Nog een poging. Mijn eerdere bericht had ik dubbel geplaatst en toen per ongeluk beide verwijderd ipv 1. Ervaringen gezocht van mensen die het zelf meegemaakt hebben en weggegaan en losgekomen zijn. Of van mensen die dat graag willen. Ik heb zelf gelukkig een hele fijne relatie. Iemand uit onze buurt is bij haar man weg. De vrouw is wat ouder, kids volwassen en geen contact meer, meneer is de stiefvader van haar kinderen. Ik zag dat ze eenzaam was, dus wat contact gezocht. Ik probeer er niet teveel persoonlijk bij betrokken te raken. Mijn bordje is al erg vol mentaal en fysiek. Mijn vraag: wat kan ik het beste doen/aanbieden? Ik heb geholpen met verhuizen toen meneer niet thuis was. Ze heeft gelukkig vrij snel een huis van de woningbouw kunnen krijgen. Maar ik ben zo bang dat ze terug gaat. Hij probeert alles te doen om controle te houden en zij heeft alleen maar medelijden en voelt zich schuldig. Hij kruipt enorm in slachtofferrol. En de heersende mening van de gemeenschap is dat je niet mag scheiden. Dus ook alle oppervlakkige contacten moet ze nu missen verwacht ik. Ik stuur af en toe een appje, binnenkort een kopje koffie. Maar wat moet ik zeggen? Moet ik lief zijn? Of streng zijn? Ik heb gezegd dat ze nu aan zichzelf mag gaan denken. En voor haar kids mag gaan kiezen. Ik hoop in een toekomstig gesprek ooit te zeggen dat hij de eerste was die zijn trouwbelofte heeft verbroken... Hij heeft namelijk ook beloofd om lief te hebben en te ondersteunen etc.. Afijn, alle adviezen zijn welkom van ervaringsdeskundigen. Wat had jij nodig op dat moment? Wat heb je gemist? Wat werkte wel en niet?
Je kan enkel een luisterend oor bieden denk ik… denk dat we allemaal wel een keer een down periode meemaken tijdens een relatie of huwelijk, of t nu bedrog is of gewoon irritaties of whatever, en ik denk dat we op zo’n moment allemaal gewoon behoefte hebben aan iemand waar we ons hart kunnen uitstorten dus zij wss ook. Wat ze verder doet is haar eigen beslissing en zal ze ook vast nemen uiteindelijk… dat ze begonnen is met werken is al een stap, dat betekent dat ze voor zichzelf opkomt en voor zichzelf kiest.
Duidelijk maken dat hij haar gaslight en manipuleert en dat hij tegen zichzelf liegt om niet de slechte te zijn in deze situatie, vergeven en vergeten zou ik zeggen, bekijk hem als een sukkel en besef dat je te mooi en waardevol bent voor deze situatie, kijk eens wat voor verdriet hij haar aandoet en al deze negatieve emoties...reden genoeg om VER weg van hem te blijven!!! Dat zou ik tegen haar zeggen!
Ik ben pastoraal werker en ik zou dus met haar een goed pastoraal werker opzoeken. Als ze een goede vertrouwensband met deze persoon kan opbouwen, dan zal ze hopelijk mogen leren en ervaren dat er mensen zijn die haar aanvaarden zoals ze is, en haar niet zullen veroordelen. Ze mag inzien dat ze bevrijd mag worden van alle negatieve emoties en gevoelens, schuldgevoelens en schaamte, en dat ze mag ervaren dat ze dan weer kan genezen van alle wonden. Littekens zullen er altijd blijven, maar ze zal er sterker uit komen.
Als er dan toch iets van contact is met de kinderen, zou ik toch ook proberen hen erbij te betrekken. Wellicht dat zij hun moeder dan ook tot steun kunnen zijn. Heel veel sterkte want het is niet makkelijk!
Niets zal er toe leiden, dit zal ze zelf moeten doen. Ik vind altijd dat zo veel energie erin steken, weten dat er niets mee gedaan wordt zonde. Je kan er voor haar zijn door een luisterend oor maar een duidelijke grens te trekken. Of het nu gaat om scheiden of een verslaving etc die persoon moet het zelf willen en inzien en er voor open staan, enkel dan kan er iets gedaan worden.
Lastig.. ik lees in een antwoord "enorm zwarte kousen gehalte". Hel lastige is dat "de kerk" vaak een enorme invloed heeft, schaamte voor de omgeving etc.. Scheiden mag immers niet, doe je dat wel lig je vaak buiten de gemeenschap ondanks dat de oorzaak zo heftig is. Ik ben zelf opgegroeid als "zwarte kous" en ik kijk er nu naar als een sektarische omgeving, de druk van de gemeenschap is torenhoog, je wordt echt flink aangekenen en afgerekend op je zondige daden (excuses voor mijn ongezouten mening daar je er zelf ook toe behoort).. Zolang deze persoon niet los kan komen van deze druk zal zij ook in deze relatie blijven hangen. Ik ken heel veel van dit soort relaties binnen deze gemeenschap helaas, de een wat heftiger dan de ander maar er zijn mannen die misbruik van de bijbelse woorden dan de vrouw onderdanig dient te zijn aan de man. Met nam de oudere generatie.
