprek! Vooral angst voor bevalling zou ik goed serieus nemen en evt met verloskundige bespreken. Bij onze tweede heeft mn man ook gesprek gehad met vk en dat ging best goed en gaf hem veel rust.
En door jullie 2e snap ik dat impact van een derde dat dit beangstigend werkt. Hier ook een kindje met zorgen en ondanks vooruitgang speelt dat een grote rol bij geen derde willen. Maar nu t kindje er eenmaal is kun je misschien uitzoeken of kans groot is op opnieuw zo'n pittige tijd of dat jullie met je tweede gewoon flink pech hebben gehad qua gezondheid..
Blij dat er nu openingen zijn gekomen: abortus is één ding maar zonder goede gesprekken zou je er denk ik niet snel vrede mee kunnen hebben.. hopelijk blijven jullie in gesprek
Wat goed dat je dit hebt gedaan en dat je schoonmoeder voor jullie hierin een fijne gesprekspartner is! Ik hoop dat jullie samen op één lijn mogen komen.
Wat fijn dit gesprek! Openheid is altijd beter dan dat je langs elkaar heen gaat en nu hoor je ook goed zijn kant van het verhaal wat ook heel begrijpelijk is! Ik vind absoluut dat je dit goed aan gepakt hebt zo en zelf ook duidelijk je punt gemaakt. Ik denk dat hij misschien vooral tijd nodig heeft om alles te laten landen. Zeker als je zegt dat hij moeilijk tegen veranderingen kan. Zet hem op met elkaar!
Schakel hulp in, want hier komen jullie samen niet uit. Heeft een vriendin van mij ook gedaan, samen met haar man hebben ze een telefonisch consult gehad. Dit kan sowieso bij Siriz en volgens mij zijn er nog andere partijen. Veel sterkte met deze moeilijke keuze.
Ik vind het best egoïstisch van mannen die bepalen dat je een zwangerschap meot afbreken. De vrouw moet het doen,’jij moet het ondergaan. En ja natuurlijk heeft een man ook het recht om te bepalen of hij een kindje wil, maar als het gebeurt door de pil heen, vind ik het niet kunnen dat hij zo reageert. (wat ik sowieso slordig vind is de pil opnieuw gebruiken aangezien de tweede ook door de pil heen gekomen is, maar dat even ter zijde)
Ik ben anti abortus en je kan dit echt niet naast je neerleggen als je ervoor kiest. Het is niet niks!! Al helemaal niet als hij zegt misschien ooit een derde maar niet nu.. Ik zou m’n gevoel volgen en een keuze maken. Ik snap ook neit dat sommige het advies geven om rationeel te denken. Er is niks persoonlijkers en emotioneler dan een zwangerschap. Dieper kun je niet gaan.. dus denk vooral vanuit je hart. En niet: heb ik thuis nog een extra slaapkamer.
Vanmorgen heb ik uit mijn gevoel een brief geschreven waarin ik aangeef ook geschrokken te zijn en zijn gevoel heel goed begrijp. Maar dat ik dit altijd met mij mee zal dragen en hem uit het diepste van mijn hart wilde vragen er nog eens over na te denken.
Hij zei ik heb er nu geen antwoord op waarop ik zei dat hoeft nu ook niet. Het enige wat ik vraag is geen direct besluit maar een weloverwogen waar op zijn minst over na is gedacht. Hij zei vervolgens Dat wil ik ook van jou, niet vanuit emotie. Niet vanuit, het zit al in me buik. Maar echte logica.
Hier schieten we dus totaal niks mee op dames.. en ja als ik het laat weghalen zal ik spijt hebben, maar mijn relatie op het spel zetten daar krijg ik ook spijt van. Of het hierna nog hetzelfde wordt? Weet ik niet.. ik kan uiteindelijk situaties goed naast me neerleggen, de tijd zal het leren.
Ik zou er niet meer omheen draaien, schakel hulp in en laat hem duidelijk weten dat je het niet gaat laten weghalen want volgens mij weet je dat voor jezelf al heel goed. Je houdt de situatie ook in stand zo, hij zal sowieso tijd nodig hebben om bij te draaien en dat kunnen jullie het beste met een derde persoon van buitenaf doen.
