Om te beginnen wil ik zeggen dat ik een goed leven heb. Ik heb een zeer leuke man, leuke baan en 2 fantastische kinderen van alweer 10 en 9 jaar. Ik heb altijd ook gezegd dat ik 2 kinderen echt genoeg vond en dit was lange tijd ook zo.
Ondanks dat ik 2 kinderen heb ben ik 4 keer zwanger geweest, Mijn 1ste miskraam was voor mijn 2 gezonde kinderen, oftewel ik kreeg mijn regenboog baby. Mijn laatste miskraam was 2 jaar geleden. De zwangerschap was geheel ongepland en van korte duur. Toch veel verdriet van gehad en sindsdien wil ik eigenlijk toch wel een 3de, ook al is het niet praktisch om allerlei redenen. Ik weet ook al 2 jaar dat mijn man eigenlijk niet wil, hoewel het gesprek nooit heel serieus heeft plaatsgevonden.
Gisteren ben ik het gesprek toch voor het echt met hem aangegaan. Het is heel cliché maar mijn biologische klok (lees; ik word oud) tikt en ik merkte dat ik keuzes in mijn carrière begon te maken die een opening voor een nieuwe baby mogelijk gingen maken. Om eerlijk te zijn speelt het vast ook heel erg mee dat veel vrienden om ons heen baby's aan krijgen zijn.
Goed, het gesprek ging zoals ik verwacht had en hoewel mijn man heel erg zijn best deed om mijn verdriet bij mij weg te nemen is het antwoord nu echt een definitieve NEE geworden, Er komt geen regenboog baby en ik vind dit moeilijk. Ergens is er een opluchting en weet ik dat ik keuzes kan maken rondom mijn kinderen en carrière zoals het leven nu is. Maar het doet pijn.
Heeft iemand tips voor mij om dit op een goede manier te verwerken? Ik ben vast niet de enige die last heeft van hormonen/verlies en niet kan toegeven aan een wens.
Oef wat lastig... ik heb in jouw schoenen gestaan. Ook een miskraam na een ongeplande zwangerschap. Na drie jaar een NEE besefte mijn man daardoor dat hij het misschien toch wel leuk zou vinden. Een toetje, een kers op onze al fantastische taart. Ik was net bezig het hoofdstuk af te sluiten. Maar we zijn er toch voor gegaan na veel gesprekken en een lange twijfel. En het ondenkbare gebeurde, ons mopje is met 30 weken geboren. En toen kwam opeens alles uit waardoor we zo getwijfeld hebben. Met oudere kids een prematuur krijgen is een hele zware beproeving. Nu begrijp ik zo goed waarom je zegeningen tellen soms beter is dan om meer vragen. Je weet niet wat de uitkomst gaat zijn. En dat neemt nu jouw gevoel niet weg. Maar uiteindelijk vind je je weg erin. Het heeft bij mij lang geduurd maar het ebte deels weg. En hoeveel ik ook van m’n preemie houd het neemt niet weg dat ik me ook vaak afvraag waarom ik niet m’n zegeningen heb geteld. Want ik doe ook mijn gezin dit aan. Ongewild maar toch zijn de andere kids al weken de dupe van de vroeggeboorte. Dit zijn dingen waar ik nooit bij stilstond. En ik snap het, als de wens er is wuif je veel weg. Hoop dat je je er over een tijd wat meer bij neer kunt leggen.
Oei heel moeilijk dit. Je wens zo sterk is zou ik er wel over blijven praten. Je man wil niet maar jou met dit gevoel laten zitten is ook niet eerlijk. Ik ben bijna 34 heb de wens ook nog heel erg worstel ook met dit gevoel. Ik heb het vooruit geschoven dat ik half jaar wacht en dan knoop doorhak. Misschien kunnen jullie ook afspraken Maken hoe het is over een tijdje al weet je dat niks veranderd. het gevoel het zou nog kunnen is niet defenitief en kan je er misschien anders mee omgaan.
Gevoel verdriet en nooit meer zwanger zijn een baby is ook afscheid nemen. IK heb het zelf ook nog heel erg en heb 5 kinderen.Wel zei de verloskundige altijd als gevoel zo sterk is krijgt het vaak de overhand dus als je man echt niet meer wil kan het echt heel lastig worden.
Blijven praten met je man... Hij mag nee zeggen, maar dan moet hij ook de gevolgen ervan dragen. En dat is dat jij tijd en ruimte nodig hebt om dit te verwerken en zijn luisterend oor...
Heel erg herkenbaar, helaas. Ik ben 29 jaar oud. En heb samen met mijn man (30) drie kindjes. Vorige maand kwam ik erachter dat ik ongepland zwanger was ons vierde kindje. Mijn man ging direct in een soort error en eiste eigenlijk direct een abortus. Ik wist dat ik het mijzelf nooit zal vergeven als ik abortus zou laten plegen. Dus ik was hier erg terughoudend in. Het duurde bijna 3 weken totdat mijn man uit zichzelf zei dat hij er toch voor wilde gaan. Uiteindelijk nu blijkt dat de baby niet goed groeit en dat ik hoogstwaarschijnlijk een miskraam ga krijgen of opwekken. In februari heeft mijn man een afspraak voor vasectomie. Die afspraak stond al eigenlijk vanaf april vorig jaar. Ik vind het ook heel moeilijk dat hij het definitief niet wil. Terwijl ik juist nu meer twijfels heb dan ik ooit had.
Och, wat herken ik me ik jouw gevoel! Ook hier een hele dankbare mama die altijd een wens heeft gehad voor 2 kinderen en die wens is uitgekomen! Na mijn tweede toch wel heel erg het verlangen gehad voor een derde alleen manlief zag dat niet zitten. Ik had me daarbij neer gelegd, al voelde ik het anders: ik was heel dankbaar voor wat ik wel had. Afgelopen zomer raakte ik ongepland zwanger (met spiraal) en dat heeft alles op zijn kop gezet. Deze kerstvakantie het gesprek gevoerd met mijn man die jij gister had, alleen bij mij pakte hij anders (onverwachts) uit.
Wat ik mijzelf had voorgenomen was dat ik in therapie zou gaan om ‘te rouwen’. Hoe bewust je ook bent van je dankbaarheid, het is toch een stukje afsluiten wat er niet gaat komen. Al is de wens nog zo groot! Geniet van je mooie gezin en van wat je wel hebt, al is dat voor nu makkelijker gezegd dan gedaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (6) Verversen