Wees als steun voor deze vrouw, wat ze ook kiest. Oordeel niet, laat merken dat je voor haar bent. Ze moet zelf de stap durven nemen om definitief uit deze relatie te stappen.
Ik wilde nog even toevoegen dat ik zelf onderdeel ben van diezelfde gemeenschap.. en dat er heus wel mensen naar het totaal plaatje kijken. Maar dat meneer heel erg dreigt met de oordelen van andere mensen naar haar toe. En dat hijzelf alle schuld in haar schoenen schuift naar buiten toe. Ze wil wel weg, ze is weg.. maar hij maakt het steeds tot een tijdelijke situatie. En ik wil alleen maar dat ze onthoudt dat zij voor zichzelf een definitieve beslissing had genomen. Dat hij niet het recht heeft om een einddatum daaraan te verbinden. En natuurlijk kan ik haar niets verbieden. Dat heb ik ook nooit gezegd of bedoelt. Thanks voor alle tips over haar eigenwaarde benoemen/vergroten.
Zo lang zij niet wilt, gaat ze niet van hem af. Geen woorden kunnen haar dat doen beseffen, dat moet echttt van binnen uit komen.
Je kan dr hopelijk laten in zien dat jij er voor haar bent, ook al scheidt ze van hem. Ook kan je dr zelfvertrouwen en kracht toe spreken, haar vertellen en hopelijk laten in zien dat ze het beste verdient. Thats it ..
Ik denk, op basis van wat ik lees in jouw bericht en antwoorden, dat ze niet echt wil scheiden. Wel dat ze niet gelukkig is bij hem, maar als je vanuit je geloof niet mag scheiden, en je gelooft dat echt met overtuiging, dan wordt je ook niet gelukkig door weg te gaan. Enorm complexe situatie, maar ik denk dat deze vrouw vooral hulp nodig heeft vanuit haar eigen geloofsgemeenschap. Die begrijpen dat, het heeft wat hobbels enzo, maar er zijn er ook die wel getrouwd blijven maar met hulp sterker in de relatie komen te staan en meer voor zichzelf kunnen kiezen in de relatie. Of op meer afstand van elkaar gaan leven dan. Maar ik ken niet de hele situatie natuurlijk, als ze echt onveilig is bij hem dan wordt het anders. Ik kom zelf ook uit zo’n gemeenschap en weet hoe het er aan toe gaat. Hoe dan ook, doe dat appje en die koffie. Goede nabije contacten zijn hartstikke goed en kunnen enorm bemoedigend zijn! Heel lief dat je er zo voor haar bent.
Het maakt niet veel uit wat je zegt, je zult haar nergens van overtuigen tijdens een kop koffie of met een paar appjes. Je bent ook niet in een positie om haar te vertellen wat ze moet doen. Zo close ben je niet met haar lijkt het. En sterker nog, ze hoort al genoeg wat ze allemaal moet doen. Waarschijnlijk heeft ze geen behoefte aan meningen van anderen. Ik zou daarom kiezen voor steun bieden, zonder haar te willen sturen in een bepaalde richting. Zorg dat ze zich welkom voelt bij jou, zodat ze aan durft te kloppen als ze wel echt van hem af wil. Maar zeker als het gaat om losbreken van een streng gelovige gemeenschap, is er meer nodig dan een oppervlakkig contact met een buurvrouw. Dat geeft niet, jij hoeft dat ook niet op je te nemen. Dat is haar proces, zij zal het doorlopen. Jij kunt een veilige haven zijn voor haar om er even aan te ontsnappen of haar hart te luchten. Een luisterend oor en geen oordeel zijn dan voldoende.
En besef je ook dat wat voor jou heel normaal is, of wat voor jou belangrijke waarden zijn, voor een ander heel anders kunnen liggen. Zij hoeft niet te doen wat jij zou doen, wat jij haar gunt of waar jij rustig bij kan slapen. Zij moet doen waar zij mee kan leven. Ik heb ervaring met een goede vriendin in een sekte achtige omgeving. Zij stapte er uit en ging toch weer terug. Haar geloof woog zo zwaar dat ze er buiten geen rust kon vinden. Pas jaren later was ze er echt klaar voor. Je 'neemt het op' tegen een leven van indoctrinatie, dat win je niet met een paar gesprekjes. Het kan ook enorm afschrikken, als je je tegen haar gemeenschap of man afzet. Als ze wel terug gaat, zal ze niet meer bij jou aan durven kloppen als je erg op haar man afgeeft. Er kan ook schaamte meespelen. En een diepgeworteld gevoel dat ze zich op een bepaalde manier hoort te gedragen, bijvoorbeeld tov haar man en gemeenschap. Ze kan er vanuit haar geloof toch ook een bepaalde rust in vinden als ze terug gaat. Zoiets veranderen is een lang proces. En als haar grens bereikt is, zal een omslag komen. Tot die tijd kun je alleen maar een veilige haven zijn. Opbouwend aan haar zelfbeeld, zonder oordelen en een afleiding van haar wereld. Bedenk je ook wat je wil aan hulp en steun geven. Als iemand losbreekt van zo'n gemeenschap zijn ze zo'n beetje alleen op de wereld. Als jij dan de gene bent met wie ze een lijn heeft, ben je er dan ook voor haar? Houd je er anders echt een beetje buiten.