Je kunt dit niet volledig vanuit logica/ratio aanvliegen. Het is nu eenmaal (ook) een emotioneel beladen keuze. Dat is het ook voor hem, ook als hij dat niet zo ziet. Want voor vrijwel alle praktische bezwaren is wel een oplossing te bedenken, wat dan vervolgens overblijft is dat zijn gevoel is dat hij die oplossingen/aanpassingen niet wil doen. Zijn gevoel zegt nee. En dat is ook emotie dus. Je kunt hierbij niet een lijstje met voors en tegens maken en zien welke lijst het langste is. In the end is het enige dat telt het gevoel dat je er bij hebt. Het kan nog zo verstandig of logisch zijn, maar toch niet goed voelen. Aan ratio alleen heb je dus niets.
Het is ook geen gesprek over: willen we nog voor een derde gaan? Het gesprek is: kunnen we het aan om deze zwangerschap te beëindigen? Want het is al zo ver, het is een ander gesprek dan voor je zwanger was en een eventuele derde ter sprake kwam. Dat kan hij dus ook niet van je vragen. Het feit dat je nu zwanger bent, verandert de boel gewoon. Dat is nu eenmaal een feit.
Bedenk in elk geval: mocht je het echt niet willen en hij blijft ook bij zijn gevoel, dan zet je daarmee niet je relatie op het spel. Jij doet dat niet. Hij overigens ook niet. Je kunt er beiden niets aan doen hoe je je voelt. Schakel er dan hulp bij in, om er samen weer goed uit te komen.
Maar als jij het kindje alleen laat weghalen omdat hij dat wil, en niet omdat jij dat wilt, dan zet je (of hij) ook je relatie op het spel. Het enige wat jullie nu kunnen doen is heel goed met elkaar in gesprek gaan. Misschien kun je daar hulp voor inschakelen?
Ik denk dat de hele situatie sowieso invloed heeft op je relatie. Of je het nu weg laat halen of niet.. Dat is iets wat je onder ogen moet zien, vóórdat je tot actie overgaat. Je hebt nu geen zicht op wat een abortus met je doet, zeker niet als je daar niet 100% achter staat. Én als je beiden verliest, is dat niet een situatie die je gemakkelijk naast je neerlegt..
Voel je je gedwongen tot een abortus op deze manier? Om je partner niet te verliezen?
Misschien dat hij het niet meer zo zwart-wit ziet als hij door heeft hoe erg je hier mee zit. Er is nog te weinig over gepraat. Aangezien je hoopte dat hij naar een groter huis uitkeek heb ik het idee dat jouw gevoel toch neigt naar dat je het wel wilt houden.., ondanks dat dat ook stress oplevert. Je kunt hier van te voren niet echt afspraken over maken toch? Je weet pas wat je voelt als het zover is. En dat is nu dus. En dus zal er weer opnieuw over gepraat moeten worden. Je zei ook dat hij wel liefdevol reageerde toen je hem het nieuws bracht, dus een goed gesprek lijkt mogelijk. Schraap al je moed bijeen en probeer er eerst achter komen hoe het nou écht zit, bij hem én bij jou. Zonder dat lijkt het me sowieso onmogelijk een beslissing te kunnen nemen.
Hij is sowieso een moeilijke prater, moet altijd beetje gepusht worden.. maar goed ik zit nu ook hoog in mijn emoties wat het moeilijker maakt. Daarom heb ik vandaag alles op papier gezet en geef ik dat aan hem.
Je zit in een lastige situatie. Het is vooral moeilijk dat je man er heel anders in staat dan jij. Dat is echter ook logisch. Want het kindje groeit in jouw buik en jij voelt het.
Ik zit in een soortgelijke situatie. Onverwachts/ ongepland zwanger van de 5e. Manlief had op vrijdag de afspraak voor zijn vasectomie en op woensdag had ik een positieve test in mijn handen. Manlief zei eerst ook: ‘laat maar weghalen’. Ik heb serieus alles gelezen over afbreken wat relevant was. Echter ik weet van mezelf dat ik er niet mee kan leven als ik die keuze maak. Mijn man draaide bij en zei dat hij mijn keuze accepteert, of ik er voor ga of niet. Ik heb er echt serieus over nagedacht, maar uiteindelijk was mijn conclusie dat ik er wel mee kan leven als er een vijfde is, maar dat ik niet met mezelf kan leven als ik eerst zelf een vijfde verwek (condooms als voorbehoedsmiddel) en dat vervolgens beëindig. Ik zag mezelf al depressief worden. Nu meteen, maar ook ieder jaar rond de uitgerekende datum en als met de kerst later alle kinderen zouden komen.
