Een vrij intens verhaal, mijn bevalling, mijn trauma.
Sorry het is lang!
(Alle medische handelingen zijn perfect geweest en hebben ons levens gered!)

Rond de 34 weken kreeg ik flinke hoofdpijn, een “band gevoel” om mijn hoofd en ook toenemend vocht in mijn voeten.
Ik besloot de huisarts te bellen voor een snelle bloeddruk controle omdat ik bij mijn vorige dochtertje hypertensie had en ook verhoogde kans op HELLP omdat mijn moeder dit ook heeft gehad.

Bij de huisarts bleek mijn bloeddruk 160/100, ook bij de verloskundige helaas dezelfde meting. Vervolgens ben ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik voelde mijn dochtertje ook al even wat minder fanatiek bewegen (ik dacht eigenlijk dat dit het ‘van schoppen naar schuiven’ was)
Aan de CTG bleek mijn dochtertje amper te bewegen. Haar hartslag was netjes 141 maar hier zaten helemaal geen fluctuaties in.

De gynaecoloog kwam binnen om te vragen om op mijn linkerzijde te gaan liggen maar dat lag ik al. ‘De ctg zint mij niet, vaak wanneer die zo constant is betekend het dat je kindje niet lekker zit dus wij gaan een echo maken’

Ze begonnen met de echo en zonder iets te zeggen begonnen ze te wijzen en overleggen, ik wist direct dat er iets niet helemaal goed was.
Er bleek een stolsel achter mijn placenta te zitten en ik moest mijn man bellen, diezelfde avond zou ik een geplande keizersnede krijgen want ze wilde geen onnodig risico lopen.
Ik was intens verdrietig maar begreep dat er weinig keuze was. Ik belde mijn man en hij kwam direct vanuit werk naar het ziekenhuis.

Echter toen ik opstond dacht ik dat mijn vliezen braken maar mijn placenta scheurde los!!! Ik begon te bloeden en het hield niet meer op!
Ik ben op een rolstoel gezet, direct naar de verloskamer geracet. Daar stond de hele kamer vol. Mijn kleren werden van mijn lijf gerukt, ik kreeg een catheter en een infuus.
Ik lag daar pas enkele seconden ‘Nieuw matje!! Bloed wegen! Druk op de noodbel!’
Direct daarna werd ik naar de OK gereden. Ik had kort daarvoor ons beste vrienden geappt. “Ik krijg vanavond een keizersnede.” Die vriendin werkt op OK maar omdat zij net op mijn appje had geantwoord dacht ik dat ze vrij zou zijn.

Eenmaal op OK stond het vol met mensen in normale kleding. Geen haarnetjes, geen operatieschorten.
Ineens pakt mijn beste vriendin mijn gezicht met 2 handen vast ‘Lis, Lis, ik ben het Kim!!’
Ik kon haar nog één knuffel geven voordat de anesthesist haar weg duwde en mij onder algehele narcose bracht.
2 minuten later is ons dochtertje geboren. Ik was nog niet eens volledig onder narcose, gelukkig weet ik hier zelf niks van. De keizersnede duurde letterlijk maar 1 minuut!!

Toen ik wakker werd op de verkoeverkamer stond mijn beste vriendin weer naast me.
Ik heb nog nooit zoveel pijn ervaren in mijn leven en smeekte om meer pijnstilling, ik raakte bijna in paniek maar helaas zat ik al op de hoogste dosering morfine.
Mijn bloeddruk was inmiddels gestegen naar 200/100 en ik kreeg magnesium om eclampsieaanvallen tegen te gaan.
Ik wist niet of mijn kindje nog leefde en mijn man wist nog helemaal van niks!
Mijn vriendin heeft de operatie niet mogen uitvoeren omdat zij ook in paniek is geraakt. Zij kon mij ook niet vertellen hoe het met ons kindje ging.