Je geeft aan dat de kinderen volwassenen zijn en er geen contact meer is en verderop geef je aan dat ze voor haar kids moet kiezen. Hoe vraag ik mij af als er geen contact is. Waar is de biologische vader eigenlijk?
Afin, je kan haar inderdaad het kopje koffie aanbieden maar zij is een volwassenen vrouw die zelf haar keuzes moet maken. Je kan haar helpen als zij dat wil maar je kan niet beslissingen voor haar nemen. Als ze ooit besluit terug te keren naar haar man, is er niet veel dat jij kan doen om dat tegen te houden. Hoe kijkt zij tegen de door jou aangehaalde 'gemeenschap' aan? Het klinkt nogal zwarte kousenachtig als je niet mag scheiden van de gemeenschap.
Klopt. Via via horen de kids nog wel van familie en andersom. Soms een kort berichtje bij verjaardag o.i.d. Zij (en ik) hopen dat er voorzichtig contact herstel mogelijk is nu ze bij de stiefvader weg is. De biologische vader is overleden. Enorm hoog zwarte kousen gehalte idd. En zij hecht veel waarde daar aan, aan het oordeel van de gemeenschap. Er niet meer bij horen onofficieel. Of er zelfs niet meer bij mógen horen officieel gezien.
Ik wil even zeggen dat ik het echt mooi vind wat je voor haar gedaan heb. Wel mee eens dat je haar niet moet opvoeden, maar je kan best een keer zeggen: 'joh, dat moet je niet meer doen!' Waarschijnlijk heeft ze dit altijd gedaan en heeft ze hier al die tijd ook erg weinig waardering voor gekregen. Daarnaast is haar ex man het niet gewend om zelf eten te koken en te poetsen, maar dat gaat hij ook niet leren doordat zij het blijft doen.
Wat mij te binnen schiet: werkt ze? Zoek afleiding... zorg ervoor dat je geen tijd heb zn potje te koken.
Zelf nooit in deze situatie gezeten hoor, maar kom wel uit het kringetje dat scheiden als een enorme zonde gezien wordt. Weet je zeker dat de gemeenschap haar heeft laten vallen? Meestal wordt de vrouw in zo'n situatie als het slachtoffer gezien en de man als boeman...
Ja ze werkt gelukkig sindskort. Sinds ze echt weg wilde. En ik heb ook gevraagd of ze meer uren zou kunnen werken als ze dat zou willen. Volgens mij heeft ze sws weinig contacten, helemaal geïsoleerd. Maar pfoe wat kunnen sommige mensen bang zijn voor het oordeel van anderen. Ik weet in ieder geval dat een paar belangrijke mensen van hun kerk niet achter haar beslissing staan en het zullen proberen terug te draaien.
Je kunt haar natuurlijk wel het idee aan de hand kunnen doen om evt een andere kerk te zoeken... Maar zij moet leren om eigen beslissingen te nemen en niet weer door een ander bestuurd te worden...
Ja dat snap ik. Maar dat is niet van de ene op de andere dag veranderd.. en tot die tijd is het misschien wel heel fijn om door iemand bestuurd te worden die wel goede bedoelingen heeft, het af kan bouwen etc. Vandaar mijn vraag aan ervaringsdeskundigen. Mensen die dit mee hebben gemaakt zeggen altijd: je snapt het alleen als je er zelf in hebt gezeten. Dus vandaar. Ik kan niet weten wat zij nodig heeft.
Ik denk dat ze vooral bemoediging nodig heeft. Horen dat ze er mag zijn en de moeite waard is, zal alleen maar goed doen... Het is niet jouw taak om haar op te voeden, dus streng zijn, lijkt mij niet op zijn plaats. Ze hoort vast al genoeg oordelen... Wees jij maar iemand bij wie ze zichzelf mag zijn en waar ze zich kan uiten. Fijn dat je dit doet!
Heb je zelf ook in zo'n situatie gezeten? Dit was namelijk precies mijn reactie vooraf. Maar nu heb ik het gevoel dat ik haar moet verbieden om zijn huis schoon te houden en zijn eten te koken etc.
Nee,ik heb niet in zo'n situatie gezeten. Wel in de hulpverlening gewerkt. Je kunt een volwassen vrouw niets verbieden. Dan gedraag jij je net als die vent... Ze heeft al teveel "bazen" in haar leven, als ik het zo lees. Wees jij maar de tegenhanger. Natuurlijke kun je wel zeggen dat je het niet verstandig vindt, maar verbieden is niet jouw plaats...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen