Aan het begin van mijn zwangerschap is mijn man met een burnout thuis komen te zitten. Inmiddels ben ik 23 weken zwanger en hij zit nog midden in zijn herstel. Hij wordt goed begeleid door meerdere professionals en met heel kleine stapjes slaat hij zich er een weg doorheen. Hij heeft dagen dat het heel slecht gaat en hij ontzettend boos is, veel ruimte nodig heeft en ik niks goed kan doen. Gelukkig zijn er ook dagen dat hij meer zichzelf is. We kunnen over dit hele traject goed praten samen, maar het blijft een loodzware tijd.
Ik ben echt heel trots op mijn man dat hij er zo hard mee bezig is, maar het is voor mij af en toe enorm emotioneel en heftig. Ik ben heel blij dat het met behulp van Clomid is gelukt om zwanger te worden, maar de timing blijkt nu vanwege de burnout best ellendig. Om die gedachte voel ik me soms schuldig richting ons kindje, aangezien hij juist zo ontzettend welkom was en is! Ik probeer zoveel mogelijk van de zwangerschap te genieten, maar voel me er op sommige dagen heel erg alleen voor staan. Ik had me dit allemaal niet voorgesteld bij mijn eerste zwangerschap en daar heb ik het soms zwaar mee. Tegelijkertijd begrijp ik natuurlijk ook dat mijn man niet heeft gekozen voor de burnout en het voor hem nog veel zwaarder is. Ik heb mijn gevoelens ook met hem besproken, dus hij weet ervan en probeert er rekening mee te houden voor zover dat lukt.
Soms ben ik bang voor de eerste periode wanneer ons kleine mannetje straks geboren is. Wat als ik er dan ook zo alleen voor sta sommige dagen/weken? Mijn man is goed op weg dankzij de therapie, maar ik vermoed dat zijn herstel nog minstens een jaar kan gaan duren...
Ik ben benieuwd of andere vrouwen ook iets vergelijkbaars hebben meegemaakt en hoe dat bij jullie is verlopen. Hoe hebben jullie de zwangerschap ervaren? En hoe waren de eerste weken/maanden met jullie kleintje? Was dat lastig in combi met de burnout van je partner? Ik lees graag jullie verhalen en ervaringen!
Mijn man is nooit echt herstelt van zijn burn out, dat wist ik toen niet. Ik had toen 2 kinderen voor hij een nog veel zwaardere burn-out kreeg. Oh man wat was dat zwaar, we woonden destijds in buitenland waar ik echt niemand had. Ik moest weken/ maanden alles alleen doen inclusief verhuizen. Het is toen gelukkig vanzelf goed geworden maar hij heeft nog vaak momenten dat het even te zwaar word. Voor een bunr-out kies je niet maar het komt wel door jezelf, door maar door te gaan zonder aan jezelf denken. Ik kreeg soms te horen dat hij mijn gezeur zat was of de kinderen maar daar krijg je echt geen burn-out van.
Hier gaat het nu goed, je kindje heeft maar 1 ouder of volwassene nodig die er altijd voor hen is. Ik ben me gaan inlezen over veilige hechting omdat ik wil voorkomen dat ze deze coping strategieën niet van hem overnemen, een burn-out is in die zin niet erfelijk maar het gedrag wel.
Het lijkt me ontzettend eenzaam om dat in het buitenland mee te maken. Knap dat je het toen allemaal alleen hebt gedaan en fijn dat het uiteindelijk toch weer goed is gekomen!
Ik denk wel dat mijn man een hele goede vader zal zijn, maar ik kan me voorstellen dat hoe hij nu is wel effect kan hebben op zijn hechting met de kleine. Bedankt voor de tip, ik ga me daar ook even op inlezen.
Mijn man kwam thuis te zitten met een burn-out aan het einde van mijn zwangerschap. Ik denk dat het al heel fijn is dat jouw man al op weg is in zijn traject. Ik denk niet dat je van mijn verhaal heel gelukkig word. Wij hadden al een dochter en ja ik stond er alleen voor. Op een gegeven moment kon hij ons niet eens meer om zich heen verdragen. Op de dag dat de kraamverzorgster vertrok ben ik toen voor iets van 3 maanden naar mijn ouders verkast. En het rustig opgebouwd om weer thuis te komen. Misschien is het handig om een keer mee te gaan naar de psycholoog? Om te vragen wat je voor je man zou kunnen doen om hem zijn rust te geven. En misschien is het voor jezelf ook goed om naar de psycholoog of de praktijkondersteuner te gaan. Gewoon om je ei kwijt te kunnen, begrip, een onpartijdig persoon. Ik merkte echt heel erg dat de verhouding van man/vrouw niet echt meer goed was. Ik begon steeds meer in de 'hulpverlener rol' te kruipen.
Aan het eind van de zwangerschap lijkt me idd nog zwaarder! Wat heftig dat je/jullie dat hebben meegemaakt. Ik snap helemaal dat je voor een tijdje je spullen hebt gepakt en naar je ouders bent vertrokken. Ik heb hier zelf ook meerdere keren op het punt gestaan om voor een tijdje naar mijn moeder te gaan, maar gelukkig is het nog niet zover gekomen.
Dank voor het advies! Ik heb vandaag idd even de huisarts gebeld en ben doorverwezen naar een psycholoog die is gespecialiseerd in zwangere vrouwen. Hopelijk geeft dat me een beetje steun en rust! 🍀
Mijn man is gelukkig de stabiele factor. Hier ging ik zelf neer. Ik heb tijdens mijn 1e zwangerschap ptss opgelopen in ernstige vorm. Hier zijn ze pas achtergekomen bij mijn 2e zwangerschap. En ver daarna pas behandeld. Zoals ik het zelf noem ben ik 5a7 jaren geleefd. Nu 2a4 jaar herstellend met sprongen vooruit. Mijn man heeft het zeker niet altijd makkelijk gehad. De relatie daardoor ook niet. Maar als er samen gepraat wordt en gevochten voor beterschap wordt je samen sterker dan ooit! Zorg zo nodig dat jij ook kan ventileren bij een onafhankelijk iemand. Zodat je jezelf stabiel houdt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Familie en Gezin
reacties (7) Verversen