Mijn man is uiteindelijk in het ziekenhuis aangekomen en hij probeerde mij te bellen. Hij kreeg de verpleegkundige aan de lijn die hem naar de juiste afdeling heeft laten komen. Daar ontmoette hij Lune op de gang onderweg van de OK naar de Nicu… zijn dochtertje, 1800gram met een c-pap in de couveuse.

Na 4,5u was ik eindelijk stabiel genoeg om mijn dochtertje te kunnen zien! Helaas door alle magnesium en trauma weet ik niks meer van de eerste ontmoetingen met mijn eigen kindje. Dit breekt mijn hart nog dagelijks!

Zij deed het goed! Ze was sterk en mocht diezelfde avond van de Nicu naar high-care.
Echter bleven mijn waardes maar verslechteren ik had HELLP syndroom ontwikkeld en ik was in 15min tijd 1700ml bloed verloren.

Een of twee dagen later vertelde de gynaecoloog dat de navelstreng van mijn dochtertje al niet meer klopte toen zij haar uit mijn buik haalde en dat de placenta los in mijn baarmoeder lag.
Het had geen minuut langer moeten duren of zij was er niet meer geweest.
Wonderbaarlijk genoeg huilde zij direct na de geboorte alleen mijn bloed begon in haar luchtwegen te stollen waardoor zij toch een pittige start heeft gehad!

Na 6 dagen mocht ik eindelijk uit het ziekenhuis maar helaas heeft ons dochtertje er nog 2 weken langer moeten blijven. Na 3 weken high care kwam ze eindelijk naar huis. 💖

Inmiddels is ons meisje 4 maanden maar helaas is mijn therapie nog niet begonnen. Volgende week krijg ik voor het eerst EMDR in de hoop dat dat mij iets gaat helpen.
Van het HELLP syndroom heb ik enorm veel last van vergeetachtigheid gekregen en ik kan prikkels minder goed verdragen.

Maar we zijn thuis! We zijn compleet! We leven nog!
Het had zo anders kunnen lopen als ik thuis was geweest ipv in het ziekenhuis!!!

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Bevalling


reacties (37)    Verversen


  • Mammavandrie3

    Wauw . Gefeliciteerd met je dochtertje. Gelukkig was je in het ziekenhuis .hopelijk knap je snel.op en helpt de emdr

  • Mamabenm

    Een heel heftig verhaal. Ik herken er vlagen van omdat ik zelf ook HELLP heb gehad. Ik heb dit ook als erg heftig ervaren. Gelukkig niet zo’n traumatische bevalling als jij. Succes met de verwerking van dit alles.

  • Doortje23

    Jeetje wat heftig zeg! Maar wat fijn dat je al in het ziekenhuis was en dat ze met zo'n enorme spoed jullie dochtertje levens en wel hebben kunnen halen. Succes met de verwerking en heel veel geluk samen!🍀

  • zegenwens

    Jeetje, wat een horror ervaring! Wat goed dat je het zo opschrijft. Ontzettend heftig allemaal. Hoe was het voor je man om zo achteraf erachter te komen wat er gebeurd was? Ik hoop dat je baat gaat hebben bij de EMDR en dit allemaal een plekje kunt gaan geven. Veel sterkte!

  • Liza37

    Wat een heftig verhaal! Gelukkig met een goede afloop, maar neem ook zeker de tijd om dit te verwerken want het is zeker niet makkelijk geweest pff. Sterkte en geniet van je gezin!

  • Dame68

    Wat verschrikkelijk om dit mee te maken! En wat ontzettend een geluk dat je in het ziekenhuis was, op de juiste plek!
    Heel veel sterkte met dit verwerken.. 😘🍀

  • Maria7

    Wat ontzettend heftig zeg. Gelukkig dat alles uiteindelijk toch net goed is gelopen. Of nou ja goed.. jullie hebben elkaar nog allemaal dat is het goede eraan.