Ik vind vier kinderen ook best pittig, maar toch heb ik van geen van mijn vier apen spijt gehad. Zelfs al waren ze niet allemaal gepland en kreeg ik de eerste toen ik nog heel jong was, door de pil heen terwijl ik nog op kamers woonde en studeerde. Maar met ons gezin is het helemaal goed gekomen. Inmiddels hebben we er dus vier en we hadden gisteren de termijnecho van de vijfde. We hebben het verder nog aan niemand verteld en zitten nog steeds in een soort Twilight-zone tussen geloof en ongeloof en besef en onwetendheid ofzo, echter, ik heb er vertrouwen in dat het uiteindelijk helemaal goed gaat komen allemaal.
Ik ben alleen bang dat mijn man niet bijdraait.. ik wil alles open op tafel gooien, maar hij is niet zo een prater, dat maakt het lastig. Net als gisteren dat hij ineens naar boven gaat om te slapen en gewoon niets meer zegt. Ik heb inmiddels een brief geschreven over mijn gevoelens en hoe ik er in sta. Ben benieuwd wat hij daar van vindt. Heb aangegeven dat hij het mag lezen en wanneer hij daar aan toe is. Daarin staat ook dat ik hem wil vragen om er alsjeblieft goed over na te denken en dat ik het wel graag wil ondanks dat ik net als hem net zo geschrokken ben.
Voor een man is het vaak rationeler en afstandelijker dan voor een vrouw. Man voelt niet zijn lijf veranderen, voelt niet een kindje.. ziet het misschien niet eens als een kindje. Voor hem voelt het mogelijk als 'onbetrouwbaar' dat jij je niet aan je woord houd..
Wat ik zo van jou heb gelezen: jij wilt geen abortus, bang om uit te spreken vanwege de gevolgen Je man in puur praktisch opzicht dus voor weghalen en opgelost.
Voor jou is het niet opgelost dus vraag vooral: kun jij in een liefdevolle relatie blijven als je een abortus doet?
Als t antwoord nee is zou ik zeggen ga er oor en hoop dat je man het kan accepteren tzt.. Zo ja dan weet je eigenlijk ook je antwoord al.
Hier zou een derde ook een nachtmerrie zijn en geen geschenk hoe hard het ook klinkt, desondanks denk ik nu geen abortus
Pff even een domper weer.. we lieten het bezinken en voor even had ik hoop, omdat hij ineens random huizen van funda doorstuurde die ruimer waren, slaapkamer extra etc. Hoop was net meteen vertrokken..
Hij had trek in ossenhaas biefstuk dus ik die voor hem gekocht en voor mijn oudste en mij had ik een zigeuner gehakt schnitzel. Dus ik zei wil wel ook beetje jus, waarop hij zei je mag ook de helft ik zeg nee doe maar niet. Vroeg hij hoezo niet? Ik zeg nou omdat ik nog niet weet hoe of wat. Hij zegt Ohh jaaa dat is indd een dingentje, Naja je weet hoe ik er over denk. Ik zeg ja dat weet ik, maar ik vind het wel heel moeilijk. Hij zegt we hebben wel eens gezegd als het gebeurt dan gaat het weg, ik zeg ja dat heb ik wel eens geroepen klopt, maar nu is het echt, het is er, dat is toch heel anders en ik vind het heel moeilijk. Zegt hij ja dat geloof ik ook graag maar daarom ook niet te veel bij nadenken en gewoon bij het antwoord van toen blijven. Vervolgens zegt hij hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt en de tijd begint te dringen.
Wat moet ik hier nou mee.. ik ben gewoon zo bang en zit zo hoog in mijn emoties.
