Puinhoop
- Roosje1995
-
43 6026 08/02/2023
Hoi Dames,
Graag jullie mening en adviezen, het is eigenlijk een aanvulling op mijn vorige topic ‘schoonmoeder’. Een korte samenvatting hiervan is dat ik het contact met mijn schoonmoeder verbroken heb vlak na de bevalling omdat ze zich niet kon gedragen op kraamvisite en zich niet kon vinden in onze aanpak van wie wel al inlichten en wie niet etc. Daarop heeft mijn schoonvader besloten mij ook niet meer te willen zien.
Mijn man begint langzaam in te zien dat zijn moeder een heel negatief beeld over mij heeft, eerder verklaarde hij mij voor gek als ik dat zei. Als wij het onderling over de situatie hebben dan ben ik meestal degene die erover moet beginnen, we zijn allebei niet echt praters.
De ene keer hebben we het erover en kunnen we er rustig over praten, de andere keer mondt het uit in onbegrip naar elkaar en ruzie.
Ik heb niet het gevoel dat hij achter mij staat en dat heb ik hem ook gezegd. Hierop geeft hij aan dat hij het gedrag van zijn moeder niet vond kunnen maar de beslissing van mij om haar niet meer te zien vindt hij erg ver gaan.
Hij gaat wekelijks bij zijn ouders op bezoek en neemt dan ons zoontje mee, iets dat ik in t begin ‘normaal’ vond en zonder problemen of gedoe heb toegestaan, maar steeds lastiger begin te vinden.
We zijn beiden van mening dat hij een keer een stevig gesprek met zijn ouders moet aangaan, en dat hij tijdens dat bezoekje onze zoon uiteraard moet thuislaten. Echter deze story is al 3 maanden aan de gang en hij geeft aan dat hij er eigenlijk niet over durft te beginnen bij zijn ouders. Hij is bang voor ziin moeder in mijn ogen. Hij zelf zegt dat hij eerder bang is voor haar reactie/uitspraken waardoor bij mij de deur nog verder dicht gaat.
Ook doet hij weleens uitspraken dat het vreemd zou zijn als hij nu ook opeens het contact zou verbreken, alsof hij toch zelf ook twijfelt.
Ik heb besproken dat ik vind dat hij helemaal het verkeerde signaal afgeeft door gezellig koffie te gaan drinken en ons zoontje meeneemt, zonder dat ze het over de situatie hebben. Hiermee geeft hij totaal geen signaal dat hij het ook niet oke vond hoe alles is gelopen.
Hij geeft zelfs aan dat als zijn moeder recht in zijn gezicht zou toegeven dat ze moeite met mij heeft, dat dat voor hem geen reden zou zijn om ook het contact te verbreken.
Ik heb al meerdere keren aangegaald dat we wellicht samen eens naar een poh GGZ moeten maar dat ziet hij niet zitten. Hij geeft dan aan dat zijn moeder dit zou moeten doen. Dit vind ik dan weer een positief signaal maar zoiets durft hij dus niet tegen haar te zeggen…
Zijn familieleden maar ook hijzelf zouden het prettig vinden als we in de toekomst tegelijk op feestjes zouden kunnen komen en elkaar dan wel weer kunnen ‘luchten’. Zelf blijf ik erbij dat ziijn moeder excuses hoort te maken, en als ze dat nu na 3 maanden nog zou doen vraag ik me af hoe welgemeend deze zijn. Moet er dus al helemaal niet aan denken om samen weer op feestjes te verschijnen en dit vind ik ook totaal niet belangrijk.
Afgelopen kerst was de situatie nog heel erg vers. In eerste instantie kreeg hij van zijn ouders te horen dat hij niet welkom was bij het dinsr omdat dat ‘te confronterend’ was. Vervolgens bleek een week vantevoren dat hij toch welkom was, waardoor dus alles veranderde.
Hij wou ons zoontje meenemen maar ik vond niet dat hij onze zoon een hele avond met kerst van mij kon afnem, het was tenslotte ook mijn eerste kerst als moeder. Uiteindelijk hebben we de avond in tweeën gesplitst waardoor zij een tijdje hun kleinkind hebben gezien en halverwege de avond heeft mijn man ons zoontje weer naar mij gebracht. Achteraf had mijn man liever de hele avond ons zoontje meegehad. Dat hij dat zegt doet me heel veel pijn en geeft voor mij aan dat hij voor zijn ouders kiest ipv voor mij. Hij zegt zelf dat ik niks fout heb gedaan.
Kortom ik ervaar mijn leven op dit moment als een puinhoop en vraag me af hoe dit verder moet.
Ik zou het fijn vinden als we op 1 lijn zouden komen echter dit lijkt onmogelijk. We kijken beiden te verschillend naar de situatie.
Waardoor we in een vicieuze cirkel terecht komen. In ons laatste gesprek erover heb ik aangegeven dat er wat mij betreft 2 opties zijn: het er niet meer over hebben aangezien het niks verandert als we erover praten of hulp gaan zoeken. Hij gaf aan nog niet te weten wat hem het beste lijkt maar komt hier vervolgens oook nooit meer op terug.
Hebben jullie tips of ervaringen? En ook in de praktische zin zoals bijvoorbeeld met kerst of straks met verjaardagen en feestjes?
Alvast bedankt voor jullie tiid!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (43) Verversen