    Neem je tijd om hiervan te genezen en herstellen, zowel mentaal als fysiek. Sterkte 🙏

  • Hibaby

    Je zegt het precies goed! Onwijs bedankt daarvoor!
    Het voelt heel zwaar want mensen van buitenaf lijken niet te begrijpen dat dankbaarheid en verdriet hand in hand kunnen gaan!
    Ik ben dankbaar dat zij er nog is! Meer dan alles!

    Maar ik ben niet dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt en mij ontnomen is. De jaloezie die ik nu voel bij ‘normale’ zwangerschappen en bevallingen.
    Geen golden hour, geen navelstreng geknipt, überhaupt geen bevalling, geen eerste ontmoeting tussen mijn man en mijn kindje, voor mijzelf ook geen eerste ontmoeting omdat ik dat door de magnesium vergeten ben, geen normale kraamweek. Al het mooie aan die eerste periode is er niet voor mij! En ik weet hoe prachtig dat kan zijn want bij mij eerste dochtertje heb ik dat gelukkig wel mee mogen maken.

  • Hibaby

    Je zegt het precies goed! Onwijs bedankt daarvoor!
    Het voelt heel zwaar want mensen van buitenaf lijken niet te begrijpen dat dankbaarheid en verdriet hand in hand kunnen gaan!
    Ik ben dankbaar dat zij er nog is! Meer dan alles!

    Maar ik ben niet dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt en mij ontnomen is. De jaloezie die ik nu voel bij ‘normale’ zwangerschappen en bevallingen.
    Geen golden hour, geen navelstreng geknipt, überhaupt geen bevalling, geen eerste ontmoeting tussen mijn man en mijn kindje, voor mijzelf ook geen eerste ontmoeting omdat ik dat door de magnesium vergeten ben, geen normale kraamweek. Al het mooie aan die eerste periode is er niet voor mij! En ik weet hoe prachtig dat kan zijn want bij mij eerste dochtertje heb ik dat gelukkig wel mee mogen maken.

  • Soof16

    Ik weet niet of dat echt ‘jaloezie’ is of eerder ‘rouw’. Rouw om wat er niet is kan ook. Rouw om het loslaten van je verwachtingen hoe het zou zijn. Verdriet om wat je overkomen is. En ik herken dat heel erg, zelf begin van de Corona lockdown bevallen met vrij zware bevalling die anders liep dan gewenst en niemand gezien die eerste drie maanden. Toen pas kon familie langs komen. En ook het loslaten van alle ideeen hoe het zou zijn als kersvers gezinnetje, wandelen in de stad, etc. Kleine dagelijkse dingen die allemaal niet konden.

    Geef jezelf echt de tijd en ruimte om dat ook allemaal te mogen voelen. Het is niet niks. Geluk en verdriet gaan hand in hand. En dat mag er zijn ❤️

  • Brup

    Heftig!

    Hoe gaat het met je man?

  • Hibaby

    Lief dat je het vraagt. Hij heeft de hele situatie niet mee gemaakt, daar is hij blij om. Toen hij in het ziekenhuis aankwam was het ergste allemaal al voorbij. Ik kreeg wel nog Hellp maar wij besefte beide pas achteraf hoe slecht ik heb gelegen. Het trauma en de shock van ‘haar bijna verliezen’ was zo groot dat we daar continu mee bezig waren.

    De tijd op neonatologie vond ik loodzwaar, voor hem zou zij er normaal nog niet zijn geweest dus hij vond de tijd die hij wel met haar had al heel fijn en kon haar wat makkelijker achterlaten.

    Op de 2e of 3e dag dachten ze dat ik een longembolie zou hebben omdat mij saturatie niet boven de 92 kwam met 4liter zuurstof. Ik heb toen om 3u snachts een scan gehad om dat uit te sluiten. Gelukkig had ik enkel vocht in mijn longen maar die dag is mijn man wel even flink gebroken.

