Onze jongste van 2,5 laat sinds een aantal weken ander slaapgedrag zien. Van prima slapen naar niet meer alleen willen slapen. Het is een gevoelig kind en de enorme ontwikkelingen die hij meemaakt hebben er vast mee te maken. Op dit moment lijkt het alleen te werken als 1 van ons ernaast blijft slapen. We zijn altijd van de goede slaaproutines geweest. We hebben daarom de afgelopen weken van alles geprobeerd om dat in stand te houden maar dat werd alleen maar drama en niet slapen. Ik maak me wat zorgen over hoe we straks weer van het samen slapen afkomen. Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik denk dat veel ouders dit herkennen. Het zijn vaak fases, in sommige periodes is er meer behoefte aan nabijheid. Bij onze kinderen uitte zich dat door midden in de nacht bij ons in bed komen liggen, of in ons bed te willen inslapen. Wij hebben dat altijd goed gevonden, de behoefte is er voor een reden. Wij hadden wel de regel: of in ons bed beginnen (en als wij dan gaan slapen, leggen we je in je eigen bed) of in je eigen bed beginnen en als je dan wakker wordt, mag je naar ons komen. Op die manier sliepen ze toch altijd ook in hun eigen bed en verliep het afbouwen eigenlijk vanzelf.
Wij deden er naast zitten tot ze sliepen en dan weg. Elke keer bij wakker worden weer er naast tot ze sliepen en dan weer weg. Niets doen terwijl je er zit. Gewoon je normale avondroutine, dan gaan zitten en that’s it. Geen licht, geen contact, geen geluid. Elke keer als ze opstaat, terugleggen en herhalen: het is slaaptijd. Bij huilen, troosten en terugleggen en herhalen: het is slaaptijd. En weer gaan zitten. Gewoon er zijn, maar dus niets doen.
En dat dan langzaam afbouwen. Elke paar dagen een nieuwe stap. Iets verder weg gaan zitten. Tot je zo ongeveer bij de deur zit. En dan steeds iets eerder weggaan.
Bij onze oudste met verlatingsangst rond 10-12 maanden duurde dit bijna een maand en bij onze jongste rond 2-2,5 jaar duurde dit een week of 2.
Volgens mij heel normaal dat een kind in de ene periode meer behoefte heeft aan contact en geborgenheid in de nacht. Ik zou er niet te streng op inzetten, dat werkt vaak niet, en ze mist daarmee de veiligheid die ze zoekt. Hier sliep onze 3,5 jarige prima in eigen bed, maar de laatste weken kruipt ze halverwege bij ons in. We laten het even. Totdat er wat meer rust is en dan weer proberen af te bouwen. Onze ervaring is dat na 1 nacht samen slapen op haar kamer ze het al accepteert dat we vanaf dan weer apart slapen
Wij geven de geborgenheid die ze nodig heeft. Onze dochter is ook 3,5. We blijven op dit moment ook bij haar tot ze inslaapt. ‘s nachts slaapt ze momenteel prima in d’r eigen bed. We hebben ook een dochter van 10 die als baby en peuter een dramatische slaper was (heel gevoelig meisje) en veel bij ons lag. Slaapt nu al jaren prima in d’r eigen bed 😉
Gewoon ernaast blijven liggen. Wij moeten hier nu elke avond bij de oudste blijven totdat ze slaapt. Gaat ook vanzelf wel weer over. Maak me er niet zo heel druk om.
Zou er niet teveel van maken en lekker de nabijheid bieden die hij nodig heeft. Gaat meestal vanzelf weer voorbij. Hier ook periodes veel bij ons zoontje geslapen of hij bij ons (dan ging een van ons naar zijn bed, hij heeft sinds hij 3,5 is eenpersoonsbed). Ging ook geleidelijk weer over. Maar dat is mijn insteek 😬.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (11) Verversen