Ben trotse mama van drie kindjes van 7, 5 en 1 jaar oud. Ik hou zoveel van mijn kindjes dat ik het gevoel heb dat ik altijd genoeg liefde heb om te geven.
Om die reden wil ik een groot gezin. Ik ben altijd vlot zwanger geraakt maar heb ook wat miskramen gehad. Ik weet dus dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. Het kost veel bloed, zweet en tranen en dan nog weet je niet of het je gegund is.
Maar toch toch… denk ik, gewoon nog een laatste keer proberen? Alleen slaat het twijfel vaak toe. Zal ik genoeg aandacht hebben voor iedereen? Maar ook praktische dingen als; Heb ik wel zin om in een nog grotere auto te rijden? En hoe zit het met vakanties?
Ik heb het gevoel dat wanneer ik niet snel een keuze maak ik er later meer moeite mee ga hebben als ik per ongeluk zwanger raak of dat de wens te groot is en er veel leeftijdsverschil is tussen de kinderen.
Wat was voor jullie doorslaggevend om nog meer kinderen te krijgen? Of juist een dealbreaker
Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Echt waar. Kijk vooral naar later. Je heb drie prachtige kinderen, wat voegt een vierde toe voor jullie?
Het is een vraag, niet een statement. En ja, deze vraag zou je je bij elk aantal kinderen kunnen stellen. Ik denk wel dat afhankelijk van het aantal, de leeftijden en de wensen van de ouders en andere broers en zussen het antwoord anders is.
Je oudste 2 kunnen al heel wat zelf. Ik heb ze nu in de leeftijd van net 4, 2,5 en 3 maanden, dat lijkt mij pittiger (en ja, ben wel ff bezig met ze in de auto zetten 😅)
De reden dat iedereen over de auto begint is omdat dat een makkelijk oplosbaar probleem is. Er zijn veel praktische zaken veel lastiger op te lossen 😉
Onze 4e was een cadeautje. Er moest een andere auto komen en de bovenverdieping werd verbouwd voor een extra slaapkamer. Die materiële dingen zijn allemaal niet zo belangrijk en zouden volgens mij niet bepalend zijn of je wel of geen vierde wilt (tenzij er nu sprake is van de financiële problemen).
Ik mis alleen de wens en gedachten van je partner in het verhaal. Dát lijkt me het belangrijkste.
Mijn partner is er ook niet echt over uit. Het hoeft voor hem niet maar hij heeft geen bezwaar als we nog een (laatste) kindje krijgen. En nee financieel niks aan de hand. Kindje zou op dat gebied niks tekort komen.
Denk ook niet alleen aan de aankomende jaren. Denk ook als ze pubers zijn enz. Heeft de toekomst genoeg te bieden . Daar bedoel ik mee . Huizen ,werk,overbevolking,. Dus toekomst perspectief. Voor later.
Wij zijn van 2 naar 4 gegaan 🤣 en we zitten nu na te denken hoe we de vakantie gaan vormgeven. Praktisch qua plek in de auto i.c.m. bagage. Maar dat gaat vast wel goed komen er zijn zoveel grotere gezinnen en die kunnen het ook 😉
Ja hoor, dat komt goed 😀. Wij hebben er ook 4. Als we op vakantie gaan, gaan vouwwagen en dakkoffer mee. En met een vliegvakantie hebben we het zelfs met alleen de bagageruimte (koffers + buggy mee) gered.
Wij hebben gelukkig ook een vouwwagen.. alleen de baby spullen in tweevoud mee nemen is wel even wat extra bagage 😅 en onze nieuwe auto is weliswaar groter qua zitplaatsen maar een heel stuk kleiner qua kofferbak. We willen nu een disselbak op de vouwwagen kopen voor nog wat extra ruimte
Doorslaggevend was de wens/het gevoel voor een kers op de taart. Die grotere auto rijdt superchill en vakantie zie ik het probleem niet denk ik? Tijd en aandacht is er wel omdat er leeftijdsverschil is. Hier zal de baby overdag meer aandacht krijgen maar die ligt er op tijd in (muv eerste weken) dus dan is er juist aandacht voor de oudere kids.
