We hebben twee mooie kindjes, bijna 4j en bijna 8m. Mijn partner wil graag nog een kindje en ik heb gezegd nee geen 3. Nu accepteert mijn partner mijn keuze welke dit ook zouden zijn ondanks zijn eigen wens. Voor mij is de keuze van geen derde willen, door dat zwanger zijn heel pittig is en twee helse bevallingen. Maar het gevoel van getrappel en het totale gevoel vind ik dan wel heel mooi. Ook de dynamiek is nu in mijn ogen compleet, kan het allemaal mooi verdelen toch beetje bang dat met een derde dit minder wordt, of één van de kids erbij in schiet. Heb nu twee makkelijke kindjes, de baby tijd ervaar ik als makkelijk, fijn en prettig (zit er nu nog midden in) Ook vind ik het leeftijd verschil zoals nu enorm prettig maar, als ik nu besluit wel de keuze te maken voor een derde, is het om over 2j te beginnen als ik 39j ben dan weer geen optie eigenlijk. Nu merk ik dat definitief geen derde minder stand vast lijkt dan ik dacht. Ik heb nooit gezegd of gevoelt ik wil dit aantal kindjes, door dat de eerste zolang geduurd heeft was überhaupt moeder worden niet van zelf sprekend, laat staan meer kindjes dan 1.
Ik wordt bijna 37 en de nodige miskramen dus voor mijn gevoel wil ik binnen 6m definitief de knoop hakken. Benieuwd wat voor jullie de doorslag was 😊
Mijn ervaring is dat het pittiger wordt als ze wat ouder zijn. Een baby slaapt nog veel (meestal tenninste) en vraagt nog niet zo veel. Als je 1 of 2 jaar verder bent zit je met zwemlessen, schooltijden, oudergesprekken, speelafspraakjes, kinderfeestjes, evt andere sport en een rondrennende peuter die je in de gaten moet houden en overal mee naar toe moet. Prima te doen voor de meeste mensen, maar ik vond die tijd echt pittiger dan de babyytijd..
Ik denk dat we te vaak te veel denken. En natuurlijk moet je echt niet losgeslagen aan de gang gaan maar ja bij ons is het zo dat het krijgen van kinderen als een rijke zegen wordt gezien dus deze vraag misschien wat minder een dingetje is. Ik vind elk kind weer een prachtig geschenk. En ja het is druk maar ik had het absoluut niet willen missen!
Mijn eerste zwangerschap was ik erg ongelukkig. De bevalling was vlot en makkelijk. Na enige tijd was ik gewend aan de baby en hebben wij onze draai kunnen vinden. 1 jaar later wist ik het zeker dit was het mooiste wat mij was overkomen! Na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en 2 miskramen moest ik geopereerd worden. Met veel pijn en moeite een mooie zwangerschap een fijne bevalling. Emotioneel red ik het niet meer en ben ik geen leuke moeder tijdens de zwangerschap en de periode daarna. De jongens vinden een broertje ook niet zo nodig.
Uit jouw verhaal, klinkt dat je er echt klaar mee bent. Volg je gevoel. Ik Ben zelf 36, 3 kinderen. Man had nog een wens voor een 4de. Maar ik loop tegen dezelfde standpunten aan als jij hebt. Ik zie mezelf echt niet meer door een zwangerschap tobben, keizersnede, nachten lang klustervoeden, dan een eigenwijze peuterfase erachter aan. Nee dank je, mij niet bellen. Ik mezelf te oud Worden ervoor. Overal is een leeftijd voor.
