Ik heb twee zoontjes van drie en vijf jaar en hun scheenbenen, zitten altijd onder de blauwe plekken. Ik ging vandaag naar het zwembad en ik werd er eigenlijk een beetje onzeker van, want ik keek naar al die onderbeentjes en ik zag bij die kinderen gewoon geen één blauwe plek.
En ik denk, hoe is het mogelijk? Maar goed, ik heb twee jongens, ze spelen grof, ze vechten, ze vallen, ze springen overal vanaf, noem maar op.
Maar vandaag viel me ook op bij mijn zoontje van vijf dat hij ineens een blauwe plek had op z'n onderrug, drie naast elkaar, dus in de lengte, en er waren meer streepjes. Toevallig heeft hij vandaag wel voor het eerst een spijkerbroek aangehad die een beetje wel strak zat, maar het lijkt me stug dat het daarvan kan komen. Hij heeft er eentje schuin op z'n heup, bij z'n elleboogjes een paar, en een klein blauwe plekje op z'n bil. Ik ben gelijk bang voor enge dingen als ik het opzoek.
Ik ben ook een hypochonder. En ook omdat ik al die kinderen in het zwembad vandaag zag zonder blauwe plekjes, dat ik denk van, ja, hoe krijgen ze het voor elkaar?
Is het iets waarmee ik naar de dokter moet? Verder is hij levendig, hij springt, hij vliegt, hij eet. Herkennen ouders zich hierin? Ik vraag me echt af, soms, hoe die er aan komt. En dan zegt mijn man, hoe kan je je het je nog afvragen, kijk hoe ze spelen. Maar goed. Door mijn angststoornis raak ik bij elk plekje in paniek. En omdat hun scheenbenen al altijd vol zitten en ik nu ineens eentje op de heup, billen en rug zie, is dat voor mij gevoel veel. Ook wil ik me kind niet onnodig laten bloedprikken door mijn angsten. Wellicht is dit herkenbaar voor andere moeders met jongens
Dit zijn de beentjes van mijn zoontje. Ik noem het buitenspeelbeentjes 😉 Paar blauwe plekken naast elkaar kan zijn van een glijbaan of iets waar hij tegenaan gelopen is. Ik heb eens een soortgelijk topic geplaatst, maar maakte me toen ook onnodig zorgen.
Jaa! Ik zie het in de praktijk niet zovaak langskomen. Ging er wel is op letten in de speeltuin ect. Heeft hij ook wel is last van plekjes op ze rug of zijkant van ze heup ect? Ik maakte me meer zorgen om plekken die niet op ze benen zitten. Dokter gaf vandaag aan dat het normale plekken zijn. Ze zijn zelfs al geel. Hij heeft een hoge wreef en zelfs soms wel eens eentje op ze bovenkant van ze voet. Hij speelt indd wel heel wild en valt ook veel ect. De dokter vandaag keek in ze ooglid en zij dat ze zich verder geen zorgen maakte gelukkig. Mijn hypochondrie neemt het soms gewoon over ik krijg dan oprecht paniek, niet leuk... ben ook zwanger en zoveel stress doet me echt niet goed😥
Ik denk dat moeders ook met een reden deze gedachten hebben. Want het doet ook iets goed. Het houdt onze kinderen veilig in veel gevallen. Het gaat soms mis in de risico analyse en dat is wel iets dat je kunt leren zodat het jezelf en je kindjes niet gaat belemmeren. Maar het komt wel voort uit iets goeds en dat mag ook benoemd worden vind ik. Ik denk dat dat moederinstinct ook iets heel waardevols is.
Ik denk dat moeders ook met een reden deze gedachten hebben. Want het doet ook iets goed. Het houdt onze kinderen veilig in veel gevallen. Het gaat soms mis in de risico analyse en dat is wel iets dat je kunt leren zodat het jezelf en je kindjes niet gaat belemmeren. Maar het komt wel voort uit iets goeds en dat mag ook benoemd worden vind ik. Ik denk dat dat moederinstinct ook iets heel waardevols is.
Ga je wat aan/met je hypochondrie doen? Ik vind dit namelijk best zorgelijk klinken. Een geheel forum stelt je gerust en toch laat je de huisarts er naar kijken. Dat is natuurlijk je goed recht, maar je draagt echt een bepaald gevoel over naar je kinderen. En daar vind ik wel wat van.
Wat vind je daar van dan? Ben benieuwd... Mijn zoontje van 3 heeft ze vinger tussen de deur gehad en is gebroken. Heb gewoon me angsten gedeeld en het even nagevraagd omdat ik er toch was. Ik draag helemaal niks over aan mijn kinderen want ik hou mijn gevoel mooi voor mezelf.