Bij ons was het antwoord nee, omdat het gevoel, de wens er niet meer was (bij mij, bij mijn man eerst nog wel). Een andere auto zou me dan weer niets uitmaken, en een vakantie lijkt me ook niet ingewikkelder met 4 dan met 3. Maar wat mij aan de praktische kant tegenhield was met name de logistiek. Onze drie zijn nu 6, 7 en 9 en naast school hebben ze speelafspraakjes en sportlessen x3, en we rijden ons een ongeluk 😅 Ik ben soms net een taxibedrijf, de een hier afzetten, de ander daar ophalen. Je wil toch niet altijd carpoolen, een beetje betrokken zijn en de wedstrijden en optredens bekijken. Handen vol aan drie nu. En wat we ook niet zagen zitten was nóg een keer en dus nog langer in de babytijd. We keken er naar uit om als gezin door te groeien naar de volgende fase. Maar mijn ervaring is ook dat als de wens er is, de praktische bezwaren zo van tafel geveegd zijn. Dus als je echt wil, dan vindt je dat niet erg, verzin je daar wat op of deal je er mee. Het enige dat je nodig hebt, is dat je allebei die wens voelt. Zitten jullie op 1 lijn wat dat betreft?
Ik kan me voorstellen dat je altijd aan het rijden bent met 3 kinderen, maar dat komt denk ik ook doordat ze in heel korte tijd achtereen geboren zijn. Dan is de oudste nog niet zelfstandig genoeg om ver of zelfstandig te fietsen en de jongste al ‘te oud’ om nog geen hobby’s te hebben zeg maar. Of zie ik dat verkeerd? Bij TS is er een grotere leeftijdsverschil
Ik kan me voorstellen dat je altijd aan het rijden bent met 3 kinderen, maar dat komt denk ik ook doordat ze in heel korte tijd achtereen geboren zijn. Dan is de oudste nog niet zelfstandig genoeg om ver of zelfstandig te fietsen en de jongste al ‘te oud’ om nog geen hobby’s te hebben zeg maar. Of zie ik dat verkeerd? Bij TS is er een grotere leeftijdsverschil
Dat zal het ongetwijfeld makkelijker maken, maar wij wonen in een dorp en voor ze oud genoeg zijn om zelf door het donker naar andere dorpen te fietsen, dat duurt wel lang. En sport van de een ligt op 15 min met de auto, dat is best ver om te fietsen voor een training. Je wil toch ook wel met regelmaat bij wedstrijden ed kijken lijkt me. Als ze allemaal een teamsport gaan doen met wedstrijden op zaterdag, wordt dat best een uitdaging. En zolang je de oudste(n) nog brengt, moet de andere ouder thuis zijn of de jongste moeten steeds mee. Linksom of rechtsom, hoe meer kinderen hoe meer je moet plannen 😅
Tuurlijk mag dat. Alleen als een auto geen breekpunt is, zou ik er niet teveel gepeins aan verspillen. Gewoon om even uit elkaar te trekken wat belangrijk is en wat niet...
Doorslaggevend? Of je het allebei ziet zitten. De rest is allemaal wat minder belangrijk, dat valt op te lossen. Tenzij je nu al in de bijstand zit oid…. Dit is ook direct het lastige eraan als je niet op één lijn zit.
