Mijn man en ik hebben een kindje van 2. Ze was een huilbaby tot 13 maanden en is nog steeds erg lastig in haar gedrag op veel momenten. Een paar maanden geleden besloten mijn man en ik vrij plotseling dat we toch (na altijd gezegd hebbend van niet) voor een tweede kindje wilden gaan vanaf december (praktische redenen). Nu is het december en onze dochter gaat ineens even door een extra lastige week (niet slapen, weer extreem veel huilen, constante woedeaanvallen). Tijdens deze week besefte we dat we misschien toch nog niet klaar zijn, want we hebben het echt weer heel moeilijk ermee.
We gingen zitten voor een goed gesprek, besloten min of meer toch te wachten, maar ook na die beslissing was gemaakt, waren we beide erg verdrietig dat er toch geen tweede zou komen. Ik snap het gevoel niet zo goed en we weten beide totaal niet meer of we nou wel of niet willen..
We hebben ontzettend veel argumenten om het niet te doen (en misschien wel nooit). De voornaamste: 1) Het huilen heeft ons redelijk getraumatiseerd (we hebben al therapie enz. gedaan), 2) we zijn beide geen babymensen..ik houd ontzettend van mijn dochter, maar het spelen op de grond en het totaal afhankelijk zijn van alles omdat ze niet kunnen lopen en praten en alles is niet echt voor ons weggelegd. 3) we hebben 0 vangnet en doen echt alles altijd zelf, geen vrienden of ouders die helpen.
Als ik al het bovenstaande benoem, waarnaast ik ook nog meer minder belangrijke redenen heb om het niet te doen, denk ik logischerwijs dat het gewoon niet een goed idee is. Maar als ik dan denk hoe leuk onze dochter met een baby zou zijn.. en het leuke van een baby wat ik nog wel heb kunnen onthouden.. dan ben ik al terug bij af met beredeneren. We weten het gewoon niet. Ook voelen we ons een beetje schuldig naar de eventuele baby toe, aangezien het voor ons echt wel 1,5-2 jaar voornamelijk 'uitzitten' zou zijn. Ik ben erg blij dat onze dochter nu wat zelfstandiger is met 2 jaar. Ik voel me best een slechte moeder dat ik de babytijd niet leuk vind. Maar een echt eerlijke kans hebben we destijds ook niet gekregen met 20u per dag huilen..
Ik weet dat niemand me echt kan vertellen of we het wel of niet moeten doen. Maar misschien wat herkenning hierin bij anderen? Als we nog voor een tweede gaan, willen we namelijk wel liever eerder dan later, zodat we nog een beetje aan het ritme van een kleintje gewend zijn.
Zeker herkenning Onze dochter was ook een enorme huilbaby tot zeker 6 maanden en is altijd wel een moeilijke slaper geweest totdat haar broertje werd geboren toen onze dochter 10-11 maandjes was was ik opnieuw in verwachting we hebben ook veel getwijfeld maar dachten dit hebben we ook overleeft en het kan nooit erger 🙈 En ik vond die baby tijd bij haar ook niet leuk maar dat was omdat ik er niet van Kon genieten omdat we alleen maar huilen hoorde toen werd onze zoon geboren en zat ik zo op een roze wolk en heb z’n heerlijke kraamweek gehad ook hij huilde natuurlijk wel door buikkrampjes maar niet zo als onze dochter ik ben zo blij dat onze zoon er is en zou misschien wel een 3e willen 🥰. Maar heb je wel is verder onderzoek bij je dochter laten doen op koemelkallergie ??
Ons zoontje was ook een huilbaby. Hij wordt in april 2 jaar. We hebben net beslist om voor een tweede te gaan. Een paar maanden geleden was ik daar nog niet klaar voor maar nu is de rust eindelijk weer terug gekeerd. Ik reageer niet meer zo heftig als hij eens huilt of al ik 's nacht weer uit bed moet om hem te troosten. Een half jaar geleden kreeg ik een paniekaanval en kon ik geen adem halen als hij huilde. Ik denk dus als jullie nog een kindje willen dat dat zeker kan maar misschien moet je ook wachten tot je het gevoel hebt, dat je het aankunt... Nu ja nog een huilbaby kan niemand aan denk ik. Ik zou het nu niet meer alleen proberen doen. Mensen inschakelen om het even over te nemen, al is het maar een uurtje rust. Veel succes!