Je draagt jouw angsten per definitie wel over aan je kind. Kinderen zijn daar namelijk heel gevoel8g voor: zij merken hetvwanneer jij gespannen bent, of je het nou probeert te verbergen of niet.... Daarom is het altijd het beste om hulp te zoeken bij zulke problemen: je laat je kind daarmee zien dat je niet hoeft te accepteren dat je in angst leeft, maar de keuze hebt om er iets aan te doen. En hopelijk verminderen je klachten, waardoor je kind zich vrijer zal voelen... Een kind van 9 zal in het geval van een hypochondrische moeder echt wel 4 keer nadenken voor het een lichamelijke klacht mrt moeder deelt... Zo gaat dat... Kinderen willen hun ouders ontzien of gewoon geen gezeur krijgen.... Of ze kopiëren de angsten van hun ouders. Dat gebeurt ook vaak. Waar komt jouw angst vandaan?
Je houdt je gevoel niet voor jezelf, want je laat de dokter naar je zoontje kijken. Kinderen snappen veel meer dan wij soms denken. Je zoontje was mee naar de huisarts en heeft dus gehoord dat dit jouw angsten zijn en hij is bekeken door de huisarts (terwijl je daar was voor de ander). Tuurlijk draag je dan wat over aan je zoontje! Die voelt zich kerngezond en is daar dan ineens toch als patiënt.
Ik ben 32, zwanger en heb ook altijd blauwe plekken. Ben gewoon niet zo voorzichtig. Ik zou me er niet te druk om maken, het zijn wilde jongens, en het klinkt ook niet als of de plekken op vreemde plekken zitten. Komt vast door het spelen.
Ik struikel nog over een blaadje wat langswaait en krijg blauwe plekken van de wind. Ruim de 30 gepasseerd en nog altijd blauwe plekken overal.
De blauwe plekken die bij een nare ziekte horen, zijn de onverklaarbare. Dus je kindjes met een plekloos lijfje naar bed gebracht en ze eruit vissen met blauwe plekken. Bij wilde kindjes (of gezonde ondernemende kindjes) horen blauwe plekken er gewoon bij, ook die op gekke plekken.
En een kleine aanvulling: dat verklaarde dus bij mij de vele heftige neusbloedingen, de nabloedingen bij het verwijderen van mijn amandelen, het niet stoppen met bloeden bij het operatief verwijderen van mijn wijsheidstanden, mijn heftige menstruatie, mijn bloedverlies na mijn bevalling,...
Bij mijn dochter staan haar benen nooit zonder blauwe plekken, tenzij ze ziek is.. Dan wordt het weer wat beter. We zijn in onderzoeken gegaan.. zij is nog in onderzoek, maar doordat de ganse familie ook onderzocht moest worden, is von willebrand type 1 bij mij eruit gekomen. Bij haar is het vermoeden er ook, maar omdat ze twee keer randnormaal testte op de bloedonderzoeken (ze was toen net lichtelijk ziek, oorontsteking), willen ze nog een keer een bepaling doen deze zomer als ze gezond en wel is.
Blijkbaar verhoogt de von willebrand factor bij ziekte, waardoor er dus minder blauwe plekken ontstaan in die periode. In de periode dat een kind gezond is, verlaagt de factor weer naar de basiswaarden die bij dat kindje horen, en bij haar en bij mij dus, te laag.
Ze heeft ook vaka blauwe plekken op haar armen waar haar armen leunen op de tafel als ze aan tafel zit, onder haar oksels toen ze kleiner was, toen we haar optilden, op haar rug als ze op haar fietsstoeltje zit door de harde achterkant,..
Mijn jongens zijn inmiddels 15 en 17 jaar en hebben nog steeds blauwe plekken. Want ze zijn nog steeds grof in de omgang met elkaar. En tijdens het sporten is er ook lichamelijk contact: botsen, schoppen. Zolang er geen bijkomende klachten zijn, hoef je hier niet mee naar de dokter.
Het kan wel verstandig zijn om hulp te zoeken voor je hypochondrie. Kinderen worden ziek, krijgen een ongelukje. En het is akelig (voor jezelf én je man en kinderen) als je dan steeds in de stress raakt als dat niet nodig is.
Mijn zeggen wel eens met een gekke bek dat het te hopen is dat we nooit naar de SEH hoeven, want anders worden we beticht van mishandeling. Hier twee dames die altijd blauw zijn. Ze zijn actief en ook nog wel eens lomp 😅
Haha, hier hetzelfde, ze zien er soms uit.. 😬😬 Vooral dochter kan er wat van, met eeuwige bulten en schrammen op haar hoofd en blauwe plekken overal. Zoon beperkt zich tot vooral zijn benen.
Heb ik hier met onze jongste dame. Altijd blauw. En op de gekste plekken. Maar zij rent ook de hele dag, speelt veel buiten. Ik krijg zelf ook snel blauwe plekken. Maar het is normaal hoor die blauwe plekken. Haar zus speelt ook veel buiten en is 7. Soms zeg ik ook, hoe kom je er aan? Van het spelen zegt ze dan of gym op school.
