Eerder vandaag postte ik foto's van uitslag met de vraag of het de waterpokken waren. Het grote gros beaamde dit. Met tevens de opmerking dat dit soort kinderziektes vaak uitzitten is. Mijn moeder kwam onverwacht langs om naar de oudste te kijken. Zij herkende de waterpokken niet in deze vorm. Ik vertelde wat de arts toestuurde (contact hij sufheid, benauwdheid en algeheel zieker worden) en gaf aan dat zijn ademhaling wel sneller was als normaal, maar echt benauwd oogt hij niet. Wel hield hij zijn handje op zijn borst en trok een pijnlijk gezicht. Ook heeft hij gisteren 2x een hoestaanval gehad die hem veel zeer deed. Ik zag paniek in zijn oogjes, maar was op schoot snel te troosten. Nu weet ik dat een longontsteking een complicatie kan zijn bij waterpokken, komt niet vaak voor maar het kan.. dit maakte me, terugkijkende, meer ongerust. Ik had op aansporen van mijn moeder nogmaals contact proberen te leggen met de huisarts. Maar deze waren 'door andere werkzaamheden' alleen bereikbaar voor acute spoed, aldus het antwoordapparaat. De huisartsenpost is alleen bereikbaar na 17u dus ik besloot mijn angsten en de ongerustheid van mjjn moeder naast me neer te leggen en af te wachten. De rest van de dag heeft hij op de bank gelegen en is af en toe in slaap gevallen. Hij heeft na die ene keer zijn handje niet meer op zijn borst gelegd en geen pijnlijke hoestaanval meer gehad. Hij heeft vandaag 1 hapje appel op, gisteren 1 koekje (onder het mom van, dan zit er toch wat in) Drinken doet hij goed. Heeft wel maar 2x geplast. Om 19u is hij gaan slapen. Hij ligt rustig in bed, had nog wel 39.3 koorts. Maar nu kreeg ik appjes van vader en zus over of ik nog naar de dokter was gegaan en dat ze vinden dat ik met hem naar de spoedpost moet. Dit vind ik erg lastig om te horen, omdat ik natuurlijk het beste wil voor mijn kind en door de opmerking her gevoel krijg te kort te hebben geschoten als moeder. Dit wekt mijn angstgedachten op (herken ze tegenwoordig beter) had ik idd moeten gaan? Wat als het geen waterpokken zijn maar iets anders? Wat als hij door dit afwachten veel pijn lijdt of zieker wordt en ik het 'te laat' zie? Wat als... Ik had me voorgenomen, toen ik besloot het aan te kijken, te bellen bij zieker worden, benauwdheid en sufheid. Ook als dit snachts is, uiteraard. Maar door de ongerustheid van mijn familie ga ik twijfelen.. mijn zus appte ook dat mjjn moeder de foto's had doorgestuurd en ze vond dat ik naar d'r dokter moest omdat hij even pijn op zijn borst leek te hebben. Door deze opmerkingen krijg ik mijn angsten niet meer onder controle.. soms lukt het dan niet meer rationeel na te denken. Dus, wat zouden jullie doen? Laten slapen of nu nog langs de huisartsenpost? (Mijn man dacht er overigens hetzelfde over als ik in eerste instantie deed: afwachten en bellen bij verslechtering. Maar we zijn beide niet bekend met waterpokken en degene die dat wel zijn geven aan dat hij het wel heel erg heeft. Zijn gezichtje is nu ook wat gezwollen door de uitslag)
Je doet het super goed hoor. Vertrouw op je eigen gevoel en op wat je ziet bij de kleine. Ze vragen altijd of ze alert zijn, nog plas luiers hebben, dan in de gaten houden en de huisarts volgende dag bellen.
Ja ik vond het ook heel heftig die waterpokken bij je knul. En laat je niet ongerust maken. Bel zo even met je huisarts en even laten zien. Je doet het goed hoor meid!
