Graag jullie mening en adviezen, het is eigenlijk een aanvulling op mijn vorige topic ‘schoonmoeder’. Een korte samenvatting hiervan is dat ik het contact met mijn schoonmoeder verbroken heb vlak na de bevalling omdat ze zich niet kon gedragen op kraamvisite en zich niet kon vinden in onze aanpak van wie wel al inlichten en wie niet etc. Daarop heeft mijn schoonvader besloten mij ook niet meer te willen zien.
Mijn man begint langzaam in te zien dat zijn moeder een heel negatief beeld over mij heeft, eerder verklaarde hij mij voor gek als ik dat zei. Als wij het onderling over de situatie hebben dan ben ik meestal degene die erover moet beginnen, we zijn allebei niet echt praters.
De ene keer hebben we het erover en kunnen we er rustig over praten, de andere keer mondt het uit in onbegrip naar elkaar en ruzie.
Ik heb niet het gevoel dat hij achter mij staat en dat heb ik hem ook gezegd. Hierop geeft hij aan dat hij het gedrag van zijn moeder niet vond kunnen maar de beslissing van mij om haar niet meer te zien vindt hij erg ver gaan.
Hij gaat wekelijks bij zijn ouders op bezoek en neemt dan ons zoontje mee, iets dat ik in t begin ‘normaal’ vond en zonder problemen of gedoe heb toegestaan, maar steeds lastiger begin te vinden.
We zijn beiden van mening dat hij een keer een stevig gesprek met zijn ouders moet aangaan, en dat hij tijdens dat bezoekje onze zoon uiteraard moet thuislaten. Echter deze story is al 3 maanden aan de gang en hij geeft aan dat hij er eigenlijk niet over durft te beginnen bij zijn ouders. Hij is bang voor ziin moeder in mijn ogen. Hij zelf zegt dat hij eerder bang is voor haar reactie/uitspraken waardoor bij mij de deur nog verder dicht gaat.
Ook doet hij weleens uitspraken dat het vreemd zou zijn als hij nu ook opeens het contact zou verbreken, alsof hij toch zelf ook twijfelt.
Ik heb besproken dat ik vind dat hij helemaal het verkeerde signaal afgeeft door gezellig koffie te gaan drinken en ons zoontje meeneemt, zonder dat ze het over de situatie hebben. Hiermee geeft hij totaal geen signaal dat hij het ook niet oke vond hoe alles is gelopen.
Hij geeft zelfs aan dat als zijn moeder recht in zijn gezicht zou toegeven dat ze moeite met mij heeft, dat dat voor hem geen reden zou zijn om ook het contact te verbreken.
Ik heb al meerdere keren aangegaald dat we wellicht samen eens naar een poh GGZ moeten maar dat ziet hij niet zitten. Hij geeft dan aan dat zijn moeder dit zou moeten doen. Dit vind ik dan weer een positief signaal maar zoiets durft hij dus niet tegen haar te zeggen…
Zijn familieleden maar ook hijzelf zouden het prettig vinden als we in de toekomst tegelijk op feestjes zouden kunnen komen en elkaar dan wel weer kunnen ‘luchten’. Zelf blijf ik erbij dat ziijn moeder excuses hoort te maken, en als ze dat nu na 3 maanden nog zou doen vraag ik me af hoe welgemeend deze zijn. Moet er dus al helemaal niet aan denken om samen weer op feestjes te verschijnen en dit vind ik ook totaal niet belangrijk.
Afgelopen kerst was de situatie nog heel erg vers. In eerste instantie kreeg hij van zijn ouders te horen dat hij niet welkom was bij het dinsr omdat dat ‘te confronterend’ was. Vervolgens bleek een week vantevoren dat hij toch welkom was, waardoor dus alles veranderde. Hij wou ons zoontje meenemen maar ik vond niet dat hij onze zoon een hele avond met kerst van mij kon afnem, het was tenslotte ook mijn eerste kerst als moeder. Uiteindelijk hebben we de avond in tweeën gesplitst waardoor zij een tijdje hun kleinkind hebben gezien en halverwege de avond heeft mijn man ons zoontje weer naar mij gebracht. Achteraf had mijn man liever de hele avond ons zoontje meegehad. Dat hij dat zegt doet me heel veel pijn en geeft voor mij aan dat hij voor zijn ouders kiest ipv voor mij. Hij zegt zelf dat ik niks fout heb gedaan.
