Afgelopen december ben ik bevallen van mijn zoontje. Ik ben nu dan ook zo ontzettend trots en blij met hem. Toch heb ik het gevoel dat ik mezelf nog niet helemaal terug heb gevonden. Zowel de zwangerschap als bevalling en kraamtijd zijn erg heftig geweest voor me. Heb dit nog niet echt een plekje kunnen geven en het komt dan ook nog regelmatig terug in m'n hoofd.. Tijdens de zwangerschap was het allemaal spannend of het wel goed zou gaan met de kleine man, bij de bevalling is het qua pijn heel heftig geweest en besloten ze na 24 uur en 8cm ontsluiting toch over te gaan op een spoedkeizersnede waarna ik de eerste 24 uur mijn kindje bijna niet heb gezien doordat hij gelijk door moest naar een ander ziekenhuis. Daarnaast ben ik ook nog steeds bezig met m'n herstel van de keizersnede. We hebben in de eerste week na m'n bevalling in 3 ziekenhuizen gelegen waardoor ik totaal geen tijd heb gehad voor mijn herstel. Gelukkig gaat het met de kleine man naar omstandigheden nu goed en geniet ik van elk moment samen.. Alleen ben ik toch sinds de bevalling niet meer wie ik hiervoor was. Ik was altijd al wel op mezelf en hechtte daar veel waarde aan. Maar ik hield ook wel van een feestje. Ik merk dat die behoefte nu eigenlijk helemaal weg is. Het liefst ben ik zoveel mogelijk met m'n gezinnetje en niets meer dan dat. De prikkelingen van mensen om me heen kosten me ineens best veel energie. Ook moet ik er nog niet aan denken om mijn zoontje alleen te laten bij iemand. Als hij alleen met z'n papa is, vind ik dat niet erg. Tuurlijk mis ik hem dan wel, zeker als het wat langer is.. Maar ik vind de rest nog veel te spannend allemaal.. Ik merk dat ik er nog niet aan toe ben. Er word zo op gehamerd door m'n schoonfamilie dat hij daar moet komen logeren oid.. Maar ik ben er gewoon nog niet aan toe. Is dat egoïstisch? Ik weet het niet.. Nu is deze week ook mijn eerste echte menstruatie doorgebroken en sindsdien voel ik me echt een wrak. Ik heb af en toe sowieso nog wel eens een emotionele bui door alles wat er gebeurd is en nog in m'n hoofd rondspookt, maar nu voel ik me gewoon echt even helemaal op. Ik zou 't liefst de ogen uit m'n hoofd huilen, maar helaas. Geen traan te bekennen. Gisteren was natuurlijk mijn eerste moederdag en dat was zo enorm dubbel. Ik ben nog nooit zo trots geweest. Ik ben zijn mama en mocht dat gisteren vieren. Maar ondertussen miste ik daardoor juist ook enorm mijn eigen moeder die in 2012 is overleden en werd ik weer herinnert aan het feit dat ik in 2018 een miskraam heb gehad van 2 kindjes..
Volgens mij is dit een enorm warrig verhaal, sorry daarvoor. Maar ik moet echt even m'n ei kwijt.. Iemand die dit herkent na een (heftige) bevalling/kraamtijd? Depressief zou ik mezelf ook weer niet noemen, maar ik merk wel dat ik 't soms heel lastig vind om alles los te laten en een plekje te geven..