Dat je tegen de babytijd op ziet na die ervaring, is heel logisch. En als een slechte week al zoveel triggert, is het wel verstandig nog iets meer aan de verwerking proberen te doen. Want natuurlijk moet je er rekening mee houden dat het weer pittig wordt, en in het ergste geval weer loodzwaar. Als jullie gevoel nu aangeeft dat je daar nog niet klaar voor bent, dan is het nog niet de tijd. Dat is oké. Het leven loopt soms anders dan je vooraf gedacht had. Misschien is het voor jullie wel een gezin met een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen, omdat je het dan als gezin wel goed aankunt. Aan de andere kant kan die babytijd natuurlijk ook meevallen en het is een relatief korte periode. Natuurlijk, als je er in zit is het oneindig. Maar op een heel leven. Je gaat niet voor een tweede baby, je gaat voor een extra gezinslid dat er voor altijd bij is. Daar zitten nog heel veel meer fases in dan alleen de babytijd. Zie je het wel voor je met 2 kinderen, 2 pubers, etc? Er zijn echt wel meer mensen die geen grote fan van de babytijd zijn, maar er wel graag doorheen gaan omdat ze alles er na wel zien zitten. Kun je dat aan? Blijf er over praten, en blijf luisteren naar dat gevoel diep van binnen. De wens is er, maar is het NU de tijd voor die wens? Zolang je gevoel het nog niet aandurft, is het nog niet zo ver
Onze oudste was een huilbaby. Toen ze een dreumes was hebben we hulp gehad i.v.m. gedragsproblemen. Nu is ze 6 en wordt ze onderzocht op ADHD, ASS en hoogbegaafdheid. Ze is sowieso hoogsensitief. Door de moeilijke zwangerschap, zeer zware bevalling en de zwarte wolk erna raakten mijn man en ik elkaar ook nog kwijt.
Voor ons dus geen tweede kindje meer. Ik zei steeds tegen m'n man: dat wordt het einde van ons huwelijk en misschien wel het einde van mij. Nog een huilbaby zou ik niet trekken.
Met ons hart wilden we wél, dus het was ook een verdriet.
Bij ons heeft God de beslissing genomen. Volledig tegen de natuur in ben ik 4 dagen na mijn eisprong zwanger geraakt. Ik was echt in shock en heb de eerste dagen veel gehuild, maar achteraf kan ik zeggen dat die zwangerschap, bevalling en dat kind bij mij juist heel helend zijn geweest. In de zin van: ik ben zó blij en dankbaar dat we ook dat hebben mogen meemaken. Hij is ons zonnetje in huis.
Ondanks dat ze veel ruzie hebben, hebben de kinderen ook veel aan elkaar. Ze troosten elkaar bij verdriet, halen samen kattenkwaad uit, helpen elkaar, knuffelen veel samen.
Het is alleen zo jammer dat niemand je kan garanderen of je weer een huilbaby krijgt of niet. Ik kan je wél zeggen dat je er anders in staat. Je bent niet meer zo onzeker en je weet dat het niet eindeloos is maar dat het na een aantal maanden beter gaat.
Als dat verlangen sterk is, vinden jullie een weg. Heb vertrouwen. Is dat verlangen niet sterker dan je angst of praktische bezwaren, dan misschien nog even wachten tot de tijd jullie een antwoord geeft.
Op praktisch punt. Als de opvoeding van jullie dochter jullie zwaar valt, hebben jullie wel eens gedacht aan begeleiding hierbij om het makkelijker te maken? Handvaten voor minder woede-uitbarstingen thuis, etc? Waar komt haar gedrag vandaan? Wij hebben voor onze 2 jarige best veel gestructureerd en weten ondertussen bijvoorbeeld dat ze tijd nodig heeft om te schakelen en overgangen te maken. Dus vooraf aankondigen als het bijna tijd is om te eten, naar bed te gaan, etc. Aftellen tot 10 (ipv de standaard 3, is niet genoeg hier 😅). En voor een steun netwerk, hebben jullie wel eens gehoord van buurtgezinnen?
Een huilbaby is traumatiserend, daar weet ik alles van. Hier 4x best een lastige babytijd gehad om verschillende redenen, maar de 3e was er zo één in de categorie die jij beschrijft. Na 3 was het dan ook heel duidelijk voor mij: er komt nóóit meer een 4e. Ik had die wens sws niet, maar nog belangrijker bijna: zo’n periode wilde ik nooit meer meemaken.
De 4e kwam er toch. 7 jaar na de 3e kwam ze als een cadeautje in ons leven. Mijn trauma’s die ik blijkbaar niet eigenhandig verwerkt had (destijds geen therapie gezocht; niet bewust niet. Ik wist gewoon niet dat het zo diep zat) kwamen in alle hevigheid naar boven tijdens de zwangerschap. Maar onze 4e heeft juist zoveel geheeld van mijn trauma en geeft ons zoveel vreugde. Ik had dit oprecht niet gedacht dat dit zo zou gaan. Het was opnieuw niet supermakkelijk vanwege kma en groeiproblemen, maar peanuts vergeleken met onze 3e dochter destijds.
Realiseer je dat ook: het hoeft echt niet weer zo te gaan als bij de eerste. Echt niet! En daarbij: hier ook geen vangnet van ouders (vriendinnen kan ik bij nood wel vragen; doe ik zelden) en hier ook geen ‘babymama’ 😜
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (9) Verversen