Kortom ik ervaar mijn leven op dit moment als een puinhoop en vraag me af hoe dit verder moet.
Ik zou het fijn vinden als we op 1 lijn zouden komen echter dit lijkt onmogelijk. We kijken beiden te verschillend naar de situatie. Waardoor we in een vicieuze cirkel terecht komen. In ons laatste gesprek erover heb ik aangegeven dat er wat mij betreft 2 opties zijn: het er niet meer over hebben aangezien het niks verandert als we erover praten of hulp gaan zoeken. Hij gaf aan nog niet te weten wat hem het beste lijkt maar komt hier vervolgens oook nooit meer op terug.
Hebben jullie tips of ervaringen? En ook in de praktische zin zoals bijvoorbeeld met kerst of straks met verjaardagen en feestjes?
Mijn Oma en Opa hebben hun hele leven lang een hekel gehad aan mijn moeder (religie-gerelateerd, wat juist daarom bizar is) en dat heeft altijd voor spanningen gezorgd tussen paps en mams. Zelf ben ik iemand geworden die totaal geen moeite heeft met het verbreken van relaties met mensen die mij geen positiviteit bezorgen. Zeker als er sprake is van narcisme/dramatisch gedrag van die mensen uit. Ik vind dat kerst in de eerste plaats met het eigen gezin moet worden gevierd, niet per se oma en opa (mijn mening hè). Dus wellicht kunnen man en zoon volgend jaar op de dag naar hen toe en het diner gewoon thuis, zoals het hoort (mijn mening hè :)). Ik kan je verzekeren dat deze mensen niet zullen veranderen, die zijn te vastgeroest in hun eigen shit en hartstikke onwelwillend naar jou toe. Jouw man moet meewerken aan jou het zo makkelijk mogelijk maken, jij bent z’n levenspartner, moeder niet. En inderdaad, nooit moddergooien en jouw zoontje erbuiten houden, maar gewoon beleefd en afstandelijk blijven. Verspil je energie niet aan die mensen hoor, het leven is te kort en te mooi voor dit.
Mijn Oma en Opa hebben hun hele leven lang een hekel gehad aan mijn moeder (religie-gerelateerd, wat juist daarom bizar is) en dat heeft altijd voor spanningen gezorgd tussen paps en mams. Zelf ben ik iemand geworden die totaal geen moeite heeft met het verbreken van relaties met mensen die mij geen positiviteit bezorgen. Zeker als er sprake is van narcisme/dramatisch gedrag van die mensen uit. Ik vind dat kerst in de eerste plaats met het eigen gezin moet worden gevierd, niet per se oma en opa (mijn mening hè). Dus wellicht kunnen man en zoon volgend jaar op de dag naar hen toe en het diner gewoon thuis, zoals het hoort (mijn mening hè :)). Ik kan je verzekeren dat deze mensen niet zullen veranderen, die zijn te vastgeroest in hun eigen shit en hartstikke onwelwillend naar jou toe. Jouw man moet meewerken aan jou het zo makkelijk mogelijk maken, jij bent z’n levenspartner, moeder niet. En inderdaad, nooit moddergooien en jouw zoontje erbuiten houden, maar gewoon beleefd en afstandelijk blijven. Verspil je energie niet aan die mensen hoor, het leven is te kort en te mooi voor dit.
Allemaal heel pijnlijk maar niets aan te doen, maak je leven zo vredig mogelijk, steek hier geen energie meer in, als je man niet meewerkt, dan zal hij daar later de gevolgen van ontdekken, en dan moet hij dat maar leren als hij niet naar je wil luisteren. Het feit dat hij bang is voor haar mening wil zeggen dat hij nog moet groeien en sterker moet worden. Daar kan jij niets aan doen, laat dat maar aan hem over. Ik zou ook normaal en beleefd en wat verveeld doen tegen je schoonouders, non reactief dus, ik begrijp dat dit moeilijk is, maar zij zullen dat op een gegeven moment door hebben en zich daar ook op hun manier aan aanpassen. Let op je gedrag, blijf beleefd, non reactief, dat helpt veel bij zulke mensen. Het zorgt er niet voor dat ze veranderen maar je hebt er wel minder last van. Maak je leven zo simpel mogelijk, bespreek met je man bepaalde regels en ook consequenties als ze zich er niet aan houden. Hun reactie daar op is hun probleem.
