Mijn dochter van 11 maanden is een enorm moeilijke slaper. Meestal doet ze maar 1 dutje overdag (op haar eigen kamertje) en z dan wordt ze elk kwartier wakker maar meestal slaapt ze in totaal wel 1.5 uur (op de opvang vaak maar een half uur) 'S avonds leggen we haar op bed maar wilt ze vaak niet slapen, meestal ben ik een uur bezig met troosten, erbij blijven zitten, weg lopen en weer terug komen. Vervolgens wordt ze na een half uur of kwartier weer wakker en begin ik opnieuw. Ik ben degene die haar altijd op bed moet leggen, dus de laatste tijd geef ik het op en neem ik haar bij me op de bank, dan slaapt ze perfect. Wanneer we zelf gaan slapen neem ik haar bij me in bed, ze wordt alsnog wakker voor voeding (2 keer ongeveer), maar slaapt verder heel goed. In haar eigen bedje is snachts echt drama. Ik heb er eigenlijk wel vrede mee, en van mij mag ze nog wel in ons bed blijven slapen. Mijn vriend is het hier echter niet mee eens en wilt graag dat we vrij nemen om slaaptraining met haar te doen. Het gaat tegen al mijn gevoel in om haar daar te laten slapen als ze zo graag bij mij wilt zijn. We hebben hier veel discussies over en ik heb nu voorgesteld het bedje in onze kamer te zetten om de overgang kleiner te maken (voor zowel mij als voor haar). Zijn er dames die dit herkennen, en hoe hebben jullie dit opgelost?
Samen eens zijn maar vind als jij er moet en gaat beslis jij vind ik. Mijn partner vind soms ook fijner als ze naar der eigen bed gaat alleen ik ga er niet tot keer uit. Hij vind buiten dat het belangrijkste dat het voor mij en haar prettig is, het is meer dat die dan mist tegen je aanliggen.
Ja dat was eerst ook mijn redenatie, nu is hij juist degene die snel opgeeft als we haar weer niet op bed krijgen. Ik vind het sowieso ook zoveel minder stressvol als ik het gewoon los kan laten en kan accepteren.
Het is echt helemaal aan jou/jullie wat je fijn vind. Zelf vind ik het heerlijk als ik savonds mn handen even vrij heb & gewoon even kan kijken wat ik wil. Maar als dit op het moment het beste werkt voor jou, dan is dat prima he!
Ik slaap zelf nog samen met mn zoontje van 1.5 jaar. Het is eigenlijk pas sinds deze week dat mn man hem savonds op bed kán leggen.Ons zoontje begint in zn eigen bedje & zodra hij voor het eerst wakker wordt ligt hij bij mij in bed. Hij slaapt nog erg onrustig.
Oei lastig… de eerste maanden was slapen hier ook drama, ik heb toen zelf overdag slaaptraining gedaan en met succes. Maar ik werd dan zelf ook helemaal tureluurs van het hele tijd bezig zijn met (niet) slapen en wilde graag dat ons zoontje in zijn bedje zou kunnen slapen, voor de rust van ons allemaal. Daarom snap ik je man wel. Ik vind het wel een mooie tussenoplossing die je hebt voorgesteld.
Ik denk alleen maar, doe wat werkt voor jullie! Wij slapen ook samen, met 2 kindjes inmiddels. Voor mij voelt het heel logisch en een kindje waarop sensitief op wordt gereageerd ontwikkelt zich zelf tot een zelfstandig kind. Veilig samen slapen heeft ook veel voordelen en is zelfs veiliger dan een kindje alleen op de kamer. Op de website van liefdevaneenmoeder.nl vind je heel veel wetenschappelijk onderbouwde blogs en tips mocht samen slapen niet voor jullie werken zoals een vloerbed.
Ik doe dit eerlijk gezegd ook, en heb er ook weleens discussies om met mijn man.. ik ben nu wel aan het leren in het eigen ledikantje naast mijn bed.. maar ze eindigd er snachts soms toch nog wel in ons bed.. het is gewoon een kwestie van wennen en tijd geven, en dat moet je man ook doen. En tuurlijk mag je je kindje af en toe lekker een nachtje naast je nemen om te knuffelen, hoort er ook bij vind ik.
Ja gewoon lekker doen, zo'n kindje heeft 9 maanden in je buik gezeten, ik ben ook weleens geïrriteerd geraakt naar m'n man en een snauw gegeven en gezegd; hallo ze heeft wel 9 maanden in m'n buik gezeten hé. Ja dat gebeurd soms eenmaal tussen ouders en zeker met de gebroken nachten het hoort er allemaal bij.