We zitten financieel goed dus daar ligt het niet aan. Meer de praktische dingen en niet weten of je die aandacht kan schenken. Want ik lees inderdaad dat het later als ze groter zijn alleen nog maar drukker kan worden. Toch blijft die twijfel
We hadden na de eerste gewoon nog een heel sterk verlangen naar nog een kindje, en zodra ik de tweede gewoon in mijn armen had, eist ik dat we compleet waren. wat goed uitkwam, want dat had mijn man ook en het matcht mooi met hoe we ons leven willen leiden. Dat heeft overigens helemaal niets te maken met wel of geen genoeg liefde hebben, als ik 10 kinderen zou hebben gekregen, zou ik van hen allemaal gehouden hebben. Ik vind dat zelf een heel gek argument eigenlijk, dat helemaal geen rol speelt.
Ik zou zeggen: als bij jou en je man er een sterk verlangen is naar een vierde kindje, en het is enigszins financieel verantwoord, dan zou ik er voor gaan. Je aandacht leren verdelen en op vakantie gaan, dat soort dingen ga je dan daarna wel ontdekken. Logisch om praktische zaken mee te wegen, moet je bijvoorbeeld echt verhuizen, veel meer of minder gaan werken, dan vind ik dat wel mee wegen. Maar als je met 3 op vakantie kan, lukt met 4 ook wel. Is het verlangen er niet zo sterk, zou het alleen maar "wel leuk" zijn, of alleen maar omdat je het idee hebt dat een groot gezin bij je past, zou ik het niet doen. Ben er zelf trouwens een van vier, wij hadden helemaal geen auto, en ben nooit aandacht tekort gekomen!
Een kind hoeft niet de hele dag aandacht. Ik kom uit een groot gezin en kreeg vast relatief weinig aandacht. Als kind nooit last van gehad dat mijn ouders wat drukker waren met de kleintjes (genoeg broers en zussen om mee te spelen). Als puber was het heerlijk dat ze mij niet de hele dag op mn huid zaten.
Zelf zal ik nog heel graag een 4e willen maar weet ik dat ik het nu fysiek en mentaal niet aan kan, dus die wens staat op een lager pitje. Ik denk namelijk wel dat het belangrijk is dat je het aankan. Genoeg liefde in mijn lijf voor nog 5 kindjes, maar als ik te moe ben om die liefde aan ze te geven hebben ze er niks aan.
Daarnaast zullen praktische zaken voor mij nooit meespelen. Als je elk dubbeltje moet omdraaien is het uiteraard een ander verhaal, maar je kinderen hebben meer aan broers en zussen dan aan een eigen slaapkamer is mijn ervaring. Zeker als ze wat ouder worden.
Als ik jouw verhaal zo lees dan denk ik dat de 'problemen' waar je tegenaan loop vooral bijzaken zijn, meer om jezelf aan het twijfelen te maken. Maar ik lees natuurlijk alleen wat ik hier zie staan.
💡kleine tip: betrek je partner hierbij, ik zie hem niet terugkomen in je verhaal.
Ik heb de keerzijde van dichtbij gezien: een groot gezin waarin iedereen al jong zelfstandig werd. Je hebt voeding en opvoeding. Dat was daar vooral voeding en je red je maar een beetje. Want ja, groot gezin. Om die reden wil diegene geen groot gezin
Zoals ik al zeg: je moet het genoeg kunnen geven. Snel zelfstandig zijn lijkt mij alleen maar een pluspunt, behalve als dit op een abnormale lage leeftijd was. Maar beetje zelfstandigheid lijkt mij juist goed. Mijn moeder smeerde mijn brood niet lang nee, moest ik vroeg zelf doen. Maar ik leer het mij zoontje van 4 ook al.
Maar, ik heb ook de keerzijde gezien hoor 😉 vandaar dat ik ook zegt dat je het aan moet kunnen en ik ben ook vaak jaloers op het doorzettingsvermogen en werkvermogen van mijn moeder 😄
Dat heb ik ook gezien bij gezinnen van 8 kinderen en groter... Daar was het hebben van veel kinderen belangrijker dan het welzijn van de kinderen... Erg triest. Maar bij 4 kinderen, zou je in principe genoeg aandacht en tijd moeten kunnen hebben. Sommige ouders kunnen 1 kind al niet voldoende bieden... Dat ligt dan echt aan de ouder, niet aan het aantal kinderen...