Is er ook iemand die zo heftig reageerde emotioneel gezien weer bij de menstruatie? Ben 't echt niet gewend van mezelf en 't zal vast een combinatie zijn van alles wat gebeurd is, hormonen en vermoeidheid.. Maar ik zou 't zo fijn vinden als er iemand is die me snapt.. Want de mensen in mijn omgeving doen dat helaas niet altijd 😅
Sorry voor dit lange, vage verhaal, maar ik hoop dat jullie er een beetje uitkomen 🙈
Hi! Het is alsof ik mezelf hoor praten.. ook in december bevallen van een zoontje, ik had ook een heftige bevalling! De kraamzorg bleef ook veel langer omdat ik het nodig had (11 dagen gewoon 7 uur per dag). Mijn omgeving leek totaal niet te begrijpen hoe ik me voelde en wat er gaande was. Ik kreeg na 5 dagen al te horen dat ik me niet zo moest aanstellen en gewoon met de baby naar m'n schoonfamilie moest komen, pardon? Ik had 2x een borstonsteking, super pijnlijk en daar wordt je echt ziek van met koorts en overgeven... ik moest kolven terwijl de kraamzorg alle harde plekken eruit masseerde, au dat deed pijn! Kreeg ik te horen 'eigen schuld, dan heeft ze hem gewoon te vaak aan de borst gelegd.. kolven is super dom, dan houd je het in stand.' Dat sloeg helemaal nergens op en was niet waar... Ze werden boos als ik met kerst en oud en nieuw niet wilde komen, dus heb ik met een baby van 13 dagen oud huilend aan een kerstdiner gezeten... met oud en nieuw lag ik boven te slapen met baby bij mijn schoonfamilie terwijl de rest beneden zat te feesten en oliebollen zat te eten. Natuurlijk was ik weer een zwakke moeder etc (baby was 2 weken oud!). Dat heeft ervoor gezorgd dat ik mega somber was de eerste maand... na 6 weken kon ik pas echt genieten.. en ik moet toegeven dat ik de coronatijd ook wel heel erg fijn vind omdat ik nu geen verplichte bezoekjes heb van mensen of vanalles moet! Lekker thuis met mijn baby, terwijl manlief nog werkt! Goed, hier heb jij helemaal niks aan, maar misschien helpt het soms om te beseffen dat je niet alleen bent...
Ik heb nogsteeds momenten dat ik denk 'Pfff.. hoelang gaat dit nog door, wanneer krijg ik weer energie'? Maar die tijd gaat komen, echt waar! Toen de nachtvoedingen stopte, veranderde er veel in mijn emoties. Ik was weer blijer, energieker etc. Geef je nog nachtvoedingen? Niet goed slapen heeft zoooooooveel effect op hoe je je voelt! En no way dat ik een baby van 5 maanden bij iemand laat logeren!? Is je familie gek geworden? ;p Lief dat ze hem graag bij zich willen maar hij is toch nog veel te jong? Ik heb mijn kindje nog nooit een dag bij iemand anders gelaten... alleen bij mijn man voor 3 uurtjes tussen het voeden door. Is misschien ook niet helemaal gezond, maar daar voel ik me prettig bij.
Mijn baby heeft ookal in het ziekenhuis gelegen en is al geopereerd, dus ik ken het om een pittige start te hebben ): Sterkte en succes met verwerken! We kunnen ook vaker contact hebben over hoe het gaat, lijkt me leuk! (:
Oh wat heftig en zo herkenbaar. Mensen kunnen dan ook zo stom zijn he! Heb hier uiteindelijk wel met kerst en oud en nieuw thuis gezeten maar daar was iedereen ook zo boos om.. Echt bizar.. Heel fijn indd om te lezen dat ik hierin niet alleen ben! Ik geef zelf inderdaad wel nog nachtvoedingen. Hij komt in de avonden en nachten nog ongeveer om de 2 tot 4 uur. Met 4 uur ben ik al zooo blij 😅 ik herken 't ook wel hoor. Ik laat 'm ook liever niet te lang alleen. Hoe ongezond dat misschien ook wel is 🙈
Lijkt me leuk! Ik stuur je gelijk even een vriendschapsverzoek! Ook leuk dat ze van dezelfde leeftijd zijn ❤️
Misschien zou je wel met iemand kunnen praten over je bevalling/kraamtijd etc. Misschien dat dat helpt het beter te verwerken.
Ik merk zelf, door de hormonen en slaaptekort dat ik meer last krijg van gedachten. Wel over andere dingen dan die jij hebt, maar waarvan ik weet dat ik ze krijg bij vermoeidheid/hormonen schommelingen.
Jij moet zelf kijken wanneer je er aan toe bent wanneer je je baby ergens wilt laten logeren. Familie moet hier niet eens om gaan zeuren..