    Nu is hij vooral blij dat we compleet zijn. 🥰

  • Nicolette87

    Ik heb er helemaal kippenvel van… wat een nare ervaring maar wat ontzettend fijn dat het goed is gekomen. Neem de tijd om dit te verwerken, het is niet niets ❤️

  • Anna-76

    Heftig. Goed dat je EMDR krijgt, niet niks allemaal

  • Mamsievan3

    Holy shit wat een bevalling… dit is 1 welke niet vaak voorkomt en waarvan je hoopt dat jij overgeslagen wordt. Wat ontzettend goed dat al het ziekenhuis personeel zo snel en accuraat heeft gehandeld. Jeetje mina meid wat een belevenis. Goed dat je EMDR gaat doen. Ik heb dit ook gedaan nav wat bevaltraumas waardoor ik PTSS heb ontwikkeld. Het heeft mij enorm geholpen. Na een paar sessies was ik een ander mens. Hoop voor jou hetzelfde.

    Geniet van jullie mooie meisje Lune en probeer de positieve dingen vast te houden!

    Liefsxxx

  • Hibaby

    HELLP is inderdaad al super zeldzaam en daarbij is dan de placenta loslating weer een zeldzame bijwerking van HELLP. Heel intens!

    Vond jij de EMDR de eerste keer ook zo spannend?
    Kreeg jij ook herinneringen terug die je vergeten was?

    Mijn lichaam heeft een soort defense modus aangezet maar daardoor is er heel veel niet opgeslagen. Ik heb geen druppel bloed gezien bijvoorbeeld behalve het eerste beetje op mijn hand. Terwijl ik het voelde gutsen!! En het stukje op de rolstoel van gynaecologie maar de verloskamer is gewoon weg. Hij schijnt met mij gerend te hebben maar ik weet er niks meer van!

    Ik hoop dat er wat dingen terugkomen omdat ik heel erg opzoek ben naar ieder detail!

    Dankjewel!
    Wij genieten van ons meisje ze is zo’n lieverd en haar grote zus is de allerliefste zus! 🥰

  • Mamsievan3

    Ik vond het heel eng.. maar je moet de hele mikmak opnieuw herleven om EMDR te laten slagen. Je zal altijd de herinnering houden, alleen de pijn en gevoelens die je nu hebt zul je dan niet of in mindere mate hebben.

    Ik kon nooit over de bevalling praten zonder te huilen, (ben m’n 2e bevalling onverwerkt van de 1e in gegaan zeg maar) en na de 2e pas EMDR gehad na 2 trauma bevallingen.

    Maar zoals ik zei, ik was na een paar sessies een ander mens. Volgens mij heb ik 7 sessies gehad dus was erg succesvol.

    Zelfs zo succesvol dat wij in 2019 een 3e hebben gekregen waarbij de bevalling volgens boekje ging. Het heeft mij echt gesterkt.

    Je komt er wel

  • Amatullaah

    Zo he! Wat ontzettend heftig allemaal! Gelukkig leven jullie beide nog en ik hoop dat je snel kan herstellen zowel lichamelijk als mentaal, is toch een hele grote klap voor je lichaam geweest! Sterkte

  • oemmiee

    Nou potje gejankt ! Wat heftig zeg! Ik wens je heel veel sterkte en beterschap ❤️‍🩹. Hopelijk kan je het snel verwerken en een plekje geven .

  • Maartje07

    Wat een heftig verhaal met een gelukkig heel dankbare afloop! Ik wens je heel veel sterkte om dit een plekje te geven.

  • M1518

    Vreselijk en enorm heftig! Tranen staan in mijn ogen.
    Besef me dat ik enorm veel geluk heb gehad, ook ik heb hellp ontwikkeld. Wat jij hebt mee moeten maken is een absolute nachtmerrie. Heel veel sterkte met het verwerken en jouw herstel (lichamelijk en mentaal).