Zolang het geen heel grote blauwe plekken zijn op gekke plekken, klinken verschillende blauwe plekjes zeker op de benen niet zo gek bij actieve kinderen. En een keer een op de rug ook niet, zeker met spelen en klimmen.
Mijn oudste zoon zat vanaf dat ie kon lopen al vanaf top tot teen onder de blauwe plekken. Hij klimde en klauterde overal op, struikelde nog over een vlieg, viel overal van af .hij kende geen angst. Nu met zn 15 jaar zie ik nog steeds regelmatig blauwe plekken dat ik denk: hoe dan?? Ik heb hem ooit wel een keer laten onderzoeken omdat hij van die extreem grote plekken kreeg op rare plaatsen.maar niks aan de hand . Mijn bonuszoon heeft ook echt altijd blauwe plekken, maar die blijven beperkt tot zn benen.
Verbied jezelf te googelen. Er is geen enkele reden om te denken dat hij niet gewoon op zijn heup gevallen is of zich gestoten heeft. Alleen al aan een glijbaan kun je flinke blauwe plekken overhouden...
Google is bijna je ergste vijand daarin. Kinderen stoten zich vaak onbewust. Lopen tegen hoeken van kasten aan, of op het schoolplein dat ze ergens op klimmen of juist vanaf klauteren waar hun heup langs schaaft, en dan hebben ze dat zelf niet eens in de gaten. Maar als het je de spuigaten uit komt en je vertrouwt het echt niet kun je de huisarts raadplegen
Och bij mijn jongens zaten vooral de benen onder de blauwe plekken. Soms ook elders. Zolang mijn kinderen niet ziek waren, deed ik.er verder ook niets mee.
Neem aan dat je hulp hebt gehad om je hypochondrie onder controle te krijgen/houden?
Ja zeker, maar bij me kinderen blijft het gewoon opspelen. En nu ik deze topic heb geplaatst, en ik instagram opende kreeg ik een filmpje te zien van een jongen die alleen blauwe plekken op ze onderbenen had en een aantal andere vage symptomen en dat het de naarste ziekte was. Het algoritme is op dit moment niet me beste vriend. Dan raak ik sneller van in paniek. Omdat hij plekjes op onderrug bil en op ze heup eentje heeft is dat in mijn hoofd gewoon veel te gelijk ofzo....
Die scheenbenen herken ik. Maar ik begrijp ook dat je onzeker wordt als je blauwe plekken op de rug gaat googlen. Wat mij helpt als ik onzeker ben over medische toestand, maar nog niet zò onzeker ben dat ik een huisarts haar kostbare tijd durf te vragen, is om een foto op te slaan in een apart mapje of op een andere manier iets te rapporteren zodat je bij de volgende alarmbel gelijk serieus genomen wordt (zo heb ik ooit een hoofpijndagboekje van mijn kind in de notities in mijn telefoon bijgehouden) Misschien maakt dat je rustiger? Ook kun je vaak een foto naar (de assistente vd) huisarts sturen (hier de "med gemak" app) ter beoordeling als onderstaande woorden je onvoldoende gerust stellen?
Mijn dochter zit ook altijd onder in tegenstelling tot mijn zoon. Bij hem iets minder lijkt het, maar wel altijd een aantal op zijn schenen of knieën. Dochter heeft steeds plekken en korsten op haar rug 😅 krassen en open plekken van het springen, klimmen en op z'n kop hangen. Soms schuurt ze weer ergens van het naar beneden gaan op een houten speelding bijvoorbeeld. Ik dacht ook wel eens; och "ze" moeten wel denken 🫣 laatst nog forse plek op haar bil. Het is dat niemand het in principe ziet, maar leek net of ze een flinke mep er op gehad en wss gewoon gestuiterd 😅 verder maak ik me geen zorgen, als ze echt pijn hebben huilen ze even en een doekje of kus is hier met 7 en bijna 5 nog steeds het wondermiddel.
Mijn 2e heeft dit heel erg. Toen ik tijdje terug in het ziekenhuis en bij de huisarts liep met hem voor enorme moeheid e.d. zeiden ze beide dat het normaal was.
Ik zit al 42 jaar onder de blauwe plekken... Er hoeft maar vlieg tegen me aan te botsen en ik heb er weer eentje. Soms heb ik gigantische blauwe plekken en heb ik geen idee hoe ik er aan kom. Ik mankeer helemaal niets.
Ik heb twee jongens en een meisje en die hebben altijd allemaal wel ergens iets paars/blauw/groen/geel. Schenen en knieën bijna standaard, mijn dochter nu ook eentje op haar voorhoofd van een botsing met een rekstok en mijn zoon op zijn schouder van een sliding over een voetbalschoen van een tegenstander. Ik vind er niks geks aan hoor, ze spelen, klimmen, sporten, gymmen, etc. Blauwe plekken, schrammen, wondjes, splinters, het hoort er bij en ik vind het inderdaad een mooi teken van lekker rouwdouwen buiten
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (32) Verversen