Vervelende situatie zo, erg ingewikkeld. Maar je wil ermee naar een POH GGZ? Is er sprake van psychische problematiek dan? Want dit is meer relatie/systeemproblematiek.
Volgens mij heb je niet de leukste schoonmoeder maar ik zou je man en kind niet bij deze "ruzie" betrekken. Laat je man en zoon gewoon gaan en met kerst zou ik zelf wel mee zijn gegaan puur om man en zoon, ookal draait het op een kerstschandaal uit. Er zijn methodes om met zulke personen om te gaan, ik zou niet iedereen hierbij betrekken maar het bij jou en schoonmoeder laten, je moet slimmer zijn dan haar en niet emotioneel reageren maar gewoon belachelijke antwoorden geven ofzo als ze stomme dingen zegt. Je gaat haar toch niet veranderen en ik denk niet dat ze met excuses komt dus dan blijft deze situatie voor altijd zo. Het enige is dus zelf zorgen dat de situatie weer leefbaar wordt wetende dat je je man en kind echt niet bij ze weg gaat houden voor altijd.
Het is net als bij een scheiding niet goed om kinderen hierbij te betrekken. Ik ga ook niet naar elke familie bijeenkomst maar man en kinderen wel, familie weet dat en is gewoon prima.
Ze moeten wel jou privacy en wensen bij jou thuis respecteren natuurlijk en je man moet zorgen dat de omgang met je kind bij zijn ouders gerespecteerd wordt als je er niet bij bent. Succes ermee!
Ik ben de dochter van 2 ouders die dit hadden en ik kan je vertellen dat dit ontzettend naar was. Ik heb helaas helemaal geen band kunnen opbouwen met mijn vaders kant van de familie en dat vind ik echt heel jammer. Uiteindelijk ben ik het buitenbeentje geworden, van alle neefjes en nichtjes. Niet omdat mn moeder me verbood te gaan, maar ik voelde in alle kleuren en geuren hoe erg zij een hekel had aan haar schoonmoeder en dat zou en moest ik maar voelen. Ik zou zien hoe verdrietig mijn vader was omdat hij letterlijk moest kiezen tussen zijn vrouw en moeder.. Ik zou zien hoeveel trauma hij heeft opgelopen doordat ze zei "als je naar je vaders begrafenis gaat, wil ik scheiden". Echt vreselijk..
Ik zou je dus adviseren om dit los te laten, spreek uit naar je schoonmoeder wat je dwarszit en let it go. Ze gaat haar excuses niet aanbieden, veranderen zal ze ook niet. Laat je man zijn keuzes maken en wees vooral blij voor je zoon.. Jij kan het niet vinden met haar maar hij waarschijnlijk wel.
Ben ik stiekem wel benieuwd of je nog (goed) contact met je moeder hebt? Ik kan me namelijk voorstellen dat dit op latere leeftijd jullie band verstoord heeft. Echt heel naar inderdaad, als ouders dit doen!!
Doordat ik moslim ben geworden en daardoor de rol als moeder heel hoog in het vaandel staat, heb ik wel contact ja. Maar dit gaat echt met ups en downs, mijn vader is nog steeds samen met mijn moeder en dit is niet bepaald een fijn huwelijk maargoed, ze kunnen beide hun verantwoordelijkheid nemen en er iets aan doen, alleen doen ze dat niet. Maar we hebben dus wel contact ja, je blijft ook wel trouw aan je ouders.. mijn vader luisterde naar haar dus deed ik dat ook maar.
Waren we vorige keer niet tot de conclusie gekomen dat ze een narcistische persoonlijkheid heeft? Verwacht geen excuses van een narcist… kost je tijd, boosheid en leed en levert je geen zak op. Ik , ondanks dat ik er een gruwelijke hekel heb, heb het toch maar onder het tapijt geschoven en doorgegaan alsof er niks was gebeurt .. de persoon in kwestie heeft ook geschreeuwd en hele familie op scherp gezet. Sinterklaas is afgeschaft in familie verband . Ik denk dat we 2x kerst etc gemist hebben en daarna met een beetje pushen van m’n man wel , “ doorgegaan”. Hij stond echter wel aan mijn kant.. maar op den duur was ik iets vasthoudender aan m’n weerstand , maar toch maar overheen gestapt op den duur. Zoals voorheen zal het nooit worden… Maar ik lijd er niet meer onder en ga koester geen wrok. Narcisten genieten ook van die macht. ( als dat echt het probleem is) Succes en laat niet je leven hierdoor bepalen. Zie het kiezen van jou man om te gaan niet als een keuze tégen jou. Hij weet het gewoon ook niet.