    Hebben ze kunnen achterhalen waardoor jij het hellp syndroom hebt ontwikkeld?

  • Hibaby

    Oh vreselijk hè, Hellp syndroom! Kreeg je het tijdens de zwangerschap of daarna?

    Ik had al hypertensie bij mijn eerste dochtertje en mijn moeder heeft bij de zwangerschap van mij (heel bijzonder ik was haar 3e kindje) ook Hellp ontwikkeld met 30wk.
    Dan heb je al 2 risicofactoren.
    Kleine kindjes zit in de familie en zwangerschapsvergiftiging ook.

    Het bijzondere is dat ik vanaf 21 weken al tegen mijn man zei ‘ik ga dit nooit uitdragen, ik ben blij als ik de 30 weken haal’

    Uiteindelijk dus 34 weken gelukkig gehaald. Maar goed ook want de placenta was maar 332 gram en mijn dochtertje liep ook al de gehele zwangerschap wat achter in groei. De laatste 2 weken was ze uiteindelijk maar 100gram aangekomen in mijn buik (wat de groeiechos aangaven) en dat kwam dus door al een hoge weerstand in mijn placenta.

    Echt het luisteren naar je lichaam is zo belangrijk al ben ik tegelijkertijd ook onwijs teleurgesteld in mijn lichaam, het was geen goed huisje voor mijn dochtertje. 🥺

  • M1518

    Wat bijzonder dat jouw moeder en jij hellp bij een latere zwangerschap hebben ontwikkeld. Ik kreeg het hellp syndroom bij mijn eerste zoon. Dacht dat ik enorme last van maagzuur had, wat maar niet minder werd nadat ik de sterkste maagzuurremmers had voorgeschreven gekregen. Het brandende nare gevoel kwam in de loop van de avond opzetten en duurde de hele nacht. Het begon bij 34/35 weken. Bloeddruk was hoger dan eerst, maar niet verontrustend. Achteraf gezien was dat dus wel verontrustend, omdat deze voor mijn doen enorm hoog was al.
    Pas toen ik me rond 37 weken echt heel slecht begon te voelen, wilde ik naar ziekenhuis. Ik voelde me duizelig, zwak, begon enorm benauwd te worden, had een drukkend/knijpend gevoel tussen schouderbladen, moest overgeven en was 3,5 kg kwijt (al dagen geen trek), baby minder voelen. Ik had al nachten niet kunnen slapen en was op.

    Binnen half uur na binnenkomst in ziekenhuis kreeg ik diagnose hellp en werd ik 48 uur later ingeleid toen mijn bloeddruk en bloedplaatjes beter waren.

    Zoontje gezond geboren, ikzelf moest nog aantal dagen aan magnesiuminfuus liggen. Toen naar huis en toen kwam de mentale klap pas. Wat je zegt: het gevoel dat je lichaam je in de steek heeft gelaten. Tot dan toe kerngezond, geen hellp in familie.
    Na 6 maanden uitgebreid onderzoek een daaruit bleek dat ik geen blijvende schade had opgelopen, maar dat ik wel herhaalkans had bij een volgende zwangerschap. We hebben getwijfeld, maar uiteindelijk zijn we voor een tweede gegaan. Onder streng toezicht, oa bloedverdunners injecteren, maar een kerngezonde tweede zoon gekregen, geen hellp ontwikkeld.

    Wat een angst en schrik! Het schijnt dat een zwangerschap een test is voor je lichaam (hart, bloedvaten, metabolisme) en dat als problemen hebt gehad met oa bloeddruk, je kans hebt op hart- en vaatziekten op relatief jonge leeftijd.

    Sta jij nog onder controle? Wordt er bij jouw nog eea onderzocht?

  • Hibaby

    Wow wat een verhaal ook! Dan heb je er lang mee rond gelopen zeg! Bizar!
    Vreselijk hè, de magnesium? Ben je ook zoveel vergeten en zo vergeetachtig (geweest) door HELLP?