Dankjewel.. Een dag later ben ik naar de huisarts geweest omdat hij zijn bed niet meer uit kwam en bleef hoesten en al 5 dagen koorts had. 'Gelukkig' had hij alleen maar de waterpokken, maar dan heel erg. Sinds gisteren is hij er niet meer zo ziek van. Iedere dag een beetje meer zijn oude zelf. De pokken zijn aan het indrogen en 0p zijn gezicht zijn er ql een paar verdwenen. Hopelijk krijgt zijn broertje het niet zo heftig...
Ik lees eigenlijk 2 problemen/vragen in je bericht: allereerst praktisch of je goed gehandelt hebt/handelt wat betreft de waterpokken, en daarnaast hoe je om moet gaan met (over)bezorgde/angstige familieleden. Wat betreft dat eerste heb ik geen ervaring (en anderen hier al genoeg), wat betreft dat tweede wel!
Angstigheid is ook een familietrekje bij ons. Mijn oma was bijzonder angstig, mijn moeder ook, en ik heb ook wel die aanleg. Zal een combi van genen en opvoeding zijn. Heb een heel goede band met mijn moeder en een geweldige jeugd gehad, maar heb ook ervaren hoe belemmerend die angst kan zijn voor jezelf en voor je kinderen. Ik probeer het dus heel bewust niet door te geven aan mijn dochter, en soms is dat lastig. Het is soms al lastig zat om voor jezelf te bepalen of er echt reden tot zorg is of dat je jezelf gek zit te maken, en het helpt niet als je moeder dan - goedbedoeld, maar toch- die angst-kant aanwakkert. Dan heb ik nog de mazzel dat mijn vader wat nuchterder is, dus die kan mijn moeder een beetje in toom houden als haar zorgen met haar op de loop gaan. Het lijkt me heel erg complex als dat niet zo is en ze je zus er ook nog bij proberen te betrekken! Als ik in t algemeen wat tips mag geven: - Bedenk of je moeder/je ouders de beste personen zijn om je zorgen mee te delen, als je weet dat zij vaak eerder te bang dan realistisch zijn. Je kan hen ook iets later informeren, of minder informatie sturen. Kijk wat andere goede hulp-bronnen zijn voor advies (vriend(inn)en met kinderen? vriend(inn)en met bijv medische achtergrond? Andere familie die wat meer nuchter is)? Zo voorkom je soms dat je bovenop je eigen zorg ook nog in een soort conflict komt, en hoeven je ouders niet onnodig bezorgd te zijn. - Zorg dat je een team bent met je partner. Jullie zijn de ouders van je kind, niemand kent je kind beter dan jullie twee en niemand houdt van je kind zoals jullie twee. Hij kijkt er misschien anders naar, zit in ieder geval niet in het angst-patroon, dus kan je misschien ook wat beter met je voeten op de grond houden als dat nodig is (of inschatten dat er wel echt iets aan de hand is). - Bedenk ook dat je ouders altijd minder info hebben dan jij. En als bange mensen minder info hebben gaan ze de "gaten" zelf extra angstig opvullen. Jij ziet je kind de hele tijd, zij horen misschien alleen het stukje over dat moeilijk ademen, zien dat niet in de context en maken het 10 x zwaarder. Als je dan niet geleerd hebt met je angst om te gaan (ik kan iedereen die hier last van heeft cognitieve gedragstherapie aanraden, heel effectief!), dan gaat het met je op de loop. Dat is heel vervelend, voor hen, maar probeer het jou niet teveel te laten raken. - Probeer te vertrouwen op je eigen waarnemingen, niet per se op angstige "wat als scenario's". Probeer te bedenken wat het worst case is en daar een plan voor te hebben, dan kan je het daarna loslaten. - Praat eens buiten een "crisissituatie" om met je zus hierover; hoe vindt zij het gedrag/de angst van je ouders? Hoe gaat zij hiermee om? Heeft ze er ook last van? Kunnen jullie elkaar misschien steunen? - Mocht het weer eens zo zijn dat je ouders erg bezorgd zijn en je er mee belasten dan helpen, en het ook onnodig lijkt, geef ze dan vriendelijk maar duidelijk aan dat ze je bedankt voor hun zorgen, steun en meedenken, dat je snapt dat ze het beste met jou/je kind voorhebben, dat je hun advies begrijpt, én dat jij de moeder bent die nog steeds het beste met haar kind voor heeft en dus ook bepaalt welke stappen er gezet moeten worden en wat je met hun en ieder ander advies doet. Dat ze je nu niet meer helpen door 100 x hun advies te herhalen of je nog banger maken dan je al bent. Zeg hen dat je ze op de hoogte houdt als er iets verandert/gebeurt, en neem tot die tijd een beetje afstand (appjes negeren, telefoon even niet opnemen). Ik ken de discussies waarbij de ene partij steeds verder de angst in gaat en de andere partij daardoor juist steeds harder gaat bagetalliseren, dat heeft ook geen zin. Dan kan je beter even een pauze nemen. - Bedenk even: je bent een goede moeder. Je doet het beste wat je kan, met de informatie die je hebt. Het is heel rëeel van je om niet alleen maar beren en leeuwen op de weg te zien, je kind beschermen tegen overbezorgdheid/onnodige angst is net zo belangrijk als risico's goed in schatten. Waarschijnlijk ben je niet het type dat te snel iets onderschat, dus daar zou ik niet zo bang voor zijn. Je doet je best, naar eer en geweten, meer kan je niet doen.