Ik begrijp dit niet zo goed. Als je een zoon zou hebben gehad, zou je dan willen dat je schoondochter je zoon laat kiezen tussen jou of haar?
Moeilijk gaat ook. Nu vermijd je haar en bereik je niks behalve een hoop ellende. Ga in gesprek. Er valt zoveel moois te rapen in deze relatie, voor jou, je partner, je kind en de grootouders.
Voor de rest sluit ik me aan bij de algemene meningen die hier gegeven werden. Maak het jezelf noet te moeilijk meid! Er is een uitweg, nl een gesprek…
Gelukkig is het voor mij inmiddels verleden tijd, maar ik herken (een deel van) het probleem denk ik wel. Je schoonmoeder zet haar eigen mening en behoeftes op de eerste plaats en houdt daarbij onvoldoende/geen rekening met jullie. Toen niet en nu ook niet als nieuwbakken gezin.
Dat ze in je kraamtijd heeft staan schreeuwen toen je net uit het ziekenhuis kwam, vind ik niet bepaald getuigen van een liefdevolle oma die geïnteresseerd is in haar kleinkind, zoiets doe je m.i. gewoon niet. Ik snap wel dat dit voor jou de druppel geweest kan zijn waardoor je contact afkapte. Maar ja, er komt een 'daarna'.
Ik heb destijds uiteindelijk in kleine stappen weer contact toegelaten. Binnen hele duidelijke omlijningen. Door die grenzen te stellen konden we een andere relatie opbouwen waardoor het jaren later toch nog goed gekomen is tussen mijn schoonmoeder en mij.
Als mijn ervaring enigzins te vergelijken is met waar jij nu doorheen gaat, denk ik dat je gelijk hebt in het stellen van grenzen. Daar zou ik, in tegenstelling tot anderen, zeker niet van op terugkomen. Mijn ervaring is dat dit niet vanzelf ophoudt. Nu 'erboven' gaan staan staat gelijk aan niet serieus genomen worden waardoor de conflicten zullen blijven aanhouden.
Je man zal zo te lezen wat langer nodig hebben om zijn rol als vader voorop te stellen als het op zijn moeder (ouders?) aankomt. Geef hem daar de ruimte voor. Ik weet niet hoe oud hij is, maar hij is zijn leeftijd minus een paar maanden altijd alleen maar 'kind van' geweest in het bijzijn van zijn ouders. Het is pas sinds kort (als ik het goed begrijp) dat hij behalve 'kind van' ook een 'vader van' is in het bijzijn van zijn ouders.
Verder denk ik dat het belangrijk is om na te denken over wat je als toekomstbeeld voor ogen hebt. Bij mij was dat uiteindelijk de bepalende factor om toch te proberen het contact niet zozeer te herstellen (ik wilde absoluut niet terug naar hoe het was), maar op een leefbaar niveau voor ons allemaal te krijgen. Het heeft even geduurd, maar dat is uiteindelijk gelukkig goed gelukt mede dankzij mijn schoonmoeder (en niet ondanks ;).
Als je er behoefte aan hebt, kun je me pb'en. Sterkte in ieder geval, dit zijn gewoon lastige situaties.
Is het echt zo onmogelijk om met haar in dezelfde ruimte te zijn op een feestje e.d.? Als je daarmee je man wel een heel groot plezier doet? Mijn tip zou zijn om proberen erboven te staan, voor je man én kind. Laat het jullie leven niet zo beïnvloeden. Die opmerking van je man over het liever bij zich hebben gehad van het kind vat ik trouwens helemaal niet verkeerd op maar juist lief in de zin van dat hij graag z’n kind bij zich had gehad in plaats van weggebracht.
Ik denk dat je even voor jezelf in de basis terugmoet, je kunt niet als iemand loyaal is zoals je man verwachten dat hij contact afbreekt (en zelf hun kleinzoon het recht ontneem naar opa en oma te gaan). Vergeet niet dat jij de ruzie hebt en danwel eigenlijk met schoonmoeder (ook jouw schoonvader heeft met loyaliteit te maken).