Bij jou op de bank in slaap vallen, 2 nachtvoedingen en dan ook bij jou in slaap vallen, vind ik niet echt goed slapen, zoals je zegt. Een goede nachtrust is voor iedereen belangrijk, voor je kind, voor jou en voor je man. Met je kind op je kamer en zo'n nacht kan ik me voorstellen dat hij ook niet goed slaapt. En als je kindje altijd jou nodig heeft bij inslapen, dan hebben jullie allebei ook geen goede nachtrust. Met bijna 1 jaar oud kan ze wel zelf leren slapen. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan, want je gaat gewoontes doorbreken dan. Ik ben zelf groot voorstander van je kindje leren zelf te slapen. Ik denk dat je je kind dit moet leren, je moet ze er bij helpen. Als je afwacht tot ze er zelf een keer mee komen ben je voor je het weet 2 jaar verder. En zelf kunnen slapen is ook voor je kind gewoon fijn. Hier hebben ze na de eerste weken nooit bij ons geslapen, dus ik snap je vriend wel. En ook goed dat hij de tijd wil nemen voor dat trainen, want zoiets kost tijd en veel energie. Maar slaaptrainen werkt echt alleen als je er allebei achter staat. Je moet het volhouden, als je het half doet en toegeeft, dan maak je het alleen maar erger omdat je je kind dan leert dat ze harder en langer moet roepen om papa of mama. Dus niet aan beginnen als je er niet achter staat. Je moet sowieso eerst 1 lijn vinden en dan pas habdelen. Zo vind ik net zo goed dat je niet op de kamer moet laten slapen als je daar niet allebei achter staat. Ik zou dan eerder voorstellen een matras op haar kamer te leggen en vanaf daar langzaam afbouwen door elke paar dagen iets minder lang te blijven.
We hebben echt maanden consistent geprobeerd haar in haar eigen bedje te krijgen, maar als ze dan om 11u nog steeds niet wilt slapen dan vind ik echt dat ze te weinig slaap krijgt. Mijn man slaapt overigens prima hoor, ze huilt namelijk niet snachts als ze bij ons ligt, en ze slaapt meestal wel 12 uur per nacht. Het is niet door het slaapgebrek maar omdat hij bang is dat ze te aanhankelijk is van mij. Een matras op de baby kamer zijn we ook aan het overwegen, maat dan ga ik m'n man denk ik te erg missen haha
Ik neem aan dat je niet maandenlang elke avond super consequent bent geweest, want dan was er wel al iets veranderd. En als je dat wel hebt gedaan, maandelang dezelfde tactiek volhouden zonder succes is niet echt handig. Dan moet je dus iets anders proberen. Of je bent toch niet zo consequent geweest. Als je het na een paar uur opgeeft, dan maak je het eigenlijk erger. Wat dat betreft heeft je man wel gelijk dat hij er even vrij voor wil nemen. Het is pittig, maar wel effectief als je doorzet. Maar goed, het lijkt me niet de discussie die je moet voeren, het gaat om de vraag: waarom wil je haar op je kamer en waarom wil je partner dat niet? En dan niet vanuit je kind redeneren, want je wil allebei dat zij een goede nacht heeft. Maar je man is kennelijk al verder dan jij in het loslaten. Probeer elkaar te begrijpen, dan kun je samen zoeken naar een weg die iedereen brengt wat hij/zij nodig heeft.
Ik bedoel je niet aan te vallen hoor, maar ik lees vooral dat je haar gewoon bij je wil nemen en dat uiteindelijk ook doet. En niemand doet toch maandenlang heel consequent iets dat niks oplevert. Maar nogmaals, dat is niet het gesprek dat je zou moeten voeren. Jullie zouden het niet over de aanpak moeten hebben (nu tegenovergestelde van elkaar) of de drijfveer (precies dezelfde) of wat je denkt dat zij wil (zij weet niet beter dan dit) maar wat er achter zit. Waarom wil jij haar bij je, waarom wil hij haar in haar eigen kamer. Als je daarin naar elkaar kunt groeien, kun je een aanpak gaan zoeken die jullie alledrie past.
Ons meisje slaapt vanaf geboorte on haar ledikantje aangeschoven aan mijn kant van bed. Geen zijkant geopend van haar ledikantje omdat ik ook dacht dat ik dan te gemakkelijk zou cosleepen. Ze is nu 6 maand en sinds vorig weekend haar bedje een meter van ons bed geschoven. Laatste uurtje mag ze wel tussen ons liggen. Ze is een vroege vogel en door ze dan bij ons te nemen, is het menselijker voor ons beiden 😂😂😂.