Nee vind de kinderen echt niet pittig de oudste is heel lief en zorgzaam en rustig en kan goed zelf spelen. De jongste is 8m bijna kan daar niets van zeggen. Had dit met de tweede ook wilde geen tweede door bepaalde gedachtes en angsten. Door de miskraam voor de zwangerschap kwam ik er achter dat ik wel degelijk een tweede wilde. Maar ja om nu daar achter te komen en zwanger voor te raken vind ik ook een ding
Puur gebaseerd op je berichtje, klinkt het niet echt alsof je écht nog een derde wilt. Het klinkt meer alsof je het goed hebt met 2 kinderen, maar het toch ook dubbel vindt om de baby-tijd af te sluiten, en het 'nooit meer' definitief is. Dat is in mijn ogen echt iets anders dan dat je het gevoel hebt dat je gezin niet compleet is en je echt de wens hebt voor een nieuw mensje erbij. Ik ben zeker weten compleet met 2, om ongeveer alle redenen die hier genoemd staan. Ik vond zwanger zijn leuk, de kraamtijd een hel, de babytijd erg dubbel - en toch vind ik het nu mijn jongste een dreumes is, toch soms lastig dat sommige dingen nu echt voor het laatst zijn. Ik weet alleen zeker dat ik dat bij een derde ook zou hebben.
ja inderdaad het idee van vind ik lastig. Ik heb de babytijd van beiden nooit als zwaar ervaren en de kinderen zoals mijn oudste dochter is heel makkelijk lief en zorgzaam en hebben daar echt niet moeilijk mee. Alleen voor de jongste had ik een miskraam en had ik de zelfde gedachte en pas na de miskraam besefte me dan hoe graag een tweede wilde . Dus ja dat maakt voor mij de keuze wel lastig Maar ja om de gokte nemen vind ik ook zo wat
Mijn man wilde geen derde. Komt zelf uit een gezin van vier en heeft ervaren dat er te weinig tijd voor hem was.
Ik heb dat heel moeilijk gevonden omdat ik graag wél meer dan twee kinderen wilde. Achteraf ben ik blij dat we er twee hebben. Ik zie bij vrienden hoe druk het is met 3/4 kinderen waar steeds ongeveer 2 jaar tussen zit. In het begin de hectiek van een jong gezin en later de logistieke uitdaging rondom school/opvang, zwemles en sport. Ik denk dat wij dat heel moeilijk hadden gevonden.
Tegelijkertijd: als je gevoel zegt dat je wél een derde wil, dan lost dit zich ook allemaal op. En dat gevoel laat zich maar weinig sturen door rationele argumenten.
Grappig is dat verschil dan hè. Wij komen beiden uit een heel groot gezin en dat juist niet negatief ervaren. Zelf hebben we er ook 6 en ik ben vooral bang dat ik ze tekort doe. Bespreken we ook wel eens maar blijkt m’n eigen gevoel te zijn want de kinderen ervaren dat gelukkig niet zo. 😅
Mijn man heeft het precies thuis zo ervaren als jouw man. En heeft daardoor ook geen wens voor een 2e kindje. Misschien dat het nog komt. Ik heb het thuis wel fijn gehad en zou nog wel graag een tweede willen. Hoe ga je hiermee om hè?
Ja het geen tijd hebben meer eigen gevoel want ken er genoeg uit groot gezin, hebben er geen hinder van ervaren. Moet zeggen met 2 is het hier niet druk maar ja de jongste is pas bijna 8m.
Ja met de eerste was enkel gevoel wordt ik ooit mama, dus nadenken over meer was er nooit. Dus dat ik nu op punt ben wel of geen derde nooit voor ogen gehad.
Ik heb er drie, omdat ik drie keer de wens had. Na de derde voelde het heel duidelijk compleet, ik heb de wens nooit meer terug gekregen.
Ik denk dat het enige dat je kunt doen, luisteren naar je gevoel is. Praktische argumenten veeg je vaak zo van tafel als je eenmaal de wens hebt, zolang je daar nog op blijft hangen, ben je nog niet zo ver. Dit is gewoon geen rationele keuze. Jezelf een ultimatum stellen werkt niet, want je kunt gevoel niet sturen. Misschien ben je over een half jaar niet zo ver, en over een jaar wel. Maak het jezelf niet te moeilijk, wacht gewoon af of de overtuiging nog komt.