Je kunt veel willen, maar het draait om meerdere mensen hier.
Je kunt er voor kiezen of je gaat met de mensen om tafel en neemt een volwassen houding hier in aan (het sleeptouw erin nemen), wil je dit niet is het accepteren zoals het nu gaat de enige optie die je hebt. Ik vind niet dat je kunt verwachten dat een gehele familiedynamiek maar enkel op 1 willetje mag en kan draaien. Jij hebt al gebroken met ze en dat zou als jij die keuze hebt gemaakt ook voldoende moeten zijn.
Goed mogelijk dat de antwoorden die worden gegeven niet de antwoorden zijn die je nu wil lezen, maar door de buitenstaander wel de nuchtere en beste optie zijn. Kijk dus verder dan je eigen woede.
Jij hebt ruzie met je schoonmoeder en verwacht nu dat je man haar er op aanspreekt zodat zij bij jou excuses komt aanbieden, begrijp ik dat goed? In je vorige topic zeg je dat er verwacht werd dat je met z'n 4en om.tafel ging, is dat gebeurd?
Je man heeft een heel andere relatie met haar, en je kunt hem hier niet verantwoordelijk voor maken of tussen jullie inzetten. Hij moet geen kant moeten kiezen. Dat hij zijn moeder niet confronteert is geen afwijzing naar jou. Hij bevindt zich in een heel lastige situatie. Jij moet dit met je schoonmoeder uitzoeken. Zij vertikt het om te bewegen, jij vertikt het om te bewegen. Iemand van jullie zal de eerste stap moeten gaan zetten, maar dat is niet je man.
Hieronder zie ik je zeggen dat je 1 front wil vormen met je man, maar ook.dan moet jij in beweging komen. Je kunt niet aan je man vragen naast jou te gaan staan hierin want daarmee vraag je hem tegenover zijn moeder te gaan staan en dat wil hij overduidelijk niet. Jij zal dus ook een andere positie moeten innemen, wil hij naast je kunnen staan. Je gaat haar niet veranderen, ze zal geen excuses aanbieden en als ze dat wel doet betekent dat niet veel en zal het niks veranderen. Het is wat het is, he zult het moeten doen met wat je hebt zeg maar. Die schoonmoeder is gewoon geen fijn mens en jullie klikken niet. Dat verander je niet. Maar hij heeft al zijn hele leven een bepaalde dynamiek met zijn ouders, hij heeft een heel andere band met haar, dat verander je ook niet. Dus kijk vooral hoe je er mee om kunt gaan dat het is zoals het is, zonder je man al te veel een bepaalde richting in te duwen. Als het uitpraten er niet in zit, dan niet. Doe alsof je neus bloedt, besteed er geen energie meer aan. Hij kan bijvoorbeeld gewoon naar zijn ouders, jij kan misschien best wel eens een keer even mee. En als ze bij jullie komen, dan heb jij gewoon regelmatig 'een andere afspraak' en dan ben je lekker weg. Op feestjes ga je haar uit de weg. Alles wat ze zegt laat je waaien. Zo heb jij zo min mogelijk last van haar en heeft je omgeving er geen last van.
Ik zal je vertellen hoe wij dit in onze situatie opgelost hebben met mijn ouders. Dat liep door heel veel dingen ook helemaal niet. Dusdanig dat er ook een aantal maanden geen contact is geweest. Dit is langzaam weer opgepakt. Weet niet meer precies hoe of wat dat gegaan is (lang geleden). Omdat het bij ons ook voor vele ergernis heeft gezorgd, houden wij het contact minimaal. Dus verjaardagen en feestjes zien we elkaar en tussendoor zelden. Mijn man en ik staan hier samen naast elkaar hetzelfde in. Natuurlijk steekt het mij ook wel eens als hij negatief over mijn ouders is maar de realiteit is wel zo dat hij vaak gelijk heeft. Ik schiet dan stiekem ook snel in verweer terwijl ik echt weet dat dat niet terecht is, je blijft nu eenmaal loyaal naar je ouders. Wij kunnen er goed over praten samen. Als ik ervoor zou kiezen om vaker naar mijn ouders te gaan zou mijn man dat prima vinden maar hij zegt er dan wel bij dat het risico bestaat dat er wel weer sneller een kink in de kabel komt. Dat houd mij dan weer scherp en daardoor doe ik het niet. In jouw situatie zou ik gaan naar je schoonouders, zeggen dat je het rete moeilijk vind dat dit zo gaat maar om de goede orde zo doet. Als zij geen excuus gaat maken, lekker zo laten. Doen mijn ouders ook niet, ja dat is slikken maar hou de eer aan jezelf. Spreek wel met je man af dat je niet de deur daar bijvoorbeeld plat gaat lopen, maar wel gewoon met verjaardagen en feestjes. Het word voor je zoontje anders ook echt een ontzettend ingewikkelde situatie. En vooral: heb het goed met je gezinnetje! Dat heeft ons zó door alles heen geholpen!