Bedankt voor je uitgebreide reactie! In eigenlijk alle situaties is mjjn moeder mijn go-to persoon. Wij zitten vrijwel altijd op een lijn. Het lastige deze keer was, toen ik mijn moeder vroeg wat ze dacht, ze alleen zei dat zij zelf liever niet in onzekerheid zou willen zitten en daarom nog zou bellen om gezien te worden. Ze gaf niet aan van: ik zou bellen omdat ik het niet vertrouw. Door de appjes van vader en zus werd deze uitspraak in twijfel getrokken. Ik begrijp heel goed waar mjn moeders angst vandaan komt. Zij je mij immers 3x bijna verloren voor mijn eerste verjaardag. (3 maanden te vroeg geboren, met 3 dagen oud bloedvergiftiging en letterlijk op de minuut optijd gered en bacteriële hersenvliesontsteking. Ik wijkte bij dat laatste af van het boekje, kon mjjn kin nog op de borst, en werd door het ziekenhuis naar huis gestuurd. Toen de HA mjjn moeder belde om te vragen hoe het ging, vertelde ze dat we naar huis waren gestuurd. Hij is toen persoonlijk met mijn ouders terug gegaan naar het zkh en ben toen wederom net optijd behandeld. Had hij dit niet gedaan, dan was ok er niet meer geweest. Mijn zoontje is weer lelijk aan het hoesten en heeft zichtbaar pijn. Hij wilt ons zijn bed niet uit pm op de bank te liggen 3n tv te kijken. Ik kreeg er met moeite 2 slokjes ranja in. Nu wil ik zelf wel dat hij nagekeken gaar worden, al is het voor mijn geruststelling. (Ik heb momenteel niet een gemakkelijke tijd, middenin een lange nasleep na bbz - tubaire abortus) emotioneel kan ik er eigenlijk niets meer bij hebben. Dus dan nu maar de rust en zekerheid van een dokter, zodat ik weer fatsoenlijk durf te slapen snachts. De laatste alinea doet me erg goed om te lezen, dankjewel daarvoor.
Ohja ik ben 2 week geleden van 4 dagen pepti weer overgegaan op oude voeding ivm klachten. Veel zeiden niet doen maar ben toch op m'n gevoel afgegaan en heeft goed uitgepakt
Ik word en zou daar ook bloed nerveus van worden. Zo had m'n schoonmoeder, toen mn zoontje net een blaffende hond was, gehad over kroepaanval ofzo. Heb 4 nachten niet geslapen ( was goed bedoeld , maar toch)
Ja echt he.. zo vervelend allemaal. Haar angsten kwamen wel overeen met mijn angsten, maar als ze dan niet meteen duidelijk is, zijn de appjes van de rest van de familie, na bedtijd van zoontje, wel vervelend. Hij is nu zo ziek dat hij zelfs zijn bed niet uit komt om op de bank te liggen. Voor vanmiddag toch een afspraak gemaakt, zodat ik hetzelf ook meer los kan laten.