Waar ben je precies bang voor? Voor de consequentie als je uitspreekt naar je man dat je het niet wilt laten weghalen? Want volgens mij heb je dat nog niet zo zwart-wit gezegd.. maar neig je daar wel naar.
Omdat dus juist zonder het definitief uit te spreken, hij me dus al sinds het eten negeert. Ik sta zijn brood voor morgen nog te smeren in de keuken, kom naast hem zitten op de bank en ben de was aan het vouwen. De oudste wordt wakker, hij gaat er heen en blijft vervolgens boven en gaat direct slapen zonder iets te zeggen. Dit had ik gewoon zo zo zo niet verwacht…
Als mijn man zo reageert is dat vaak geen boosheid maar vooral teveel emoties hebben en zich onbegrepen voelen. Als ik jouw reacties lees is het volgens mii wel duidelijk dat je dit kindje wil houden. Misschien wordt het tijd dat je heel duidelijk gaat zijn naar je man, dan kan hij daaraan wennen en mee gaan leven- wat makkelijker is dan de onzekerheid. Zolang er niet beslist is gaat de onzekerheid aan jullie allebei blijven vreten. En eigenlijk heb je al beslist. Nu moet je er nog naar gaan leven. Kom voor jezelf op- en voor dit kleine kindje!
Zouden zijn emoties niet net zo schommelen misschien als de jouwe? Geen communicatie is natuurlijk bagger. Kun je niet het gesprek aangaan en je hart luchten? Ik zou dit zeker ook niet als een kado zien. Een kado ontvang je en verblijd je. Dat ligt in dit geval anders. Wel vind ik dat het leven wonderlijk gemaakt is en wij daar niet aan mogen komen. Dus abortus nee. Ik zou echt zsm proberen écht te praten. Niet verwijten, vragen stellen, geef hem ook de ruimte voor zijn kant. En blijf heel dicht bij je gevoel.
Dat is loodzwaar voor je.. Het hangt echt als een dikkedonderwolk tussen jullie in. Nu sta je er echt even alleen voor hè.. Het zal misschien wel tot een uitbarsting komen. Maar wie weet.. draait er van lieverlee iets bij hem. Het kost je heel wat om dat kleine leventje te beschermen.
Waarschijnlijk moet je man eerst over het punt heen dat je ‘je woord niet wil nakomen’? Als hij dat kan aanvaarden kan er pas ruimte komen denk ik. Heb je iemand om je heen die je steunt? Misschien kun je hem een brief schrijven. Dat heeft mij ook geholpen op de momenten dat ik vast zat.
Ik heb vanmorgen inderdaad een brief geschreven met daarin mijn gevoelens en hoe ik er over denk. Dat ik begrijp dat het schrikken is en ik net zo geschrokken ben als hem, dat ik het heel eng en spannend vindt maar dat ik abortus de rest van mijn leven met mij meedraag als spijt. Dat ik dat niet kan. Dat ik weet dat er moeilijke periodes zijn, maar dat het ons ook heel veel vreugde en liefde zal geven. Ik heb hem daarin gevraagd om er nogmaals over na te denken en niet vast te houden aan iets wat in het verleden is gezegd, het is makkelijker oordelen in een situatie die zich niet voordoet.
Niet als feminist maar ik vindt het toch altijd wel een beetje ouderwets dat een vrouw zich niet gewoon uit kan spreken, ik zou hier heel duidelijk zeggen dat je geen abortus wilt ondergaan met alle gevolgen die erbij komen. Natuurlijk is een derde kindje ook zwaar als er twee jongere kids rondlopen maar denk eens wat verder, hoe zie jij je eettafel straks voor je met zijn vijf, heerlijk toch? Ik ben zwanger van een tweeling, dan hebben we opeens 4 kinderen, tja dat kan je ook niet voorzien maar wat een geschenk! Wij gaan ook nog eens verhuizen in een klein huis afgelegen in de bergen, wat een avontuur en echt zo te doen kan ik uit ervaring vertellen. Ik denk dat je man niet stilstaat bij de impact en de mogelijke levenslange spijt van een abortus, er zijn vast hulp verenigingen in Nederland of informatieve websites, misschien hem beter erover informeren en helpen om verder te kijken dan de eerste jaren en ook praten over waar hij precies tegen op ziet. Heel veel sterkte🍀
Ik ben denk toch een andere mening toegedaan. Zwanger raken, zwanger zijn, bevallen, kraamtijd, een kind grootbrengen is zoveel meer dan "het is een cadeautje" "het heeft alleen maar liefde nodig" "het is een fase" "Ik had er ook drie in drie jaar".