Ik zou een gesprek voeren met je man en schoonouders waarin je uitlegt wat je dwars zit, hoe ze hebben gedaan bij de kraamvisite. Ik zou het bij de ik-boodschap houden, en alleen bij dat voorval (of dat wat je het meeste dwars zit) houden, niet te ver uitwijden. En als je iets verwacht van hen, kan je de verwachting uitspreken. Ik zou het prettig vinden dat/ waarderen dat je dit…
Ik zou verder het contact oppervlakkig houden maar verbreken begrijp ik niet zo goed, naar je man toe niet zo tof en tevens naar je kind toe ingewikkeld.
Wat assiral beschrijft kan ik me helemaal in vinden. Waarschijnlijk hadden jullie al plannen met de kerst gemaakt en is er daarvoor een hele nare situatie geweest voor jullie allemaal. Jij hebt de keuze gemaakt geen contact meer te willen. Mocht er dan een verjaardag, feestje kerst of wat dan ook zijn en je man is uitgenodigd dan hoor jij daarbij maar zeker zijn kind ook. Als jij niet wil gaan, helemaal ok maar dan kun je niet zeggen dat je kind niet kan gaan met je man. En trouwens jij bent mama geworden en wilde een kerst met je kind, maar voor jou man geld precies hetzelfde hè!
Mijn vriendin had precies dezelfde situatie. Zij stelde haar vriend letterlijk de keuze je moeder of ik. Jij doet in je gedrag eigenlijk hetzelfde. Ik vind het niet aardig van mijzelf om dit te zeggen, maar wil wel eerlijk naar je zijn.
Stop met je man te dwingen om een gesprek aan te gaan met zijn moeder. Hij weet inmiddels hoe je erover denkt. Laat hem zelf de keus maken. Voor jou is het duidelijk dat je niet meer mee gaat. Helemaal goed. Laat aan je man over of hij je zoon mee neemt of niet en ga voor jezelf iets leuks doen wanneer ze allebei weg zijn.
Ga je steeds de confrontatie aan, geef ik je op een briefje dat je relatie dit niet gaat volhouden. En je verliest het op alle fronten. Want je man blijft naar zijn moeder gaan en zal je zoon meenemen.
Dat je man naar zijn ouders blijft gaan begrijp ik wel. Vroeger moest hij aan zijn ouders gehoorzamen en heeft waarschijnlijk niet geleerd voor zichzelf op te komen. Zijn moeder is sterker. Dit zal ook nooit veranderen. Dit terugkerend patroon doet niets af aan zijn liefde voor jou of dat hij je mening niet deelt. Je man heeft uiteindelijk de meest rottige positie in het geheel. Hij zit precies tussen de 2 vrouwen die voor hem het allerbelangrijkste zijn in zijn leven.
Dus mijn advies aan jou: Accepteer de situatie, jou keuze en de gevolgen daarvan Als je man naar zijn familie is geweest vraag alleen of hij het leuk heeft gehad en laat het daarbij. Dan houd je het gesprek open en zal je man zelf komen met verhalen. Dwing je man niet meer tot gesprekken met zijn moeder. Accepteer dat je man alleen naar feestjes etc gaat van zijn familie en dat daar jullie kind bij hoort. Je man is net zo blij en trots als jezelf. Je mag hem dat niet ontnemen door jou beslissing.
Heb je ooit eerder geschreven wat er dan precies gebeurd is met die kraamvisite en zo? Want daar hangt voor mij nogal wat van af in dit verhaal, voor zover überhaupt te beoordelen zonder jullie te kennen.