Wij hadden er 10+ 🤣 maar ik kan je vertellen dat ons welzijn op de eerste plek stond. We zijn wel vrij nuchter opgevoed, maar dat geef ik nu onze kinderen ook mee. We hebben niet veel mee hoeven helpen in huis, we zagen er verzorgd en netjes uit, gingen veel dagjes weg (maar kregen dan inderdaad geen extra ijsje). Mijn moeder werkte uiteraard niet, dus er was altijd iemand thuis als wij uit school kwamen.
Alle respect voor mijn ouders, maar ik zal het niet aankunnen 😅 maar ik heb nu wel super veel aan mijn broers en zussen en ja, dat gun ik mijn kinderen ook (alleen dan iets minder dan dat ik er heb...)
Ik geloof dat het kan hoor. Maar om me heen zag ik helaas andere voorbeelden... Lief bedoeld, maar het gevolg was wel dat in iedergeval de oudste 6 zwaar overbelast werden en hun jeugd als traumatisch hebben ervaren...
Ik lees alleen maar ik, ik, ik in jouw verhaal. Wat vindt je partner hiervan? Mijn man en ik vonden twee kinderen echt voldoende. Echter, alle redenen die jij opsomt zoals de praktische zaken of bijvoorbeeld het leeftijdsverschil, hebben hierin nooit een rol gespeeld.
Op zich is het toch niet gek dat je bijvoorbeeld eerst de keuze voor jezelf wil maken of je het ziet zitten. Uiteindelijk maak je de keuze samen, maar het kan geen kwaad om eerst voor jezelf te bedenken wat je wil. Ik heb namelijk de indruk dat ze dit opent om te verkennen war ze wil en andere ervaringen zijn.
En dan heb je alles tot de millimeter uitgedacht en zegt je partner resoluut nee. Grote teleurstelling wat kan uitmonden in een relaiecrisis. Dit zijn juist de dingen die je wel meteen met je partner bespreekt.
Toen de wens groter was dan de angst (eerder twee kinderen verloren) zijn we er weer voor gegaan. Tijdens de laatste zwangerschap zei ik direct dat het hierna klaar was. Gelukkig dacht mijn man er net zo over en zeggen we nog regelmatig tegen elkaar dat we niet moeten denken aan nog een kleintje en dat we blij zijn dat de meiden groter worden.
Lastig, ik denk zelf dat heel veel vrouwen altijd het gevoel zullen houden dat er nog liefde is om te geven. Alleen de vraag is wanneer is het klaar? Wat is voor jullie als gezin haalbaar? Neem dingen in overweging als ruimte in huis, inderdaad auto, vakanties, kosten voor zwemles, sport, studies, boodschappen, maar ook haalbaarheid in tijd alsin heb je tijd genoeg om al de kinderen te voorzien van aandacht en tijd voor hun sport, speelafspraakjes, zwemlessen etc. (kun je daar als ouder bij zijn?) Kunnen jullie het combineren met jullie werk? En kijk ook naar je eigen (en dat van je partner) draagbaarheid. Kun je zoveel kinderen aan? Gaat het ten koste van de aandacht van andere kinderen?
Zou wat zijn als ik mijn levenskeuzes zou overlaten aan een stel vreemden op het internet… maar nee zoek gewoon verhalen/ervaringen en misschien wel tips waar ik aan moet denken. Daar is deze hele site voor bedoeld toch? ☺️
Jazeker. Wij hebben het hier vaak over gehad. Wij vinden allebei als de wens groter is dan de twijfel dan doen. Maar als de twijfel blijft dan niet doen. Vandaar dat ik op zoek ben naar nieuwe inzichten binnen mijn situatie.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (51) Verversen