Dit is iets waar je samen uit moet komen en ik vind, ook in mijn eigen huwelijk, het recht van de nee stemmer sterker. Het is geen goudvis hé dames. Haar man heeft hier net zo goed iets over te zeggen. TO slikte niet voor niets de pil (wel bijzonder want bij goed gebruik is de pil bijna 100% betrouwbaar....).
Jullie spelen op de emotie van TO die voelt "zeg nooit nooit" maar ik vind oprecht dat man ook een stem heeft.
Ik heb zelf bij 5 weken een abortus ondergaan, ongepland en ongewenst zwanger terwijl ons huwelijk in zwaar weer zat/zit. Onze eigen schuld want onveilige seks, en ook samen besloten dat een kind meer nodig heeft dan liefde, het moment voor een nieuw kind was en is er niet momenteel dus hebben we het leven "maakbaar" gemaakt en de rationele beslissing genomen tot een abortus. Geen seconde spijt van, alleen maar spijt van onze domme actie. Man krijgt dus ook een knipje, condooms liggen in het nachtkastje en we zitten in relatietherapie. Want daar hebben onze huidige kinderen én onze relatie meer aan dan aan een nieuw broertje of zusje...
Wauw de eerste die denkt zoals ik ook denk. Hier bewust gesteriliseerd (manlief kan niet). Als ik toch zwanger zou raken, dan is het geen cadeautje of iets maar een complete nachtmerrie. Ja ik ben mega trots op onze kindjes die we hebben, waar we heel veel moeite voor hebben moeten doen. Maar meer dan 2 willen we niet. Het liefst mogen ze mijn baarmoeder eruit halen dat ik het 100% zeker weet.
Juist omdat het ‘geen goudvis is’ , word er (vind ik terecht ) door vele dames gezegd het anders te bekijken. Het werk wat er word verzet in het lichaam om tot een zwangerschap te komen is zo bijzonder , dat het alleen daarom al genoeg reden is te kiezen voor het leven . Uiteraard geen oordeel nav jou verhaal
Uiteraard mag je een andere mening hebben. Met een huwelijk dat in zwaar weer zit en 3 jonge kinderen kan ik me voorstellen dat jullie in een hele moeilijke situatie zaten. Dan nog kan ik persoonlijk je keuze niet begrijpen, al heb ik daar geen oordeel over, maar zal t wel komen doordat ik anders naar ‘leven’ kijk dan jij. En dat mag.
Toch weet ik uit ervaring dat het echt een verrijking kan zijn ‘zo’n cadeautje’ en ik denk dat ik redelijk wat recht van spreken heb, omdat wij al 3 kinderen hadden en de 4e zich 7 jaar later onverwacht aankondigde. Dat was ook echt niet makkelijk, omdat onze dromen en plannen op dat moment echt op een ander vlak lagen. Wij hadden (en hebben) wel een hele stabiele relatie en durf eigenlijk wel te zeggen dat ons 4e kindje onze band nog sterker heeft gemaakt.
Ons dochtertje is zeker geen goudvis en zo zijn wij er ook nooit mee omgegaan. Maar wij hadden wel direct de instelling: of we dit nu leuk vinden of niet, het wordt ons gegeven, dus wij ontvangen dit kindje in alle liefde, net als haar zussen. Een verstandelijke keuze dus in eerste instantie, maar die liefde vanuit het hart volgde vanzelf. En ik geloof dat dat alles met liefde te maken heeft, want liefde is in eerste instantie een keuze (ook in een relatie).
Ik wens jullie iig ook alle sterkte, wijsheid en liefde voor elkaar toe om datgene weer te vinden wat jullie nu kwijt (dreigen te) raken.