Toen ons zoontje geboren was hebben we onze ouders ingelicht met de vraag om nog even niets te zeggen tegen hun kennissen, aangezijn wij zelf nog niet veel mensen hadden ingelicht. Heftige bevalling gehad waarvan we beiden lagen bij te komen. Op kraamvisite kwam ze ruzie maken hierover (lees: schreeuwen) terwijl onze kleine erbij was en ik net een paar uur uit het ziekenhuis was. Ze was het niet eens met de mensen die wij wel al hadden ingelicht. Ze vond het ook ‘niet zo slim’ allemaal etc. Haar cadeautje aan ons gaf ze aan mijn man waarop die zei: geef maar aan de mama want die heeft het werk gedaan. Dit weigerde ze. En zo is er nog een heleboel gebeurd en kan ik wel een boek vol schrijven!
Is je hele leven hierdoor een puinhoop of alleen de relatie met je schoonouders? Mijn advies: praat het uit. Misschien met een onafhankelijk iemand erbij die het gesprek kan begeleiden. Ik heb ook geen beste relatie met mijn schoonouders, maar mijn kinderen wel met hun opa en oma. Ik vind dat super belangrijk, dus al het andere houden we op de vlakte.
Voornamelijk de relatie met mijn schoonouders, maar het speelt in het dagelijks leven toch ook wel een behoorlijke rol. Mijn man heeft is nogal wispelturig in wat hij vindt en denkt. Hij heeft het weleens met vrienden of collega’s over de situatie en lijkt door hun mening en advies wel steeds meer mij te begrijpen. Hij heeft natuurlijk ook niet voor niks zijn moeder bijna eruit gebonjourd bij ons thuis die avond
En dan blijf je dus om de brij heen draaien. Wees de minste! Vang vliegen met stroop ipv met azijn! Ik denk niet dat hij het contact gaat verbreken hoor. Het is en blijft toch zn moeder. En bloed kruipt waar het niet gaan kan.. Je hebt er veel meer aan als je samen door een deur kan, dan altijd deze ellende. Want straks is het verjaardagsfeestje, dan Pasen, dan weer kerst. Het gaat elk jaar meerdere malen terug komen hè..
@Assiral ik zeg nergens dat ik hem voor een keuze stel om ook het contact te verbreken.
Ik heb juist aangegeven dat ik niet voor hem kan bepalen wat hij wel of niet accepteert van zijn ouders en dat ik alleen voor mezelf kan beslissen. En daarom heb ik besloten dat ik het contact wou verbreken… Hij lijkt zelf nu te twijfelen om het ook te doen.
Zolang mijn schoonmoeder blijft vinden dat ze niks verkeerds heeft gedaan en ook geen excuses wil aanbieden zie ik het niet zitten om met haar om tafel te gaan
Je verwacht van hem wél dat hij achter jouw keuze staat en zoals je het schrijft, lijkt het erop dat je hoopt dat hij ook met zijn ouders breekt... Jouw mond zegt het misschien niet, maar je houding wel...
Excuses van anderen verwachten bereik je echt helemaal niks mee. Daar blijf je alleen boos en gefrustreerd van. Je hebt er totaal geen invloed op. Als je de situatie wilt verbeteren, kijk naar wat je zelf kan bijdragen.
Ik denk dat jij in deze teveel aan jezelf denkt. Het is en blijft wel de moeder van je man. Daar heeft hij maar één van en hij zit er nu tussen in. En dat je hem een soort van voor een keuze stelt om ook het contact te verbreken vind ik niet kunnen. En je neemt daarmee ook de band van jullie kindje en zijn oma af. Dat je dat er allemaal voor over hebt snap ik echt niet. Ik bedoel, je hoeft geen beste vriendinnen met je schoonmoeder te zijn, maar zet je trots opzij en ga met haar in gesprek. Jij hebt tenslotte zelf gekozen om het contact te verbreken, als je wilt dat het anders gaat lopen tussen jullie zul je zelf het gesprek aan moeten gaan. Uit je frustratie, laat haar haar frustratie uiten, bespreek alles wat jullie dwars zit. Zijn jullie het niet met elkaar eens? Prima, een eigen kijk op dingen is niet erg, maar leer er mee leven dat jullie niet op een lijn liggen samen. Zorg er voor dat je man en kind zich niet meer op hoeven te splitsen, want dit gaat je straks je relatie kosten en dat zou het denk ik niet waard zijn. Het zou toch fijn om gewoon met zijn allen door een deur te kunnen? Zoals ik al zij je hoeft geen beste vriendinnen te zijn, maar normaal bij elkaar over de vloer komen is al heel fijn voor jullie allemaal denk ik.