    Wat fijn dat het bij de tweede zwangerschap allemaal goed is gegaan! Doordat dit al mijn tweede kindje is verwacht ik dat wij het hier bij laten. Al merk ik dat het heel erg kriebelt doordat dit niet zo is gelopen hoe ik gehoopt had.

    Mijn d-dimeer waarde was ipv onder 500 boven de 5500.
    Mijn trombocyten waren 43.
    Mijn LDH ipv onder de 250 boven de 1900.
    Gewoon echt fiks afwijkende waardes en toch is er nooit meer nacontrole geweest (behalve een regulieren 6wk checkup)
    Ik baal daar wel van want twijfel nog met grote regelmaat of alles wel op orde is.
    Vaak pijn rond m’n nieren, heel erg veel moe! Slechte conditie. Nouja het is ook nog niet zo lang geleden maar toch.

  • M1518

    Ik ben idd veel kwijt. Vooral de dag voor inleiding; ik weet praktisch niets meer. Mijn man is gelukkig al die tijd bij mij gebleven en kon mij veel vertellen. Bevalling zelf: toen kwam de oerkracht naar boven en daarvan kan ik me vrijwel ieder detail nog herinneren. Eerste uur na bevalling ook, maar de dagen erna in ziekenhuis amper. Heel gek! Pas vanaf moment dat ik thuis was zonder die magnesium, toen begon op weer dingen bewust mee te maken en toen kwamen de emoties. Mede ook door enorme uitputting!
    Geheugen is helemaal weer zoals het was, dus geen blijvende schade.

    Ik wilde ook een derde, maar besefte dat het ook een enorme drang was naar een normale zwangerschap. Dit blijkt voor mij niet mogelijk te zijn, dus inmiddels zowel rationeel als emotioneel besloten dat het goed is zo: twee gezonde prachtige kinderen. Ikzelf ben er goed van af gekomen. Dat is echt een zegening!

    Mijn eiwitten in de urine waren torenhoog en mijn alat (leverwaarden) was heel hoog / afwijkend. Deze waren bij ontslag uit ziekenhuis prima. Ik kreeg nog eens een check na 6 weken en alles was wederom normaal. Na 6 maanden dus een zeer uitgebreide follow-up

  • Jvb

    Oh, maar jij was zeker wel een goed huisje! Je ziet het als een teleurstellende prestatie van je lichaam, maar ik zie het juist als een lichaam dat keihard gewerkt heeft terwijl er van alles tegen zat en ondanks al die tegenslag er in geslaagd is haar voldoende te laten groeien om het te redden. En jij hebt goed naar je lichaam en moedergevoel geluisterd en snel gehandeld. Jij en je lichaam waren een team hier, zonder jou en jouw lichaam, was zij er niet.

  • M1518

    Eens! Hoewel een zeer herkenbare gedachte.

  • Maria7

    Wat Jvb zegt 🙏

  • Hibaby

    Zo lief dankjewel!!
    Er komt veel schuldgevoel bij kijken raar want ik kon niks anders doen maar toch is het sterk aanwezig.

    Bijvoorbeeld dat er niemand was om haar lief te hebben toen ze geboren werd. Papa was er niet, mama was onder narcose.
    Alleen maar artsen die met slangetjes in je keeltje en neusje je luchtwegen uitzuigen, je infuusje prikken etc.
    Uiteraard ook met liefde maar dat gun je zo’n kleintje niet.

    Ook naar m’n oudste dochtertje die mij 3 weken lang amper zag. Zij heeft er echt een flinke knauw door gekregen en had in het begin extreme verlatingsangst. Gelukkig wordt dat steeds weer iets minder! 🤞🏻🍀

  • Jvb

    Je gunt je kindjes en jezelf dat het anders was gegaan, en je daar voel je je rot over, heel logisch. En omdat jij de moeder bent, vind je dat jij hen dat had moeten besparen. Maar je kon er niets aan doen, en wat je wel kan doen dat doe je. Schuld is het niet inderdaad, maar gevoel maakt soms rare sprongen.