Ik herken je gevoel heel erg. Ik ben er een paar maanden geleden achtergekomen dat ik zwanger ben en gebruikte ook anti conceptie. Was enorm in shock. En nu kan ik pas zeggen, ja, ze is welkom! Wij besloten ook dat het leven van ons kind beeindigen nooit een optie is, maar wat was het moeilijk! Sterkte, hopelijk kunnen jullie het nieuwe leven ook als cadeau gaan zien. Al voelt het nu ver weg❤️
Pittig, kom er toch samen uit. Want ik lees van wat als het wel wil en hij niet? Maar als jij t weg laat halen zonder dat je dat wil kan dat ook hele groter gevolgen hebben. dit kan je m ook verwijten en jullie uit elkaar drijven. . . Succes en praat samen.
Laat het even bezinken Maak een afspraak bij de vk ga er samen heen.Ik heb er 3 binnen 3 jaar gekregen en viel me niet zwaarder eenmaal de routine hebt gaat het meestal vanzelf.
Je partner is vast ook geschrokken, misschien beseft hij niet wat het afbreken van een zwangerschap betekent, ik zou hem daarover informeren en gewoon duidelijk zeggen dat je geen abortus gaat doen. In een liefdevolle relatie laat je geen zwangerschap afbreken tenzij er een medische reden voor is, tenminste, dat is mijn mening, vooral bij jou lees ik dat je de keuze al gemaakt hebt en ervoor wilt gaan. Hoe denk je dat jullie relatie zal zijn als jij tegen je wil in de zwangerschap afbreekt? Een relatie kan altijd breken om zoveel andere redenen, jij bent degene die de keuze moet maken, niemand mag je dwingen! Gefeliciteerd met je zwangerschap en sterkte met de hele situatie, hopelijk valt alles snel weer op zijn plekje
Het is onverwacht, dus heel logisch dat je schrikt en niet direct weet wat je er van vindt en mee wil. Geef jezelf en je man even tijd om het te laten bezinken. Luister goed naar je gevoel, dat stemmetje van binnen. Je moet een beslissing nemen die voor jou/jullie goed voelt, het maakt niets uit wat een ander zou doen of er van vindt.
Mocht je geruststelling zoeken voor de praktische argumenten: hier 3 in 3 jaar tijd en met 3 is het eigenlijk niet anders dan met 2 was.
Weet je, het leven loopt soms anders dan gepland, maar dat hoeft helemaal niet negatief te zijn. Blijf met elkaar praten en geef elkaar even de ruimte voor die rondvliegende emoties. Bespreek niet alleen of je er nog een kindje bij aankunt, maar ook of je het zou aankunnen om de zwangerschap af te breken. Als je er niet uitkomt, kun je voor hulp de huisarts of siriz benaderen.
Dit is schrikken voor jullie beide. Maar dit komt goed. Je krijgt nooit spijt van een kindje wat er ‘extra’ bij komt. Mogelijk wel van een kindje dat je er bewust niet laat zijn.
Wij hebben 4 kinderen. De 4e kwam onverwacht: 7 jaar na de 3e. Reken maar dat dat even wennen en schakelen was. Abortus is nooit een optie voor ons beide geweest. De jongste is nu ruim 1,5. Wat een vreugde brengt zij. Ik had er toch niet aan moeten denken dat ik / wij haar niet hadden gewild.
Praat met elkaar en houd elkaar vast. Het komt goed ❤️
Het is herl duidelijk: je moet nooit abortus voor een ander ondergaan. Dat maakt jezelf en je relatie kapot. Leer liever samen omgaan met de onverwachtse verrassingen van het leven. Dit kunnen jullie samen prima aan. "Het hoeft voor mij niet", betekent niet "ik wil dit kind niet". Het is even wennen als het anders loopt dan gepland, maar ik zou niet weten waarom dat een probleem zou moeten zijn.
Ik lees dat je praat over eventuele verwijten. Maar je raakt zwanger door de pil heen, hij heeft ook seks met jou gehad. Je hebt hem er niet ingeluisd. Dus er valt weinig te verwijten...
Qua kunnen we het aan. Ik krijg binnenkort een 3e, mijn kindjes zijn dan ook bijna 2,5 en 4,5.. Ik zie het helemaal zitten. Ja tuurlijk is het wel druk. Maar met 2 is het dat ook.