Ik snap wel dat ze steun verwacht van haar man en dat ze dus iig wel mag verwachten dat hij erover in gesprek gaat met zijn ouders. Dat is wat anders dan geheel het contact verbreken natuurlijk.
Precies. En wat betreft beslissingen over ons zoontje zijn wij 2 degenen die die maken en niet zij. Dus wat dat betreft zou je op 1 lijn moeten komen om in de toekomst door een deur te kunnen samen. Echter als mijn man dergelijke acties van zijn moeder na een dag weer vergeten is en niet boos op haar kan worden en haar niet tegen durft te spreken, dan moet ik als schoondochter denk ik niet willen om dat alles wel te gaan doen. En daar gaat het dan dus mis, dan vorm je geen front want deze mensen hebben duidelijkheid nodig schijnbaar.
Jullie beslissen samen, jullie zitten op 1 lijn en als je schoonmoeder iets verkeerd doet, komt hij voor je op. Dat is wat ik tot nu toe lees. Hij wil nu alleen niet met zijn moeder praten nadat jij het contact verbrak. En dat snap ik eerlijk gezegd echt wel. Jij hebt de boel op scherp gezet door het contact te weigeren, dat zet hem in een hele lastige positie. Het is zijn moeder, zijn familie. Je laat hem nu kiezen tussen zijn vrouw en zijn moeder. Daar heb je geen oog voor. Je hebt het over steun, maar dat gaat twee kanten op. Als jullie je allebei niet druk maken om de mening van schoonmoeder en gewoon je eigen ding doen en haar opmerkingen laten waaien, en je man spreekt haar aan en zet haar buiten als ze echt een grens over gaat zoals ruzie maken bij de baby, wat wil je dan eigenlijk nog meer? Niemand gaat haar veranderen, niemand gaat haar dwingen tot excuses. Not gonna happen. Jullie mogen elkaar niet, dat is jammer maar het is wat het is. Kijk naar wat je wél kunt veranderen, en dat is hoe jij met de situatie omgaat. En daar kun je wel steun van je man in krijgen.
Maar je kúnt ook niet een front zijn. Hij wil nl geen oorlog met zijn ouders en jij wel... Jij bent niet hun dochter. Dus je zult nooit hetzelfde voor hun voelen als je man doet. Pas je verwachtingen aan. Ook van je man. Wat jij van hem wilt, gaat jullie relatie kapotmaken. Een kind blijft altijd loyaal naar ouders. Hoe dom ze ook doen.
Ik kan op je andere reactie niet reageren, dus doe het even hier. Haar man hoeft haar zeker niet overal in te steunen, maar in deze zou steun niet misplaatst zijn. Hij kan prima een gesprek met z'n ouders aan gaan en de grenzen bespreekbaar maken. Dat heeft niks te maken met andere situaties en "domme dingen". Dat zegt ze volgens mij ook niet.
Maar dat heeft hij al gedaan, hij heeft zijn moeder het huis uitgezet toen ze ruzie stond te maken bij de baby vlak na de bevalling. Daarna is voorgesteld met zn 4en om tafel te gaan en dat wilde ze zelf niet. Zij heeft het contact verbroken, dat was haar keuze, niet hun keuze. Ze wil nu dat hij daarover met zijn moeder gaat praten zodat schoonmoeder excuses gaat aanbieden. Hij heeft haar toen gesteund, maar probeert nu wel contact te houden met zijn moeder. Dat gaat niet als hij daar haar ruzie moet gaan uitvechten. Ze zet hem voor een blok, dat is ook niet steunend naar hem toe. En er zitten altijd 2 kanten aan een verhaal, hij ziet ze allebei, wij horen er maar 1.
Een front vormen niet. Maar loyaal zijn aan je ouders betekend niet dat zij gewoon maar alles mogen doen en bepalen. Zij als ouders bepalen wie wat wanneer weet en hoe dingen gaan ed. Niet de grootouders. En je kunt prima loyaal zijn aan je ouders en toch een duidelijke grens aangeven. Daarin mag je als partners van elkaar steun verwachten vind ik.
Natuurlijk. Maar ik denk niet dat zij haar man hoeft te dicteren wat hij mag vinden en doen... Als zij domme keuzes maakt, hoeft hij haar daarin niet te steunen, lijkt me?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (43) Verversen