    Mijn middelste moest direct na de geboorte naar de neonatologie (in de verste verte niet zo heftig als jouw verhaal) en ik zag hem pas na een paar uur. Ik heb moeten wennen aan hem, ik dacht zelf eerst dat hij iemand anders kind was. Hij was nogal groot en lag aan slangetjes enzo waardoor ik zijn gezichtje niet goed zag, ik geloofde niet dat dat onze newborn was. Het duurde maar een dag of 2, het was heel klein dus, en daarover had ik al zulke gevoelens. Onze kraamzorg heeft meer dan eens moeten zeggen: 'dat eerste uur bepaalt echt de rest van zijn leven niet, hij heeft nu al zoveel liefde gehad, dat is hij al lang weer vergeten.' Het is echt niet gek dat je zulke dingen voelt na zoiets heftigs hoor. Maar daar gaat de emdr je vast bij helpen. Sterkte!

  • Hibaby

    Precies dat!

    Niemand zag ons dochtertje geboren worden, het had zou een ander kind kunnen zijn? Gelukkig leek ze heel veel op haar zusje dus dat kon niet missen.

    Maar ik kan je gevoel goed begrijpen! Jou gevoelens zijn niet minder omdat mijn verhaal erger was hoor!
    Geen golden hour, een kindje op de Nicu! Of het nou 1 dag is of weken/maanden. Het heeft een impact en die vergeten we niet.

    Fijn dat de kraamzorg er zo voor jou is geweest in die tijd! Een goed vangnet is echt belangrijk in zulke situaties.

  • Pebblish

    Wat een verhaal, ik wens je heel veel sterkte om dit te boven te komen. Wat fijn dat het net op tijd goed is afgelopen. Geniet van je mooie wonderdochter!

  • hienbabytie

    Wow wat heftig zeg. Gelukkig op het juiste moment, op de juiste plek. Met dank aan jezelf, als jij niet aan de bel had getrokken mbt je klachten had het heel anders afgelopen.
    Gefeliciteerd, en wat een mooi koppie zeg!

  • Hibaby

    Dankjewel!!

    Bijzonder hè! Het voelt heel dubbel. Ik ben blij dat ik naar mijn lichaam geluisterd heb maar tegelijkertijd ook teleurgesteld dat mijn lichaam zo gefaald heeft.

    Ik zei bij 21 weken al tegen mijn man dat ik deze zwangerschap niet uit ging dragen. Dat gevoel was zo sterk, echt bijzonder.

  • Kloddervos

    Jeetje joh. Wat een heftige ervaring!

    Maar wat een mooi meisje hebben jullie. Ik hoop dat het komende jaar voorspoedig mag verlopen voor jullie. Dat hebben jullie wel verdiend. 🍀🍀🍀

  • Hibaby

    Ah dankjewel! Dat hoop ik ook enorm!!
    Vorig jaar kreeg mijn man de diagnose Parkinson op zijn 32e en had ik een miskraam vlak voor de feestdagen, dit jaar overkwam ons dit. De hele bevalling van mijn meisje ontnomen, ik keek zo uit naar dat moment (bevalling van de eerste was krachtig en prachtig) en dat heb ik nu helaas nooit gehad.

    Ik hoop met heel mijn hart dat 2023 ons eindelijk toelacht! 🤞🏻🍀

  • Kleine-bloem

    Ooohh.. kippenvel, meid! Dit is op het kantje voor jullie beiden geweest, zo te lezen. Neem de tijd om dit te verwerken. EMDR kan goed helpen ja. Ik ben er stil van, dit zal je gebeuren, zeg..

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50