Mijn man moest ook echt wennen aan het idee. Maar dat duurde maar een paar weken. Hij dacht ook dat het toch wel heel druk zou worden.
Waarom zeggen je wilt je relatie niet op het spel zetten en of je bent bang voor verwijten van hem? Je zegt in een goede relatie te zitten. Dan is dit toch helemaal niet aan de orde? Ik zou idd wel op zoek gaan naar andere anticonceptie. Deze werkt duidelijk niet voor jullie.. Ik zou ook een echo inplannen, wie zegt dat je 4 weken zwanger bent? Je bent aan de pil toch?
Ja het eerste jaar gaat zwaar zijn.. Maar hoe fijn is het dat je nu je baby 'lado' krijgt: geen gezeur met wachtbankjes of ziekenhuis..
Als relatie goed is, ooit misschien een derde toch welkom is, en jullie raken niet in schulden: gewoon doen. T wordt ongetwijfeld zwaar eerste jaar, maar rest van je leven abortus in je hoofd (dat zou ik hebben dan, misschien jij niet) lijkt me moeilijker.
Over 4-5 jaar ben je vergeten hoe zwaar het eerste jaar was, een abortus draag je ook dan nog met je mee..
Dat je man 2 prima vind betekent niet dat hij absoluut geen 3e wilt.. alleen misschien had ie liever bij 2 gehouden en ach, tis nou eenmaal zo, we maken er het beste van.. is een wereldgroot nuance verschil .
Hier zouden we allebei een derde ook als ultieme nachtmerrie ervaren, toch weet mijn man wel dat ik geen abortus doet en dat zijn enige keus is blijven of weggaan.. overigens wil hij zich binnenkort laten helpen dus dan hoeven we als goed is discussie nooit te voeren, maar nu met pil bestaat er altijd een risico en heb gezegd dat ik mn best doe om t te voorkomen en meer niet kan doen.
Ja het eerste jaar gaat zwaar zijn.. Maar hoe fijn is het dat je nu je baby 'lado' krijgt: geen gezeur met wachtbankjes of ziekenhuis..
Als relatie goed is, ooit misschien een derde toch welkom is, en jullie raken niet in schulden: gewoon doen. T wordt ongetwijfeld zwaar eerste jaar, maar rest van je leven abortus in je hoofd (dat zou ik hebben dan, misschien jij niet) lijkt me moeilijker.
Over 4-5 jaar ben je vergeten hoe zwaar het eerste jaar was, een abortus draag je ook dan nog met je mee..
Dat je man 2 prima vind betekent niet dat hij absoluut geen 3e wilt.. alleen misschien had ie liever bij 2 gehouden en ach, tis nou eenmaal zo, we maken er het beste van.. is een wereldgroot nuance verschil .
Hier zouden we allebei een derde ook als ultieme nachtmerrie ervaren, toch weet mijn man wel dat ik geen abortus doet en dat zijn enige keus is blijven of weggaan.. overigens wil hij zich binnenkort laten helpen dus dan hoeven we als goed is discussie nooit te voeren, maar nu met pil bestaat er altijd een risico en heb gezegd dat ik mn best doe om t te voorkomen en meer niet kan doen.
Bij twijfel idd niet doen lijkt mij (de abortus dus). Ik denk dat zoiets als je er niet helemaal achter staat altijd in je hoofd blijft zitten. Zelfs als je er wél helemaal achter staat is het een moeilijk iets. Lastig voor je man (die natuurlijk ook inspraak heeft), maar het is jouw lijf, voor jou is de situatie gewoon minder “puur rationeel” dan voor hem. Ik denk dat dat “drie dagen laten rusten” erg lastig is voor jouw gevoel. En jullie zitten nu los van elkaar misschien allerlei dingen onterecht voor elkaar in te vullen (“misschien gaat hij wel bij me weg…”) Ik zou dus eens goed met hem in gesprek gaan: jij hebt erover nagedacht en wil echt geen abortus. Niet omdat je per se nog een kindje wilde, maar omdat dit nu de situatie is en jij het niet over je hart kan verkrijgen het te laten afbreken.
Misschien had hij daar geen idee van, en draait hij bij als hij dat weet.
Eerst maar naar vk, intake inplannen en echo maken samen. Vaak duurt t even maar draait man wel bij.