Ik heb me nooit tegen laten houden door 'wat als'. Zijn de argumenten dat het medisch onverantwoord is of dat je financieel aan de grond zit, dan vind ik het argumenten om naar te luisteren. Maar meer eigenlijk niet. Mijn gevoel: ook al wordt het een zware zwangerschap, dat is een 'investering' van een jaar op een heel leven, ik vind dat het waard. Net zoals een babytijd, leuk hoor, maar ik vind het later veel leuker. Dat 'doormaken' vind ik geen opgave, maar ik doe het vooral vanwege het gezin dat ik wilde, niet omdat ik nou perse een baby wilde. Ze blijven maar kort baby he. Ik vind niks mis met kinderen die aandacht delen, spullen delen, zelfs kamers delen als dat zo uitkomt. Ik denk dat opgroeien met meerdere broers/zussen heel veel voordelen en mooie dingen met zich meebrengt. En ik vind de overgang van 2 naar 3 vele malen makkelijker dan van 1 naar 2. De dynamiek in huis vind ik ook veel leuker met 3. Maar dat is heel persoonlijk, mijn gevoel. Ik ben uiteraard voorstander, want ik ben er voor gegaan. Dat betekent niets voor jou. Jij moet luisteren naar jouw gevoel.
Had dit bij de tweede ook, enkel toen de miskraam er was voor ik opnieuw zwanger raakte, viel alles op zijn plek. Maar ja wat als nu niet is of juist wel geen idee dus
Maar je wist toch voor de eerste en voor de tweede ook niet hoe het zou bevallen? En toen vond je toch ook dat mocht het zwaar worden, het het wel waard zou zijn? Als dat je nu wel tegenhoudt, dan is je wens duidelijk (nog) niet zo 'aan' dat je er voor moet gaan. Probeer te achterhalen of het echt een wens is, of meer dat het lastig is om afscheid van een bepaalde fase te nemen en weer door te gaan naar de volgende.
Nee mbt zwaar vinden nee totaal niet meer over de aandacht verdelen, maar het zwaar vinden nee niet bang voor.
Bij de eerste had ik een heel traject was ik alleen maar bezig om moeder te worden, Het feit dat moeder niet vanzelfsprekend was en of ik het überhaupt zou horen heb ik nooit stilgestaan bij een of meer kinderen. Voor de tweede raakte in verwachting kreeg ik miskraam en had ik dezelfde gedachte die ik nu heb. Dit werdt weg genomen toen de miskraam was toen besefte ik heel goed dat ik een tweede wilde. Mijn gedachtes weer hielden mij maar de wens was er zeker zat ook angst bij.
Maar idd of het het afsluiten van is wat ik dan moeilijk vind zou kunnen
Als gevoel er niet is en dromen over nog een kindje je benauwd dan moet je het niet doen.Als er ruimte is voor nog een kindje en je hart maakt een sprongetje van de gedachten om nog een kindje te mogen verwelkomen of gevoel niet compleet te zijn en de verlangen er is dan moet je het doen.
Benauwd is een heel groot woord, het is een welles nietes zeg maar hahahaha. Heb dat gevoel enkel gehad bij de eerste. De tweede pas toen ik zwanger was
Wij waren heel duidelijk klaar na onze jongste dochter. Gevoel van compleet zijn en vooral die babytijd niet meer willen. Ik beval liever nog 10x dan nog 1x zwanger zijn. Bij elke aankondiging van een zwangerschap kijken mijn man en ik elkaar aan en weten wij allebei dat we benauwd worden van het idee nog een kind te krijgen. Wij zijn juist blij dat de meiden groter worden. Duidelijker kan niet 😊
Ik ben 34, mijn oudste wordt 6 en de jongste is in januari 3 geworden. Eerst wilde we het bij 1 laten.. toen werd mijn vader ziek (zelf heb ik nog een broertje) en merkte ik dat steun voor elkaar hierin echt fijn was. Daarom toch voor de 2de gegaan. Bij de bevalling merkte ik al,.. hmm is dit dan het eind? .. en na 2 jaar spookte de vraag door m’n hoofd .. is er nog ruimte voor een 3de of moet de knip erin bij manlief? Hij was namelijk compleet met 2. Toch mijn gevoelens besproken dat ik het nog niet zo zeker wist en het nog een jaar laten rusten .. totdat mijn man na een jaar zei ik denk dat er nog genoeg liefde is (en na verbouwing huis) voor nog een kindje. Beide zijn we overtuigd dat 4 kinderen echt niet in ons plaatje past. Natuurlijk als het er uiteindelijk meer zijn zullen we ons aanpassen .. lang verhaal kort .. mijn onbestemde gevoel is nu weg nu ik weet dat we voor de derde gaan. Voel mij gek genoeg wel veel onzekerder en meer spanning en minder onbevangenheid deze ronde maar man man man wat heb ik er zin in! Het is zo welkom ❤️. Dus hopelijk binnenkort een positieve test in handen.