Ze blijft tot 1j ivm wiegedoodpreventie op onze kamer slapzn. Er speelt gedurende de hele nacht Witte ruis af. Ze heeft geen speen maar een knuffel.
Op 3 maand zijn we beginnen mzt oefenen op zelfstandig inslapen, tijdens de dutjes. Bijna 2 maanden geduurd eer het goed lukte. Steeds minder hulp hebben we aangeboden en ja er komen wel traantjes bij kijken. Maar we hebben haar altijd wel getrootst. Nu weten we bv dat ze soms een kwartier moet huilen/kletsen of dat ze gewoon niet in slaap geraakt! Soort van ontlading voor haar. Sinds we dit niet meer trachten te stoppen maar toelaten in ons bijzijn, slaapt ze zoveel beter.
Ik zou een bedje in jullie kamer proberen. Wat mij ook lijkt is dat je kindje oververmoeid is. En daarom zo moeilijk in slaap geraakt. De groep lekker slapen baby. Op facebook heeft mij wel geholpen, samen met het boek “baby in een droomritme”. Ik zou starten met de dutjes overdag zelfstandig leren inslapen, en dan pas de nacht proberen aanpakken. Te veel in 1x wordt hels!
Lekker terughalen. Ze is er niet klaar voor precies! En jij wellicht ook niet aangezien je haar terug bij je neemt. Is helemaal niet erg. zet dat bedje mar weer dicht bij jullie. Ps. Kan her aan haar eigeb kamertje liggen? Te licht, te donker? Is de kamer ver van jullie kamer? Mss met deuren open als je man het niet ziet zittzn op de kamer? Evt tijdelijk samen slapen in haar kamertje?
Ledikant bij jullie op de kamer is een prima oplossing toch? Ik ben voorstander van samen slapen. Mijn oudste had en heeft dit ook echt nodig. Hij is 3,5 en slaapt nog op onze kamer. Zijn eenpersoons bed staat tegen onze boxspring aan, dus samen maar ieder z'n eigen plek. We zijn bezig om een "grote jongens" slaapkamer voor hem te maken en als hij er klaar voor is mag hij daar gaan slapen. Onze jongste is compleet anders, die slaapt graag en wil met rust gelaten worden 😅
Ik denk dat jij dit onbewust ook naar je dochter communiceert. Zolang jij het erg vindt als ze op haarceigen ksmertje slaapt, gaat zij dat ook zeker niet doen... Je zou kunnen afspreken dat je vriend de nachtdienst gaat doen wanneer jullie het wél gaan doen. Zolang jij het niet wilt, zal het per definitie niet slagen en kun jij daarna zeggen: "zie je wel". Maar daar worden jullie alledrie niet gelukkiger van. Een kind van 11 maanden is in principe prima in staat om in een eigen bed te slapen, mits ze daar de ruimte voor krijgt....
In het begin had ik er geen moeite mee, en ik ben altijd degene die haar naar bed brengt. Beetje makkelijk om te zeggen dat ze het moet kunnen, op de opvang slaapt ze ook niet.
Ik bedoel het een beetje anders dan het er staat, geloof ik🙈 Ik bedoel meer dat een kind van 11 maanden in principe best zelf in een bedje kan...dus dat dat niet iets zieligs is... Maar dat een kind slecht slaapt, is soms gewoon zoals het is... Dat is niet altijd op te lossen helaas... De houding van ouders kán daar een rol in spelen. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Er kan ook gewoon een oorzaak in het kind zelf liggen... Soms is er een oplossing...en soms ook niet... Ik heb helaas ook ervaring met dat laatste 🙈 Zo rond een jaar zijn we wel strikter geworden met het in haar eigen bed laten slapen... Maar daarmee sliep ze niet beter door... Aan het eind van de nacht belandde ze vaak toch weer naast mij, zodat ik toch nog een beetje slaap kreeg...
Ik herken het niet maar ik ben geen voorstander van in je bed laten slapen. Ik vind het niet veilig en daarnaast vind ik het bed echt iets van mij en mijn partner. Ik zou dan eerder voor een ledikant kiezen. Wij laten de kinderen bij ons slapen tot ze de nachten doorsliepen.
Ik heb de deken altijd rond m'n middel, haar licht gekleed en ze slaap nooit tussen ons in en altijd naast mij , dus ik probeer het zo veilig mogelijk te maken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (28) Verversen