"Ik had me voorgenomen, toen ik besloot het aan te kijken, te bellen bij zieker worden, benauwdheid en sufheid. Ook als dit snachts is, uiteraard." Goed plan hoor! Laat je niet onzeker maken, je kent je eigen kind het beste. Volg je moedergevoel.
Goed dat je gebeld hebt en gerustgesteld bent! Probeer verder op je eigen gevoel als moeder te vertrouwen, dat klopt vrijwel altijd. Dus even uit je hoofd en naar je gevoel. Sterkte!!
Bedankt voor de snelle reacties. Ik heb het advies gevolgd en de HAP gebeld voor advies. Na mijn verhaal gehoord te hebben en te hebben overlegd is er besloten dat er voor nu geen reden is om langs te komen. Bij verergering van de klachten, zieker worden, benauwdheid, suf vanacht nog terug bellen. Bij aanhoudende klachten / ongerustheid contact eigen arts.. Nu hopen dat ik het weer wat kan loslaten en we vanavond alle 4 lekker slapen 😉 Op naar een spoedig herstel
Slim dat je gebeld hebt voor advies, daar zijn ze voor. Mijn oudste heeft vorige week ook waterpokken gehad en hij was er echt ontzettend beroerd van. Heeft 5 dagen koorts gehad. Ik had ook geen idee dat ze er zo intens ziek van konden worden.
Ja ik had ook echt geen idee. Nu idd ook al 5 dagen koorts. Vandaag is hij echter nog zwakker. Komt niet uit bed. Reageert wel op mij, maar valt steeds weer 'in slaap' .Dus voor vanmiddag voor de zekerheid toch even laten controleren. Hij ruikt ook vreemd uit zijn mond, drinkt meer, zweet veel. En de pijnlijke hoest is terug. Pff ik haat het zo als ze ziek zijn.
Je verhaal was heel duidelijk en je bent door bezorgdheid van familie gaan twijfelen. Er gaat momenteel gewoon griep rond, vooral ook bij kinderen. Drinken is het belangrijkste en dat lukt nog steeds. En slaap is ook erg belangrijk. Je hebt gebeld, overleggen kan natuurlijk altijd. Maar je zat gewoon goed met je moeder gevoel! Beterschap
Bij twijfel gewoon even bellen, je kunt ook aangeven dat je belt voor advies. Als zij jou steunen in je aanpak, dan stelt dat jou gerust en kun jij je ouders geruststellen. En willen ze hem toch zien, prima dan kijkt de arts even mee en dat is altijd fijn.
Als het jou geruststelt kan je uiteraard met de HAP bellen. Echter, als hij nu slaapt, vooral laten slapen. Ik.vind het trouwens niet echt netjes dat foto's zomaar doorgestuurd worden en je familie je angst aanpraat.
Anders bel je gewoon even de HAP en leg je het verhaal uit. Daar zit op z’n minst iemand die het even stap voor stap kan bekijken en alle alarmsignalen naloopt. Misschien voel je je dan al relaxter. Of is de conclusie dat je langs moet, maar dan weet je dat ook.
Ik sluit me volledig bij de reactie van Maria7 aan. Bellen en uitleggen dat je belt vanwege twijfel en reacties van anderen en je zekerheid nodig hebt wat te doen. Wellicht dat iemand anders nog eens de foto’s en de klachten die jouw zoontje heeft kan checken. Je familie doet / zegt dit uit liefde. Bij twijfel altijd even bellen en het voorleggen. Het blijft nu gewoon veel te veel knagen.
Bellen met de huisartsenpost en dit verhaal voorleggen! Dan kunnen zij met je meedenken, met hun medische achtergrond, ipv anderen. Met angsten is het soms lastig te beoordelen of het reeel is of niet. Je loopt dan ook het risico het weg te schuiven onder angst terwijl er wel meer aan de hand is. Aan de andere kant zegt je moeder gevoel vaak ook gewoon heel veel! Als familie dan blijft aandringen, pff lastig om dan naar jezelf te luisteren. Gewoon even bellen voor overleg!! Succes
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (24) Verversen