Had de onbevangenheid al vanaf de eerste zit daar niet weer op te wachten. Maar al de gedachten die ik nu heb had ik ook bij een eventuele tweede. Pas toen de miskraam gebeurde wist ik ja een tweede wil ik wel degelijk. Liet me leiden door beren op de weg maar ja is dat nu weer of niet geen idee
Heel praktisch: zou jouw rug het aankunnen, een dreumes en zwangerschap tegelijk? En een jonge peuter en een baby? Je hebt geen familie om je heen om op terug te kunnen vallen, denk ik? Heb je een goede fysio die jou evt zou kunnen begeleiden tijdens een zwangerschap?
Mijn rug is nog steeds een ding maar afgelopen dagen aanzienlijk verbeterd en al even geen fysio meer, maar hier in de buurt zit een goede dus dat zou geen issue zijn voor nu.
Qau omgeving hebben we al een klein netwerk ontwikkeld, maar thuis kon ik ook niet echt terug vallen op dus dat veranderd niet zo veel. L gaat sept naar school en M met 1,5/2j naar een psz. Maar goed had met M ook geen sterk gevoel voor een tweede pas na de miskraam. Merkte toen dat ik beren op de weg zag die het tegen hielden.
Voor mij was de doorslag vooral medisch. Na twee zwangerschappen met zwangerschapsdiabetes vond ik het wel prima met twee kinderen. Die twee kwamen ook niet vanzelf en ik werd er ook niet jonger op. Daarom was ik al enorm blij en dankbaar dat ik twee kinderen heb mogen krijgen. Ik geniet intens van mijn gezin en ik mis het niet hebben van een derde totaal niet.
Kids hebben meer aan stabiele, gelukkige ouders die hun “shit together” kunnen houden (sorry voor de woorden haha) dan een extra broertje/zusje dat aandacht wegkaapt en ouders misschien vermoeider en gestresster maakt. Bij twijfel niet doen, zou ik zaken, het is een ingrijpende keuze. Belasting voor je energie, geld, klimaat… Hoe leuk ook. Ik zou mezelf gezegend tellen met twee gezonde kindjes en een gezin dat goed voelt! Veel geluk met jullie keuze!
Helemaal met je eens tot de eerste halve zin. Mijn man en ik komen beide uit een groot gezin en hebben dit beide totaal niet als vervelend ervaren. We hebben een broertje of zusje nooit gezien als aandacht wegkaper, beide blij (vooral als puber en nu als volwassene) dat onze ouders niet de ganse dag in onze nek liepen te hijgen, we hadden altijd iemand om mee te spelen, hebben leren delen, leren geduld te hebben, er is altijd een zus die mee wil winkelen, we zien elkaar regelmatig door alle verjaardagen, hebben altijd oppas voor de kinderen, in moeilijke tijden staat er altijd iemand klaar voor je, toen iemand het financieel even moeilijk had konden we met z'n alle helpen, als onze ouders oud zijn kunnen we de zorg delen. Ik zie niet echt negatieve dingen aan een groter gezin. O, we hadden wel beide een moeder die er altijd voor ons was uit school en een vader die niet 80 uur per week werkte.
Maar wat ik het wel met je eens ben is dat je het als ouders wel moet zien zitten, je hebt al kinderen die ook zorg en liefde nodig hebben, die staan op de eerste plaats. Je kan het als ouders van een groot gezin (en net zo goed als je maar 2 kinderen heb) wel verprutsen.