Een tip, want las dat je bv geeft. Misschien kan je een x wat afkolven zodat je vriend het met een flesje kan geven zodat jij een keer wat langer slaapt? Te weinig slaap is echt niet goed voor je hoofd..
Ga er inderdaad toch eens over nadenken. Vindt het zelf altijd heel lastig die stap te zetten door mijn ervaringen met oa psychologen. Merk inderdaad ook wel dat het erg wisselt. Gisteren zat ik echt behoorlijk op een dieptepunt en nu gaat 't wel redelijk. Die stomme hormonen ook 😅
Dat is inderdaad ook wel een goeie. Ik heb wel een kolf apparaat maar gebruik 'm eigenlijk vrij weinig omdat ik altijd live voed. Misschien toch wel eens fijn gezien de kleine man eigenlijk altijd nog om de 2 tot max 4 uur komt in de avond/nacht..
Herkenbaar bij de eerste. Ik heb een heftige bevalling gehad en een lang lichamelijk en psychologisch herstel. Ik wou de eerste weken helemaal niemand zien en de eerste maanden mijn kind het liefst nergens mee naartoe nemen. Laat staan logeren. Ik was overbezorgd naar hem toe en heb het geleidelijk leren los te laten. Ik was ongeveer mezelf weer na 7/8 maanden (ik begon weer fulltime te werken) al heeft het moederschap mij wel blijvend veranderd. Doe wat goed voelt voor je en luister niet naar anderen. Je zult nog heel veel ongewenste adviezen krijgen. Mama worden is niet niks
Heel herkenbaar inderdaad als ik jouw verhaal lees! Hier dus ook heel veel moeite ermee.. Hopelijk komt het uiteindelijk wel. En wat dat betreft zit ik ook wel met veel mensen die hoe goed ze het ook bedoelen, het totaal verkeerd overbrengen 😅 maakt je toch altijd even onzeker. Dankjewel voor de tips ❤️❤️
Als ik zo lees niet heel gek dat je je zo voelt En 'grappige' is dat je nu ongeveer half jaar bevallen bent.. hier was dat bij mij ook een dieptepunt: moedeloos dat je nog steeds niet fit bent, balen dat zo lang duurt, afvragen of dit voor altijd zo blijft.. Zag dit bij aantal vriendinnen ook rond die tijd.. Maar echt, t wordt beter!
Bevalling en tijd erna is denk ik wel iets om mee te moeten leren omgaan. Klinkt heel heftig. Ik heb mijn bevalling ook als heftig ervaren (niets vergeleken met jou) maar merk dat t me wel moeite kost nog en stiekem ben ik wel bezorgd voor een tweede bevalling straks..
Bizar dat dat eigenlijk pas na een halfjaar komt dan hé! Geeft me in elk geval wel wat rust dat 't niet aan mij ligt haha.
Kan ik me heel goed voorstellen. Wij willen uiteindelijk ook heel graag nog een 2e, maar daar moet ik voorlopig nog even niet aan denken door die hele ervaring van m'n bevalling 😅 🙈
Vind opzich niet heel gek.. eerste maanden na bevalling mag je je beroerd voelen, vermoeid.. op gegeven moment slaapt kleine beter en dan heb je beetje je weg gevonden en dab'moet' je ook weer fit zijn.. op gegeven moment wordt je moedeloos van als nog steeds niet 'over' is..
Wij willen ook graag een tweede, nu wel zin in omdat ik niet zwanger ben.. Gok dat tegen tijd dat t raak is de spanning begint, bij mij t probleem dat ik verhoogd risico heb op vroegtijdig gebroken vliezen.. kan eerder of later zijn dan vorige x (32 wkn). De angst om een kindje kwijt te raken is helaas groot.. hoe ik mee om moet gaan die zorgen? Geen flauw idee..
Je hebt heel wat meegemaakt met je bevalling en daarna. Logisch dat je dat allemaal een plekje moet geven. Je bent nog volop aan het ontzwangeren! Neem de tijd. Door de borstvoeding kan het herstel van je lichaam wat langer duren.
