Vanmorgen de Cytotec ingebracht. Een paar uur later veel bloed en enorme stolsels gaan verliezen. Twee uur lang. Verloskundige gebeld, die vertrouwde het niet. Ik moest van haar meteen de poli bellen. Poli gebeld, die vonden het normaal.
Toen het vruchtje verloren. Helemaal perfect. Onder de douche keihard zitten huilen om dat mooie mensje, navelstrengetje doorgeknipt en in een bakje water gedaan.
Geprobeerd de stolsels en het bloedbad weg te spoelen, maar het bleef maar komen. Manlief zat op de badrand de poli weer te bellen, ik liet me door het douchegordijn heen vallen op de vloer en zei: bel maar 112.
Vanaf dat moment steeds weggevallen en weer bijgekomen. Met de sirene aan vol gas naar het ziekenhuis. De ambulancebroeder viel bijna om toen hij in een bocht de infuuszak verwisselde, dat herinner ik me nog. En dat hij me zuurstof gaf en zei: dat is standaard hoor! Ik dacht: ik geloof er niks van. En toen weer weggevallen.
In de triage-kamer op de beval-afdeling kregen ze me stabiel en daarna mocht ik rustig wachten tot er een OK vrij was.
Uiteindelijk gecuretteerd en restweefsel verwijderd. En daarna kwamen de tranen. Wat een dag! En dat prachtige mini-mensje… in een bakje thuis in een koelkast.
Mijn hoofd draait overuren. Fijn om het hier even van me af te kunnen typen. De mevrouw tegenover me, die zei dat ze nooit kan slapen in een ziekenhuis, ligt al hard te snurken. Ik ga het nu toch ook maar proberen…
Nou, ik hoor en lees ook ineens de heftige verhalen hierover! De gynaecoloog had wel gezegd dat ik moest bellen bij veel bloedverlies. En dat deed ik dus… maar toen zeiden ze dat het normaal was. En ik zat zo in mijn bubbel dat ik dat accepteerde. Achteraf, als we toen in de auto gestapt waren, dan had ik de hele ellende van vruchtje plus lading bloed en flauwvallen in de auto op de snelweg gehad… achteraf was dit nog de meest veilige manier. Binnen 5 minuten een ambulance met twee hele rustige vriendelijke broeders. Maar heftig was het. Ik heb het verhaal al 20x herbeleefd en ook al 20x verteld tegen iedereen die ernaar vraagt. Maar als ik er last van blijf houden, ga ik er zeker ook met een professional over praten!
Vandaag lekker op bed gelegen en goed verwend door iedereen.
Morgen samen met mijn man het kindje begraven in de tuin onder de monumentale kastanjeboom… een mooi plekje.
Wat ontzettend verdrietig. En gek om te typen maar wat mooi dat je je prachtige kindje wel hebt kunnen opvangen. Veel sterkte met jullie verlies en met het herstel ❤️✨
Dankjewel allemaal! Het gaat een stuk beter nu met me. In de ochtend lijkt alles altijd een stuk zonniger!
Ik ben ook zeker niet echt in levensgevaar geweest… toen ik weer helder was, snapte ik dat. Maar in het moment zweefde ik steeds weg en dacht ik dat ik doodbloedde.
Ik dacht nog: gelukkig heb ik een goede levensverzekering, zodat mijn man niet zo hard hoeft te werken met alle kinderen. Achteraf hebben we er samen om gegrinnikt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (24) Verversen