Ha Rupsje1995, Ik denk dat ik mezelf niet goed uitgelegd heb, want kan me volledig vinden in jouw bericht over de waarde van broers en zussen (al denk ik zelf dat er met 1 kind ook niks mis is) :) Ik bedoelde puur dat naar mijn mening de stabiliteit, mentale gezondheid en financiële zekerheid van de ouders plus het behoud van geluk van bestaande kids vóór een eventueel nog niet bestaand kindje gaat. En dat er ook risico’s zitten aan een extra kind “nemen/krijgen” bij twijfel, zeker áls je gezin al compleet voelt.
Dit klinkt inderdaad een stuk genuanceerder 😊 ik zeg ook niet dat er met 1 kind wat mis is. Volgens mij is er geen goed en fout in het aantal kinderen, maar heeft het inderdaad ook met de situatie te maken van het complete plaatje te maken.
Precies! Daar sluit ik me bij aan :) Sorry als het ongenuanceerd klonk, ik zei het expres erg stellig omdat ik denk dat het goed is de punten die ik aandroeg te beseffen als 1) je sterk twijfelt en 2) je gezin eigenlijk wel compleet voelt. Dan vind ik het best een groot risico, maar dat is natuurlijk mijn visie :) Er is absoluut geen goed en fout en het heeft natuurlijk allemaal voors en tegens. Ieders situatie is uniek en tegelijkertijd speelt er overal herkenbaarheid dus fijn om dat hier te kunnen uitwisselen! 😊
Ben zeker gezegend met twee en wat je zegt klopt helemaal. Maar de eerste is uit traject dus deze gevoelens toen nooit ervaren. Bij de tweede was ik onverwachts zwanger en die ging mis, pas toen dat gebeurde wist en voelde ik dat ik juist altijd graag een tweede wilde hebben. Zoals nu meer gedachtes als ze nu zijn dus ja wanneer weet je dan dat een derde ook zo welkom is.
Ha mamasgirl, dankjewel voor je reactie! Ik snap je bericht niet helemaal (“zoals nu meer gedachtes als ze nu zijn” -> wat nu zijn?”) maar wens je veel geluk met jullie besluit! Hopelijk helpen de reacties hier!
Hier nu zwanger van 4e (2 van mezelf en 1 partner) en op 38-jarige leeftijd gestart voor die vierde (eerste van ons samen). Helaas inderdaad veel miskramen door gemoeten. Voor ons was het juist omdat ons gezin zo lekker ging lopen en het heel fijn was met zijn allen dat we het gevoel kregen van ‘een kers op de taart’. Was dus gewoon echt een gevoel, praktisch gezien is die 4e en het leeftijdsverschil niet per se handig (jongste is 8 oudste 12 hier). En nu de kleine bijna komt voelt het als de beste beslissing ooit. Hier kunnen onze kids het binnen het samengestelde gezin heel goed met elkaar vinden, buitenstaanders die het niet weten denken dat ze ‘gewoon’ broers en zus zijn. De gedachte van een verbindend kindje qua bloedband vinden we ook heel mooi maar dat zou nooit de doorslaggevende factor zijn. Het voelde gewoon nog niet af voor ons beide. En wilden beiden graag een groot gezin ..
Als jij het niet wilt, moet je het kenbaar maken. Zoiets moet je beide willen. En als een het wel wil en de ander niet, dan gebeurt het vaak niet. Dat is jammer voor degene die het niet wilt, maar je kunt het niet altijd eens zijn met elkaar. Mijn tip, volg je gevoel en bespreek het samen.
Helemaal mee eens en mijn man accepteert ook als ik zeg geen derde. Maar merk dat ik zelf niet meer zo standvast nee voel. Voor ik zwanger was van de tweede ook niet dat ik het wilde. Pas toen ik onverwachts zwanger bleek en die mis ging, toen wist ik dat ik wel heel graag een tweede wilde. Ook toen bepaalde gedachtes zoals mbt samenstelling en aandacht verdelen.
Maar ik zal nooit een derde nemen omdat mijn man het wil.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (40) Verversen