Jij slikt de pil, beide weten toch dat pil niet 100% betrouwbaar is? En als de wens voor een 3de niet meer is, hij toch ook een condoom had kunnen dragen?
Je doet t samen, dus draag beide dan ook de verantwoordelijkheid als 't wel gebeurd. Hij kan je iig niet dwingen tot het weghalen. Dus laat je daarin niet onder druk zetten.
Het is nu de 4e dag dat we het weten.. hoeveel tijd heeft een man nodig? Helpt het visualiseren door indd een echo te laten maken? Zodat het voor de man misschien “echter” is?
Ja. Denk t wel. Helemaal als dan het hartje klopt en het kindje beweegt. Dan zie je dat er leven is en dat is vaak veel echter dan een streepje op een test
Meestal wel ja! En zelfs als het gewenst is, is het voor een man vaak nog niet zo tastbaar allemaal. Dat kwam hier echt pas een beetje bij de termijnecho rond 10 weken. En toen weer een stapje verder na 16 weken toen hij de baby van de buitenkant begon te voelen. Dus het is sowieso normaal als de man een beetje 'achterloopt' op de vrouw.
Uit je verhaal klinkt duidelijk dat je een abortus absoluut niet ziet zitten. Dus dan blijft voor nu vooral de angst over. Maar daar kun je wat mee! Vergeet niet dat je negen maanden de tijd krijgt om te wennen en je voor te bereiden. En dat het allemaal niet perfect hoeft! Ik zou idd eerst eens contact opnemen met de verloskundige. Schrijf verder eens al je angsten en gedachten op. Welke gedachte is reëel? Welke mag je loslaten? Zijn er oplossingen te bedenken voor de 'problemen'? Bedenk eens hoeveel je van je zoontjes houdt. Ook van deze baby ga je zo ontzettend veel houden! Op een dag kun je je niet meer voorstellen dat dit kind er niet is. En dan kijk je terug, en denk je: waar heb ik me toch druk om gemaakt? Het is allemaal goed gekomen. Niet dat het niet zwaar zal zijn soms misschien, maar zoals ik het lees is er voor nog een kindje ruimte genoeg in je hart, en steunt jouw partner jou. Dat zijn belangrijke dingen! Blijf met elkaar in gesprek over de beren op de weg die je nu voelt, en hoe je langs die beren kan komen. Het komt goed, echt. Geef jezelf tijd om eraan te wennen
Ik denk dat het vrij duidelijk is: je maag keert er van om en je vermoed spijt erna. De enige reden waarom je het zou doen is, zoals ik het lees, de mening van je partner in plaats van dat je er zelf achter staat. En ja, het zal soms best moeilijk en zwaar zijn maar een abortus draag je ook levenslang mee en zal je je partner dan ws kwalijk gaan nemen (als je er zelf niet 100% achter staat)
Hi, wat een lastige situatie. Ik zou eerst contact opnemen met een verloskundige en een echo laten maken zodat je weet hoe ver je bent. Misschien dat de keuze dan gemakkelijker wordt. En ga vooral samen naar de echo.
Ik weet dat ik ongeveer 4/5 weken ben nu. Het is dus nog heel pril, maar of het nu 2 weken of 12 weken is, abortus is abortus in mijn ogen en daar word ik heel verdrietig van. Maar ik wil ook de wensen van mijn partner respecteren, alleen wil ik dan weer niet in de toekomst verwijten naar zijn hoofd gooien omdat ik zijn “wensen” heb gerespecteerd
Snap ik. Lijkt me heel erg lastig. Maar dit is niemands fout. Het is niet dat je expres je pil niet neemt ofzo. Ik zou wel hierna een andere vorm van anticonceptie of andere pil zoeken als het nu al 2x door de pil heen gebeurt. Maar feit blijft dat je nu in een lastige situatie zit. Ik zou naar de echo gaan samen. Kijken naar t hartje.
En in gesprek gaan over waarom later wel en nu niet. Want stel dat je nu een abortus doet en je wil over 3 jaar een kindje en het lukt om welke reden dan ook niet... en dit kindje is een cadeautje, komt zomaar zonder dat je ervoor de knoop moest doorhakken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (76) Verversen