Over je kindje laten logeren. Wij hebben wel vrij vroeg familie laten oppassen, maar dat was nog voor Corona. Met logeren hebben we toch wel wat gewacht tot hij bijna een jaar was. We hadden toen een uitje die tot laat in de avond duurde. Hij gaat niet zonder reden uit logeren, dat mag later als hij dat zelf aangeeft. Ik ben zo’n knuffelmama die haar kindje graag elke nacht thuis wil hebben. Jij kan bij jezelf nagaan wanneer het goed voelt, een ander, ook je schoonfamilie kan daar niet over beslissen. Beterschap!
Dat wist ik niet dat 't dan wat langer kan duren! Vind 't maar niks dat ontzwangeren 😅 wat betreft die corona komt het me daarin eigenlijk wel goed uit momenteel hoe rottig de corona situatie eigenlijk ook is. Hier ook een knuffelmama, dus 't liefst stel ik ook alles nog even uit hihi.
Elke maand reageer ik heftig emotioneel op de menstruatie.....en zelf vond ik ontzwangeren heftiger dan zwamger zijn! Al die hormonen......je geeft aan dat je op jezelf was bkijf dat ook vooral juist dat is nu belangrijk. Ik heb 4 kids maar elke dag even n uurtje nodig wandelen m n batt opladen......dst maakt me een leukere mama en zo kan ik t hier draaiende houden. Mijn partner neemt t dan even over echt fijn! Ik ben fulltime huismama dus dat is mijn manier...En over dat logeren.... wij bewust redelijk snel gedaan zodat t vd kids normaal was en de fam de kids vanaf t begin kon. Elke eerste x is en blijft moeilijk maar als je de stap hebt gezet (vonden wij dan) gaf dat ook weer n fijn gevoel even aan onszelf denken wat ook belangrijk is...even genieten van jullie Ook met n gevoel doe ik hier goed aan? Moet ik me schuldig voelen.....ben ik n goede mama als ik ze wegbreng En ze zijn niet anders gewend echt fijn! Sterker nog andersom gezien hoe gezegend ben je als ze vragen of je kindje mag komen al die liefde😊
Mijn vriend vindt 't enorm lastig dat ik nu zoveel op mezelf ben en wilt me juist zoveel mogelijk de deur uit hebben. Dat levert nog wel eens discussies op 😅 we komen wel 1x in de 1 a 2 weken bij familie zodat de kleine man hun ook goed leert kennen maar meer dan dat vind ik nog heel lastig. Ga er toch eens over nadenken wat hierin de beste stap is!
Sommige dingen klinken ook herkenbaar voor een gewone moeder... Ik zou echt nooit mijn baby uit logeren brengen. Ik vind het raar dat ze daar op hameren. Jij bent de mama en jij beslist.
Er komt gewoon heel veel op je af als je moeder wordt, ook nieuwe emoties. Je kan echt als een tijger over me kindje waken.
Ik weet niet of je hier hulp voor moet zoeken naar stukje was mij heel herkenbaar!! Heel veel succes en vergeet niet van je kleine man te genieten .
Dankjewel! Genieten doe ik zeker! Vooral omdat ik nu besef hoe gelukkig ik mag zijn dat hij naar omstandigheden nu toch gezond is! Ik kan soms zelfs huilen van geluk als ik naar hem kijk, haha. Zo stom 🙈 Ik probeer het meestal maar te negeren als mensen beginnen over logeren oid.. Ik merk dat die stap nog zo groot is. Zelfs even iemand laten oppassen vind ik gewoon enorm lastig. Misschien ook wel omdat ik sinds we thuis zijn vrijwel 24/7 bij hem ben.
Fijn dat 't wel herkenbaar is. Vind die emoties zo enorm overweldigend soms. Ben 't niet gewend van mezelf om zoveel te voelen om maar ff kort door de bocht te zeggen. Ben altijd wel vrij nuchter geweest, maar pfff. Dit is toch wel heftig soms haha. Gezien ik sinds de laatste 2 maanden van m'n zwangerschap niet meer dan 4 a 5 uur op een nacht geslapen heb, zal dat denk ik ook niet heel bevorderlijk zijn en dan nu die eerste menstruatie. Heb 't idee dat dat nu totaal niet meehelpt daarin haha.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kwaaltjes en aandoeningen
reacties (23) Verversen